Compassie zonder gewicht
In deze tekst wordt beschreven hoe compassie ontstaat vanuit helder gewaarzijn, terwijl medelijden juist ontstaat vanuit identificatie met het ik.
Iemand lijdt.
Je ziet het.
Je voelt het.
Je hart beweegt.
Wat gebeurt er?
Soms zakt dat gevoel meteen de diepte in.
Je trekt het leed naar je toe.
Je wordt verdrietig, wanhopig, machteloos.
Je denkt: wat erg voor die ander,
maar ook: ik weet niet wat ik hiermee aan moet.
Dat is medelijden.
Niet verkeerd, niet slecht.
Maar zwaar.
Het trekt je mee.
Het maakt van andermans pijn ook de jouwe.
En vanuit dat gewicht wordt het moeilijk
om nog helder te zijn, om werkelijk nabij te zijn.
Compassie is iets anders.
Het is de heldere ruimte waarin pijn wordt gezien,
gevoeld, erkend,
maar niet vastgepakt.
Compassie is niet: ik voel jouw lijden alsof het van mij
is.
Maar: ik ben met je, zonder afstand en zonder verdwijnpunt.
Het is een stille kracht.
Geen drama, geen zelfbeeld, geen opoffering.
Alleen nabijheid zonder verkramping.
Zien zonder iets te willen oplossen.
Want je hoeft niets te repareren.
Je hoeft alleen aanwezig te zijn.
Vanuit gewaarzijn dat nergens tegen vecht,
maar alles toelaat, alles draagt, alles omhult.
In compassie is er geen ‘ik’ die lijdt om de ander.
Er is alleen de ander die verschijnt
in dezelfde ruimte waarin ook jij verschijnt.
Geen grens. Geen apart verhaal.
Alleen het hart dat openblijft.
En dat is precies waarom compassie
niet uitput, maar voedt.
Want het komt niet voort uit willen helpen,
maar uit het herkennen van jezelf in de ander.
Niet als persoon,
maar als zijn.
En zo blijft liefde licht.
Zelfs in het donker.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
