Het onzichtbare vertrouwen
Maar werkelijk vertrouwen is niet gebouwd op bewijs.
Het is de natuurlijke rust die opkomt wanneer je niets meer hoeft te controleren.
Deze tekst laat vertrouwen zien als stilte die blijft, zelfs als alles verandert.
Je weet het niet.
Je weet het echt niet.
En toch ga je door.
Je ademt.
Je loopt.
Je voelt.
Zonder zeker te weten
wat straks komt.
Waarom?
Omdat iets in jou weet
dat het oké is
niet te weten.
Dat is vertrouwen.
Niet in iets.
Niet in iemand.
Maar als ruimte
die niets afwijst.
Vertrouwen is niet:
“het komt goed”.
Vertrouwen is:
“dit is het al”.
Ook als het schuurt.
Ook als het niet klopt
volgens het hoofd.
Vertrouwen stelt geen eisen.
Het kijkt en laat zijn.
Het is als de lucht
altijd aanwezig,
ook al zie je haar niet.
In jou
is datzelfde vertrouwen.
Niet gebouwd.
Niet geleerd.
Maar altijd daar.
Zodra je niets meer vasthoudt
en toch blijft staan.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
