Vrede is wat blijft
Geluk komt,
blijft even,
en verdwijnt dan weer
zoals lichtval door een raam.
Vrede was er al.
Je merkt het pas
als je ophoudt met zoeken.
Geluk is een bezoeker.
Hij klopt aan,
neemt plaats,
lacht met je mee
en vertrekt dan weer
zonder groet.
Je bent blij
dat hij er was,
en verdrietig
dat hij weer ging.
Je denkt:
hoe krijg ik hem terug?
En zo begint het
vergaren,
vergelijken,
verlangen.
Maar vrede
is geen bezoeker.
Vrede is het huis zelf.
Vrede is waar geluk verschijnt,
en verdriet ook.
Waar lachen klinkt,
en tranen vallen.
Waar de storm woedt,
en de stilte zich aandient.
Vrede is niet wat je voelt.
Vrede is wat alles
toelaat.
Niet omdat je onverschillig bent.
Maar omdat je open bent.
En in die openheid
verdwijnt de strijd.
Wie vrede kent,
weet dat er niets te behouden valt
en niets te verliezen.
Dat is geen idee.
Geen troost.
Geen belofte.
Dat is de grond
waarop je al stond
voordat je iets wilde bereiken.
Je hoeft niet gelukkig te zijn
om vrede te voelen.
Maar in vrede
is elk gevoel welkom,
en is het geluk
niet meer nodig
om je thuis te voelen.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
