In Lak’ech Ala K’in
Ik ben een andere jij. Jij bent een andere ik.
Deze eeuwenoude groet uit de Maya-traditie vangt een diepe waarheid: ieder van ons draagt in zich een stukje van de ander. Vrijheid, respect en aandacht ontstaan niet door te streven naar gelijkheid of controle, maar door het erkennen van de ander zoals hij of zij is, en door te luisteren naar wat zich aandient. In deze houding van wederkerigheid en ontvankelijkheid wordt inzicht, liefde en verbinding tastbaar.
Vrijheid, niet gelijkenis, is de basis voor respect en ethiek. Onze omgang met anderen, mens of dier, vraagt evenwaardige aandacht voor hun grenzen, niet voor het opleggen van onze eigen wil. Moraliteit ontstaat niet uit vaste regels, maar uit een afstemming tussen verstand, gevoel en intuïtie. Wanneer deze drie bronnen tot dezelfde conclusie komen, ontstaat een betrouwbare basis voor handelen.
Echte helderheid en verbinding ontstaan in de ruimte tussen dingen: de stilte tussen woorden, de leegte tussen gedachten, het subtiele dat zich aandient wanneer we niet dwangmatig sturen. Alan Watts benadrukt dat het leven beter wordt ervaren als een dans, niet als een prestatie. Eckhart Tolle voegt daaraan toe dat inzicht zich ontvouwt in stilte en aandacht, niet door het te willen beheersen. Neale Donald Walsch wijst erop dat het universum vaak communiceert via wat niet gezegd wordt, tussen de regels door.
Hetzelfde principe geldt voor liefde en het contact met God: ze zijn geen objecten om te grijpen, maar kwaliteiten van aanwezigheid die zich aandienen wanneer we loslaten. Liefde verschijnt in de ruimte tussen twee zinnen, in de ontspanning na een vraag, in het respect voor de vrijheid van de ander. God wordt herkend in dezelfde ruimte: niet als concept, maar als resonantie tussen vrijheid en aandacht.
De wens om alles samen te voegen tot één eenheid kan dit contact mistig maken. Wie alles wil controleren of onder één noemer wil brengen, verliest de nuances, de verschillen en de beweging van het leven zelf. Echte eenheid ontstaat niet door verschillen weg te poetsen, maar door ze te kunnen dragen en erkennen zonder dwang.
De kern van het leven, van liefde, van inzicht, is dus niet hard proberen, niet presteren, niet beheersen. Het is ontvankelijk zijn, afstemmen, loslaten. Wat zich aan jou wil presenteren, vindt vanzelf zijn weg wanneer jij de poging opgeeft om het te versnellen.
Zo keert alles terug naar de essentie van In Lak’ech Ala K’in: ik ben een andere jij, jij bent een andere ik. Wanneer wij ons laten raken door dit wederzijdse respect, door deze ruimte van vrijheid en aandacht, ontstaat er een eenheid die niet verstikt, niet mistig wordt, maar levend, helder en verbindend is. In het luisteren, het loslaten en het openstaan voor wat zich aandient, vinden wij elkaar. Niet door te forceren, niet door te beheersen, maar door eenvoudigweg te zijn.
