Waarom liefde bloeit in vrijheid
Er bestaat een mysterie in de menselijke ervaring dat even
elegant als fundamenteel is: hoe meer we proberen vast te houden aan wat we
liefhebben, hoe meer het tussen onze vingers door glipt. Het lijkt erop dat dit
loslaten ook een vorm van liefde is: liefde voor het moment zonder het te
willen bezitten. En dat die bereidheid tot loslaten juist zorgt voor meer
verbinding, meer flow-momenten.
De greep van bezit
Onze natuurlijke neiging is om wat kostbaar is vast te
pakken. Een prachtige zonsondergang, een goed gesprek met een vriend, de
euforie van een licht uitgevoerde dans: we willen deze ervaringen voor altijd
bewaren, ze herhalen, ze controleren. Maar in die greep verandert iets
essentieels. Het levende wordt museum, de stroom wordt stilstaand water.
Wanneer we een moment proberen te bezitten, trekken we het
uit zijn natuurlijke context. We dwingen het om iets te zijn wat het van nature
niet kan zijn: permanent, herhaalbaar, gecontroleerd. In die poging verliezen
we precies wat het moment zo waardevol maakte: zijn spontaneïteit, zijn
uniekheid, zijn levende kwaliteit.
Liefde als loslaten
Ware liefde vraagt om een radicaal andere houding. In plaats
van grijpen, vraagt het om openstaan. In plaats van vastleggen, vraagt het om
ruimte geven. Deze vorm van liefde erkent de essentie van wat geliefd wordt, niet
als bezit, maar als levend proces dat zijn eigen ritme en beweging heeft.
Wanneer een danser zijn partner liefheeft, probeert hij wel
te sturen maar haar niet te dwingen tot bepaalde bewegingen. Hij luistert naar
haar ritme, voelt haar intenties en creëert ruimte waarin zij volledig zichzelf
kan zijn. Zo ontstaat juist de diepste vorm van verbinding, niet door controle,
maar door vertrouwen.
De vruchtbaarheid van het tijdelijke
Het loslaten van momenten betekent niet dat ze waardeloos
zijn. Integendeel, het erkent hun waarde. Zoals de seizoenen hun schoonheid
ontlenen aan opkomst en hun vergankelijkheid, krijgen onze dierbaarste
ervaringen hun intensiteit door hun tijdelijke karakter.
Een gesprek dat we proberen vast te houden door het
eindeloos te herhalen, verliest zijn magie. Maar een gesprek dat we beleven en
dan loslaten, wordt onderdeel van ons, niet als bezit maar als transformatie.
Flow en verbinding
Flow-momenten -die staten waarin we opgaan in wat we doen-
kunnen niet geforceerd worden. Ze ontstaan
juist wanneer we controle loslaten en ons overgeven aan het proces. Deze
overgave leidt niet tot minder verbinding, maar tot meer.
Wanneer beide partners in een dans loslaten van hun agenda
en zich overgeven aan de muziek en aan elkaar, ontstaat er iets dat groter is
dan de som der delen. Deze eenheid is niet het resultaat van grijpen of
vasthouden, maar van vertrouwen en ruimte geven.
Vertrouwen in herhaling
Het loslaten vraagt om een diep vertrouwen, het vertrouwen
dat schoonheid en verbinding niet schaars zijn. Dat er altijd weer nieuwe
momenten van diepte en betekenis zullen komen. Dit vertrouwen stelt ons in
staat om volledig aanwezig te zijn bij wat er nu is, zonder de angst dat ‘t het
laatste zal zijn.
Zoals de natuur elk seizoen opnieuw tot bloei komt, zo
brengt elke nieuwe ontmoeting, elk nieuw moment van aandacht, de mogelijkheid
van wonder met zich mee. Maar alleen voor degenen die bereid zijn het oude, het
verleden los te laten.
De kunst van het ontvangen
Loslaten is niet passief. Het is een vorm van liefde die
vraagt om moed en vertrouwen. Het vraagt om de kunst van het ontvangen: openstaan
voor wat er is zonder meteen te oordelen, te categoriseren of vast te leggen.
In deze houding van ontvangen ontstaat ruimte voor
spontaneïteit, voor verrassing, voor diepere lagen van verbinding die niet gepland
of gecontroleerd kunnen worden. Het is in deze ruimte dat de rijkere momenten
van het leven zich ontvouwen.
Het mysterie omarmen
Deze eigenschap van loslaten vraagt ons om onze intuïties
over liefde en bezit te heroverwegen. Ware liefde grijpt niet vast maar geeft
ruimte. Verbinding ontstaat niet door controle maar door vertrouwen. En de mooie
momenten van het leven komen niet voort uit het vasthouden van het verleden,
maar uit het volledig aanwezig zijn bij wat zich nu ontvouwt.
Sommige waarheden laten zich het beste begrijpen wanneer we
ze niet te stevig vastgrijpen. Zoals liefde bloeit wanneer we haar de vrijheid
geven om te zijn wat zij is: een levende kracht die door ons heen stroomt, niet
een bezit dat we kunnen controleren. In het omarmen van dit mysterie vinden we
niet alleen meer vreugde en verbinding, maar ook een vorm van vrijheid, de
vrijheid om lief te hebben zonder bang te zijn voor verlies, omdat we weten dat
liefde zelf onuitputtelijk is.
