Waarom vrouwen emotionele resonantie verlangen
De dynamiek van verlangen en erkenning tussen mannen en vrouwen is eeuwenlang onderwerp van observatie, verwondering en miscommunicatie geweest. Seksuoloog Barry McCarthy heeft in zijn onderzoek vaak benadrukt dat mannen erotisch contact dikwijls ervaren als een vorm van erkenning: een bevestiging van hun aantrekkelijkheid, hun waarde en hun verbondenheid. Voor veel vrouwen ligt dit anders. Zij verlangen eerst naar een bewijs van emotionele resonantie -het ervaren dat hun gevoelens worden gedeeld, dat er aandacht en betrokkenheid is- voordat zij zich openstellen voor erotisch contact. Dit verschil leidt vaak tot misverstanden: waar de man een aanraking ziet als bewijs van nabijheid, ervaart de vrouw het ontbreken van emotionele afstemming als een barrière.
Evolutionaire wortels van verlangen
De wortels van deze verschillen liggen diep in onze evolutionaire geschiedenis. Vanuit de logica van overleving en voortplanting ontwikkelden mannen en vrouwen uiteenlopende strategieën. Mannen waren biologisch gebaat bij het verspreiden van hun genetisch materiaal, wat het zoeken naar seksuele mogelijkheden en lichamelijke signalen van beschikbaarheid stimuleerde. Vrouwen daarentegen droegen de zware last van zwangerschap en kindzorg. Voor hen was zekerheid essentieel: de zekerheid dat de ander zou blijven, bescherming zou bieden en middelen zou delen. Dat verlangen naar zekerheid vertaalde zich in een gevoeligheid voor emotionele signalen: woorden, gebaren en daden die lieten zien dat de man werkelijk betrokken was.
Emotionele resonantie als toetssteen
Wat vaak gemakshalve “emotionele erkenning” wordt genoemd, kunnen we beter begrijpen als emotionele resonantie. Het gaat er voor vrouwen niet slechts om dat hun emoties worden erkend, maar dat zij voelen dat de ander geraakt wordt, dat er een werkelijke uitwisseling is van gevoelens. Resonantie betekent dat de emotie niet in een vacuüm blijft hangen, maar terugkaatst, beantwoord wordt. In verliefdheid uit zich dit in hartstocht, in relaties in aandacht, zorg en nabijheid. Zo biedt resonantie het bewijs dat een man meer wil dan fysiek bezit: dat hij bereid is om in de relatie te investeren, in gedeelde emoties en in samenleven.
De echo van vroege ervaringen
 |
| Wel of niet aanraken? |
Bij mannen bestaat zo’n parallel niet. Vrouwen hebben in hun vroege leven geen directe ervaring met het mannelijke geslachtsorgaan, waardoor dit voor hen minder vanzelfsprekend de eerste toegang tot intimiteit vormt. Dat verklaart waarom veel vrouwen niet spontaan naar het kruis grijpen en waarom die handeling eerder als platvloers wordt ervaren. Hun aandacht richt zich eerder op andere zones: de borstkas, de schouders, de handen, het gezicht en de nek. Deze plekken symboliseren kracht, bescherming en nabijheid: kwaliteiten die evolutionair aantrekkelijk waren voor de keuze van een partner.
Zo weerspiegelen de verschillen in erogene zones bij man en vrouw niet alleen biologische functies, maar ook vroege levenservaringen en evolutionaire strategieën. Ze maken deel uit van het subtiele spel tussen directheid en behoedzaamheid, verlangen en vertrouwen, waarmee de aantrekkingskracht tussen de seksen gestalte krijgt.
Begroetingsrituelen als spiegel
Zelfs in de manier waarop mensen elkaar begroeten, echoën deze patronen door. In veel West-Europese landen begroeten mannen en vrouwen elkaar met een kus, vrouwen onderling ook, maar mannen geven elkaar vaak een hand. De kus fungeert hier als symbool van nabijheid en resonantie, de handdruk als teken van erkenning en respect met behoud van afstand. Het aantal kussen -twee in Spanje, drie in Nederland en Frankrijk- is geen biologisch gegeven, maar een culturele versterking van nabijheid. Waar één kus vluchtig kan voelen, verlengen meerdere kussen het moment van aandacht.
Zo weerspiegelt een alledaags ritueel dezelfde dynamiek die we ook in intimiteit tegenkomen: mannen die via formele gebaren erkenning zoeken, vrouwen die via lichamelijke nabijheid resonantie en warmte laten voelen. En ook dit gebruik verandert. Steeds vaker omhelzen jonge mannen elkaar en kiezen vrouwen in formele contexten voor de handdruk. Daarmee schuift ook hier de betekenis richting evenwaardigheid en vrijheid.
Resonantie en evenwaardigheid
Resonantie is meer dan een gevoel van emotionele afstemming: het is de ervaring dat wat je zegt of voelt werkelijk wordt beantwoord. In die zin veronderstelt resonantie altijd wederkerigheid. Wie resoneert, bevestigt de ander als subject, niet als object. Daarmee raakt resonantie aan de filosofische notie van evenwaardigheid.Evenwaardigheid is het normatieve principe dat ieder mens dezelfde waarde heeft, ongeacht positie of macht. Resonantie vormt daarvan de ervaringsmatige tegenhanger: het is het voelen dat jouw stem gehoord wordt en dat jouw waarde beantwoord wordt. Wanneer resonantie ontbreekt, ontstaat er een vermoeden van ongelijkwaardigheid, hoe mooi de woorden ook mogen zijn.
Zo kunnen we zeggen: evenwaardigheid is de grond waarop relaties rusten, resonantie is de klank die daaruit voortkomt. In intimiteit, maar ook in vriendschap, werk of samenleving, wordt evenwaardigheid pas werkelijk beleefd wanneer resonantie aanwezig is.
Resonantie als sleutel
Wanneer we de dynamiek tussen mannen en vrouwen niet langer uitsluitend zien als een voortzetting van oude evolutionaire patronen, maar als een uitnodiging tot bewust samenspel, ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Dan wordt verbinden en aanraken niet enkel een zoektocht naar bevestiging, maar een spel van wederzijdse vrijheid. En dan wordt resonantie de sleutel: de ervaring dat verlangen en gevoel elkaar beantwoorden, dat erkenning in lichaam en emotie samenkomt en dat er werkelijke evenwaardigheid kan ontstaan in intimiteit.
