Stelen van dementerende ouderen

Het is van alle tijden: mensen die het op het geld voorzien hebben van dementerende ouderen.
Auteur Philip Kooke heeft het met zijn vader zelf meegemaakt en schreef er een boek over om anderen te waarschuwen.

Daar schrijft hij:
Misbruik van dementerenden is dan ook een bijna perfect misdrijf. Het slachtoffer is namelijk meteen ook de kroongetuige. Van deze prooi heeft de dader in dit geval vrijwel niets te vrezen. De natuur doet vanzelf haar verwoestende werk. Het wrede wapen is: emotionele chantage. Het is een wapen dat voor onderzoekers naar misdrijven weinig sporen nalaat.
Tot zover de site.

Emotionele chantage betekent vaak dat de dementerende bang gemaakt wordt dat hij in steek zal worden gelaten wanneer deze niet meewerkt. Iemand met Alzheimer is vanwege het verlies van grip op de omgeving al bang en wordt zo doodsbang gemaakt. Hij kan niet meer verzinnen wie er nog voor hem zal zorgen en tot wie hij zich moet wenden en wie nog is te vertrouwen.
Notarissen worden gevraagd extra alert te zijn, maar kunnen en willen in de praktijk weinig doen.
Stel dat een dementerende ouder met een van zijn/haar kinderen naar de notaris gaat, dan is de notaris niet verplicht om te checken of er andere belanghebbenden zijn die het er niet mee eens zijn. Die andere kinderen worden ook niet op de hoogte gebracht van wat er bij de notaris wordt vastgelegd. Zij worden ooit geconfronteerd met een voldongen feit en moeten dan aantonen dat de notaris had kunnen weten dat hun ouder dementerende was ten tijde van het bezoek. Het is dan niet meer te bewijzen of de notaris zijn check goed heeft uitgevoerd.

Van de site;
Een notaris is niet capabel om bijvoorbeeld door façadegedrag heen te kijken. Ze zouden het niet eens moeten willen proberen. Dat is hun vak niet.
Een notaris die dat wel doet handelt niet in het belang van zijn cliënt. De diagnose Alzheimer zou daarom voor notarissen een grond moeten zijn om verlost te worden van hun beroepsgeheim.
Anders wordt het beroepsgeheim een bondgenoot van kwaadwillenden die misbruik maken van de kwetsbaarheid van de dementerende. Een notaris moet dus, als hij daadwerkelijk wil opkomen voor het belang van zijn cliënt, zich nadrukkelijk de vraag stellen wie zijn cliënt daadwerkelijk is. Waar hij uit bestaat. En als die vraag niet eenvoudig te beantwoorden is, mag er niets getekend worden dat voor generaties lang van cruciaal belang is. 'Bij twijfel niet passeren', luidt een theoretische grondregel van notarissen.
Tot zover de site.

Catch 22 en Kafkaïaanse toestanden
Een handtekening laten zetten door iemand die handelingsonbekwaam aan het worden is, begint immoreel te worden. Maar een kantonrechter die een financieel bewindvoerder of gemachtigde voor een dementerende kan aanstellen, vraagt om een uittreksel uit het bevolkingsregister en een verklaring van wilsonbekwaamheid door een arts. En die willen niet altijd meewerken als de hoofdpersoon niet meewerkt.
Het beste is dus om dit te regelen als de betrokkene nog niet dementeert.