Zo is het bijvoorbeeld goed om te aanvaarden dat een overledene niet meer fysiek in je leven is, maar het gaat te ver om de band die je met die persoon voelt te verloochenen. Je kunt vasthouden aan wat er nog is, zonder dat je weigert de feiten onder ogen te zien.
Verschillende filosofische stromingen zoals het westerse stoïcisme of het oosterse boeddhisme stelden dat het beste antwoord op de veranderlijkheid van het leven erin bestaat je zoveel mogelijk onthecht op te stellen, d.w.z. je niet te hechten aan concrete eigenschappen van je lichaam, aan mensen, aan situaties, aan rijkdom, etc., omdat het je allemaal een keer ontnomen zal worden. Deze houding wordt door anderen weer afgewezen omdat ze al gauw kan leiden tot een kleurloos leven waar men onvoldoende van geniet. De waarheid ligt ongeveer in het midden. Van sommige dingen is het niet erg dat ze na een tijdje weer voorbij gaan, zoals concrete zinnelijke genietingen. We kunnen bijvoorbeeld eventjes genieten van een kopje thee, maar er zijn maar weinig fervente theedrinkers die zouden willen dat ze voortdurend de smaak van thee proefden. De hechting aan het drinken van thee is geen probleem, zolang men beseft dat het concrete genieten ervan eindig is. Van andere dingen kan het echt negatief zijn als men er teveel aan hecht, zoals de lichamelijke conditie of het uiterlijk die bij een bepaalde levensfase (meestal de jeugdjaren) passen.
Maar er zijn ook dingen waarbij het goed is als we ons eraan hechten, zoals onze geestelijke ontwikkeling, ons zelfrespect, en de kwaliteit van onze verhouding tot anderen, zoals die tot uiting komt in ons mededogen en in de vorm van concrete relaties. Dit zijn allemaal zaken die naar alle waarschijnlijkheid niet ophouden na de dood, en die we mee kunnen nemen naar een hiernamaals en in een volgend aards leven. Er is dus zoiets als positieve hechting, zodat het mogelijk is om de eindigheid van sommige dingen te beseffen en tegelijk vast te houden aan wat stabieler is doordat het bij ons bestaan als geestelijk wezen hoort.
