Het ongemak van niet gelukkig zijn en hoop op iets echts
We leven in een tijd van ongekende mogelijkheden. Nooit eerder hadden zoveel mensen zoveel vrijheid, comfort en keuzeruimte. En toch lijkt het lastig om in balans te blijven.
We streven niet alleen naar een goed leven, maar ook naar méér leven. Meer ervaringen, meer betekenis, meer geluk. En wanneer dat geluk uitblijft, bekruipt ons het gevoel dat er iets mis is.
Misschien is dat wel de paradox van onze tijd: dat de ruimte die we hebben om gelukkig te zijn, tegelijk een bron van ongemak is geworden.
Het ongemak van niet gelukkig zijn
Niet dat ze ongelukkig zijn, maar er is iets tussenin:
een gevoel van leegte, van ‘het zou beter moeten zijn’, van tekort zonder naam.
Die aarzeling is begrijpelijk. Want wie geeft er graag toe dat het leven niet ‘klopt’, terwijl alles er aan de buitenkant goed uitziet? In een cultuur waarin geluk bijna een morele opdracht is geworden, voelt het ontbreken ervan al snel als persoonlijk falen.
Wat bedoelen we eigenlijk met geluk?
Misschien helpt het om het woord ‘geluk’ weer even los te
maken van alle verwachtingen.
Want vaak bedoelen we met geluk iets wat daar in feite buiten valt.
- Je gelukkig voelen is een tijdelijke stemming. Prettig, licht, verbonden.
- Gelukkig zijn is een evaluatie: “ik heb een goed leven”, “ik ben tevreden”.
- Maar geluk zelf –in zijn zuiverste vorm– is iets anders.
Het is een ervaring die zich aandient, onverwacht, niet af
te dwingen.
Een moment van diepe ontroering, dankbaarheid, vreugde.
Soms is het stil. Soms heftig. Soms breekbaar. Maar altijd echt.
Je herkent het eraan dat je even niets hoeft toe te voegen.
De valkuil van het geluk als overwinning
Geluk wordt in onze tijd vaak vermengd met succes.
Wie iets heeft gewonnen –geld, liefde, status, aandacht– ervaart blijdschap.
Daar is niets mis mee, het is menselijk.
Maar het gevaar ligt op de loer: de blijdschap van de winnaar kan zich
vermengen met superioriteit.
En dat maakt geluk zichtbaar en daarmee kwetsbaar.
Want wie geluk uitstraalt, roept soms ook jaloezie op.
Zuiver geluk is niet triomfantelijk. Het is stil, dankbaar, ontvankelijk. Het
maakt je nederig, niet trots.
Een ander perspectief
Wat als we geluk niet meer zien als een prestatie, maar als
een gave?
Niet iets wat je maakt of plant, maar iets wat je ten deel valt als de
omstandigheden kloppen en je ontvankelijk bent.
Niet het gevolg van méér, maar het resultaat van afstemming, rust, en ruimte.
Misschien is dat ook de reden waarom mensen terughoudend zijn om over hun diepste geluksbelevingen te spreken: omdat ze weten dat het kwetsbaar is. Omdat ze beseffen dat het niet gedeeld kan worden in termen van bezit, maar alleen in toon en bescheidenheid.
Glimp
We hoeven onszelf niet voortdurend gelukkig te voelen.
We hoeven niet uit te leggen waarom het ons nu even niet lukt.
Het is al veel als we open kunnen blijven voor het moment waarop geluk zich
aandient – zonder het na te jagen, zonder het te willen vasthouden.
En wanneer het gebeurt –zuiver, onverwacht, stil– dan mogen
we het ontvangen.
Niet als bewijs dat we geslaagd zijn, maar als fluistering van iets wat groter
is dan wij.
