Wat je zegt, dat ben je zelf

Kinderen die gepest worden krijgen vaak als advies om de pester van repliek te dienen met “wat je zegt, dat ben jezelf”. Dat helpt een beetje als tegenwicht, maar het zou meer pedagogisch verantwoord uitpakken als de kinderen elkaar zouden toevoegen “wat je zegt, zegt wat over jezelf”. Dat bekt wel niet zo lekker, maar het levert wel meer stof tot nadenken op.
Nu leidt het tot dezelfde impasse en loze woordenwisseling als “nietes, welles, nietes, welles, enz.”.

De neiging om te oordelen is menselijk en geldt evenzeer voor kinderen als voor volwassenen.

Een ander uitschelden of veroordelen is het projecteren van een label, dat meer zegt over de degene die labelt dan over de gelabelde. Het kan zijn dat degene die scheldt juist heel erg bezig is met het onderwerp waarover hij scheldt. Iemand voor flikker uitschelden kan een teken zijn dat het onderwerp homoseksualiteit hem juist erg bezighoudt.
"Oordeelt niet (hardop) opdat gij zelf niet geoordeeld wordt." Een mens die bereid is om op deze manier in zijn hoofd bewust naar zijn oordelen als projecties te kijken krijgt steeds minder de neiging om een oordeel daadwerkelijk uit te spreken. En dan snijdt het mes aan twee kanten: je leert over jezelf en je voorkomt een escalatie.