Ik voel niets

Sommige mensen overkomt iets heftigs, maar constateren verbaasd bij zichzelf dat zij niet iets voelen. Zij realiseren zich niet dat sommige gevoelens elkaar kunnen opheffen. Logisch is dat vreugde en verdriet elkaar opheffen. Maar dat kan ook gebeuren met kwaadheid en verdriet of kwaadheid en schuldgevoelens of een combinatie van deze laatste drie.
Wanneer je dan vraagt “welk aspect van de gebeurtenis maakte je kwaad?” en “welk aspect verdrietig?” dan lukt het meestal wel om iets te voelen.
De interpretatie van een gebeurtenis hangt dus samen met welk gevoel opkomt. Deze conclusie betekent niet dat de interpretatie voorafgaand komt aan een gevoel. Meestal komen gevoelens eerder dan hoe mensen een situatie interpreteren en de interpretatie die men weer kiest, is daardoor waarschijnlijk beïnvloed door het sterkst opkomende gevoel.
Emoties zijn van levensbelang.
Zonder gevoelens zou de mens nauwelijks in staat zijn om (vooruit) te denken.

Sommige gevoelens zijn niet welkom of men vindt deze gegeven de omstandigheden niet gepast (bijvoorbeeld leedvermaak). Ze worden dan ook onderdrukt maar houden vervolgens het duidelijk voelen van andere gevoelens tegen.
Het optreden van gevoelens heeft dus meestal met de hersenen te maken en minder zoals populair wordt gesteld met het hart. Hartkloppingen als gevolg van heftige emoties natuurlijk per definitie weer wel. Verder is de buik een belangrijke plaats van gewaarworden van emoties. Denk maar eens aan “Vlinders in de buik”. Bioloog Marcel Roele heeft over de werking van de onderbuik een interessante column geschreven. Nederlands wetenschapper Nico Frijda, werkzaam in Amerika, schreef standaardwerk over emoties: wat is hun (on)nut en wat zijn emoties eigenlijk?