Ben je er klaar voor of gewoon klaar mee?

Het gewone leven is geen gemiste kans

We leven in een tijd waarin het gewone leven niet meer genoeg lijkt. We moeten groeien, bloeien, alles uit het leven halen, risico’s nemen, grenzen verleggen, intenser leven dan onze ouders ooit durfden dromen. Balans is niet langer rust, maar een prestatie geworden: een evenwichtsoefening op een koord gespannen tussen werk, zelfontwikkeling, sociale plichtplegingen en zingeving. En als we daarin falen, dreigt de andere valkuil: terugblikken met spijt, de gemiste kansen optellen en concluderen dat het echte leven zich elders afspeelde.

Maar wat als het gewone leven zelf al genoeg is?

Alles moet iets opleveren

We zijn zo gewend geraakt om het leven te benaderen als een project, dat zelfs rust en verveling efficiënt moeten worden ingevuld. We doen aan “quality time”, we “lummelen bewust” en we nemen een retraite in de agenda op alsof het een kwartaaldoel is. De vrije dag moet “opladen”, het weekend moet “in balans brengen” en zelfs spontane lol moet het liefst een mooie herinnering (op Instagram) opleveren.

Een dag waarop je niets bereikt, niet groeit, niet getransformeerd bent, voelt al snel als een mislukking. Terwijl het misschien gewoon dinsdag was. Een gewone dag in een gewoon leven. En daar is niets mis mee. Juist in zulke dagen kan een diepere vorm van aanwezigheid ontstaan: je hoeft nergens heen, je hoeft niemand te zijn. Je bent er en dat is genoeg.

Burgerlijk of bevrijd?

Eckhart Tolle

Tegelijk willen we ook niet terug naar een burgerlijk bestaan: voorspelbaar, gezapig, in slaap gesust door gewoonten. We vrezen de sleur, de conventie, de stilte. Burgerlijkheid is niet langer veilig, maar verdacht: een teken van conformisme, van gebrek aan lef of fantasie. Dus zetten we ons ertegen af. We laten een tattoo zetten, niet zozeer omdat we iets op ons lichaam willen uitdrukken, maar om te tonen dat we niet gewoontjes zijn. Kijk: ik durf iets blijvends te doen, ik ben niet die brave burger. We willen niet alleen uniek zijn, we willen ook dat het te zien is.

En zo wordt zelfs onze non-conformiteit een nieuw soort uniform.

Wat we verliezen in die zoektocht naar zichtbaarheid, is openheid. Geen openheid als etalage, maar als houding: niet alles vooraf willen bepalen, niet alles regisseren, maar ontvankelijk zijn voor wat zich aandient. Het gewone leven geeft daar ruimte voor, als we het tenminste durven laten gebeuren.

Spijt is een slechte raadgever

Wie niet alles uit het leven haalt, loopt het risico later spijt te krijgen, zo luidt het cliché. Maar spijt is vaak een mythisch gevoel: het doet alsof er een beter leven beschikbaar was, als we maar andere keuzes hadden gemaakt. In werkelijkheid kozen we altijd met de kennis en het gevoel van toen. Misschien lieten we iets aan ons voorbijgaan, maar misschien was dat ook precies wat we op dat moment nodig hadden: rust, aarzeling, behoudzucht, onrijpheid.

We hoeven het leven niet voortdurend te optimaliseren. Wie oprecht aanwezig is in het moment, merkt soms ineens: iets of iemand klopt op de deur. Geen ingepland moment, geen doordachte keuze, maar iets dat zich op het juiste moment aandient. Die ervaring noemen sommigen toeval, anderen synchroniciteit. Hoe je het ook noemt: het vraagt geen planning, maar ontvankelijkheid.

De vrijheid van het gewone

Het gewone leven hoeft niet gepimpt te worden. Het vraagt geen bewijs. Geen tatoeage, geen spirituele retreat, geen bucketlist vol parachutespringen en soloreizen. Wie leert verdragen dat sommige dagen gewoon zijn en sommige jaren kalm, die bevrijdt zichzelf van de druk om het leven voortdurend op te blazen tot iets dat het niet is.

We hoeven niet voortdurend in balans te zijn. We mogen slingeren, stilstaan, vallen en weer opstaan zonder er meteen een les uit te hoeven trekken. Misschien is het gewone leven het leven waarin we het meest open en aanwezig mogen zijn, niet als imago, maar als stille vorm van vertrouwen.

Klaar voor wat zich aandient

Dus nee, het gewone leven is geen gemiste kans. Het is de kans om onszelf niet kwijt te raken in het najagen van wat we denken te moeten zijn. Het is het leven waarin we de tijd mogen vergeten, ons gezicht niet hoeven te bewijzen en het bestaan niet hoeven op te smukken tot iets bijzonders.

Want het leven dient zich aan: niet als resultaat van zoeken, maar als geschenk voor wie aanwezig durft te zijn.

Wanneer toeval raakt

Over synchroniciteit en religieuze ervaring

Soms valt alles samen: een gedachte, een ontmoeting, een gebeurtenis, zonder dat er sprake is van planning of oorzaak. En toch lijkt het op het juiste moment te gebeuren. Zulke gebeurtenissen worden weleens synchroniciteit genoemd, een term die door Carl Gustav Jung werd geïntroduceerd voor betekenisvolle toevalligheden die zich niet laten verklaren, maar die diep resoneren met de innerlijke beleving van degene die ze ervaart.

De vraag rijst dan: zijn dit psychologische verschijnselen, of zijn ze ook religieus te duiden? Is synchroniciteit slechts een projectie van betekenis op een willekeurige samenloop van omstandigheden? Of opent zo'n ervaring een venster naar iets groters, iets dat zich aandient, niet om begrepen te worden, maar om bij stil te staan?

Voor veel mensen is synchroniciteit geen bewijs van een hogere macht, maar wél een ervaring van betekenis die hen stilzet. De gebeurtenis voelt niet willekeurig, ook al is er geen directe oorzaak. Dat maakt het niet tot een bewijsstuk, maar tot een moment van verwondering, waarin de grens tussen toeval en zin even lijkt op te lossen.

Binnen de theologie is dit spanningsveld bekend. Al sinds de oudheid wordt er onderscheid gemaakt tussen ervaringen die verklaard kunnen worden en die welke aangeraakt worden, zonder dat hun betekenis wordt vastgelegd. Theologen als Rudolf Otto spraken over het numineuze: het geheimvolle dat tegelijk fascineert en overweldigt. Wat zich aandient, roept eerbied op, maar laat zich niet grijpen.

De religieuze ervaring die daarmee samenhangt is vaak voorbij het weten. Niet wat de ervaring is, maar wat ze oproept -verwondering, bescheidenheid, ontvankelijkheid- bepaalt haar betekenis. In dat opzicht lijken synchroniciteitservaringen sterk op wat religieuze tradities genade noemen: iets wat je niet kunt afdwingen, maar dat zich aandient op het juiste moment.

Carl Jung zelf zag synchroniciteit als een ontmoeting tussen het innerlijke en het uiterlijke, tussen psyche en wereld. Hij ging daarbij het gesprek aan met theologen zoals Victor White, en hoewel ze van mening verschilden, deelden ze het inzicht dat er gebeurtenissen bestaan die zich niet laten herleiden tot causaliteit, maar die betekenisvol zijn juist doordat ze zich onverwacht voordoen. Niet als bewijs van God, maar als aanraking van zin.

Meister Eckhart

Binnen de mystieke tradities is deze houding niet vreemd. Meister Eckhart sprak over de noodzaak om het eigen ik los te laten om ruimte te maken voor het ongezochte. Wat zich aandient in stilte, verschijnt vaak pas waar controle wordt losgelaten. Thomas Merton beschreef hoe het ware inzicht zich niet aandient via redenering, maar via wat hij genadevolle verstoringen van het zelfbeeld noemde. Een kleine gebeurtenis kan plotseling het innerlijk openbreken.

Ook Martin Buber heeft deze gedachte in zijn theologie van de ontmoeting vormgegeven. Hij onderscheidde het Ik-Gij van het Ik-Het: in echte ontmoeting is de ander geen object, maar een aanwezigheid. Synchroniciteit zou binnen zijn denken gelezen kunnen worden als een gebeurtenis die zich aandient in de Gij-modus: onverwacht, oncontroleerbaar, maar diep werkelijk.

In meer eigentijdse termen spreken filosofen als Hartmut Rosa over resonantie: het gevoel dat de wereld antwoord geeft, dat er iets wordt gehoord, gevoeld, herkend, zonder dat het wordt gestuurd. Synchroniciteit valt dan niet samen met religie als systeem, maar met religieuze ervaring als resonantie.

Toch is er voorzichtigheid nodig. Binnen systematische theologie wordt gewaarschuwd voor het risico van een God die op afroep verschijnt als verklaring voor het onverklaarbare. God is geen sluitpost voor ons niet-weten. Maar juist daarom pleiten veel theologen voor eerbiedige terughoudendheid: voor de open ruimte waarin het heilige zich soms toont, niet als stelling, maar als ervaring.

Zo gezien is synchroniciteit geen leerstuk, maar een venster. Een gebeurtenis die aanraakt, niet omdat ze iets moet betekenen, maar omdat ze ruimte laat voor betekenis. Niet alles hoeft benoemd te worden om zinvol te zijn. Niet alles wat raakt, vraagt om uitleg. In sommige gevallen is het al genoeg dat iets verschijnt, op het juiste moment, zonder verklaring, en met de stille uitnodiging om te luisteren.

Ga voor een uitleg over theologische verwantschap en spirituele achtergrond van dit blog naar mijn website. 

Hoe betekenisvol is toeval?

Synchroniciteit, verwondering en bescheidenheid

Soms lijkt een toevallige ontmoeting, een zin uit een boek, of een gebeurtenis die precies op het juiste moment plaatsvindt, méér dan toeval. Alsof de werkelijkheid even antwoord geeft op een innerlijke vraag. Carl Gustav Jung noemde dat verschijnsel synchroniciteit: een betekenisvolle samenloop van omstandigheden, zonder dat er sprake is van een duidelijk causaal verband.

Voor Jung was synchroniciteit geen wetenschappelijk bewijsbaar principe, maar een ervaringsgegeven. Hij beschreef het als iets dat zich niet laat afdwingen of controleren, maar zich aandient, op momenten dat het ons iets lijkt te willen zeggen. Een droom die samenvalt met een onverwacht telefoontje, of een gedachte die even later door iemand anders uitgesproken wordt. We voelen ons dan even opgenomen in een groter geheel, alsof er een samenhang is achter de schermen van het alledaagse.

Maar wat is die samenhang? En bestaat ze echt?

Sommige filosofen -zoals Immanuel Kant- zouden zeggen: de mens zoekt van nature naar betekenis. We ordenen de werkelijkheid in patronen omdat onze geest zo is ingericht. Anderen, zoals Bergson of Schopenhauer, laten ruimte voor een diepere verbondenheid die zich soms intuïtief toont. Maar in de empirische wetenschap is synchroniciteit moeilijk te vatten. Zonder herhaalbaarheid en meetbaarheid blijft het een subjectieve ervaring. Veel wetenschappers wijzen het toe aan patroonherkenning of toeval met betekenis die wij eraan geven.

Toch laat het fenomeen zich niet zomaar wegschuiven. Ook wie sceptisch is, herkent mogelijk die momenten waarop het leven voelt alsof alles heel even klopt. Waarin binnenwereld en buitenwereld elkaar raken op een onverwachte manier.

Misschien hoeven we synchroniciteit niet te verklaren, maar kunnen we het benaderen als een vorm van verwondering. Niet als bewijs dat we iets bijzonders weten, of dat we 'op het goede pad' zijn, maar als uitnodiging om aandachtig te leven. Juist daarom is het belangrijk om synchroniciteit niet te gebruiken als een spiritueel statussymbool. Zodra we denken: zie je wel, ik ben in contact met de diepere orde, raken we de essentie kwijt. Want als synchroniciteit iets laat zien, dan is het misschien wel dat we deel zijn van een groter verband, zonder dat wij de spil daarvan zijn.

In die zin zou je kunnen zeggen:
Synchroniciteit toont zich aan wie bereid is gast te zijn in de werkelijkheid, niet eigenaar.

En wie zich als gast opstelt, vraagt niet naar de volledige plattegrond, maar leert zien wat zich aandient: in vertrouwen, en met bescheidenheid. Misschien is dat wel de diepste betekenis die toeval kan krijgen: niet als bewijs van een plan, maar als fluistering van verbondenheid.

Tot zover. Voor een onderbouwing van psychologische, wetenschappelijke, filosofische en theologische visie op synchroniciteit, klik naar mijn persoonlijke website.

De vrijheid van de ontmoeting

Synchroniciteit, overgave en het recht om niets te hoeven

Er zijn momenten die zich niet laten plannen, maar wel worden opgemerkt. Een onverwachte samenloop van omstandigheden, een gebeurtenis die zinvol aanvoelt, alsof het precies op het juiste moment plaatsvindt, zonder dat er sprake is van controle of bedoeling. Zulke ervaringen worden weleens aangeduid als synchroniciteit. Niet als bewijs van een hogere macht, maar als teken dat iets samenvalt, betekenis krijgt, zonder directe oorzaak.

Wat zich dan aandient, vraagt niet om snelle duiding. Het nodigt uit tot terughoudendheid. Niet uit onzekerheid, maar uit respect. Niet alles wat raakt, hoeft vastgelegd of verklaard te worden. Sommige ervaringen willen eenvoudigweg bestaan in hun eigen ruimte, zonder dat ze worden toegeëigend of in dienst gesteld van het eigen denken of voelen.

Terughoudendheid in het benoemen is dan geen gebrek aan betrokkenheid, maar een vorm van erkenning van de ander -mens, dier of gebeurtenis- in zijn eigenheid. Alles wat leeft, heeft recht op vrijheid. Op zichtbaar zijn: zeker, op begrenzing: waar dat nodig is. Maar ook op ongemoeid laten, waar dat mogelijk is. Ook betekenisvolle toevalligheden verdienen die ruimte. Ze zijn geen eigendom, geen bewijs, geen richtingaanwijzer. Hooguit een stille uitnodiging tot aandacht.

In het openlaten van het moment, ontstaat ruimte. Ruimte om te wachten. Niet in passieve afwachting, maar in actieve ontvankelijkheid. Soms wordt dan duidelijk wat zich aandient. Soms niet. En in beide gevallen valt er iets te erkennen: het recht van het leven om zichzelf te tonen of juist niet.

Er is een vreugde die voortkomt uit wat niet gebeurt. Uit het besef dat er niets hoeft. Geen antwoord, geen reactie, geen betekenis. Alleen aanwezigheid.
Er is vrijheid te vinden in dat besef: er mag zijn wat is.

In die ruimte kan zich een ontmoeting voordoen. Niet als gevolg van actie of inspanning, maar als gevolg van het ont-moeten: het afleggen van de drang om iets te bereiken. Pas wanneer het moeten wegvalt, ontstaat de mogelijkheid om werkelijk te ontmoeten: de ander, de situatie, het eigen innerlijk misschien.

Zo’n ontmoeting is nooit eenzijdig.
De vrijheid om te wachten is dezelfde vrijheid waarin de ander zich mag tonen of niet.
Echte ontmoeting laat ruimte in beide richtingen: om dichterbij te komen, maar ook om afstand te bewaren. Wat verschijnt, mag blijven of verdwijnen. Wat raakt, mag spreken of zwijgen.

Misschien ligt daar een belangrijke grondhouding verborgen:
dat betekenis niet moet worden gezocht,
dat ontmoeting niet hoeft te worden georganiseerd,
en dat vrijheid niet altijd actief genomen,
maar soms vooral gelaten mag worden.

Ga voor een uitleg over theologische verwantschap en spirituele achtergrond van dit blog naar mijn website.

De kunst van het harmoniseren van verstand, gevoel en intuïtie

Hoe doe je dat in de praktijk?

Ken Wilber, een invloedrijke denker en filosoof, biedt met zijn integrale theorie een helder kader om verstand, gevoel en intuïtie in balans te brengen. Volgens Wilber zijn deze drie dimensies fundamentele perspectieven op de werkelijkheid, die elk hun eigen waarde en beperkingen hebben. Hij benadrukt dat een volwaardig leven vraagt om het integreren van deze bronnen van informatie. Door bewust te schakelen tussen verstand, gevoel en intuïtie, kunnen we tot diepere inzichten komen en beter afgestemde keuzes maken. Maar hoe doen we dat zonder dat het een tijdrovend of complex proces wordt?
Het goede nieuws is dat het schakelen tussen deze bronnen niet per se een zware of ingewikkelde opgave hoeft te zijn. Met regelmatige oefening en een lichte, speelse aanpak kan het vanzelfsprekend worden.
Hier zijn enkele praktische manieren om dit schakelen in je dagelijks leven te integreren.

1. Maak het onderdeel van kleine dagelijkse keuzes

In plaats van te wachten op grote beslissingen, kun je het schakelen oefenen bij alledaagse keuzes. Vraag jezelf bij simpele situaties, zoals wat je gaat eten of hoe je een gesprek benadert: "wat zegt mijn verstand, wat voel ik hierbij en wat zegt mijn intuïtie?".  Dit kost nauwelijks extra tijd en helpt je om vertrouwd te raken met de stem van elke bron.

2. Pauzeren en even overdenken

Wanneer je merkt dat je vooral vanuit één bron reageert, kun je even pauzeren om de andere twee bronnen de ruimte te geven. Dit hoeft slechts enkele seconden te duren. Stel jezelf bijvoorbeeld de volgende drie vragen.

• Wat zijn de feiten (verstand)?
• Hoe voel ik mij hierover (gevoel)?
• Wat voelt instinctief juist (intuïtie)?

Deze korte overdenking brengt vaak helderheid zonder dat het waar je mee bezig bent vertraagt.

3. Reflecteer kort aan het einde van de dag

Neem een moment om terug te kijken op je dag en stel jezelf eenvoudige vragen zoals: "Heb ik vandaag voldoende geschakeld tussen verstand, gevoel en intuïtie?" en "Was er een situatie waarin ik meer balans had kunnen vinden?" Door dit dagelijks te doen, leer je snel wat voor jou werkt.

4. Zie het als een spel

Houd het oefenen luchtig en speels. In plaats van te zoeken naar het 'perfecte antwoord', kun je nieuwsgierig zijn naar wat elke bron je te zeggen heeft. Bijvoorbeeld: "wat zou mijn intuïtie zeggen als ik de feiten even negeer?". Deze speelse benadering maakt het schakelen minder zwaar en meer een natuurlijke ontdekkingstocht.

5. Vertrouw op het proces

Met tijd en oefening worden verstand, gevoel en intuïtie steeds meer vanzelfsprekende bondgenoten. Net zoals fietsen in het begin bewuste aandacht vraagt, maar later automatisch gaat, zo zal het schakelen tussen deze bronnen steeds soepeler verlopen. Het vraagt om geduld en vertrouwen in je eigen vermogen om balans te vinden.
Door het bewust oefenen en integreren van deze technieken, kun je de samenwerking tussen verstand, gevoel en intuïtie tot een waardevol onderdeel van je dagelijks leven maken. Het is geen kwestie van perfectie, maar van groei en verbinding.

Iedereen profiteert

Zoals Wilber benadrukt, vraagt het leven niet om een keuze tussen deze bronnen, maar om een evenwichtige dans waarin elk perspectief een stem krijgt. Het leren schakelen tussen verstand, gevoel en intuïtie is daarmee niet alleen een vaardigheid of kunst, maar ook een essentiële basis voor rust, kwaliteit en vervulling in het leven. Deze balans is niet alleen van belang voor persoonlijke groei, maar vormt ook de fundering voor harmonie in relaties en gemeenschappen. Elk perspectief –verstand, gevoel en intuïtie– draagt bij aan een dieper en holistisch begrip van onszelf en de wereld om ons heen. Door deze bronnen te integreren, zowel in ons eigen leven als in onze interacties met anderen, creëren we ruimte voor collectieve groei, wederzijds begrip en echte verbinding.

De potentie van innerlijke ruimte

Het creëren van ruimte in jezelf –een innerlijke leegte waarin verstand, gevoel en intuïtie elkaar ontmoeten en in balans kunnen komen– opent de deur naar een dieper niveau van verbondenheid met de wereld. Wanneer we deze balans actief zoeken (maar ook via meditatie), ontwikkelen we een ontvankelijkheid voor synchroniciteit, die verschijnt wanneer de scheiding tussen het innerlijke en het uiterlijke vervaagt. In deze ruimte kunnen de ogenschijnlijk toevallige gebeurtenissen in ons leven plotseling een diepere betekenis krijgen. Het is alsof de werkelijkheid zelf haar patronen begint te onthullen, en wij als ontvangers in staat zijn om deze te herkennen. Deze synchroniciteit is geen buitengewone gebeurtenis, maar een natuurlijk gevolg van het bewust openen van onze innerlijke ruimte, die ruimte biedt voor nieuwe inzichten, verrassingen en betekenisvolle verbindingen. Net zoals in de spirituele tradities waarin leegte wordt gezien als een bron van creativiteit en groei, biedt het balanceren van onze drie bronnen niet alleen persoonlijke rust en vervulling, maar ook de mogelijkheid om het onbekende met vertrouwen tegemoet te treden. Het is deze ruimte die ons in staat stelt synchroniciteit te ervaren als een gids, die ons leidt naar een dieper begrip van onszelf en de wereld om ons heen.

Ken Wilber: Integrale visie (bol.com)

Groots en meeslepend leven

Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert

Het leven speelt zich af tussen twee uitersten: de bescheidenheid van het kleine en de ambitie van het grote. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert, luidt een oude wijsheid. Tegelijkertijd verlangen velen naar een groots en meeslepend bestaan. Zijn deze houdingen onverenigbaar, of juist complementair? Het antwoord ligt in een bewuste levenshouding die niet alleen onze eigen wereld verrijkt, maar ook onverwachte verbindingen blootlegt met anderen én met het leven zelf. Hierin speelt synchroniciteit een verrassende rol.

Het spel van synchroniciteit

Synchroniciteit is het onverwachte samenvallen van gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet causaal verbonden zijn, maar toch een diepe betekenis lijken te hebben. Het is alsof het universum een handreiking doet, een subtiel knikje geeft: “kijk, dit moment is voor jou”. Deze ervaring verrijkt ons leven, niet door wat we doen, maar door wat we laten. Synchroniciteit vraagt ons niet om te forceren, maar om open te staan.
Wanneer we ons bewust zijn van wat we kunnen laten, ontstaat ruimte voor het onverwachte. Een toevallige ontmoeting die precies de juiste woorden biedt. Een boek dat opduikt op het moment dat je met een vraag worstelt. Of een gedachte die plotseling samenvalt met een gebeurtenis en een groter geheel onthult. Synchroniciteit laat zien dat je niet altijd hoeft te streven, soms is aanwezig zijn genoeg.

Evenwaardigheid en ruimte maken

Deze houding van ontvankelijkheid heeft een raakvlak met evenwaardigheid. Veel mensen lijken voortdurend te zoeken naar een voorsprong, alsof het leven een competitie is waarin elke kans gegrepen moet worden. Maar deze reflex sluit ons vaak af voor diepere verbindingen. Wanneer we een evenwaardige houding aannemen, waarin we niet proberen om een ander te snel af te zijn, ontstaat er ruimte. En in die ruimte kan synchroniciteit bloeien.
Evenwaardigheid is geen passiviteit, maar een bewuste keuze. Het betekent dat we de druk loslaten om altijd iets te moeten bereiken, en in plaats daarvan vertrouwen op de stroom van het leven. Juist in die rust vinden we verrassende ontmoetingen en zinvolle momenten die ons op een natuurlijke manier verder helpen.

Het kleine en het grote in harmonie

De kracht van synchroniciteit ligt in de combinatie van het kleine en het grote. Een enkel moment, ogenschijnlijk onbelangrijk, kan een golf van betekenis teweegbrengen. Het alledaagse krijgt een magische lading wanneer het verbonden blijkt met iets groters. Dit vraagt geen inspanning, maar wel bewustzijn. Door onszelf de ruimte te gunnen om te laten ontstaan wat wil ontstaan, kunnen we groots en meeslepend leven zonder de druk van constant moeten presteren.

Dansend op weg

Synchroniciteit nodigt ons uit om het leven te zien als een dans tussen doen en laten. Wie het kleine waardeert en zich openstelt voor het onverwachte, ontdekt dat de meest zinvolle momenten vaak vanzelf ontstaan. Evenwaardigheid en synchroniciteit versterken elkaar: samen vormen ze een weg naar een leven waarin vrijheid en betekenis hand in hand gaan.

Tot zover. Voor een onderbouwing van psychologische, wetenschappelijke, filosofische en theologische visie op synchroniciteit, klik naar mijn persoonlijke website.

Verwart wu wei niet met magisch denken

De boer en het wild paard

Er is een bekend taoïstisch verhaal dat vaak wordt verteld om het concept van wu wei (handelen door niet-handelen) en de relatieve aard van gebeurtenissen in het leven te illustreren. 

Hier is een versie van het verhaal.

Er was eens een arme boer die woonde in een klein dorpje. Op een dag, toen hij aan het werk was op zijn boerderij, kwam zijn zoon thuis met een wild paard dat hij had gevangen. De dorpsbewoners, die dit zagen, kwamen naar hem toe en zeiden:
"Wat een geluk! Je zoon heeft een prachtig paard gevangen, dat zal je vast rijk maken!".
De boer antwoordde kalm: "we zullen zien".
Een paar weken later, terwijl de jongen het paard aan het temmen was, viel hij van het paard en brak zijn been. De dorpsbewoners kwamen weer langs en zeiden:
"Wat een ongeluk! Je zoon heeft zijn been gebroken, dat zal je zeker veel pijn en verdriet brengen!".
De boer antwoordde weer: "we zullen zien".
Niet lang daarna brak er oorlog uit, en de keizer riep alle jonge mannen op om mee te vechten. De zoon van de boer kon echter niet gaan, vanwege zijn gebroken been. Toen de dorpsbewoners dit hoorden, kwamen ze opnieuw naar de boer en zeiden:
"Wat een geluk! Je zoon hoeft niet mee te vechten en zal in leven blijven!"
De boer keek hen aan en zei opnieuw: "we zullen zien".

Betekenis zien

Klik voor vergroting

Het verhaal van de boer en zijn zoon herinnert ons eraan dat we vaak gebeurtenissen in ons leven als goed of slecht bestempelen, maar in werkelijkheid kunnen de uitkomsten van deze gebeurtenissen onvoorspelbaar zijn. Wat op het ene moment als geluk lijkt, kan later als ongeluk blijken, en wat op het ene moment als ongeluk lijkt, kan later tot iets positiefs leiden.

De boer symboliseert de taoïstische houding van "niet oordelen" en van het vertrouwen in de natuurlijke stroom van gebeurtenissen. In plaats van vast te houden aan de directe betekenis van gebeurtenissen, stelt de boer dat alles onderdeel is van een groter geheel, waarvan de uitkomst vaak niet direct te overzien is. Het idee van "we zullen zien" benadrukt geduld, acceptatie van wat komt, en het loslaten van het verlangen om alles te begrijpen of te controleren.

Voor een volledige uitleg over het begrip wu wei, lees bijvoorbeeld Wikipidia. Het is een label dat vaak gebruikt wordt in mijn blogs en vele vormen kent.

Door niet te forceren en mee te bewegen met de stroom, ontvouwen zich dingen vanzelf. Het is een vertrouwen in de natuurlijke gang van zaken, waarin loslaten de sleutel is tot vinden.

Een meer persoonlijk voorbeeld van voorzichtig zijn in "oordelen" en met voorbarige conclusies trekken vind ik onderstaande gebeurtenissen. Het gevaar is dat betekenis wordt gezocht waar slechts toeval een rol speelt.

Toeval of synchroniciteit

Ik ben in juli 1957 geboren. Toen ik op mijn verjaardag op een zondag in 1977 in Londen een kaartje voor een dubbeldekker kocht was het kaart nr 007. Toeval met betekenis? Zeg het maar. Het getal zeven heeft in veel tradities en spirituele systemen een diepe symbolische betekenis. Het wordt vaak gezien als een heilig of mystiek getal en komt wereldwijd in verschillende contexten terug.

Voor wie openstaat voor een meer symbolische interpretatie, kunnen zulke momenten aanvoelen als een knipoog van het universum of een herinnering aan een diepere verbinding met mijzelf en de wereld om mij heen. De combinatie van de data eindigend op 7, mijn verjaardag in Londen op die specifieke (zevende) dag en maand, en dat ticket met nummer 007 roepen bij mij een glimlach 😁op.

Magisch denken

Als je het rationeel benadert, kun je zeggen dat dit soort toevalligheden of synchroniciteiten voortkomt uit de enorme hoeveelheid dagelijkse gebeurtenissen, waarvan sommige toevallig opmerkelijke patronen vormen. Onze hersenen zijn meesterlijk in het herkennen van deze patronen en verbinden er betekenis aan.

De ene keer roepen beelden angsten op, de andere keer extatische gevoelens. De kunst is al onze geestelijke vermogens in balans te houden om onnodig oordelen en magisch denken te voorkomen. Voor kinderen is het niet erg om magisch te denken, want hun fantasie helpt hun om grenzen te verleggen. Wij volwassenen voeden er soms alleen ons ego mee. 

Een ander, sterk, maar waar verhaal is over mijn fiets die in de loop van tientallen jaren meerdere keren gestolen werd en die ik telkens weer terug vond, lopend op weg naar huis.

Zit er betekenis in toevallige gebeurtenissen? We zullen zien.

Tot zover. Voor een onderbouwing van psychologische, wetenschappelijke, filosofische en theologische visie op synchroniciteit, klik naar mijn persoonlijke website.

Wederkerigheid en het advies van de Gouden Regel

De Gouden Regel slijt nooit

Het idee van de Gouden Regel, "Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden", is een fundamenteel principe dat in verschillende culturen en religies wordt gevonden als basis voor ethiek. Het draait om wederkerigheid en empathie, en het erkent de (even)waardigheid van anderen op een manier die consistent is met hoe we zelf behandeld willen worden.

Wederkerigheid

De tien geboden kunnen ook worden gezien als richtlijnen voor moreel gedrag, maar veel mensen interpreteren ze (ten onrechte) als verboden. Terwijl ze worden gepresenteerd als geboden, moeten ze worden begrepen als advies voor het bereiken van een rechtvaardige en harmonieuze samenleving. Zouden ze gepresenteerd worden als verboden, dan gaan mensen in de weerstand. Immers vrijheid is het hoogste goed.

Een mystieke relatie

Het idee van synchroniciteit, voorgesteld door Carl Jung en die je ook kunt lezen in “wie goed doet, goed ontmoet”, suggereert dat er een verbinding is tussen gebeurtenissen die niet causaal verklaard kunnen worden. Deze concepten, samen met de Gouden Regel en de tien geboden, wijzen allemaal op een dieper begrip van menselijke relaties en morele verantwoordelijkheid. Ze wijzen ook op een mystieke werkelijkheid, waarop je kan vertrouwen wanneer je je eigen belangen weet te relativeren.

Respect uitbreiden

Het vermijden van strikte regels en het in plaats daarvan benadrukken van principes van wederkerigheid en empathie is een effectieve manier zijn om een ethische samenleving te bevorderen, waarin individuen vrij zijn om te handelen met respect voor anderen (mens en dier) in de wereld om hen heen.

Het zou de kernboodschap van de opvoeding van en aan kinderen moeten zijn.

Zonder vrijheid geen liefde en zonder liefde geen vrijheid.

Zie ook: Een constructief principe achter ons gedrag.

Leven zonder gehechtheid aan beloningen

Een pad naar innerlijke vrijheid

In onze dagelijkse keuzes worden we vaak gedreven door het vooruitzicht van beloningen: succes, erkenning of materiële rijkdom. Tegelijkertijd kunnen diepgewortelde overtuigingen ons in de weg staan om vrij te handelen en ons leven werkelijk te ervaren. Dit essay onderzoekt hoe het loslaten van gehechtheid aan resultaten én het opruimen van belemmerende overtuigingen ons kan leiden naar een leven van grotere openheid en verbinding, waarin ook synchroniciteit -die zinvolle toevalligheden- zijn plaats vindt.

De kracht van loslaten

Loslaten betekent niet dat we geen doelen mogen nastreven of dat onze daden zinloos zijn. Het vraagt juist om bewuste actie zonder afhankelijkheid van wat die actie oplevert. Dit idee, verwoord in de hindoeïstische Bhagavad Gita als nishkama karma, gaat over het handelen met een zuivere intentie en zonder gehechtheid aan de uitkomst. Ook in het boeddhisme speelt het loslaten van verlangens een centrale rol: het erkennen dat gehechtheid aan resultaten lijden veroorzaakt, en dat vrijheid ontstaat door deze patronen te doorbreken.
Belemmerende overtuigingen, zoals "ik ben niet goed genoeg" of "ik moet eerst slagen voordat ik gelukkig mag zijn," kunnen ons gevangen houden in een cyclus van onvrede. Deze overtuigingen ontstaan vaak uit sociale conditionering, eerdere ervaringen of angst. Door ze bewust te onderzoeken en hun geldigheid los te laten, maken we ruimte voor een authentiekere manier van leven, waarin we handelen vanuit vertrouwen in plaats van angst.

Synchronistische gebeurtenissen: signalen van verbondenheid

Synchronistische gebeurtenissen -schijnbare toevalligheden die een diepere betekenis lijken te hebben- worden vaak ervaren door mensen die zich openstellen voor het leven zoals het zich aandient. Dit soort gebeurtenissen, zoals het op het juiste moment vinden van een boek of het onverwachts ontmoeten van iemand die precies het juiste advies geeft, lijken te wijzen op een subtiele orde in de chaos.
Deze ervaringen komen gemakkelijker op ons pad wanneer we niet vastzitten in verwachtingen of overtuigingen die ons blikveld beperken. Door open te staan voor het onverwachte en te handelen zonder dwangmatige focus op beloningen, creëren we ruimte voor dergelijke momenten. Het loslaten van beperkende gedachten -zoals de overtuiging dat het leven alleen voorspelbaar en rationeel is- versterkt onze gevoeligheid voor deze betekenisvolle toevalligheden.

Opruimen van overtuigingen: een noodzakelijke stap

Het proces van opruimen van overtuigingen vraagt om bewustwording en reflectie. Welke gedachtepatronen houden ons vast in angst of controle? Welke verwachtingen beperken onze ervaring van het leven? Door stil te staan bij deze vragen en onze overtuigingen te doorzien, kunnen we ze transformeren.
Een effectief hulpmiddel hierbij is zelfonderzoek, bijvoorbeeld door meditatie of gesprekken met anderen. Het doel is niet om volledig "vrij" te worden van alle gedachten -dat is een illusie- maar om te leren welke gedachten ons dienen en welke ons tegenhouden. Door deze ballast los te laten, wordt ons handelen lichter en ontvankelijker.

Vrijheid door overgave

Vrijheid ligt in het handelen zonder gehechtheid én zonder vast te houden aan belemmerende ideeën over onszelf of het leven. Dit betekent vertrouwen hebben in het proces en overgave aan wat zich aandient. Overgave betekent niet passiviteit, maar juist een actieve betrokkenheid bij het leven zonder krampachtig vast te houden aan de uitkomst.
Synchronistische gebeurtenissen zijn dan geen beloning, maar een natuurlijke reflectie van een open houding. Ze fluisteren ons toe dat we afgestemd zijn op de stroom van het leven, waarin controle en dwang plaatsmaken voor vertrouwen en overgave.

Reis naar de kern

Leven zonder gehechtheid aan beloningen en het opruimen van belemmerende overtuigingen zijn onlosmakelijk verbonden. Samen openen ze de deur naar innerlijke vrijheid en vervulling. Het proces vraagt moed, maar de beloning -ervaren van het leven in zijn volledigheid- is onbetaalbaar.
Synchronistische momenten worden in deze staat geen doel op zich, maar een bijproduct van een leven in balans. Elk moment krijgt waarde, niet vanwege wat het oplevert, maar vanwege wat het ons leert en hoe het ons verbindt met de wereld om ons heen. Zo wordt het leven niet langer een zoektocht naar iets buiten onszelf, maar een reis naar de kern van wat al is.

Wat je toevalt en wat je zelf kunt doen en laten

Zo boven, zo beneden

Al millennia hopen mensen de gang van zaken in het ondermaanse vanuit projectie op de bovenwereld te duiden en zo mogelijk in hun voordeel toe te passen. Dat gold en geldt voor westerse en oosterse culturen. In dit artikel een vijftal begrippen uit de religie en spiritualiteit bij elkaar gelegd.

Goddelijke genade, synchroniciteit en de drie Taoïstische schatten compassie, matigheid en bescheidenheid zijn allemaal concepten die nauw met elkaar verbonden kunnen zijn en elkaar kunnen versterken.

• Genade verwijst naar de onverdiende gunst, barmhartigheid en liefdevolle zorg van God of het universum. Compassie daarentegen verwijst naar het vermogen om mee te voelen en mededogen te hebben voor het lijden van anderen. Genade en compassie kunnen samenkomen in de manier waarop we anderen benaderen. Wanneer we genade ervaren, kunnen we ook geneigd zijn om compassie te tonen jegens anderen, om liefdevol en begripvol te zijn, en om anderen te steunen in moeilijke tijden.
• Synchroniciteit verwijst naar betekenisvolle en schijnbaar toevallige gebeurtenissen die met elkaar verbonden zijn. Het kan ons bewust maken van de onderliggende verbondenheid van alles in het universum. Synchroniciteit kan ons aanmoedigen om ons meer bewust te worden van anderen, hun behoeften en hun lijden. Het kan ons aanzetten tot compassie en actie om anderen te helpen of bij te dragen aan positieve veranderingen in de wereld.
• Matigheid verwijst naar het vermogen om in balans te leven en onze verlangens en impulsen te beheersen. Genade en synchroniciteit kunnen ons bewust maken van de overvloed en de gaven die we in ons leven ontvangen. Ze kunnen ons eraan herinneren om met matigheid en dankbaarheid om te gaan met deze gaven, in plaats van te vervallen in excessen of hebzucht. Matigheid kan ons helpen om bewust keuzes te maken die in overeenstemming zijn met onze waarden en die bijdragen aan ons welzijn en dat van anderen.
• Bescheidenheid verwijst naar het vermogen om nederig en respectvol te zijn, zonder hoogmoed of arrogantie. Genade en synchroniciteit kunnen ons bewust maken van iets groters dan onszelf, of het nu het goddelijke of het onderling verbonden web van het universum is. Ze kunnen ons uitnodigen om bescheiden te zijn in ons zelfbeeld en ons handelen. Bescheidenheid helpt ons om ruimte te maken voor anderen, hun perspectieven en hun bijdragen, en om met respect en waardering te handelen.

Het fenomeen overschatten en toeval onderschatten

Sommige mensen trekken hun geloof in synchroniciteit zo ver door dat ze zelfs geloven dat alles tegelijkertijd gebeurt, en dat de ervaring van tijd slechts een illusie is.
Het idee dat we als mensen de capaciteit hebben om parallellen te zien tussen gebeurtenissen is intrigerend. Het vermogen om patronen te herkennen en verbanden te leggen is een fundamentele menselijke eigenschap, en het stelt ons in staat om betekenis te vinden in onze ervaringen.

Echter is het belangrijk om een gezonde dosis realiteitszin te behouden bij het interpreteren van deze parallellen. Soms kunnen we geneigd zijn om betekenis toe te kennen aan toevallige gebeurtenissen, of om verbanden te zien die er niet echt zijn. Het is essentieel om kritisch te blijven en te onderscheiden tussen wat een zinvolle connectie is en wat simpelweg toeval is.

Het vermogen om synchroniciteit waar te nemen kan ons helpen om diepere inzichten te krijgen in de wereld om ons heen en in onszelf. Door bewust te zijn van de subtiele verbindingen tussen gebeurtenissen, kunnen we ons meer verbonden voelen met de wereld en een dieper begrip ontwikkelen van ons eigen leven en onze ervaringen. Het is echter belangrijk om dit vermogen met zorg en nuchterheid te hanteren, zodat we niet verstrikt raken in fantasieën of ongegronde overtuigingen.

Alles is verbonden

Samengevat: genade, synchroniciteit, compassie, matigheid en bescheidenheid kunnen elkaar ondersteunen en versterken in ons streven naar een liefdevolle en harmonieuze relatie met onszelf, anderen en de wereld om ons heen. Ze nodigen ons uit om bewust te zijn van de verbondenheid van alles, om respectvol en zorgzaam te handelen, en om met dankbaarheid en bescheidenheid te leven.
Genade en synchroniciteit vallen je toe.
Compassie, matigheid en bescheidenheid is een kwestie van bewust doen en laten.

Tot zover. Voor een onderbouwing van psychologische, wetenschappelijke, filosofische en theologische visie op synchroniciteit, klik naar mijn persoonlijke website.

Een universele benadering van gelijkheid en behandeling

Het belang van evenwaardigheid

In het eeuwenoude debat over het wel of niet bestaan van God, Allah en Jehova zijn er verschillende perspectieven en overtuigingen ontstaan.
In dit artikel wordt in gelijke mate naar alle drie verwezen onder de naam God. Voor God mag ook "het universum" worden gelezen.
Weinigen zullen geneigd zijn de grootsheid van God te zoeken in de dualiteit van Zijn aanwezigheid - zowel gekend als verborgen. Ongeacht iemands geloofsovertuiging, wordt gesteld dat God alle individuen gelijk behandelt. Bovendien wordt benadrukt dat wanneer men anderen op gelijkwaardige wijze behandelt, men positieve resultaten zal ervaren.

De dualiteit van Gods aanwezigheid

Het erkennen van de grootsheid van God of het universum in het vermogen om zowel gekend als ongekend te blijven en het aanbieden van gelijke kansen op spirituele groei, nodigt mensen uit tot openheid, nieuwsgierigheid en respect voor de diversiteit van spirituele tradities en overtuigingen. Het moedigt aan tot het omarmen van een inclusieve benadering, waarbij de focus ligt op de persoonlijke reis van individuen en hun unieke verbinding met het goddelijke, eerder dan het opleggen van rigide dogma's of beperkende grenzen.
Voor degenen die in God geloven, kan Zijn aanwezigheid worden gevoeld in spirituele ervaringen (bijvoorbeeld synchroniciteit), religieuze rituelen en diepgaande verbindingen. Tegelijkertijd blijft God voor velen ongrijpbaar en mysterieus. Deze dualiteit stelt mensen in staat om vrij hun eigen relatie met het goddelijke te definiëren en te interpreteren. Immers, ook voor wie of wel of niet in God gelooft, het is de ervaring dat niet alleen "slechte" mensen onheil overkomt en dat onrecht bestaat. De kans op onheil lijkt voor iedereen gelijk. Dat kan zowel duiden op het bestaan van een onvoorwaardelijk liefdevolle hogere macht als op het tegendeel, namelijk dat God niet bestaat en dat het ontstaan van leven of onheil op toeval berust. Het blijft een kwestie van geloven.

Ongeacht geloof of overtuiging

Een interessante opvatting is dat het voor God niet uitmaakt of men in Hem gelooft of niet gelooft. Het idee dat God alle individuen gelijk behandelt, ongeacht hun geloofsovertuiging, suggereert dat de goddelijke genade niet exclusief is voor een specifieke groep mensen. Dit betekent dat iedereen, ongeacht hun religieuze achtergrond of atheïsme, de mogelijkheid heeft om op gelijke wijze te worden behandeld door het goddelijke.  Wel vereist het vaak geloof, overgave en openheid om de genade van God te ontvangen en te ervaren. Helpt bescheidenheid? Misschien vindt God dat grote ego's zich eerst maar zelf moeten kunnen bedruipen.

Onvoorwaardelijke liefde

De onvoorwaardelijke liefde van God wordt beschouwd als een voorbeeld en een inspiratie voor de mensheid. Het is een uitnodiging om deze liefde te weerspiegelen in de omgang met anderen. Het spoort aan om dialogen aan te gaan in een geest van evenwaardigheid en respect, waarbij men de ander waardeert en naar hen luistert zonder vooroordelen of superioriteit. Het is een oproep tot harmonieuze relaties, wederzijds begrip en het bevorderen van vreedzaam samenleven.

Door de onvoorwaardelijke liefde van God te erkennen en te ervaren, worden mensen aangemoedigd om deze liefde te delen met anderen. In alle bescheidenheid. Niemand heeft de waarheid over de aard van God in pacht. Gods onvoorwaardelijke liefde kun je zien als een genade die de mensheid niet verdient of kan verdienen op basis van eigen inspanningen. We kunnen immers de transcendente aard van God niet doorzien, bewijzen of ontkennen, hoogstens ervaren.

Gelijkwaardige behandeling van anderen

Een belangrijk aspect van dit agnostische perspectief is dat de manier waarop we anderen behandelen, een invloed heeft op onze eigen ervaringen. Wanneer we anderen op een gelijkwaardige manier behandelen, ongeacht hun religie, ras, geslacht of sociale status, is de kans groot dat we positieve uitkomsten zullen ervaren. Dit idee weerspiegelt het bekende principe van "oogsten wat je zaait" oftewel "wie goed doet, goed ontmoet". Door liefde, compassie en respect te tonen aan anderen, kunnen we harmonie, wederzijds begrip en positieve relaties bevorderen.
Het erkennen van de diversiteit aan religieuze opvattingen en het respecteren van de individuele zoektocht naar spirituele waarheid zijn belangrijke aspecten van een tolerante en pluralistische samenleving. Het bevorderen van dialoog, begrip en respect tussen verschillende religieuze tradities kan bijdragen aan een vreedzaam samenleven en een gezamenlijke zoektocht naar betekenis en spirituele groei.
Het is belangrijk om open te staan voor verschillende perspectieven en te erkennen dat spirituele waarheid een persoonlijke en subjectieve ervaring kan zijn. Door open te blijven staan voor dialoog en het delen van ideeën, kunnen we van elkaar leren en onze eigen spirituele reis verrijken, ongeacht welke religieuze traditie we volgen of zelfs als we geen specifieke religie aanhangen.

Vertrouwen in het universum

Alan Watts zegt in een van zijn voordrachten dat wanneer je één wilt worden met het universum dat je het universum moet vertrouwen.

Zijn uitspraak benadrukt het belang van vertrouwen en overgave aan het universum in plaats van het nastreven van controle en macht. Hieruit kan worden afgeleid dat het streven naar eenheid met het universum niet gaat om het uitoefenen van controle over de externe wereld, maar eerder om het cultiveren van een dieper begrip en verbinding met de essentie van het universum zelf.
Wanneer we proberen het universum te beheersen of te controleren, kan dit leiden tot frustratie, stress en een gevoel van verzet. Het universum is immers complex, dynamisch en vaak onvoorspelbaar. Het idee dat we alles onder controle kunnen hebben en kunnen manipuleren naar onze wil, kan ons uiteindelijk beperken en belemmeren in onze groei en ontwikkeling.
Door daarentegen het universum te vertrouwen en ons over te geven aan de natuurlijke stroom van het leven, kunnen we meer openstaan voor de mogelijkheden en kansen die zich voordoen. Het betekent het erkennen van de onderlinge verbondenheid van alles en het besef dat we deel uitmaken van een groter geheel. Het is het omarmen van de onzekerheden en veranderingen die het leven met zich meebrengt en het vinden van harmonie in plaats van strijd.
Vertrouwen in het universum betekent niet dat we passief moeten zijn of geen actie moeten ondernemen in ons leven. Integendeel, het gaat om het nemen van actie vanuit een plaats van dieper begrip en intuïtie, in afstemming met de natuurlijke stroom van het universum. Het is het vinden van een balans tussen ons individuele streven en de grotere kosmische orde.
Het cultiveren van vertrouwen in het universum kan ons helpen om meer vrede, vreugde en vervulling in ons leven te ervaren. Het opent de deur naar synchroniciteit, waarbij gebeurtenissen en kansen zich op een wonderlijke en betekenisvolle manier ontvouwen. Het herinnert ons eraan dat we deel uitmaken van iets groters en dat we kunnen meebewegen met de natuurlijke ritmes en cycli van het leven.
Het is belangrijk op te merken dat het begrijpen en toepassen van deze ideeën een persoonlijk proces is en dat verschillende mensen verschillende perspectieven en benaderingen kunnen hebben. Wat voor de ene persoon werkt, hoeft niet per se voor een ander te gelden. Het is aan jou om je eigen waarheid en betekenis te ontdekken in relatie tot het universum.

Een gemeenschappelijke uitdaging

Het besef dat zowel gelovigen als niet-gelovigen geconfronteerd worden met uitdagingen in het leven, benadrukt de gedeelde menselijke ervaring die ons verbindt, ongeacht onze religieuze overtuigingen. Dit perspectief herinnert ons eraan dat tegenspoed en moeilijkheden een onvermijdelijk onderdeel zijn van het menselijk bestaan, ongeacht ons geloof of het ontbreken daarvan.
Het benadrukken van de gelijkheid van uitdagingen kan ons aansporen tot empathie en mededogen jegens anderen, ongeacht hun achtergrond of wereldbeeld. Het herinnert ons eraan dat we als menselijke gemeenschap elkaar kunnen ondersteunen tijdens moeilijke tijden, ongeacht onze verschillende overtuigingen.

Mondiale problemen samen oplossen

Wanneer we openstaan voor verschillende perspectieven en bereid zijn om van elkaar te leren, kan dit een positieve invloed hebben op onze persoonlijke groei en begrip. Door het bevorderen van dialoog en het cultiveren van een sfeer van respect en acceptatie, kunnen we streven naar een wereld waarin verschillende overtuigingen vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan.
Het bevorderen van een ondersteunende samenleving waarin dialoog en voortdurende communicatie plaatsvinden, speelt een cruciale rol bij het aanpakken van mondiale problemen zoals klimaatverandering, bevolkingsgroei en milieuvervuiling.

Laten we het belang van dieren niet vergeten

Hoewel dieren niet dezelfde morele en ethische overwegingen hebben als mensen, groeit het bewustzijn over het belang van het behandelen van dieren met respect, compassie en zorg. Het idee dat mens en dier intrinsiek evenwaardig zijn in hun recht op een vrij en natuurlijk leven, benadrukt dat het onze verantwoordelijkheid is om ook hun welzijn en een leefgebied te waarborgen.
Een natuurlijke leefomgeving van dieren biedt hen de vrijheid om te leven volgens hun natuurlijke instincten en behoeften. Ze zijn in staat om hun eigen overlevingsvaardigheden te ontwikkelen en zich aan te passen aan hun omgeving en zo vrij te blijven.

Het observeren van dieren die in harmonie met de natuur leven en hun instinctieve gedragingen volgen, roept bewondering en verwondering op. Het leven in de natuur is vaak een voortdurende strijd om te overleven. Dit kan soms conflicteren met het idee van een perfecte harmonie. Het herinnert ons aan de complexiteit en schoonheid van de schepping en mogelijk aan de aanwezigheid van een hogere kracht, voor wie vrijheid zelf ook een waarde is.
Het waarnemen van de vrijheid en het streven naar gezondheid bij dieren als een uitdrukking van Gods liefde is een persoonlijke interpretatie die je helpt om verbondenheid en harmonie te vinden in de natuurlijke wereld. Het kan ons bewustzijn vergroten om verantwoordelijkheid te nemen voor het behoud van de natuur en het welzijn van alle levende wezens.

De uitdaging aanpakken

Hier zijn enkele manieren waarop een ondersteunende samenleving kan bijdragen aan het aanpakken van de volgende uitdagingen.

1. Bewustwording en educatie. Door middel van dialoog en open communicatie kunnen we bewustwording vergroten en mensen informeren over de urgentie en complexiteit van mondiale problemen. Door educatie kunnen we de kennis en het begrip vergroten, waardoor mensen beter geïnformeerde beslissingen kunnen nemen en actief kunnen bijdragen aan oplossingen.
2. Samenwerking en synergie. Een ondersteunende samenleving stimuleert samenwerking tussen verschillende belanghebbenden, zoals overheden, bedrijven, maatschappelijke organisaties en individuen. Door de krachten te bundelen en synergie te creëren, kunnen we effectievere oplossingen vinden en implementeren. Samenwerking stelt ons in staat om gezamenlijke doelen te bereiken en obstakels te overwinnen die te groot zijn om door één enkele entiteit te worden aangepakt.
3. Innovatie en duurzame technologie. Een ondersteunende samenleving moedigt innovatie aan en creëert een omgeving waarin duurzame technologieën kunnen floreren. Door middel van dialoog kunnen we ideeën uitwisselen, best practices delen en gezamenlijk werken aan het ontwikkelen en implementeren van milieuvriendelijke oplossingen. Dit kan helpen om klimaatopwarming tegen te gaan, schaarste te verminderen en milieuvervuiling te verminderen.
4. Collectieve verantwoordelijkheid. Een ondersteunende samenleving benadrukt het belang van collectieve verantwoordelijkheid voor onze planeet en toekomstige generaties. Het erkent dat ieder individu, ongeacht zijn of haar achtergrond, een rol te spelen heeft bij het aanpakken van mondiale problemen. Door middel van dialoog en betrokkenheid kunnen we mensen aanmoedigen om verantwoordelijkheid te nemen voor hun acties en keuzes en om duurzame levensstijlen te bevorderen.
5. Schaarse (leef)ruimte verdelen. Natuurlijke bossen worden gekapt om voedsel te verbouwen en aan vee gevoerd om mensen van vlees en zuivel te voorzien. Dit warmt de aarde op en bedreigt de biodiversiteit, terwijl miljarden dieren binnen leven in stallen onder onnatuurlijke omstandigheden met als enig doel als voedsel te dienen. Hoe zorgen we ervoor dat we voor de natuur en voor zoveel mogelijk mensen en dieren eenheid in verscheidenheid blijven houden?
   

Vanuit een evenwaardige grondhouding naar alles wat leeft kunnen we werken aan een ondersteunende samenleving waarin dialoog en communicatie centraal staan. Door gezamenlijke inspanningen kunnen we de nodige stappen zetten om mondiale problemen aan te pakken. Deze problemen zijn inmiddels zo complex en overstijgen individuen, gemeenschappen, organisaties en regeringen over de hele wereld. Samen kunnen we streven naar een duurzamere en rechtvaardigere toekomst voor onze planeet en alle levende wezens die erop leven. In liefdevolle vrijheid.

De tijd zal het in stilte leren

Grieks omdenken

In haar boek Stil de tijd beschrijft Joke Hermsen hoe de Grieken aankeken tegen tijd. Ze zouden de toekomst niet zien als iets dat voor ons ligt, maar juist als iets dat achter ons ligt. “De toekomst duwt of dringt van achteren, en het volume en gewicht waarmee ze dat doet, zijn de mogelijkheden die nog voor ons in het verschiet liggen”.

Plato beschreef al in zijn allegorie van "de grot" hoe de mensen vastgebonden gedwongen waren voor zich uit kijken naar de schaduwen van hunzelf die het vuur achter hun op de muur werpt en zich niet realiseren dat de werkelijkheid achter hen ligt. Ze denken dat ze naar de waarheid kijken en zien niet hoe zij die vertekenen in hun fantasie.

Op de Griekse tempels staat te lezen “Ken jezelf”. Wie goed heeft opgelet hoe zijn gedrag in het verleden tot stand is gekomen kan redelijk goed voorspellen hoe hij in de toekomst zal handelen. Het woord “projectie” slaat hier op. Letterlijk betekent het voor je uit werpen. We zien wat we willen zien of we interpreteren wat we menen te zien op basis van ervaringen uit het verleden.

Joke Hermsen schrijft verder over de laconieke houding van Grieken ten opzichte van de grote krachten, zoals de zon, de tijd, het lot, de weemoed. Daartegen heeft de Griek geen verweer, maar berust hij gelaten in de macht die ze op hem uitoefenen.

Aandacht hebben, richten en zijn

In haar boek verkent Joke Hermsen het belang van rust, verveling, aandacht en wachten; ervaringen die sinds de Oudheid als belangrijke voorwaarden voor het denken en de creativiteit werden beschouwd, maar in het huidige economische tijdsgewricht nog weinig waardering krijgen.
Ze schrijft in haar inleiding.
“We zijn al met al behoorlijk ver verwijderd geraakt van de klassieke filosofische gedachte dat rust en nietsdoen de grondslagen van een beschaving zijn. Niet voor niets stamt het woord ‘school’ af van het Griekse woord ‘scholè’, dat rust en vrije tijd betekent. Pas in rusttoestand, in het interval tussen twee handelingen, kunnen we tot bezinning en reflectie komen”.
En.
“De wereldwijde economische crisis en de dreigende klimaatcrisis geven juist nu aanleiding om de tijd te bevrijden van de economische dwangbuis waar we hem eigenhandig in hebben gestopt. Het is kortom tijd om ook rust, nietsdoen, verveling én bezinning weer op de politieke agenda te zetten, omdat zonder deze voorwaarden voor reflectie het democratische gehalte van een samenleving eigenlijk niet gewaarborgd kan worden”.

"Bewust zijn" gaat verder dan aandacht hebben, aandacht richten en is eerder aandachtig zijn.
Joke Hermsen. Stil de tijd, pleidooi voor een langzame toekomst (bol.com).

Temporaliteit

Heidegger stelt dat tijd geen objectieve opeenvolging van momenten is, zoals vaak in de natuurwetenschappen wordt aangenomen. In plaats daarvan is tijd een fundamenteel kenmerk van het Dasein. Wij ervaren tijd omdat we bestaan in een toestand van constant vooruitgrijpen op de toekomst, het begrijpen van het heden, en het herinneren van het verleden. Dit noemt hij temporaliteit.

Drie dimensies van temporaliteit

Heidegger introduceert een niet-lineaire visie op tijd. Temporaliteit bestaat uit drie dimensies die altijd met elkaar verweven zijn.

• Toekomst
  Het Dasein projecteert zichzelf voortdurend naar de toekomst door keuzes te maken en zich op doelen te richten.
• Verleden
  Het verleden is niet iets dat achter ons ligt, maar iets dat ons bepaalt; het vormt onze gewoonten, ervaringen en geschiedenis.
• Heden
  Het heden is de plek waar we ons engageren met de wereld, maar het is nooit een "punt"; het wordt altijd gekleurd door zowel verleden als toekomst.

Betekenisvolle invallen

Het is levenskunst om stilte productief te maken zonder het resultaat te willen forceren. Het is tijd om ons te bezinnen op de bevrijding en de werking van zachte krachten en dat het bewustzijn zelf stil is.

Stilte kan een belangrijke rol spelen bij het ervaren van synchroniciteit omdat het ons helpt om onze geest te kalmeren en ons bewustzijn te verruimen. Als we onze geest voortdurend blootstellen aan externe prikkels, zoals geluiden, beelden en informatie, kan dit ons vermogen om betekenisvolle signalen en synchroniciteit te herkennen belemmeren. Stilte kan ons helpen om deze ruis te verminderen en ons te concentreren op de subtiele signalen die ons leven verrijken. Stilte kan ons ook helpen om ons te verbinden met ons innerlijke zelf en ons te openen voor nieuwe inzichten en ervaringen. 

Door tijd door te brengen in stilte, bijvoorbeeld door meditatie, yoga of wandelen in de natuur, kunnen we ons bewustzijn verruimen en ons verbinden met de diepere lagen van ons bestaan. Op deze manier kan stilte ons helpen om betekenisvolle toevalligheden en synchroniciteit in ons leven te ervaren en ons te verbinden met ons hogere zelf en de wereld om ons heen. 

Daarnaast kan stilte ons ook helpen om ons te concentreren op onze innerlijke stem en ons te leiden naar onze diepere verlangens en doelen. Door ons terug te trekken in stilte en ons te concentreren op onze innerlijke wereld, kunnen we ons bewust worden van onze ware roeping en ons leven meer in lijn brengen met onze diepere waarden en overtuigingen. 

Dit kan ons helpen om ons leven meer betekenis te geven en ons te openen voor nieuwe kansen en synchroniciteit.

Tot slot

Van "Dichter bij de stilte" Niek Zwakhals.

Stil

Ik heb gevraagd aan God
maar het bleef stil.

Ik heb gebeden tot God
maar het bleef stil.

Ik heb gesmeekt om God
maar het bleef stil.

Ik heb geschreeuwd om God
maar het bleef stil.

Toen werd ik stil
en daar was God.

Niek Zwakhals' stille bundel ‘dichter bij het hart’ is verkrijgbaar via:
de webwinkel van Niels Zwakhals.

Geloofsbelijdenis voor een liefdevolle paradox

Iedereen gelooft

Een atheïst gelooft. Hij gelooft dat God niet bestaat. Daar is hij zeker van. Hij heeft misschien geen ongelijk, maar heeft hij wel geduld?

Een agnost vindt dat hij niet kan weten of God wel of niet bestaat. Er zijn ook "dubbele" agnosten die een stap verder gaan en vinden dat niemand kan weten of God wel of niet bestaat. Die mensen zitten (niet oncomfortabel) in een paradox, want om te kunnen weten dat je niet kunt weten of God wel of niet bestaat, moet je toch de mogelijkheid van het bestaan van God veronderstellen. Want wanneer je helemaal niets kan weten over God dan kan je ook werkelijk niets zeggen over het bestaan van God.

Ik ben lange tijd zo’n agnost (geweest) die gelooft dat niemand het laatste woord heeft over het bestaan van God. Ik vermoed dat een onpersoonlijke God het universum zo slim in elkaar heeft gezet dat iedereen het bewijs van het bestaan van God kan zien en niemand het kan bewijzen. Iedereen is ook vrij om dit te ontkennen en er zich niets van aan te trekken. Daarmee is in principe ook liefde, vrijheid en evenwaardigheid gecreëerd. Het verklaart ook waarom er tegelijk in een God kan worden geloofd en onrecht kan worden ervaren. Ik ervaar en zie geen tegenspraak, maar een liefdevolle paradox. Ik erken ook dat ik daarvoor geen enkel bewijs heb en geloof dat niemand een sluitend tegenbewijs kan leveren.

Moet een God zichtbaar zijn?

In navolging van Spinoza geloof ik in een pantheïstische God die zowel permanent zichtbaar als onzichtbaar is. Het idee dat hogere machten zich van sturing onthouden kan worden gezien als een vorm van deïsm of pantheïsme, waarbij God of het goddelijke wordt gezien als de schepper van het universum maar zich niet actief bemoeit met de wereld. In deze visie wordt de mensheid gezien als vrij om haar eigen pad te kiezen, zonder dat er een hogere macht is die onze keuzes stuurt of bepaalt.
Sommige filosofen en theologen hebben betoogd dat een dergelijke visie van God en het universum meer recht doet aan de vrije wil en autonomie van de mens. Als er geen externe sturing is van een hogere macht, dan zijn wij vrij om onze eigen keuzes te maken en ons eigen lot te bepalen.

Hoe meer bewijs je zoekt en probeert aan te dragen hoe meer je weerstand oproept bij anderen. God wordt daarmee per definitie uit beeld verdrongen bij hen die vechten om de waarheid. Wie slechts zoekt naar het opruimen van onwaarheden in zichzelf, die draagt voor mij bij aan het uitdrukken van vrijheid en liefde, ondanks hun principiële ongrijpbaarheid. God laat zich horen in innerlijke rust en stilte, geduld en bescheidenheid en toont zich in synchroniciteit, dynamische en statische kwaliteiten.

Ik geloof in een onpersoonlijke God die geen haast heeft, die niet zozeer zes dagen over de Schepping heeft gedaan maar een stuk of zes overgangen heeft geschapen die het leven zoals wij dat nu ervaren mogelijk maakte. Het leeuwendeel hebben we al gehad en mogelijk gaan we nog een deel meemaken (intelligent design). Dat is voor mij doelgerichte evolutie. Van bewustzijn naar energie naar materie naar leven naar samenwerking naar samenleving naar hogere organisatievorm. In dat nog steeds voortgaande proces worden kwaliteiten als schoonheid, liefde en vrijheid gerealiseerd, tegelijk ongrijpbaar en voor iedereen beschikbaar. Dit proces kunnen wij mensen verder helpen ontwikkelen of verstoren, maar dan valt het leven terug naar een lager niveau zonder mensen en wordt het proces weer opnieuw opgepakt en opgezet zonder haast.

Elk levend wezen mag er zijn (heeft een intrinsiek recht op vrijheid) en mag proberen bij te dragen aan de evolutie. Er is geen moeten, want er is in principe vrijheid en liefde beschikbaar voor iedereen. Aan het evenredig verdelen en bewaken voor iedereen, mens en dier, moeten we nog (verder) werken.
 

Lees ook Titus Rivas in "Waarom het absolute agnosticisme over het bestaan van een theïstische scheppergod geen rationele positie is".

Uit een boek van Bruno Borchert over mystiek.
William James zegt van zichzelf:
'hoewel ik zo'n mystiek godsbewustzijn in de meer directe en sterke betekenis niet bezit, toch is er iets in mij wat reageert wanneer ik anderen daarover hoor spreken. Ik herken een diepere stem. Er is iets wat me zegt: daar zit waarheid in …. Ik ben zozeer uit het christendom weggegroeid dat een uiting van mystiek die daarin gevat zit, er eerst weer van losgemaakt moet worden - ik moet door die verstrengeling héén geraken - voor ik kan luisteren. Noem dit als je wilt, mijn mystieke kiem. Het is een heel gewone, veel voorkomende kiem'.

Meer zinvol toeval beleven

Open en ontvankelijk zijn

Dit artikel benadrukt het belang van openheid en ontvankelijkheid voor nieuwe ervaringen bij het ervaren van synchroniciteit. Filosofen zoals Heidegger, Sartre, Merleau-Ponty en Kant benadrukken dit als essentieel voor het ontdekken van diepere betekenissen en het vergroten van ons begrip van de wereld. Synchroniciteit, gedefinieerd als zinvol toeval, wordt waargenomen als ondersteuning voor degenen die zelfbewust hun eigen pad volgen, terwijl ze tegelijkertijd een evenwicht vinden tussen realiteitszin en de mystieke dimensie van het bestaan.
Alle wezens zijn gelijkwaardig in hun vermogen om zin aan het leven te geven, zonder enige voorsprong of achterstand.
Meditatie wordt genoemd als voorbeeld van een methode om inzicht te krijgen en te ervaren in de betekenis van toeval en evenwaardigheid, ongeacht geloofsovertuiging. Het is echter belangrijk op te merken dat synchroniciteit niet afgedwongen kan worden, spontaan kan optreden maar soms eerst niet wordt opgemerkt. Het is essentieel stapsgewijs te leren vertrouwen op intuïtie en innerlijke leiding. Het vraagt flexibiliteit en zien wanneer kansen zich voordoen.

Eigen belang of psychische groei?

Het wordt vaak gezegd dat het leven geen benoembare zin heeft. Daar kun je verschillend mee omgaan. Een positieve conclusie daarbij zou kunnen zijn dat ieder levend wezen evenwaardig is: niets en niemand heeft een voorsprong of achterstand in de mogelijkheid om het leven zelf zin te geven.
In de Hindoeïstische filosofie wordt het leven vergeleken met een spel en wordt het een zero sum game genoemd. Je komt met niets en gaat met niets.

Robert M. Pirsig

Alles in de kosmos is opgebouwd uit energie. Energie in actie en beweging. Van wat energie precies is, daar kunnen we ons geen beeld van maken. We kennen een aantal vormen en toepassingen van energie en weten dat het niet verloren gaat. Ook onze gevoelens en emoties zijn uitingen van energie. Ze ondersteunen ons creatieve vermogens en geven ons feedback over de kwaliteit van ons handelen.
Het leven streeft naar de evolutie en het onderhoud van kwaliteit door creatie en groei.
Die kwaliteit heeft betrekking op zaken en op levende wezens. Wat weinig kwaliteit heeft wordt niet ondersteund en verdwijnt naar de achtergrond.

Synchroniciteit en mystiek

In gebeurtenissen die vlak op elkaar volgen zien we vaak oorzaak en gevolg. Soms zijn er gebeurtenissen die vrijwel gelijktijdig optreden en waarbij we overtuigd zijn dat er geen oorzakelijk verband is, maar die wel als zeer zinvol en opvallend aan ons voorkomen. Op zo’n moment lijkt de synchroniciteit geen toeval, maar met een bepaalde ondersteunende bedoeling aan ons te verschijnen.
Er valt met de inzichten van synchroniciteit geen persoonlijk of maatschappelijk voordeel te halen. Synchroniciteit verluchtigt het leven en is ondersteunend voor degenen die hun eigen pad volgen en integriteit serieus nemen.
Voor wie het wil zien is het een bewijs dat er een hogere intelligentie is (Tao, God, Natuur, universele geest, you name it).
Voor Jung was synchroniciteit een kenmerk van een collectief onbewuste.

In het kader van mystieke ervaringen kan synchroniciteit worden gezien als een manier om de betekenisvolle verbindingen te begrijpen die individuen ervaren tussen hun innerlijke belevingen en de externe wereld. Het kan dienen als een raamwerk om te begrijpen hoe mystieke ervaringen, zelfs als ze niet direct verklaarbaar zijn, toch betekenisvol kunnen zijn binnen het bredere kader van het universum en de menselijke ervaring.

Het perspectief van filosofen op openheid

Verschillende filosofen hebben gesproken over het belang van ontvankelijkheid en openheid voor nieuwe en zinvolle ervaringen. Hier zijn enkele voorbeelden.
Martin Heidegger geloofde dat we ons bewustzijn open moeten stellen voor het mysterie van het zijn om diepere betekenissen te kunnen ontdekken. Hij benadrukte het belang van ontvankelijkheid en zei dat we moeten leren luisteren naar de wereld en ons ervoor openstellen.
Jean-Paul Sartre: Sartre geloofde dat we onze vrijheid en keuzevrijheid moeten omarmen om ons open te stellen voor nieuwe ervaringen. Door ons te concentreren op wat ons beperkt en onze beperkende overtuigingen te overwinnen, kunnen we ons openstellen voor nieuwe mogelijkheden.
Maurice Merleau-Ponty stelde dat onze ervaring van de wereld niet alleen wordt bepaald door onze perceptie, maar ook door onze relatie met de wereld. Hij geloofde dat we ons open moeten stellen voor de wereld om een diepere betekenis te kunnen vinden en te begrijpen hoe we ons verhouden tot de wereld om ons heen.
Immanuel Kant benadrukte het belang van een open geest om nieuwe kennis en ervaringen te ontvangen. Hij geloofde dat onze geest actief moet zijn om nieuwe kennis te vergaren, maar ook dat we open moeten staan voor nieuwe ervaringen om ons begrip van de wereld te vergroten.

Waar een wil is, is een weg

Deepak Chopra zegt het in zijn boek "Synchronisch leven. De onbegrensde kracht van het zinvolle toeval" als volgt.
“Alles wat in het universum plaatsvindt, begint met intentie. Deze intentie ontstaat altijd in het niet plaatsgebonden of universele geest, maar neemt een plaats in de ruimte in via de individuele geest”.
“De beste manier om ervoor te zorgen dat al je intenties verwezenlijkt worden, is ze in overeenstemming brengen met de kosmische bedoeling, door harmonie creëren tussen jouw voornemens en wat het universum met jou voorheeft. Als die congruentie eenmaal ontstaat, zul je merken dat synchroniciteit een grotere rol in jouw leven gaat spelen. Je kunt die harmonie het beste creëren wanneer je een houding van eenvoud en dankbaarheid ontwikkelt. Maak je dankbaarheid kenbaar voor alles wat je in het leven wordt aangereikt“.

“Door zijn aard maakt de plaatsgebonden geest voortdurend onderscheid tussen ons en de rest van de schepping. De niet plaatsgebonden geest – het universele bewustzijn - daarentegen is zuiver ziel, zuiver geest. Hij opereert buiten de begrenzingen van de normale tijd-ruimtelijkheid, is de ordende en verbindende kracht in het universum en kent geen beperkingen in ruimte en tijd. Door zijn aard verbindt de niet plaatsgebonden geest alle dingen – omdat het alle dingen is. Hij vraagt niet om aandacht, energie of goedkeuring, is inherent één en trekt daarom liefde en acceptatie aan. Hij is immanent creatief, vormt de oerbron van alle creativiteit”.
“Hoe kom je erachter welke van je intenties het meest in aanmerking komen voor vervulling? Het antwoord is: let op de aanwijzingen die je worden aangereikt door de niet plaatsgevonden geest. Let op de coïncidenties in je leven. Coïncidenties zijn boodschappen. Ze zijn door God, de geest of de niet plaatsgebonden werkelijkheid aangereikte sleutels die je ertoe aanzetten je karmische geconditioneerdheid, je vastgeroeste denkpatronen te doorbreken. Ze bieden je een mogelijkheid om het bewustzijnsdomein binnen te gaan waar je omringd wordt door liefde en waar de oneindige intelligentie – je bron – voor je zorgt. Spirituele tradities noemen dit de toestand van genade”.

De methode om inzicht te krijgen in de betekenis van toeval is voor iedereen, atheïst, agnost en gelovige, beschikbaar en is meditatie. Je mediteert eenvoudig op de vraag “wat betekent dit toeval”. Het is uiteraard zaak om geduld te betrachten in het ontvangen van een antwoord en om niet naar jezelf toe te redeneren. Dat is naïef en egocentrisch bijgeloof.
Ook hier is “ken jezelf” het adagium.

Eenvoud, geduld en mededogen

Uit de Tao Box (Priya Hemenway).
De mens heeft drie schatten: eenvoud, geduld en mededogen.
Eenvoud maakt alles licht, ontspannen en ongedwongen. Eenvoud is weten dat je nooit van huis bent weggegaan. Je bent al bij de bron.
Met geduld kun je luisteren, leren en begrijpen. Je gaat er ‘ja’ door zeggen. Door geduld ga je langzamer en kun je het moment ervaren zonder haast.
Mededogen is liefde. Het is de ultieme expressie. Het is alles wat je nodig hebt en alles wat je te geven hebt. Buiten liefde bestaat er niets.
Eenvoud, geduld en mededogen vormen de toegang tot Tao. Keer terug tot de bron. Jezelf kennen is de meest grootse expressie van het leven. Je weg naar huis vinden is een grootse reis. Reis met geduld, ga langzaam en geniet van elke stap. Blijf aanwezig in het moment en je zult vinden wat je zoekt. Laat je leiden door mededogen. Je hart heeft de weg altijd gekend.

Blijf kritisch

Wanneer we zinvol toeval observeren door stil te staan en te contempleren, kunnen er enkele valkuilen zijn waar we ons bewust van moeten zijn.

Subjectieve interpretatie

Onze perceptie van zinvol toeval kan sterk beïnvloed worden door onze eigen overtuigingen, ervaringen en verwachtingen. Hierdoor lopen we het risico om betekenissen te projecteren die er niet echt zijn.

Selectieve aandacht

We hebben de neiging om alleen die gebeurtenissen op te merken die passen bij onze vooraf bepaalde ideeën of doelen, terwijl we andere, relevante signalen misschien over het hoofd zien.

Confirmation bias

Zodra we een patroon van synchroniciteit waarnemen, kunnen we geneigd zijn om alleen nog maar te zoeken naar bevestiging van dat patroon, zelfs als andere verklaringen logischer zouden zijn.

Overmatige attributie van betekenis

We kunnen te snel betekenis toekennen aan ogenschijnlijk toevallige gebeurtenissen, zonder voldoende bewijs of logische redenering om die betekenis te ondersteunen.

Verlies van objectiviteit

Intense focus op synchroniciteit kan ons afleiden van het zien van bredere contexten, feitelijke oorzaken en rationele verklaringen voor gebeurtenissen.

Niet forceren

Antropoloog Hans Feddema ziet het zo.
"Je kunt zeggen dat het universum een eigen perfect ritme heeft, waarbij alles wat gebeurt een doel heeft of achter elke vorm een intelligentie zit, die synchroon werkzaam is. Omdat we dit met onze zintuigen niet waarnemen, staan we er vaak sceptisch tegenover. Dit ook, omdat we graag ons als ego willen neerzetten. Het go with the flow, het accepteren van een verborgen orde strijdt vaak met onze ‘vrije wil’ en onze geconditioneerde overtuigingen. Terwijl synchroniciteit weleens een weg naar vrijheid zou kunnen zijn en een weg om de kracht van de ziel of het onbewuste te beleven. Ons onbewuste is verbonden met het collectief onbewuste en heeft zo vele malen meer wijsheid dan ons bewuste.
Het laatste leidt vaak tot mentaal activisme. Maar werkt dat? Door wu wei ‘doen door niet-doen’, zoals taoïsten zeggen, stil zijn, vertrouwen hebben en je overgeven aan een groter bewustzijn, lossen vragen zich vaak vanzelf op en ontwikkelen dingen zich zoals de bedoeling is. Krampachtig ‘doen’ vaak niet".

Samengevat

Synchroniciteit kan op verschillende manieren worden ervaren en kan ook spontaan optreden zonder specifieke spirituele oefeningen. Er zijn verschillende manieren waarop iemand een aanzet kan krijgen naar een meer synchronisch leven. 

• Door meer aandachtig te zijn en meer in het huidige moment te leven, kan men zich meer openstellen voor de betekenisvolle verbindingen in het leven. Mindfulness meditatie en andere aandachtsoefeningen kunnen helpen om de geest te kalmeren en ons meer bewust te maken van de verborgen synchroniciteit in ons leven. 
• Creativiteit kan ons helpen om ons te verbinden met onze innerlijke wijsheid en intuïtie, en kan ons openstellen voor nieuwe mogelijkheden en betekenisvolle toevalligheden. Door te experimenteren met verschillende kunstvormen, zoals schilderen, schrijven, muziek maken of dansen, kunnen we ons vermogen vergroten om onze innerlijke wereld te verkennen en ons te verbinden met de wereld om ons heen. 
• Het beoefenen van spirituele oefeningen zoals meditatie, yoga, tai chi of qi gong kan ons helpen om ons bewustzijn te verruimen en ons te openen voor de betekenisvolle verbindingen in het leven. Deze oefeningen kunnen ons helpen om ons te concentreren en onze geest te kalmeren, zodat we ons meer bewust worden van de subtiele signalen en synchroniciteit in ons leven. 
• Door onszelf te blijven ontwikkelen en te groeien als persoon, kunnen we ons openstellen voor nieuwe ervaringen en inzichten die ons leven kunnen verrijken. Zelfreflectie, bijvoorbeeld door middel van in het dagboek schrijven, kan ons helpen om onze innerlijke wereld beter te begrijpen en ons te verbinden met onze innerlijke wijsheid en intuïtie. Het kan ons ook helpen om onze overtuigingen en waarden te onderzoeken en eventueel te herzien om meer in overeenstemming te zijn met onze diepere verlangens en doelen.

Onthoud dat synchroniciteit niet afgedwongen kan worden en dat het soms kan voorkomen dat je het eerst niet opmerkt. Het belangrijkste is om open en ontvankelijk te blijven voor de mogelijkheid van zinvol toeval en om te blijven vertrouwen op je intuïtie en innerlijke leiding.

Synchronisch Leven. De Onbegrensde Kracht Van Het Zinvolle Toeval (bol.com).

Meer over toeval, synchroniciteit, valkuilen en intenties en Deepak Chopra leest u hier.

Tot zover. Voor een onderbouwing van psychologische, wetenschappelijke, filosofische en theologische visie op synchroniciteit, klik naar mijn persoonlijke website.

Diepte zien in de werkelijkheid

Er is meer tussen hemel en aarde

Jan Geurtz

Ik ga er vanuit dat de wereld naast lichaam en geest zich in nog meer manieren aan ons kan manifesteren. Wetenschappelijk bewijs daarvoor is dun, maar in dit artikel gaat het meer om wat je er mee zou kunnen. Voorzichtigheid ten aanzien van conclusies over de waarheid blijft geboden.
Sommige "geesten" accepteren alleen tastbare zaken, zij willen niets anders zien dan de materiële wereld. Het zijn als het ware fysische monisten. Ruimdenkende geesten zijn er in allerlei soorten en maten, nuchter en zwevend. De meest lichtvoetige denkers zijn bereid om tot zeven lagen (lichamen, energieën) te zien in de werkelijkheid.
Over (on)sterfelijkheid van de niet materiële lagen en hoe het "technisch" werkt wordt geen uitspraak gedaan. De veronderstelde functie is verbinding met bronnen van informatie, wijsheid en kennis, zoals Akashaveld, het morfogenetische veld, nulpuntenergieveld, collectief onbewuste, Meer aller Möglichkeiten, het ware zelf, Het Hogere Zelf, e.d..

Uit het eerste van een viertal interviews door Patrick Kicken met Frans Langenkamp.

De bron van ons ik-besef is het ware zelf, dat zich uitdrukt in 7 lichamen, aldus Langenkamp. Iets eenvoudiger ingedeeld is de indeling in 3 niveaus: lichaam, geest en ziel oftewel materie, energie en bewustzijn. Alle onderdelen vormen één geheel. Je bent (bewustzijn) en je hebt zeven lichamen.

          Lichaam

1. Het grofstoffelijk lichaam, het aardse lichaam, is gemaakt van gewone materie. We hebben dat lichaam, maar zijn het niet. “Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren” vertaalt Langenkamp als “Stof is het lichaam en tot stof zal het wederkeren en gij zijt onsterfelijk bewustzijn”.
2. Het fijnstoffelijke lichaam of vitaliteitslichaam (etherisch) omhult het vlees-hemd (Gothisch: 'lic-hamo’). De fijnstoffelijke levenskracht (prana of ki/chi) doordringt het lichaam.
   
   Geest
3. Het emotionele lichaam (astraal), daar waar gevoelens en emoties leven.
4. Het mentale lichaam, de gedachtewereld (mind, manas) die ook gevoelens oproept en onze vitaliteit beïnvloedt.
   
   Ziel
   onderverdeeld in 3 “licht of subtiele” lichamen.
5. Wijsheidslichaam, het kennis of weten-lichaam.
6. Ego-lichaam met ik-besef (identiteit, relatieve persoonlijkheid).
7. Gelukzaligheid lichaam ("de zevende hemel").

In tabel gezet en geleend (aangepast) van zijn site (selfrealisation.net):

	Lichaam	Chakra	Ervaring	Element	Zintuig
	Fysiek lichaam	Wortel chakra	Ik beweeg	Aarde	Reuk
	Etherisch lichaam	Heiligbeen chakra	Ik ben vitaal	Water	Smaak
	Astraal lichaam	Navel chakra	Ik voel	Vuur	Gezicht
	Mentaal lichaam	Hart chakra	Ik denk	Lucht	Tast
	Wijsheidslichaam	Keel chakra	Ik weet	Ruimte	Gehoor	Sat
	Ego lichaam	Voorhoofd chakra	Ik besef	Manas	Intuïtie	Chit
	Gelukslichaam	Kruin chakra	Ik ben	Zijn	Bewustzijn	Ananda

In een interview met het Boeddhistisch Dagblad zegt hij:
Bewustzijn doet zich voor in drie aggregatie toestanden.

1. Bewustzijn in zijn zuivere vorm is het absolute gelukzaligheid bewustzijn, dat in de vedische wetenschappen Sat Chit Ananda, genoemd wordt; de essentie van al wat is, was en zijn zal. Deze essentie van het bestaan noem ik graag ‘het ABC des levens’ – afgeleid van ‘Absolute Bliss Consciousness’.
2. Bewustzijn in beweging – in vibratie – is energie.
3. Bewustzijn dat een vorm heeft aangenomen is materie.

Zijn, bewustzijn, en gelukzaligheid: Sat Chit Ananda, worden als een bij elkaar horend geheel ervaren en niet als afzonderlijke eigenschappen van het Zelf.
Alles wat we doen of laten is om ons (weer) gelukkig te voelen, om meer voldoening te ervaren. Je hebt daarvoor contact met jezelf (Ware of Hogere Zelf) nodig. "Voorbij het ego, daar is het Zelf".
Het geluk wil zich manifesteren, wil gedeeld worden in de vorm van liefde.
Het is het bewustzijn dat waarneemt door middel van de zintuigen en wordt geholpen door de hersenen. Op het niveau van bewustzijn (onze essentie) zijn alle mensen (individuen) weer één. Bewustzijn is datgene wat zichzelf kent.
Tot zover een transcriptie van het interview.

Langenkamp noemt naast intuïtie ook bewustzijn als zintuig, -begrijpelijk- want beide leveren input op voor de hersenen. Waar mensen het hart associëren met voelen, plaatst hij de 'ervaring' "ik denk". Het onderscheid tussen de rijen is geen grens, zoals ook de lichamen niet werkelijk te onderscheiden zijn.

Wat heb je aan de visie over zeven lichamen?
Volgens Frans Langenkamp en de Advaita Vedanta, die hij heeft bestudeerd, is het goddelijke bewustzijn eeuwig(durend). Het is. Het was er al 14 miljard jaren geleden ten tijde van de Big Bang. Direct na deze explosie is energie ontstaan en die is 4,5 miljard jaren geleden gematerialiseerd tot de aarde en vervolgens tot leven. Of het leven bij toeval ontstond of het gevolg is van een goddelijke vonk is eigenlijk voor ons nu niet zo relevant, wel interessant.
De subtiele lichamen verklaren paranormale verschijnselen als onsterfelijke “levensvormen” na de dood en bijna-dood-ervaringen. Je hebt deze inzichten voor het gewone leven niet echt nodig. In die zin is het monisme van de non-dualiteit –dat alles één is- evenwaardig aan het fysisch monisme, dat alleen de aardse materiële werkelijkheid aanvaardt. Het non-duaal bewustzijn is alles omvattend. Bewustzijn is de essentie van onze ziel; bewustzijn is ons ware zelf en onze gemeenschappelijke essentie.
Wat deze visie voor mij verheldert is de uitspraak “vanuit het hart leven”. Dit zinnetje wordt vaak door vrouwen aan mannen gezegd omdat zij weg willen van de cerebrale benadering. In het schema van Langenkamp kun je “vanuit het hart leven” zien als het gelijk wegen van verstand, gevoel en intuïtie. Je kunt je op alle zeven lichamelijk niveaus tegelijk en vrij bewegen en je hoeft om gelukkig te zijn geen andere moeite te doen dan blokkades weg te nemen.
Wie deze weg volgt, zal er alleen beter van worden, wanneer hij bereid is tot radicale evenwaardigheid, door alles en iedereen open en zonder oordeel tegemoet te treden.

Alle zeven lichamen zijn in beweging of in ontwikkeling en de aard van haar (on)vergankelijkheid verschilt.  Een deel van die ontwikkeling kunnen we ervaren, maar we moeten ons erbij neerleggen dat er ongrijpbare elementen overblijven die we alleen kunnen beleven wanneer we ze loslaten.
Er is onderlinge samenwerking in de vorm van chakra’s; meridianen (nadi’s); aura’s; yin en yang; hartcoherentie; hersengolfcoherentie; en het hara punt.

Tot zover Frans Langenkamp.

Robert Bridgeman onderscheidt vier lichamen: het fysieke, het etherische, het mentale en het spirituele lichaam. Een goede balans kan het verschil maken tussen een zwaar en een licht leven. De vier lichamen zijn samen een energieveld. Alleen het fysieke lichaam is empirisch of zintuigelijk vast te stellen.

Energie kan niet worden gecreëerd of vernietigd. Het manifesteert zich op verschillende frequenties en we hebben er interactie mee op verschillende niveaus.

De wetenschap beperkt zich tot de fysieke wereld en fysieke energie. Metafysica valt er net buiten, het ontstijgt het onderzoekbare, zo je wilt. Hoogstens kan worden onderzocht hoe mensen omgaan met opvattingen erover.

Emotionele energie in het etherische lichaam wordt gevormd door gevoelens in het lichaam die worden geproduceerd door biochemie, zoals hormonen. Deze fysieke energie is niet waarneembaar met onze zintuigen.

Geestelijke energie in het mentale lichaam wordt gevormd door gedachten in de hersenen die door neurochemie worden geproduceerd en die impulsen in staat stellen om over synapsen te springen. Deze zijn nog minder tastbaar in het lichaam omdat ze in de hersenen voorkomen. Ze zijn verantwoordelijk voor het triggeren van de biochemische reacties van emoties.

Tenslotte is er metafysische energie in het spirituele lichaam, die zich niet in het fysieke manifesteert - en dus niet kan worden ervaren door het lichaam, de emoties of de geest. Voorbeelden bestaan ​​daarom niet als iets dat in woorden kan worden uitgedrukt, maar kan worden beschreven als mystiek of wonderbaarlijk.

Metafysische energie is zo verfijnd dat de overdracht moet worden vertraagd om neurologisch als gedachte in contact te komen met het menselijk brein. Het vertraagt ​​verder om als emotie contact te maken met de menselijke biochemie. Het vertraagt ​​nog verder om als lichamelijkheid met de 5 zintuigen van het lichaam te communiceren. Het bestaan ervan kan worden ervaren, aangenomen of afgeleid, maar niet worden bewezen, laat staan afgedwongen. Het is het gebied van het vormloze hogere bewustzijn of Hoger Zelf: universeel en onsterfelijk. Het is dat wat ons allemaal verenigt.

Voor spirituele ontwikkeling beveelt Bridgeman het boeddhistische achtvoudig pad aan.

Lees ook: Boeken van Robert Bridgeman.

Deepak Chopra onderscheidt een wel (individueel) en niet plaatsgebonden geest.
“Door zijn aard maakt de plaatsgebonden geest voortdurend onderscheid tussen ons en de rest van de schepping. De niet-plaatsgebonden geest – het universele bewustzijn - daarentegen is zuiver ziel, zuiver geest. Hij opereert buiten de begrenzingen van de normale tijd-ruimtelijkheid, is de ordende en verbindende kracht in het universum en kent geen beperkingen in ruimte en tijd. Door zijn aard verbindt de niet-plaatsgebonden geest alle dingen – omdat het alle dingen is. Hij vraagt niet om aandacht, energie of goedkeuring, is inherent één en trekt daarom liefde en acceptatie aan. Hij is immanent creatief, vormt de oerbron van alle creativiteit”.

Chopra onderscheidt zeven bewustzijnstoestanden. De vijfde toestand wordt kosmisch bewustzijn genoemd omdat je bewustzijn het vermogen heeft gelijktijdig in de plaatsgebonden en niet-plaats gebonden dimensie te verkeren. Wetende (en dus erkennende) dat je verbonden bent met niet-plaatsgebonden intelligentie begint synchroniciteit zich werkelijk te manifesteren.

Lees ook: Boeken van Deepak Chopra.

Jan Geurtz schrijft in zijn boek "Verslaafd aan denken. De weg naar verlichting en levensgeluk" over bewustzijn en materie dat het twee verschillende verschijningsvormen zijn van een derde, onderliggende werkelijkheid.  We hebben de neiging om de twee als gescheiden en onafhankelijke entiteiten te zien. Op het allerdiepste niveau is de werkelijkheid bestaande uit abstracte, maar levende potentialiteit en vormt het de bron van alles.
We kunnen het bestaan daarvan slechts benaderen door te omschrijven wat ze niet is (via negativa) en via analogieën en symbolen. We kunnen proberen het rechtstreeks te ervaren en dan geldt het vooral voor onszelf als bewijs. De werkelijkheid is noch objectief en werkelijk bestaand, noch subjectief en niet-bestaand. Ze kan niet logisch vastgesteld worden, noch ontkend. Zie ook bij de labels neti neti. Een fysisch monist kan hier waarschijnlijk niets mee en dat is ook niet nodig.

Lees ook: Boeken van Jan Geurtz.

Wie bovenstaande visies naast elkaar z(i)et kan niet anders concluderen dan dat er geen overeenstemming is over de aard van de metafysica. De eerste zin van dit artikel blijft staan.