Liefde in de etalage
De deelnemers, stuk voor stuk B&B-houders in het buitenland, stellen hun huis én hun hart open voor een reeks logés die via een korte videopitch geselecteerd zijn. Die pitch is hun visitekaartje: een ultrakorte eerste indruk die vooral op uiterlijk en presentatie wordt beoordeeld. Dat is begrijpelijk in een beeldcultuur waar het oog regeert, maar het legt meteen een lastige spanning bloot. Want wat volgt, is geen echte kennismaking, maar een meervoudige datingvariant in een context die toch vooral uitstraalt: “er kan er maar één de ware zijn”.
Juist daarin schuilt het probleem. De meeste B&B-eigenaren communiceren niet helder naar hun gasten toe dat ze alle deelnemers willen ontmoeten vóór ze zich willen openstellen voor gevoelens. Ze houden zich emotioneel op de vlakte, uit angst om de verkeerde keuze te maken of een ander af te stoten. Maar die strategie van wachten en vergelijken werkt averechts: het zet druk op de logés, wakkert onzekerheid aan en creëert juist de verwarring die het vinden van liefde in de weg staat.
Een eenvoudig en eerlijk alternatief ligt binnen handbereik: een en-en-strategie. Waarom niet openlijk zeggen: “Ik voel me tot jou aangetrokken, maar ik wil ook de anderen nog leren kennen voordat ik een keuze maak”? Deze vorm van slow-dating vergt geduld, vertrouwen en volwassenheid van beide kanten. Maar juist dat past bij het idee van ware liefde. Liefde heeft immers geen haast als ze oprechte intentie ontmoet.
Oordelen in het halfdonker
Wat het programma B&B vol liefde bovendien fascinerend en problematisch maakt, is de manier waarop het de kijker in het centrum plaatst van een informatie-asymmetrie. De deelnemers en de B&B-eigenaren worden regelmatig apart geïnterviewd over hun gedachten en gevoelens rondom de gebeurtenissen die zij zelf niet in realtime kunnen volgen. Deze zogenaamde “confessionals” bieden een inkijkje in het innerlijk van de spelers, maar alleen gefragmenteerd en los van de directe context en zonder dat de betrokkenen elkaars perspectieven horen.
De kijker krijgt zo een schijnbaar compleet beeld, maar in werkelijkheid is dat een zorgvuldig geconstrueerd mozaïek. Door de afwezigheid van de interviewers in beeld en het niet tonen van hun vragen, blijft de regie achter de schermen onzichtbaar, waardoor de macht van de montageschaar en de redacteuren onbesproken blijft. Dit voedt de verleiding om harde oordelen te vormen over wat iemand zegt, wil of juist nalaat, terwijl de realiteit vaak genuanceerder en veel minder eenduidig is.
De deelnemers bevinden zich daardoor in een paradoxale positie: ze delen openhartig hun onzekerheden en verlangens met een publiek, maar kunnen niet reageren op elkaars uitspraken of de gecreëerde beelden. De kijker ziet meer dan zij zelf en wordt als het ware een medespeler in het drama, met alle ethische vragen van dien. Dit aspect maakt van het programma niet alleen een zoektocht naar liefde, maar ook een studie naar de macht van mediacontrole en de kwetsbaarheid van menselijke interacties onder het vergrootglas van entertainment.
De makers van het programma knippen ondertussen gretig in scènes, bouwen cliffhangers op en zorgen ervoor dat het publiek vooral geprikkeld wordt door het onuitgesprokene: stiltes, bedenkelijke blikken en misverstanden. Het is precies die montage die onthult dat het hier om meer draait dan om liefde alleen. Het gaat om entertainment. Liefde mag er zijn, zolang ze ook spektakel oplevert.
Maar ware liefde laat zich niet dwingen tot een script. Ze vraagt om kwetsbaarheid, communicatie en de bereidheid om niet te scoren, maar te groeien. Zolang de B&B-houders daar niet helder over zijn, blijven ze spelen in een toneelstuk waarvan ze de regels zelf niet benoemen. En dat is zonde. Want tussen de regels door zien we soms een glimp van iets echts, van verlangen, hoop, en misschien zelfs liefde.
