Wat tijd niet is
 |
| Stil de tijd |
we tellen haar, plannen met haar,
leggen haar vast in herinneringen en agenda’s.
Maar in de stilte van het nu,
waar het denken even geen houvast heeft,
blijkt tijd nergens te zijn.
Wat overblijft is aanwezigheid en daarin is niets haastig.
Er is geen klok in je hart.
Geen wijzer in je adem.
Geen seconde in je voelen.
En toch geloof je in tijd.
Omdat het hoofd meet.
Omdat de wereld vraagt.
Maar in werkelijkheid
is tijd nooit hier.
Wat voorbij is
bestaat als gedachte.
Wat komt
bestaat als verwachting.
Maar jij
bestaat alleen als dit.
Zonder voor.
Zonder na.
Zonder haast.
Wat je werkelijk bent
kent geen snelheid,
heeft geen begin gehad,
en wacht nergens op.
Het nu
is geen moment.
Het is geen punt tussen vroeger en straks.
Het is open.
Onmeetbaar.
Stil.
Zodra je stopt met zoeken
naar wat was
of zal zijn,
verdwijnt de tijd
en blijft alleen jij.
Niet jij als verhaal,
maar jij als ruimte
waarin alles komt
en alles gaat
zonder dat jij beweegt.
Tijd bestaat,
maar alleen in denken.
In zijn
is alleen nu.
En nu
is niets.
En alles.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
