Niet getreurd, iedereen kan sterven

De Wereld Draait Door, maar de Denker des Vaderlands, René Gude, is stervende.



Voor Human sprak Wim Brands met hem over wat er werkelijk toe doet in het leven, over humeurmanagement en over de troost van de filosofie. Juist nu de dood voor de deur staat, blijken filosofische vaardigheden handig om de gemoedsrust te bewaren. Als je goed over de inrichting van je leven hebt nagedacht, hoef je op het eind niet nog van alles goed te maken. Wie een beetje nadenkt hoeft zich ook niet te verliezen in bozige theorietjes over het bittere lot dat je treft. Natuurlijk dat soort sombere emoties zijn er wel, maar je kunt leren om ze niet kunstmatig, door verkeerd gebruik van je verstand, te verlengen.



En wat het sterven zelf betreft: dat moet toch tamelijk eenvoudig zijn. Tot nu toe is het iedereen gelukt.

De kunst om illusie voor je te laten werken

Yale psycholoog Paul Bloom betoogt op Ted.com dat mensen in wezen essentialisten zijn. Zelfs de ogenschijnlijk eenvoudigste genietingen worden beïnvloed door onze overtuigingen over verborgen essentie. Sommige mensen willen koste wat het kost weten of zij te maken hebben met iets wat ze “echt” kunnen noemen en anderen zijn tevreden wanneer ze de illusie kunnen koesteren dat iets echt is.

Bloom bespreekt de mechanismen om mensen van een tegendeel te overtuigen. Zelfs hoe je pijn voor genot kunt verkopen.



Wat is echt genieten?
De manieren waarop we 'genieten' zijn even bizar als uiteenlopend. Paul Bloom biedt, aan de hand van onder andere de neurologie, pedagogiek, filosofie en economie, in zijn boek een verrassend heldere kijk op dit doorgaans ongrijpbare fenomeen. Op vlotte en humorvolle wijze worden onze verlangens, smaken en fascinaties onder de loep genomen om vervolgens de onderliggende geheimen van het menselijk genieten stuk voor stuk aan het licht te brengen.

Je verplaatsen in een ander maakt gelukkig

In Happinez 6-2014 Zuiver een uitgebreid interview met filosoof Roman Krznaric.

Empathie is volgens Krznaric een van de belangrijkste ingrediënten voor een goed en gelukkig leven.

“Empathie leidt tot hechtere relaties en die verbeteren je leven. Als je bijvoorbeeld empatischer wordt naar je partner, zul je minder conflicten hebben. Door je te verplaatsen in de ander, kom je achter diens gevoelens en behoeften, met als gevolg minder onbegrip en meer verbondenheid.”
De grote vraag is natuurlijk: hoe word je meer empatisch? Dat begint met een beetje lef hebben, volgens Krznaric. “Je moet vooral de moed hebben om persoonlijke vragen te durven stellen, anders treed je nooit echt binnen in de belevingswereld van de ander.”

En: spreek met jezelf af dat je ten minste één keer in de week iemand aanspreekt die je niet kent. “Als je dat maar vaak genoeg doet, wordt het vanzelf normaal dat je een gesprek aanknoopt met iemand in de bus, of dat je een bedelaar écht in de ogen kijkt.”

Twijfel die niet leidt tot wanhoop

Wie in een God gelooft en denkt dat hij met zekerheid antwoorden kent, loopt kans om absolutistisch te worden.
Twijfel is essentieel voor geloof. Zelf een agnost als deze spreekster gelooft in de kracht van twijfel.



Lesley Hazleton is Joodse biografe van Mohammed, de grondlegger van de islam. Tijdens haar studie van de overwegingen van Mohammed kwam ze tot het inzicht dat religieuze twijfel zo diep kan gaan dat mensen (zelf)moord overwegen. Dit inzicht gebruikt zij om zich te distantiëren van tegenwoordige fanatici die alleen wanhoop vergroten.

Ze hoopt fundamentele tegenstellingen tussen geloven en culturen te overbruggen.

Een lustpil voor vrouwen, is dat gek?

Wie een lustpil op de markt wil brengen moet met DSM-5 in de hand aantonen dat er een medische noodzaak is voor het slikken daarvan. Wie kan aantonen dat er sprake is van een wetenschappelijk onderbouwd syndroom van seksueel disfunctioneren is spekkoper. Snel patent aanvragen op wat varianten van lustpillen voor vrouwen en het grote verdienen kan beginnen. Vervolgens maak je de geesten rijp zijn met twijfel aan het eigen gezonde functioneren of liever niet-functioneren. Dat heet een vorm van medicaliseren.
Veel mannen en vrouwen is na verloop van tijd de lust vergaan om vaak met elkaar te vrijen. Ze wijzen naar elkaar: hij kan niet meer of zij wil niet meer. “Kan-niet ligt op het kerkhof en wil-niet ligt ernaast”. Hun seksleven zo dood als een pier.

Natuurlijk zijn er mannen die wel willen en bereid zijn om viagra te slikken om zichzelf en hun vrouw ter wille te zijn. Omgekeerd zijn er ook vrouwen die bereid zijn te verklaren dat zij wel zouden willen, maar dat er bij hen niets gebeurt wanneer zij tekenen van opwinding bij hun man zien. En vervolgens te denken dat die lust kunstmatig kan worden opgewekt.
In de meeste relaties kan de ander zin maken en hoeft er geen pil aan te pas te komen. Wanneer er korte of langere tijd niet veel opwindends gebeurt is er nog geen man overboord. No problem, even goede vrienden. Ook elkaar een tijdje met rust laten is een vorm van liefde.

Wanneer die periode te lang duurt, is dat een teken aan de wand en ga je onderzoeken waar het aan ligt. En dan ben je blij wanneer er ook een pil achter de hand is om een technisch mankement te verhelpen. Maar de kans is veel groter dat de passie is gedoofd en dat verdoezel je niet met dat het "tussen de oren zit". Niemand de schuld geven is ook een vorm van liefde.

Zoals bij zoveel problemen tussen de seksen gaat het er om het lef op te brengen om zaken bespreekbaar te maken en jezelf kwetsbaar op te stellen. Dat zoiets niet altijd gemakkelijk is zou best bij de ander mogen rekenen op wat compassie. Ook dat is een vorm van liefde.

Ik acht de kans groot dat de opwinding een stuk groter wordt wanneer mannen en vrouwen nog wat vaker van rol wisselen en vrouwen meer initiatief nemen. Dan groeit ook het wederzijdse begrip dat ongrijpbare zaken als liefde en passie opwekken niet eenzijdig zijn te benaderen. Zo komt liefde weer in vorm.

Zie ook "Seks is geen plicht".

Zembla onderzocht hoe de farmaceutische industrie probeert een sekspil voor vrouwen in de schappen te krijgen.

Op haar site valt te lezen:

Voor mannen met seksproblemen is er sinds 1998 Viagra. Fijn voor die mannen, maar ook voor de farmaceutische industrie. Die verdient jaarlijks miljarden aan medicijnen tegen erectiestoornissen. Het is big business. Daarom proberen fabrikanten van geneesmiddelen al jaren een lustopwekker te ontwikkelen voor vrouwen die geen zin hebben in seks. FSIAD, female sexual interest/arousal disorder, heet die aandoening in de psychiatrie. Er is van alles geprobeerd: pillen, pleisters, neussprays en gels, maar geen enkel middel is nog door de geneesmiddelen-keuring heen gekomen.

Ook in ons land is er veel aandacht voor een lustpil voor vrouwen. Adriaan Tuiten uit Almere ontwikkelt met zijn bedrijf Emotional Brain pillen waardoor vrouwen meer zin krijgen. Hij heeft recent toestemming gekregen van de autoriteiten om zijn pillen op duizenden vrouwen te testen.

'43% van de vrouwen heeft seksuele stoornis'
Volgens farmaceutische bedrijven zou bijna de helft van de vrouwen aan een of andere seksuele stoornis lijden. Rond de introductie van Viagra verschijnt hierover in een belangrijk wetenschappelijk tijdschrift, de JAMA, een artikel waarin onderzocht wordt hoeveel vrouwen een seksuele stoornis hebben. Vrouwen krijgen 7 vragen voorgelegd waarop ze alleen ja of nee mogen antwoorden. Op grond van één keer ja antwoorden is de conclusie van het artikel dat 43% van de vrouwen lijdt aan een seksuele stoornis, oftewel een psychiatrische aandoening.

Banden met industrie
Later blijkt dat twee van de auteurs van het artikel financiële banden hebben met Pfizer, de producent van Viagra. Het tijdschrift moet een correctie plaatsen, want dit was niet vermeld. Hoewel het onderzoek niet door iedereen serieus wordt genomen, duikt de 43% steeds weer op. Ook op de site van het Nederlandse bedrijf Emotional Brain van Adriaan Tuiten.

Maar onderzoeken met hoge percentages zijn meestal afkomstig van de farmaceutische industrie of van wetenschappers die hier banden mee hebben. Onafhankelijke onderzoekers komen uit op een veel lager aantal vrouwen.

Verleidingskapitaal bij de waardering van liefde

De vrijheid om relaties aan te gaan en af te bouwen is de laatste decennia enorm toegenomen. Dat is prettig, maar soms ook ongemakkelijk want hoe worden we gewaardeerd? Ben ik nog in tel?
Ook de ander zit met die vraag. Gaan we de ander steunen of juist onzeker maken om te voorkomen dat zij voor een ander kiest? Wie is zo sterk dat hij zich aan deze vragen kan onttrekken en zich kwetsbaar kan opstellen? Hoe zorg ik dat ik in relatie blijf? Wat kan ik doen en wat kan ik laten?

Yann Dall'Aglio is een Franstalige spreker op Ted.com die schrijft en spreekt over liefde in het digitale tijdperk.
Via de observatie dat iedereen gewaardeerd en begeerd wil worden, komt hij aan het eind van zijn voordracht bij Ted.com tot de oproep tot tederheid en zelfspot om de liefde te redden uit dat economische getouwtrek met opschepperij en narcisme.

"Op de vrije markt van de individuele verlangens, prijs ik me elke dag in de markt. Vandaar de angst van de hedendaagse mens. Zijn obsessie: ben ik begerenswaardig? In welke mate? Hoeveel mensen houden van me? En hoe reageert hij op die angst? Door op hysterische wijze symbolen van begeerlijkheid te verzamelen. Die verzameling noem ik, en anderen met mij, het verleidingskapitaal."

"Er is een andere manier mogelijk om de liefde te vatten. Hoe dan? Hoe weersta je de hysterische roep om gewaardeerd te worden? Door mijn nietigheid te beseffen. Juist. Ik ben niets. Maar wees gerust: jullie ook. We zijn allemaal niets.
Die nietigheid is eenvoudig te bewijzen. Om gewaardeerd te worden, vraag ik dat de ander mij begeert, dus dat betekent dat ik zelf geen waarde heb, ik heb op zich geen waarde. We doen allemaal alsof we een idool hebben. We doen alsof we een idool zijn voor iemand anders, maar eigenlijk spelen we allemaal vals, zoals de man die onverschillig door de straat flaneert, terwijl hij er alles aan doet opdat alle blikken zijn kant zouden uitgaan.
Je bewust worden van dat veralgemeende valsspelen, dat ons allen aangaat, zou rust brengen in onze amoureuze verhoudingen. Het is omdat ik bewonderd wil worden, van top tot teen, en bevestigd in al mijn keuzes, dat er een hysterie van de verleiding bestaat. Ik wil perfect lijken opdat de ander van mij zou houden. Ik wil dat hij perfect is opdat hij me in mijn waarde zou bevestigen. Dat zorgt voor koppels die geobsedeerd zijn door prestatie en die elkaar bij de minste wanprestatie laten zitten.
Tegen die houding roep ik de hulp in van de tederheid, van de liefde als tederheid. Wat is tederheid? Teder zijn, is de zwaktes aanvaarden van het beminde wezen. Je moet je daarom niet omscholen tot een triest koppel hulpverleners. Daar heb je niet veel aan. Er zit juist veel charme en plezier in de tederheid. Ik denk met name aan een soort humor, dat helaas weinig beoefend wordt, een soort poëzie van de veronderstelde onhandigheid.
Ik denk aan de zelfspot. Voor een koppel dat niet meer ondersteund wordt door de vereisten van de traditie, is zelfspot volgens mij dé manier om stand te houden."

Tot zover Dall'Aglio.

Arnon Grunberg schrijft in zijn voetnoot op de voorkant van de Volkskrant over het tegenovergestelde van waardering over en weer, namelijk elkaar omlaag halen:
"Wederzijdse destructie is verslavend, en heeft rationele verklaringen: de angst voor verlies".
"Vergeet ook niet dat de twijfels van de man aan zijn seksuele vermogens een onvermijdelijk neveneffect zijn van het beschavingsproces. Het seksuele vermogen van de man is op zijn best overwonnen twijfel. Misschien zoekt hij bevestiging van die twijfel in zijn partner.
Niets voorstellen is uiteindelijk een opluchting. In die opluchting schuilt het genot van het masochisme.
De liefde, zowel eros als caritas, heeft een masochistische kern."

Tot zover Grunberg.

In een goede relatie floreren liefde en vrijheid, vooral wanneer deze ongrijpbare concepten goed worden gekoppeld.
Liefde en eigenwaarde hebben niet veel met elkaar te maken. Maar het proces van onderzoeken en ontwikkelen daarvan houdt in zowel het gevoel van eigenwaarde te vergroten als het weer los te laten. Eigenwaarde maakt dat je voor jezelf opkomt, maar jezelf opofferen ("even niets zijn") is ook waardevol.
Een deel van onze individuele inzet in een relatie is om het leven door te geven. Daarvoor geef je vrijheid tijdelijk op en helpt liefde om gemotiveerd te blijven. De dood en daarmee het einde aan een relatie komt onvermijdelijk, je kunt deze hoogstens uitstellen. Maar het aanhouden van een relatie om het bewijs te blijven zoeken dat je begerenswaardig bent en om jouw eigenwaarde alsmaar te vergroten, kan tamelijk zinloos zijn. Dan kun je beter kiezen voor de vrijheid en ondertussen tederheid en zelfspot behouden. De kracht om die keuze opnieuw te kunnen maken maakt je begerenswaardig.

Liefde en macht gaan niet samen

In onze jeugd ontwikkelen we van afhankelijk naar autonoom. In dat proces starten de ouders met macht over de baby en verandert dit -alles goed gaat- naar gezag over hun pubers. In de eerste maanden van het leven is de baby in een soort evenwaardige verbinding met de omgeving en na een jaar of anderhalf, met de ontwikkeling van het ego vindt er een eerste afzondering plaats. Het Ik wordt verkend. In de jaren erna ervaart het kind dat die afgescheidenheid samen gaat met keuzes maken in met wie om te gaan. In die omgang ontwikkelt het kind een gevoel voor een sociale positie, waarin het controle, macht, vriendschap, verliefdheid, wel of niet erbij horen, angst, verdriet etc. leert ervaren.
Dit proces van afzondering van de ouders om geleidelijk klaar te zijn om zelfstandig en volwassen te worden brengt ons in de samenleving met verschillen in hartelijkheid en evenwaardigheid.

We gaan met die bagage bijdragen aan de samenleving en wat wordt de kwaliteit van die bijdrage?

De tekst hieronder gaat over de opvattingen van Krishnamurti, die zijn gehoor duidelijk wilde maken dat liefde en macht niet samengaan.

Jiddu Krishnamurti (1895-1986) heeft bijna 65 jaar lang gesproken voor en met mensen in alle werelddelen. Hoewel hij sprak over inzicht en meditatie, bracht hij geen nieuw geloof, geen nieuwe filosofie. Wat hij deed was samen met zijn toehoorders nagaan wat de oorzaken zijn van de problemen waarmee de mens sinds jaar en dag te kampen heeft.
Krishnamurti vertegenwoordigt daarbij geen enkele 'school', geen enkele richting. Hij houdt zich alleen bij de feiten en is niet geïnteresseerd in ideeën, theorieën of meningen.

Uit een toespraak uit 1985 in Washington:
We zouden ons moeten verdiepen in die belangrijke vraag wat liefde is. We gebruiken het woord "liefde" zo gemakkelijk, het is iets puur sensueels, seksueels geworden; liefde wordt met genot, genoegen geïdentificeerd. Om dat aroma van liefde te vinden moet je je in de vraag: "wat is geen liefde?" verdiepen. Door te ontkennen kom je tot het positieve, niet andersom. Maak ik mijzelf duidelijk? Door datgene te ontkennen wat geen liefde is kom je bij dat wat onmetelijk waar is, en dat is liefde. Dus, liefde is geen haat, dat is duidelijk; liefde is geen ijdelheid of arrogantie; liefde is niet in handen van macht - mensen die macht hebben willen meer macht najagen -, het doet er niet toe over wie, over een klein kind, over een groep mensen, of over een heel volk. Dat is bepaald geen liefde. Liefde is niet hetzelfde als genot, noch als begeerte. …….
Liefde is zeker geen denkwerk. Kun je dit alles dus terzijde schuiven: je ijdelheid, het gevoel van macht, hoe klein, hoe gering ook, het is als een sneeuwbal. Hoe meer macht, hoe kwalijker. En daarom gaan macht en liefde niet samen. Evenmin in eerzucht, als iemand eerzuchtig, agressief is - jullie allemaal zijn ermee opgevoed: agressief zijn, succesrijk, bekend, beroemd worden. En volgens de spreker is dat alles zó volkomen kinderlijk. Hoe kan er liefde zijn? Liefde is dus niet iets dat opgeroepen of gecultiveerd kan worden; het ontstaat vanzelf, heel gemakkelijk als die andere dingen er niet zijn. En al lerend over jezelf stuit je erop. Waar liefde is, daar is mededogen (compassie). En mededogen heeft z'n eigen intelligentie; niet de intelligentie van het denken, de intelligentie van sluwe misleiding en al zo meer. Alleen als er volledige liefde en mededogen is, is er die uitzonderlijke soort intelligentie die niet werktuiglijk is.

Uit het boek Krishnamurti over Relaties een tekst over macht en relaties (Bangalore, 1948):
Als wij ons leven onderzoeken, onze relatie met elkaar, dan zullen wij ontdekken dat het een proces is waarin wij onszelf afzonderen. Wij zijn helemaal niet geïnteresseerd in elkaar; wij hebben er de mond vol van, maar in feite zijn wij niet geïnteresseerd in onze medemens. We hebben slechts een relatie met iemand voor zolang die relatie ons genot verschaft, zolang zij ons tot schuilplaats dient, zolang zij ons bevredigt. Maar op het moment dat er iets in de relatie verstoord raakt en wij ons daardoor niet meer op ons gemak voelen, verbreken we de relatie. Met andere woorden, er is alleen sprake van een relatie zolang wij er voldoening in vinden. Dit klinkt misschien hard, maar als u uw eigen leven heel nauwkeurig bekijkt, zult u zien dat het waar is. En het vermijden van een feit betekent leven in onwetendheid, hetgeen nimmer een juiste relatie zal voortbrengen.
….
Het proces van uzelf afzonderen is een proces van streven naar macht. Of u nu individueel naar macht streeft of naar macht voor een ras of een nationale groepering, het isolement zal altijd bestaan, want de begeerte naar macht, naar een positie betekent op zichzelf al afzondering. Dit is toch wat ieder van ons wil, nietwaar? Wij willen allemaal een machtige positie waarin wij kunnen domineren, hetzij thuis, hetzij op kantoor, hetzij in een bureaucratisch regime. Iedereen zoekt macht en door macht te zoeken, vestigen wij een samenleving die gebaseerd is op macht, enzovoort – dat ligt voor de hand. Is de begeerte naar macht op zichzelf niet een proces van uzelf afzonderen? Ik denk dat het heel belangrijk is dit te begrijpen, want de mens die een vreedzame wereld wenst, een wereld zonder oorlogen, zonder gruwelijke vernietiging, zonder catastrofale ellende op gigantische schaal, moet deze fundamentele vraag begrijpen. Zolang u als individu naar macht streeft, hoeveel of hoe weinig ook, hetzij als president, als gouverneur, als advocaat, hetzij gewoon als man of als vrouw thuis – dat wil zeggen, zolang u naar een gevoel van overwicht verlangt, naar een gevoel van kunnen afdwingen, naar een gevoel van macht kunnen uitoefenen, van invloed hebben – zult u onvermijdelijk een samenleving creëren die het resultaat is van een proces van uzelf afzonderen. Want macht op zich isoleert, brengt scheiding teweeg.
Tot zover Krishnamurti.

Selectie is prima zolang je maar een basisinkomen hebt

Bart Diks schrijft vandaag in de Volkskrant:
“De loting voor populaire studies als geneeskunde, diergeneeskunde, tandheelkunde, fysiotherapie en mondzorgkunde leidt al jarenlang tot teleurstelling bij veel potentiële studenten. Ook hogescholen en universiteiten zijn er niet gelukkig mee: ze vinden dat hoge cijfers niet alleszeggend zijn voor de succeskansen van een student.
Het einde van de centrale loting is het sluitstuk van een jarenlang proces: van het taboe op 'selectie aan de poort' tot de consensus dat de juiste student op de juiste plek terecht moet komen.
Lang gold als het principiële uitgangspunt dat iedereen met een eindexamendiploma op zak gelijke toegang moest hebben tot de opleiding van zijn of haar keuze. Als er al moest worden geloot, dan mocht iedereen daaraan meedoen, met evenveel kans voor iedereen. Motivatie noch hoge cijfers speelde een rol in de selectie.
De praktische consequenties van dat 'eerlijke' systeem werd eind jaren negentig pijnlijk duidelijk. Ondanks haar gemiddelde eindexamencijfer van 9,6 werd Meike Vernooij uit Maassluis tot drie keer toe uitgeloot voor de studie geneeskunde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Onwenselijk en oneerlijk, luidde het algemene oordeel. In 1999 volgde een wetswijziging: wie een 8 gemiddeld haalt, is in principe ingeloot of maakt in elk geval veel meer kans.”
Tot zover de Volkskrant.

Al jaren is de uitkomst van onderzoek naar de relatie tussen prestatie op de middelbare school en op de universiteit dat die relatie niet bestaat.
Op basis van dit gegeven kun je een aantal zaken doen: je kunt redeneren “de helft van de goeden op de middelbare school doet het niet goed op de universiteit en de helft van de slechte op de middelbare school doet het goed op de universiteit. Omdat we niet weten welke personen dat zijn kunnen we net zo goed loten wanneer de belangstelling voor een studie te groot is.”
Je kunt ook redeneren: “Mensen ervaren het als demotiverend dat wanneer je je best gedaan hebt op de middelbare school en je loopt kans dat je uitgeloot wordt, dan laten we degenen met een hoog gemiddelde gewoon toe en laten we de rest loten”.
Met de laatste redenering krijg je de minste protesten en kun je jouw kansen nog beïnvloeden.

Nu de arbeidsmarkt is gewijzigd ten opzichte van de zeventiger jaren en er twee groepen zijn die goed in de markt liggen namelijk zij die een vak hebben geleerd dat veel gevraagd is en zij die een universitaire studie hebben afgerond, is een universitaire studie niet meer de beste manier om goed te verdienen. Doordat veel studenten iets zijn gaan studeren waar later geen vacatures meer voor waren, is het nu begrijpelijk dat de overheid meer sturing geeft aan wie toegelaten worden tot de universiteit.
Dat kan door selectie aan de poort of door de studie duurder te maken zodat de overheid minder geld kwijt is aan hoger onderwijs. Het is nu aan de individuele student om te bepalen welk belang hij hecht aan status of hoeveel hij of zijn ouders er voor over hebben. Rijke ouders verhogen de kans op een bepaalde status voor hun kinderen.
Met (sociale) rechtvaardigheid heeft dit nog steeds niet veel te maken. Onze maatschappij verandert zo snel dat weinig loopbanen een gelopen race zijn. Jouw baan kwijt raken kan bijna iedereen overkomen en daarmee is een nog niet eerder vertoonde, paradoxale vorm van sociale gelijkheid ontstaan.

Veel beleidsbeslissingen ten aanzien van aankomende studenten zijn te verdedigen zolang de overheid maar zorgt voor voldoende inkomen voor degenen die in de loop der tijd buiten boord vallen.
Door de toenemende automatisering en robotisering kan wel 45% van de beroepsbevolking werkeloos raken, zo voorspelde een Amerikaans onderzoek.
Ook dat hoeft geen ramp te zijn. Wat die voorspelling noodzakelijk maakt is een effectieve, betaalbare en kortdurende mogelijkheid tot omscholing tot wat dan ook, betaald of als vrijwilliger zolang men zich maar geen zorgen hoeft te maken over de basisbenodigdheden in het leven.

Want mensen zijn vatbaar voor besluiten tot extreme handelingen wanneer zij zich in hun bestaan bedreigd voelen.

Seksuele intimidatie is machtsmisbruik

Sissen, op agressieve wijze om seks vragen, vrouwen reduceren tot lustobject of hen uitmaken voor hoer. Dit soort gedrag moet verboden worden en beboet. Dat vindt een groep van negen Nederlandse mannen en vrouwen. Op de website straatintimidatie.nl/ zijn zij een burgerinitiatief begonnen. Doel is het ophalen van 40.000 handtekeningen, zodat het onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer komt. Volgens kenniscentrum seksualiteit Rutgers WPF heeft een kwart van de Nederlandse vrouwen in de leeftijd van 25 tot 70 jaar wel eens te maken met seksueel kwetsende opmerkingen in de openbare ruimte.

Op de site is te lezen:
Een onbekende vrouw uitschelden voor ‘hoer’ of reduceren tot een seksueel object is niet hetzelfde als een toenaderingspoging. Straatintimidatie is een manier om vrouwen hun 'plaats' te wijzen, een manier om hen te laten weten: “Je kan rondlopen, studeren, werken, maar je blijft een vrouw. En dus hebben wij wat over je te zeggen.”
De meeste aspecten van straatintimidatie zijn (net) niet te vatten onder het verbod op bedreiging of op belediging. Dit geldt zelfs het uitschelden voor ' hoer', omdat dit naar de letter genomen een aanduiding voor een beroep is. Herhaaldelijk "Wil je seks?" in het gezicht van iemand zeggen, kan naar de letter ook opgevat worden als een toenaderingspoging.
Zo wordt dit gedrag echter niet ervaren door vrouwen. Zij voelen zich vernederd, zo niet bedreigd. De jongens die dit gedrag vertonen, weten dit ook. De reden van straatintimidatie is niet versieren, maar intimideren.
Daarnaast moet voor belediging en bedreiging aangifte worden gedaan. Een boete kan sneller door een agent opgelegd worden. Het slachtoffer hoeft dan geen procedure in.

Zijn er nog bewustwordingsprojecten?
Met alleen een boete kom je er inderdaad niet. Er zijn veel mensen bezig met bewustmakingsprojecten zoals Hollaback en Stop Street Harrassment. Sommige gerelateerde projecten zijn speciaal gericht op mannen, zoals bijvoorbeeld White Ribbon, en in Nederland eMANcipator.

Op de site kun je een petitie tekenen en zo de overheid vragen door middel van wetgeving een duidelijk signaal af te geven dat dit gedrag niet wordt getolereerd.

Het zou mooi zijn wanneer iedereen zich zo vrij voelt als het Turkse meisje Sule in een column van Harriet Duurvoort, die het initiatief naar zich durft toe te trekken.

Een man, daar is ze nu niet mee bezig. Hoewel.

'Ik was laatst een maand in Analya. Alleen maar Nederlanders daar. Die hebben daar vijftien jaar terug voor tien keer niks een huis gekocht. Ik ontmoette er een leuke vent, Bert, een fietsenmaker. 'Wat heb ik nog in Nederland te zoeken!' zei hij steeds.'

Misschien is dat wel haar toekomst. Haar zeepaard in Turkije zou zomaar Hollands kunnen zijn. 'Want Turkse mannen en ik - ik ben ooit zeven jaar getrouwd geweest - dat botert gewoon niet zo.'

Een Antilliaanse jongen fietst langs, breedglimlachend vaart minderend, klaar om ons van mannelijk commentaar te voorzien. Nog voordat hij de kans heeft om te sissen, roept Sule: 'Hé stuk, alles goed? Wat heb je toch een lekker kontje!'