Je verlangt naar jezelf
We verlangen naar liefde,
naar rust,
naar betekenis,
naar vervulling.
Maar al die verlangens
zijn slechts vormen
van één diep, stil verlangen:
Het verlangen
om thuis te komen
in wie je werkelijk bent.
Wat als verlangen
geen gemis is,
maar een fluistering
van heelheid?
Wat wil je echt?
Achter elk verlangen
schuilt een ander.
En achter die: nog een.
Tot alleen dit overblijft:
de drang om heel te zijn.
Om te rusten in iets
dat niet verandert
wanneer alles om je heen
beweegt.
Verlangen wijst.
Naar buiten,
lijkt het.
Naar iets of iemand
die jou zal maken tot wie je hoopt te worden.
Maar de waarheid is:
je bent al heel.
En verlangen
is geen pijl naar iets nieuws,
maar een echo
van wat altijd al waar is.
Je verlangt niet naar succes.
Je verlangt naar de stilte
waarin je jezelf herkent
als ruimte,
als zijn,
als liefde.
Zolang je denkt
dat het verlangen vervuld moet worden,
verzamel je slechts schaduwen.
Maar als je durft te blijven staan
in het vuur van verlangen
zonder het te volgen,
zonder het te verwerpen,
dan smelt het open.
En wat overblijft
is jij.
Niet de jij die iets wil,
maar de jij
die alles al is.
Je verlangt
naar wat je nooit bent kwijtgeraakt.
En precies dat
is de bevrijding.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
