Niets meer zoeken
Maar in wezen is thuiskomen het einde van zoeken, het besef dat je nergens naartoe hoeft.
Niet omdat je alles hebt, maar omdat je niets meer mist.
Deze tekst beschrijft thuiskomen niet als bestemming, maar als herkennen.
Je zocht.
Al heel lang.
Naar rust.
Naar betekenis.
Naar jezelf misschien.
Je liep omwegen.
Je nam afslagen.
Soms wist je niet eens meer
waar je vandaan kwam.
En toen,
opeens,
was er stilte.
Niet omdat je iets vond,
maar omdat je niets meer zocht.
Dat was thuiskomen.
Niet in een plek,
maar in een zijn.
Geen poort.
Geen sleutel.
Geen inspanning.
Je herkende wat je altijd al was:
open, stil,
aanwezig.
Er viel niets te bewijzen.
Niets te verdedigen.
Niets te bereiken.
Alleen nog: zijn.
Zoals je bent.
Zoals het is.
Zoals het altijd al was.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
