Wat je verliest was nooit van jou
Verlies voelt als minder.
Een gebrek.
Een gemis.
Je had iets
en nu niet meer.
Maar wat als niets ooit van jou was?
Wat als alles slechts kwam
om te verschijnen,
en te verdwijnen
in dezelfde ruimte
die jij bent?
Verlies is dan geen breuk,
maar beweging.
Geen tekort,
maar herinnering aan heelheid.
Je dacht dat het van jou was.
Een geliefde.
Een plek.
Een rol.
Een toekomst.
Als zand tussen je vingers.
Als een ademhaling
die zich niet laat vasthouden.
En het deed pijn.
Dat doet het nog steeds.
Maar kijk goed:
wat precies ben je kwijt?
De vorm?
Het beeld?
Of het verhaal?
Want liefde
verdwijnt niet.
Echte nabijheid
heeft geen plaats nodig,
en geen tijd.
Wat jij verloor
was een uitdrukking
van iets groters.
En wat blijft
is dat wat nooit van jou was,
maar waarin jij rustte
zonder het te bezitten.
Verlies opent.
Verlies breekt iets open
dat al die tijd gesloten zat:
de illusie van bezit.
Van controle.
Van houden van
als houden vast.
Maar liefde houdt niet vast.
Liefde verliest niets.
Liefde is.
En jij,
in je verdriet,
in je stilte,
bent nog altijd
diezelfde openheid
waarin alles verschijnt,
en weer verdwijnt.
Verlies is rouw
om iets dat nooit van jou was.
En precies dat
is de vrijheid.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
