Geen ik, geen ander
Het zelf lijkt de kern van ons bestaan:
de ‘ik’ die voelt, denkt, kiest, lijdt.
Maar als we proberen te wijzen naar dat ik,
vinden we alleen gedachten over iemand
die nergens werkelijk te vinden is.
En wat dan overblijft,
is geen leegte,
maar openheid.
Wie ben jij?
Je denkt het te weten.
Een naam.
Een verleden.
Een verhaal.
Maar telkens als je het probeert te grijpen,
blijkt het weg.
Als mist
waar je hand doorheen gaat.
Je bent niet je naam.
Niet je geschiedenis.
Niet je lichaam,
niet je gedachten.
En toch ben je.
Maar wie dan?
Wat dan?
Kijk.
Voel.
Zonder woorden.
Wat ervaart nu deze woorden?
Wat ziet, zonder een gezicht?
Wat hoort, zonder oren?
Er is weten,
zonder weter.
Voelen,
zonder voeler.
Er is leven,
zonder eigenaar.
En toch: jij bent hier.
Zonder grens.
Zonder centrum.
Dit is het zelf
waar je niet aan vast kunt houden.
Omdat het niets vasthoudt.
Geen ding.
Geen iemand.
Geen plek om te rusten,
en toch: volledige rust.
De ander verdwijnt,
maar ook jij.
Niet uit wissen,
maar uit verdwijnen in openheid.
Geen ik, geen ander.
Alleen gewaarzijn
dat zichzelf herkent
in alles wat verschijnt.
Dat is het zelf.
Of beter:
dat is geen zelf.
En precies daarin
vindt liefde plaats.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
