Over eenheid en stille oorsprong van verbondenheid
In deze tekst wordt liefde niet als gevoel of verlangen beschreven, maar als uitdrukking van het gewaarzijn zelf, dat nergens eindigt en niemand uitsluit.
Liefde wordt vaak verward met iets dat komt en gaat.
Een gevoel, een band, een klik, een verlangen.
Maar wat gebeurt er als je alles even laat voor wat het is
en alleen maar merkt wat er altijd al onder lag?
De stilte onder het zoeken.
De rust onder de drang.
De ruimte waarin jij en de ander verschijnen.
Wat je daar aantreft,
heeft geen naam, geen doel, geen richting.
Maar het is voelbaar.
Als openheid.
Als een bodemloze rust.
Als gewaarzijn dat niets afwijst.
Dat is liefde.
Niet als gevoel, maar als grond.
Niet als beweging naar de ander toe,
maar als het zien dat er geen ander is.
In die liefde hoef je niets te doen.
Je hoeft haar niet te sturen, te bewijzen, te onderhouden.
Want ze is niet iets wat je voelt voor iemand.
Ze is dat waarin alles verschijnt: zonder oordeel, zonder voorwaarden.
Zodra je dat herkent,
vallen alle liefdesverhalen in het niets.
Niet uit kilte, maar uit waarheid.
Want wat blijft is groter dan romantiek,
duurzamer dan hartstocht,
echter dan binding:
Het is zien dat jij en de ander
verschijnselen zijn in dezelfde oceaan.
En in die oceaan
is er geen liefde tussen twee,
maar alleen liefde zelf.
Daarom is liefde in essentie:
niet willen hebben, maar kunnen zien.
Niet beheersen, maar herkennen.
Niet zoeken, maar zijn.
Zodra het ‘ik’ zich oplost,
blijft alleen deze stille volheid over.
Dat is de liefde die nooit begint en nooit eindigt.
Geen prestatie, geen belofte, geen drama.
Alleen het leven dat zichzelf herkent.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
