Een toegankelijke tekst over non-dualiteit

Je hoeft niets te worden

Dit blog is bedoeld als een eenvoudige en toegankelijke benadering van non-dualiteit.
Non-dualiteit is geen geloof of filosofie, maar een directe verwijzing naar wat voorafgaat aan elke gedachte, identiteit of poging om iets te worden.
Deze tekst nodigt uit om te rusten in wat er al is, in jezelf, in het moment, in het gewaarzijn dat geen inspanning vraagt.
Ze pretendeert niets, dringt niets op en laat ruimte voor ieders eigen tempo van ontdekken.
In non-dualiteit draait het niet om het verbeteren van de inhoud van bewustzijn (meer rust, minder lijden), maar om het herkennen dat jij niet die inhoud bént.

Vanaf het begin leer je: word iets.
Stel doelen. Verbeter jezelf. Haal het beste uit je leven.
En dus ga je op pad: met plannen, verlangens, idealen. Je probeert grip te krijgen op het bestaan.

Maar ergens onderweg, heel stil misschien,
ontstaat een vraag die niet te negeren is:
Is dit het?
Is er ooit genoeg? Kom ik ooit aan?

En dan hoor je misschien ineens iets dat tegen alles indruist wat je hebt geleerd:

“Je bent al heel.”
“Er is niets dat je hoeft te worden.”
“Wat je werkelijk bent is niet afgescheiden, niet gebroken, niet op weg.”

Dat klinkt vreemd. Verdacht zelfs. Alsof iemand je vertelt om te stoppen met leven.
Maar dat is het niet.

Het is geen mening. Geen advies. Geen moraal.
Het is een verwijzing, naar wat je al bent vóór elk verhaal.
Naar het gewaarzijn waarin alles verschijnt, ook jij.
Naar het eenvoudige besef dat dit moment al compleet is,  ook zonder verbetering.

Maar dat wil niet zeggen dat je niks meer hoeft te doen.
Integendeel: het leven gaat door. Je plant een tuin, voedt een kind, schrijft een boek, redt een dier.

Alleen… niet meer vanuit tekort.
Niet meer omdat je moet worden wie je al bent.
Je leeft, maar je strijdt niet langer tegen wat is.

In een wereld die alles meet in groei, doelen en succes,
is dit misschien het radicaalste wat je kunt doen:
gewoon zijn.
Open, beschikbaar, vrij.
Niet boven het leven, maar erin, zonder weerstand, zonder jacht.

Niet om iets te bereiken.
Maar om te herkennen dat wat je bent
nooit is weggeweest.

Naschrift: een reeks teksten over aspecten van non-dualiteit

Wanneer u op dit artikel terecht bent gekomen na klikken op het label ‘niet-twee' staat hieronder nog een hele reeks benaderingen van iets wat zich niet laat grijpen (non-dualiteit), maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien zachtjes herkend wordt. Deze visie wordt in het Sanskriet aangeduid met a-dvaita.
A-dvaita (oftewel non-dualisme) is een hindoeïstische filosofie die stelt dat er maar één ultieme realiteit bestaat en dat alle andere waarnemingen en verschijnselen slechts manifestaties van deze ene realiteit zijn. A-dvaita betekent 'de afwezigheid van tweeheid', vandaar dat elk van de teksten in de reeks het label ‘niet-twee' heeft.
Telkens wordt in de reeks non-dualiteit aangeraakt via een ander venster met woorden die je niet direct associeert met eenheid, onder meer verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd, het zelf, verantwoordelijkheid, ambitie, aanwezigheid, vertrouwen, eenheid, dieren, vrede. 
Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch: liever (ver)wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten: helder, eenvoudig, en stil.
Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al stil in jou aanwezig is.