Over vanzelfsprekendheid en doen zonder doen
Wat gebeurt er met handelen als je ziet dat er geen afgescheiden ik is?
Deze tekst beschrijft hoe daden op natuurlijke wijze ontstaan vanuit gewaarzijn,
zonder wil, zonder verzet, zonder controle. Niet als passiviteit, maar als doen
zonder innerlijke strijd.
Je denkt dat jij beslist.
Dat jij keuzes maakt, doelen stelt,
plannen bedenkt en obstakels overwint.
En soms voelt dat zo.
Alsof je een stuur vasthoudt en de wereld bestuurt.
Maar kijk nauwkeuriger.
Waar kwam dat plan vandaan?
Wie koos dat verlangen?
Wat stuurde die handeling aan?
Zodra je je aandacht terugbrengt
van het verhaal naar de ervaring zelf,
zie je: alles verschijnt.
Ook de handeling.
Je tilt je glas.
Je zegt iets.
Je stopt voor een kat op de weg.
Je omhelst iemand.
Je zwijgt.
Waar kwam het vandaan?
Je weet het niet.
Het gebeurde.
Zoals ademhaling gebeurt.
Zoals gedachten verschijnen.
Zoals stilte zich aandient.
Als je dat eenmaal ziet,
valt er iets weg.
Niet je vermogen om te handelen,
maar het idee dat jij het moet doen.
Wat blijft is handelen zonder eigenaar.
Zonder streven.
Zonder bewijsdrang.
Zonder angst voor fout of goed.
Dan is actie geen verkramping,
maar expressie van wat nu klopt.
Niet vanuit ‘ik wil’,
maar vanuit ‘dit is vanzelfsprekend’.
Niet om te bereiken,
maar als echo van wat hier leeft.
Dat is handelen vanuit gewaarzijn.
Het is als een boom die zich buigt naar de zon.
Als een dier dat beweegt zonder aarzeling.
Als liefde die zich uit in een gebaar,
zonder dat iemand zegt: kijk mij eens lief zijn.
Het ‘ik’ is dan niet de doener,
maar een gedachte die soms opkomt
en net zo vanzelf weer verdwijnt.
Wat blijft,
is zuiver.
Is zacht.
Is helder.
En je merkt:
als er niets meer hoeft,
wordt alles gedaan.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
