Geen ander dier
Deze tekst is bedoeld om het inzicht van eenheid door te trekken naar onze
relatie met dieren. Niet als morele oproep, maar als een uitnodiging tot
herkenning. Want als gewaarzijn geen grens kent, hoe zouden we dan nog kunnen
volhouden dat dieren iets ‘anders’ zijn dan wij?
Er is een egel op het pad.
Je ziet hem. Je voelt iets.
Een zachte ontroering misschien, of nieuwsgierigheid.
Wat gebeurt er dan precies?
Je denkt: ik zie een dier.
Maar als je stopt met denken,
en je kijkt vanuit stilte,
dan zie je: er is enkel waarneming.
De egel verschijnt in jou,
zoals ook je voetstap, je adem, je verwachting verschijnt.
Hij is niet buiten jou.
Hij is in het gewaarzijn dat jij bent.
Zoals jij zelf dat ook bent.
Geen twee zijn het. Geen ik en hij.
Alleen verschijnen. Alleen leven dat zich laat zien.
Zodra dat wordt herkend,
verdwijnt het idee van bezit, controle, superioriteit.
Je voelt geen afstand meer tussen jou en het dier.
Je ziet het in de ogen van een koe,
hoort het in de stilte van een ree,
ervaart het in het trillen van een libellevleugel.
Geen ander. Geen ding. Geen gebruiksvoorwerp.
Maar leven dat net als jij verlangt, voelt, beweegt, rust.
Leven dat zich nooit heeft afgescheiden,
maar wel afgescheiden is gedacht.
Wat jij ziet als ‘dier’,
is het leven dat zich in een andere vorm uitdrukt.
Niet als mindere. Niet als object.
Maar als jij in een andere gedaante.
De vraag is dus niet: hoe behandelen we dieren goed?
De vraag is: kunnen we zien dat er geen ander is?
Want als er werkelijk geen twee zijn,
dan is respect geen keuze.
Dan is vrijheid van de ander jouw eigen vrijheid.
Dan is zorg voor het dier geen ethiek, maar vanzelfsprekendheid.
Eenheid hoeft niets te bereiken.
Ze hoeft alleen herkend te worden.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.
