Het vasthouden aan een balans tussen jezelf en de ander
Wat is een bewegende kern?
De bewegende kern is het innerlijke zwaartepunt van waaruit een mens leeft, kiest en reageert. Ze bestaat niet uit vaste waarheden of onwrikbare opvattingen, maar uit waarden, intuïties en een houding van aandacht. Het is een centrum dat niet verankert, maar oriënteert, als een kompas dat je helpt bewegen zonder doelloos te raken.
Een kern die beweegt, beweegt omdat ze leeft. Beweging is
geen teken van zwakte, maar een uitdrukking van gevoeligheid, van levend
bewustzijn. Zoals een boom meebuigt in de wind om niet te breken, zo houdt een
mens stand door zijn kern in wisselwerking te laten blijven met zijn omgeving.
Zelfkennis zonder zelfdefinitie
Een belangrijk kenmerk van de bewegende kern is haar flexibiliteit. Dat klinkt paradoxaal: hoe kun je standvastig zijn en toch beweeglijk? Het antwoord ligt in het loslaten van het idee dat je ‘jezelf’ volledig moet kennen of definiëren.
De kern is geen vaste identiteit, maar een bewustzijn dat
gevoelig blijft voor wat er klopt. Ze vraagt geen antwoord op de vraag wie
ben ik precies, maar een voortdurende afstemming op wat je voelt, denkt en
intuïtief aanvoelt als wezenlijk. Stabiliteit ontstaat niet door fixatie, maar
door betrokken aandacht: op jezelf, de ander en de situatie.
Denkbescheidenheid als grondhouding
Wijsheid, zei Socrates, begint met het besef dat je niet weet. Niet als passieve onwetendheid, maar als actieve openheid. De bewegende kern bouwt voort op die houding van denkbescheidenheid. Je stelt je open voor wat er nog niet is gedacht, gezegd of gevoeld, zonder je kompas te verliezen.
Zekerheden zijn hier niet absoluut, maar relationeel. Ze
zijn waar zolang ze recht doen aan je ervaring, je waarden en de situatie
waarin je handelt. Ze mogen richting geven, maar niet verstarren.
Een kern als werkbaar beeld
De bewegende kern is geen object of essentie, maar een beeld om mee te leven. Ze is voelbaar, niet definieerbaar. Toch helpt het om haar vorm te geven via drie samenhangende elementen:
- Waarden: richtinggevende principes zoals vrijheid, respect, gelijkwaardigheid. Niet als dogma’s, maar als oriëntatiepunten.
- Houding: een bereidheid tot luisteren, vertragen, onderzoeken. Geen ijdel zelfonderzoek, maar alert aanwezig zijn.
- Bewustzijn: een meervoudig luisteren naar gevoel, verstand en intuïtie. Als die drie samenvallen, ontstaat helderheid.
Samen vormen ze geen kern in zichzelf, maar een
dynamisch midden. Een plek om te ademen, te kiezen en te laten.
Schoonheid en verwondering
Een kern die leeft, is gevoelig voor schoonheid. Niet als versiering, maar als ervaring die stil maakt zonder stil te zetten. In momenten van schoonheid -een blik, een landschap, een gebaar- raakt iets ons dat zich niet laat vangen in taal, maar wel in ons resoneert.
Verwondering opent de geest zonder het antwoord te willen bezitten. Wie zich verwondert, laat ruimte voor wat onverwacht is, ook in zichzelf. In verwondering verdwijnt de drang tot controle, zonder dat het bewustzijn verdwijnt.
Bewondering is verwondering die zich verbindt: het moment waarop je erkent dat iets of iemand groots is, niet omdat het zich opdringt, maar omdat het in eenvoud raakt aan wat in jou leeft.
Schoonheid en verwondering voeden de kern door hun stille
helderheid. Ze herinneren ons eraan dat niet alles maakbaar is en dat de kern
niet om vorm vraagt, maar om afstemming.
Geen zelf zonder relatie
De kern bestaat niet los van de ander. Juist in relatie wordt ze zichtbaar, bevraagd, verrijkt. In dialoog ontdek je je blinde vlekken en verdiep je je waarden. De kern leeft dus in wisselwerking: met mensen, met de wereld en met datgene wat groter is dan jezelf.
Ook schoonheid en verwondering zijn relationeel: ze ontstaan
niet in afzondering, maar in verbondenheid met wat zich aandient. Wie zich
verwondert, neemt geen bezit van wat hij ziet, maar laat het op zich inwerken.
Praktische vragen om mee te leven
- Wat is hier werkelijk belangrijk?
- Wat wil ik bijdragen, niet bereiken?
- Wat zeggen mijn gevoel, verstand en intuïtie samen?
- Wat
gebeurt er als ik niets doe?
Geen definitief antwoord
De bewegende kern is geen antwoord, maar een manier van vragen stellen. Geen zekerheid in de vorm van grip, maar een betrouwbaarheid die meebuigt zonder te breken. Ze vraagt om de kunst van het niet ingrijpen als dat wijzer is dan handelen.
Zo ontstaat stabiliteit door afstemming, duidelijkheid door twijfel toe te laten en richting uit het toelaten van schoonheid. Niet als iets dat je vastlegt, maar als iets dat je draagt.
