We lijken allemaal naar hetzelfde te verlangen
Nabijheid zonder jezelf te verliezen We lijken allemaal naar hetzelfde te verlangen. Alleen noemen we het anders. Mystiek. Hechting. Liefde. Steeds gaat het om die ene ervaring: Nabij zijn, zonder opgeslokt te worden. Tijdelijke zelfloosheid Er zijn momenten waarop het ik even oplost. In muziek. In dans. In geconcentreerd spel. In een gesprek dat klopt. Het hoofd wordt stil. De innerlijke dialoog zwijgt. Je bent er gewoon. Niet groter. Niet kleiner. Niet belangrijker dan het moment. Dat is mystiek in haar kern: tijdelijke zelfloosheid, zonder verdwalen. De terugkeer Maar even wezenlijk is wat daarna komt. Het vermogen om terug te keren naar jezelf. Om je eigen grenzen weer te voelen. Om te weten: Ik mag nabij zijn. En ik mag ook weer loslaten. Dat is hechting in haar gezonde vorm. Niet vastklampen, maar vertrouwen. Niet verdwijnen in de ander, maar veilig terugkomen bij jezelf. Liefde als ruimte Liefde ontstaat...