Internet als biechtstoel

Een externe plakzuil

Internet als biechtstoel, collectief geheugen, alibi, dumpplaats, plek om los te gaan

Schrijven is spiegelen

Er zijn in Nederland rond de 1 miljoen potentiële schrijvers. Velen dromen van het schrijven van een boek, maar de meesten gaan voor het succes op de korte termijn. Zij schrijven op Internet of hun eigen columns, weblogs of zij reageren op anderen.
Het gebrek aan talent van de meesten is overduidelijk, maar zij zullen zelf tevreden zijn dat het ei weliswaar niet tot broedsucces zal leiden, maar dat het dan toch maar gelegd en in sommige gevallen (naar een ander) geworpen is. Die laatste "talenten" zie je vooral (af)reageren op nieuwssites.

Je kunt je eigen boek uitgeven via sites die werken met printing on demand. Het boek wordt dan pas gedrukt als iemand het koopt. Het is een veilige manier om te uit te vinden hoeveel mensen bereid zijn hun geld om te ruilen voor jouw talent. Is dat niemand dan heeft het jou geen geld gekost, alleen maar tijd, maar je bent kwijt wat op je hart lag. En korte ontboezemingen, kun je altijd nog aan je vrienden opbiechten.

Werd de prullenbak vroeger het ronde of grijze archief genoemd, tegenwoordig is Internet het digitale archief. Als je anoniem schrijft dan ben je zeker veilig, kun je ook paradoxaal genoeg wat meer van jezelf laten zien, maar beroemd word je dan natuurlijk nooit.

Wil je bewijzen dat je iets eerder plaatste dan een ander, dan helpt Alexa. Tot vele jaren terug is de geschiedenis van veranderingen aan een website terug te halen.
Inbrekers zijn gepakt via Facebooks of hebben mensen juist een alibi opgeleverd omdat ze konden bewijzen dat zij op een bepaalde tijd ergens anders waren dan op de "scene of crime".

Bijna niemand zal jouw ontboezemingen lezen op jouw weblog, tenzij iemand in een zoekmachine precies die zoekwoorden combineert die leiden tot jouw tekst. En dan kan de tekst die jij hebt geschreven weleens precies de tekst zijn waar die de ander naar op zoek is.
One man’s trash is another man’s treasure.