Waar intimiteit draait om resonantie en nabijheid
In relaties zoeken mannen en vrouwen vaak erkenning op een andere manier. Veel mannen ervaren lichamelijke aanraking als bevestiging dat zij gewenst en geaccepteerd zijn. Vrouwen daarentegen hechten vaker aan emotionele resonantie: de ervaring dat de ander geraakt is door hun aanwezigheid en gevoelens heeft die verder gaan dan lichamelijke drang. Dit verschil in toegangspoort tot intimiteit is een belangrijke bron van miscommunicatie. Waar mannen aanraking als erkenning zien, verlangen vrouwen eerst de zekerheid van resonantie voordat erotisch contact betekenis krijgt.Intimiteit tussen mensen kent daarmee een dubbele laag. Aan de ene kant zijn er de biologische neigingen die ons gedrag eeuwenlang gestuurd hebben. Aan de andere kant is er de moderne context, waarin vrijheid, respect en evenwaardigheid steeds bepalender worden voor hoe wij met elkaar omgaan.
Waarom vrouwen emotionele resonantie zoeken
Vanuit de evolutie was het voor vrouwen cruciaal om te weten of een partner betrouwbaar en zorgzaam was. Zwangerschap en kindzorg vroegen grote investeringen van de vrouw, waardoor het risico op misbruik of verlating groter was. Een man die alleen lichamelijke nabijheid zocht, kon na de daad verdwijnen. Wat werkelijk verschil maakte, was of hij zich emotioneel liet raken en dit liet zien in betrokkenheid en toewijding.
Emotionele resonantie betekent dat een vrouw ervaart dat de man gevoelens voor haar heeft die verder gaan dan lichamelijk verlangen: verliefdheid, affectie, verlangen naar nabijheid, of eenvoudigweg geraakt worden door haar aanwezigheid. Het gaat om woorden, gebaren en aandacht die laten voelen: jij doet ertoe, ik ben bewogen door jou, ik wil bij je blijven ook als het moeilijk wordt. Resonantie is moeilijk te veinzen: ze wordt zichtbaar in consistent gedrag, in empathie en in de bereidheid om te investeren in een band.
McCarthy’s perspectief
De Amerikaanse seksuoloog Barry McCarthy vertaalt dit inzicht naar de moderne praktijk. In zijn Good-Enough Sex-model beschrijft hij vijf vormen van aanraking, van eenvoudig affectief (een knuffel, een hand vasthouden) tot volledig seksueel (geslachtsgemeenschap). Zijn boodschap is helder: geen enkele vorm hoeft automatisch de opstap naar de volgende te zijn. Aanraking kan op zichzelf waardevol zijn, omdat het verbondenheid, veiligheid en plezier bevestigt.
Hiermee doorbreekt McCarthy het klassieke script waarin intimiteit altijd naar seks moet leiden. Hij legt de nadruk op pleasure en respect in plaats van op prestatie. Daarmee sluit hij aan bij de hedendaagse waarden van vrijheid en gelijkwaardigheid: aanraking krijgt pas betekenis wanneer beide partners zich erkend voelen, of dat nu lichamelijk of emotioneel is.
Voorbij de biologie
Onze instincten verklaren waarom mannen en vrouwen soms langs elkaar heen praten in intieme relaties. Mannen ervaren vaak lichamelijke aanraking als bevestiging. Vrouwen hechten sterker aan emotionele resonantie, omdat dit historisch de betrouwbaarheid van de ander garandeerde.
Maar vandaag is de context veranderd. Overleven en voortplanting zijn niet langer de enige maatstaven. Intimiteit draait nu om de vraag: hoe kunnen twee mensen elkaar vrij laten en toch nabij zijn, zonder de ander te reduceren tot een rol of functie? Vrijheid, respect en evenwaardigheid zijn de nieuwe criteria.
Resonantie en vrijheid
Wie deze verschuiving begrijpt, ziet dat intimiteit geen strijd tussen emoties en erotiek hoeft te zijn. Het gaat erom dat partners bereid zijn zowel lichamelijke als emotionele resonantie te geven, niet als plicht maar als bewuste keuze. Daarmee wordt intimiteit een gezamenlijk geschreven verhaal, voorbij het biologische script en geworteld in de waarden die onze samenleving vandaag dragen.
