Leven om te werken of werken om te leven?

Volkskrant redacteur Rutger Bregman schrijft in de Volkskrant van 24 november onder de titel “De prijs van werk” dat het voortdurend moeten 'managen' van 'je eigen merk' zijn tol eist.
Een citaat:
Wat doet het nieuwe werken met onszelf? Met ons leven? Met de manier waarop we samenleven?
De tijd voor hobby's, muziek, vrienden, familie, kunst, cultuur en sport slinkt in rap tempo. Nederlanders besteden steeds minder tijd aan huisgenoten, vrienden en familie. Niet alleen hebben we het drukker, het onderscheid tussen werk en vrije tijd vervaagt. Als 'manager van je eigen leven' ben je in principe altijd aan het werk, daarmee geholpen door je smartphone.
En alsof dat nog niet genoeg is, heeft de flexibele mens - of deze nu in tijdelijke of vaste dienst is - minder het gevoel een zinvol onderdeel van een gemeenschap te zijn. Kerk, vereniging, partij en vakbond zijn al langer op hun retour. Nu brokkelt ook de laatste zuil van zekerheid, ons werk, in rap tempo af. Het gaat slecht met het 'ons' in Nederland.
Aan deze maatschappelijke teloorgang ligt een hardnekkig mensbeeld ten grondslag. In dit mensbeeld worden zowel studenten als werknemers, flex én vast, tot 'menselijke grondstof' gereduceerd: economische eenheden die zo efficiënt mogelijk moeten worden ingezet.
De woordkeuze van politici, economen en human-resourcesmanagers is veelzeggend. Werknemers zouden 'concurrerende' wezens zijn. Om zichzelf als 'menselijk kapitaal' te kunnen verkopen op de 'arbeidsmarkt' moeten ze in zichzelf 'investeren'. In de 'kenniseconomie' zorgt 'life long learning' ervoor dat zij hun 'concurrentiekracht' behouden. Niet toevallig is in het regeerakkoord afgesproken dat ontslagen werknemers geen vergoeding meer krijgen, maar een 'transitiebudget' voor omscholing. Zelfs de vakbond CNV pleit voor een 'APK' ('Arbeidsmarkt Positie Keuring') voor ontslagen werknemers. Net als een auto in de garage wordt het 'menselijk kapitaal' van de werknemer dan gekeurd door een 'deskundige', die vervolgens een 'verbetertraject' aanbeveelt. De immer concurrerende werknemer moet daar wel zijn best voor doen. 'Wie dat niet doet, moet op de blaren zitten', waarschuwde voorzitter van CNV Jongeren IJmert Muilwijk in deze krant. Mislukken is een kwestie van 'eigen verantwoordelijkheid' geworden.

Aan het eind van het artikel schrijft Bregman:
Nederlanders zijn jaar in jaar uit, al zo'n drie decennia achter elkaar, minder in staat van 'het goede leven' te genieten. Natuurlijk maakt werk daar een belangrijk onderdeel van uit. Maar minder vrije tijd en minder zekerheid betekenen minder verwondering, minder zorg voor elkaar, minder vriendschap, minder saamhorigheid en minder genieten.
Dat is geen kwestie van 'eigen verantwoordelijkheid'. Het is het resultaat van politieke keuzes.
Tot zover de Volkskrant.

Na de dieren in de bio-industrie zijn nu de werknemers grondstoffen (en "assets") geworden.
Politieke keuzes leidden ertoe dat de belasting daar gehaald wordt waar het geld nog binnenkomt: bij de midden en hogere inkomens. De kleine groep (met de schaapjes op het droge) met grote eigen vermogens hebben die belasting al eens betaald en kunnen nu relatief onbelast daarvan leven. Een belasting op vermogen en het gebruik van grondstoffen en niet op arbeid zou een veel duurzamer en vooral mensvriendelijker samenleving opleveren. Alle bovengenoemde stress wordt verminderd wanneer samenwerken niet meer geld kost maar er voor zorgt dat niemand buiten de boot valt.

Het zou mooi zijn wanneer de kiezer zich wat meer zou realiseren dat zijn eigen angst voor verlies van welvaart hem maakt tot het spreekwoordelijke konijn in het licht van de koplamp. Het is in het belang van een kleine groep kapitaalkrachtigen dat grote groepen werknemers zichzelf in toom houden om de productie draaiende te houden totdat zij overbodig zijn geworden omdat hun werk overgenomen is door machines of arbeiders uit arme gebieden. Die verschuiving is niet het probleem, het probleem is de verdeling van het rendement.
Wil dit eerlijker verdeeld kunnen worden dan zullen Europese en globale bestuurders meer macht moeten krijgen dan zij nu hebben om supranationale ondernemingen en hun flitskapitaal te reguleren. Meer globale samenwerking vraagt ook meer globaal vertrouwen.

Is willen winnen een ziekte van deze tijd?

Lance Armstrong was zo gebrand op het winnen van de Tour de France dat hij niet alleen zelf doping gebruikte, maar ook van zijn teammakkers eiste dat zij doping zouden gebruiken. Hij had sterke renners nodig om zelf te kunnen winnen. Hij werd als een held gezien door zeven tours te winnen, maar er wordt gezegd dat zijn activiteiten in charitatieve sector bedoeld waren om zijn gezicht enigszins te redden als hij betrapt zou worden.
Helden van vroeger waren vaak criminelen. Piet Hein was een zeerover. Pakken wat je pakken kan was zijn devies, want “the winner takes all”.
Het scheldwoord “loser” is naar horen zeggen een vaak gebruikt scheldwoord op het schoolplein. Van oudsher worden kinderen voorbereid op een competitie maatschappij, maar het is pas van recent dat kinderen elkaar proberen te pesten met het label verliezer. Vroeger probeerde je te winnen vanwege de eer en het voldane gevoel natuurlijk.
Kinderen worden gestimuleerd om te sporten om overgewicht tegen te gaan. Maar waarom dit combineren met competitie? Dansen of een avondvierdaagse heeft veel meer bijkomende voordelen. Dansen is een sociale gebeurtenis waar het gaat om samen te werken om samen plezier te beleven en wandelen kan goed gecombineerd worden met een gesprek. Er zijn geen verliezers.
Als je wilt winnen moet je bereid zijn veel te investeren en grenzen te verleggen. Dit zijn beide zaken die bij ontwikkeling horen, maar grote financiële risico’s lopen en over je grenzen aan is een brug te ver. Het is niet voor niets dat kanker een vorm van ongebreidelde groei een wordt genoemd die het gevolg is van onbalans.






Citaat uit de Volkskrant:
Al in de proloog van haar boek De leugens van Lance wordt duidelijk dat Juliet Macur niet van plan is de hoofdpersoon te sparen. Daarvoor heeft de sportverslaggeefster van The New York Times al te vaak strijd met hem moeten leveren. Lance Armstrong maakte haar ooit belachelijk ten overstaan van een zaal vol journalisten, na een dopingverhaal waarmee ze de spijker op zijn kop sloeg. Het kamp-Lance riep haar uit tot 'de allerslechtste journalist'.

Wat heb je aan psychopathologische trekjes?

Kevin Dutton, psycholoog en onderzoeker aan de universiteit van Cambridge, heeft met een vragenlijst over pathologische karaktertrekken 5000 Britten onderzocht. Zijn conclusie is dat psychopathie een waaier is aan eigenschappen, zoals meedogenloos, onbevreesd, koelbloedig, weerbarstig, gefocust, gewetenloos, empathieloos, charmant en charismatisch en dat die bij sommige mensen vaker voorkomt.
Hij heeft daar een boek overgeschreven: De lessen van de psychopaat. Wat heeft de lezer daaraan? Niet veel. Een slimme en beheerste psychopaat kan zijn koelbloedige optimisme in zware beroepsgroepen goed gebruiken. Denk aan chirurgen, directeuren en advocaten.
Maar of deze beroepsgroep de vergelijking nuttig vindt? Niet waarschijnlijk.
Misschien is het voor iedereen belangrijk om zich te realiseren dat we allemaal een donkere kant hebben en dat we ons inhouden voor we anderen veroordelen. In iedereen die schijnbaar ongevoelig is, dus ook een psychopaat, schuilt wel iets goeds.
Wat heb je aan gevoelens in een situatie die handelen vereist? Doet een advocaat, gemotiveerd door geld verdienen, zijn werk beter wanneer hij betrokken is bij zijn cliënt? Wel moet hij gedisciplineerd en een zekere mate van geweten hebben. Wat heb je aan een advocaat die jou helpt, terwijl hij weet dat jouw zaak kansloos is? Wat heb je aan een chirurg die aan de drank is en zelf een risico is wanneer hij jou opereert?
De eurocrisis is ontstaan omdat er in de financiële sector niet meer voldoende toezicht was op de financiële producten. Het ging mis omdat het kon en individuen zichzelf niet meer in de hand hadden en alleen nog maar voor het grote geld gingen. De "coole" eigenschappen van de eerbiedwaardige deskundigen verworden dan tot koele eigenschappen van criminelen.

Ben je wel klaar voor een relatie?

Wie een vaste partner zoekt, maar telkens niet verder komt, zou zich kunnen afvragen wat hij/zij aan zichzelf zou kunnen ontwikkelen. Voor het beantwoorden van die vraag zijn talloze hulpmiddelen en wegen beschikbaar. Anderen helpen je graag.

Ook mensen uit onze omgeving, bijvoorbeeld: familie, vrienden, collega’s hebben een relatie met ons. Het gaat hier weliswaar niet om de liefde, maar toch hebben zij ervaring met ons. Waarom zouden wij hun niet vragen wat wij aan onszelf kunnen ontwikkelen zodat we sneller een stabiele liefdesrelatie kunnen aangaan?
Vanuit die gedachte en met de ervaring die Relatiebemiddelaar Joyce Boerkoel van bureau IndiviDuo heeft in het matchen van singles tot stellen is de Relatie Vaardig Test ontwikkeld.
Op 12 aspecten (competenties) waarop singles zich kunnen (laten) beoordelen geeft de lijst feedback. Bijvoorbeeld: ben je wel verbonden met jezelf? Het is belangrijk dat je een mening hebt, maar kun je die ook uiten zonder een ander te veroordelen? Wanneer je dat kunt, dan is de kans wat groter dat een nieuwe relatie blijvend is, oftewel dat je echt klaar voor een relatie bent.
Ben je geïnteresseerd om de vragenlijst in te vullen? Kijk dan eens op deze website.

Topsporters, junkies en criminelen op TV

Jean-Pierre Geelen schrijft vermakelijke columns. Vandaag over de dopingaffaire rond Lance Armstrong. “Tijdens de zeven verdachte tour-overwinningen waren we in wezen getuige van georganiseerd drugstransport.”

Op de site van de Volkskrant een mooie samenvatting van de cynische grappen die gemaakt worden over sjoemelende fietser.

Geelen: "Wie vindt dat Twan Huys geen crimineel aan het woord mag laten, mag ook de NOS wel eens vragen naar zichzelf te kijken en zijn vermaledijde sportzomers niet meer te laten dicteren door een bende junks en andere criminelen die lopen te leuren met oude rijwielen. Er zijn andere speeltjes om de lome zomerdagen mee te vullen. Nieuws bijvoorbeeld. Maar de Tour op TV? Ga toch fietsen."

Topsporters zijn te vergelijken met criminele junkies. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Een gezonde relatie tussen helder denken, fruit, groente en geluk

Het Gezondheidsnet meldt:
Uit een onderzoek van Warwick Medical School onder 80.000 mensen blijkt dat hoe meer stukken fruit ze dagelijks aten, hoe beter ze zich voelden. Dat schrijft Social Indicators Research.
De onderzoekers vonden weliswaar een verband tussen groente en geluk, maar wat de oorzaak is en wat het gevolg is niet duidelijk. Mogelijk word je niet vrolijker van fruit, maar eten vrolijke mensen nu eenmaal gezonder.
Tot zover het Gezondheidsnet.

Het kan natuurlijk ook zijn dat gezonde mensen meer fruit eten en ook vrolijker zijn. Van ongezond zijn wordt je nu eenmaal niet blijer.
Voor wie 26 types denkfouten wil voorkomen, is het inzichtelijk om Suzanne Weusten te lezen.



Na het lezen van dit boek, zo beloven de auteurs Kees Kraaijeveld & Suzanne Weusten, kun je hoofd- en bijzaken onderscheiden, ken je het verschil tussen stellingen en argumenten, weet je wat een drogredenering is, weet je hoe emoties je denken vertroebelen, doorzie je je eigen denkfouten en die van anderen, kun je beter argumenteren en kun je helder denken.

Seks op de school van het leven

Van een boekbespreking uit de Volkskrant door Peter Giesen op 6 oktober:
De Botton is een filosoof die zegt dat hij mensen gelukkiger wil maken. Meer denken over seks verschijnt in een reeks korte boeken van zijn School of Life, een instituut dat filosofie en therapie combineert. Misschien zouden we beter af zijn zonder een onruststoker als seks. Maar we kunnen niet zonder, omdat hij een overwinning op onze eenzaamheid markeert, aldus De Botton. Seks bevrijdt ons uit de koude, anonieme wereld waarin we na onze kindertijd terechtkomen. Als kleuters worden we gekoesterd door onze ouders en door leraren die onze sufste tekeningen de hemel in prijzen. Maar op een kwade dag komen we erachter dat de wereld wreed oordeelt en prestaties eist. Door seks kunnen we even aan deze eenzaamheid ontsnappen. Als een ander ons toelaat, worden we eindelijk weer geaccepteerd zoals we zijn, met al onze tekortkomingen en gebreken.
Tot zover de Volkskrant.

En zo is het maar net. Zou seks niet bestaan dan is het maar de vraag of we ons ooit letterlijk met elkaar zouden verbinden en zouden we uitsterven. De fysieke verbinding maakt dus een einde aan de isolatie en de eenzaamheid die daarvan het gevolg is.
Seks is een beetje ongemakkelijk en raar, want we willen wel graag opgaan in de ervaring maar onszelf niet voortijdig presenteren aan de ander als buiten zinnen. We zijn immers meer dan de som van onze geslachtsdelen. De ander mag wel "buiten zinnig" naar ons verlangen, maar ook niet te vroeg, want dat is niet aantrekkelijk en ook niet alsmaar.
Binnen een vaste relatie wordt het enerzijds gemakkelijker, anderzijds moeilijker. Als je gelukkig wilt worden en blijven, zoals het motto van Alain de Botton is, moet je niet zulke onrealistische verwachtingen koesteren. Je kunt niet voortdurend fantastische seks hebben. Het is onrealistisch om eeuwige trouw van je partner te verlangen.
We willen wel tijdelijk versmelten maar ook op den duur vrij blijven. Dat is een balans, waarbij je vrijheid inlevert en hopelijk meer verkrijgt. Als de kwaliteit van de verbinding goed blijft, blijf je waarschijnlijk ook gelukkig.

Schrijver en psychoanalyticus Paul Verhaeghe sprak naar aanleiding van de gevolgen van de coronacrisis over de behoefte aan intimiteit:
“Over het algemeen geldt dat er twee fundamentele gerichtheden in ons zitten: zo dicht mogelijk bij de ander willen zijn, versmelten met hem of haar, één willen worden (en ja, vrijen is daarvoor perfect), versus alleen en autonoom willen zijn, je eigen ding willen doen, los van de ander. De twee tendensen wisselen elkaar af, doorheen ons leven, maar ook zelfs doorheen de dag (je wil ’s morgens niet met mij aan tafel zitten). Opvallend: wanneer we door externe omstandigheden in één van beide richtingen gedwongen worden, dan verlangen we naar het andere. En dat is nu uitdrukkelijk het geval."

Denk niet alleen maar positief

Het lezen van de timeline in Facebook kan een gevoel van eenzaamheid oproepen. De "positieve" stukjes van anderen maken mensen onzeker en ongelukkig over hun eigen leven.

Het overoptimisme van zelfhulpboeken en positief denken is het onderwerp van de Guardian-journalist Oliver Burkeman, The Antidote; Happiness for people who can't stand positive thinking. De Nederlandse vertaling heet Tegengif.

Oliver Burkeman betoogt in Tegengif dat we in een valkuil zitten. Doordat we krampachtig proberen gelukkig te worden, bereiken we juist het tegenovergestelde. Burkeman laat zien dat er een alternatief pad naar geluk en succes is. Daarbij is het belangrijk mislukkingen, pessimisme, onzekerheid en twijfel niet angstvallig uit ons leven te bannen maar juist toe te laten – alles wat we in ons leven krampachtig proberen te vermijden.



Op Youtube vertelt hij hoe hij toch door het lezen van zelfhulpboeken en het negatieve denken meer in balans te brengen met positief denken een ietsje pietsje meer gelukkig is geworden.

Worden TBS-ers wel zorgvuldig gescreend alvorens voortijdig vrijgelaten?

In de Volkskrant van 6 oktober het alarmerende verhaal van Léonie Holtes, die zelf tbs'ers behandelde.
In haar boek 'Ervaring Niet Vereist' uit Léonie Holtes forse kritiek op de werkwijze van psychologen in tbs-klinieken. Ze zouden te veel op hun gevoel beslissingen nemen, en te weinig gebruikmaken van wetenschappelijke inzichten.
In de Volkskrant een interview met Corine de Ruiter, hoogleraar forensische psychologie aan de Universiteit Maastricht. Zij onderschrijft de kritiek van Holtes.

Citaat:
De risicotaxatie, waarbij wordt beoordeeld hoe gevaarlijk patiënten zijn, is een terugkerend thema in Holtes' boek. Hoe moet een psycholoog te werk gaan bij zo'n risicotaxatie?
'Eén: je neemt de patiënt verschillende wetenschappelijk gevalideerde tests af. Dit houdt in dat er vergeleken wordt met een controlegroep, om goed te kunnen beoordelen hoe afwijkend de antwoorden van de patiënt zijn.
Twee: je registreert alle interviews met een videocamera, zodat de werkwijze achteraf controleerbaar is.
Drie: je vergelijkt de antwoorden van de patiënt met informatie uit andere bronnen, zoals observaties in de kliniek, het proces-verbaal van de politie en interviews met familie van de patiënt.
Vier: je onderbouwt elk oordeel - bijvoorbeeld of iemand impulsief gedrag vertoont - met voorbeelden.
Vijf: je controleert of een onafhankelijke tweede psycholoog tot dezelfde diagnose komt.'

Holtes schrijft over de praktijk in haar tbs-kliniek: 'De punten op de risicotaxatie-formulieren werden vluchtig afgevinkt, de argumentatie werd overgeslagen en een tweede beoordelaar: die was er simpelweg niet.'
'Dan is een zorgvuldige analyse onmogelijk. Een risicotaxatie kost minimaal twee weken fulltime werk. Die tijd moet je er echt voor nemen: een risicotaxatie bepaalt het verschil tussen vrijheid en gevangenschap, je beslist ermee over iemands léven.'

Holtes werkte in 2005 en 2006 in een tbs-kliniek. Is haar aanklacht nog actueel?
'Absoluut, met name wat de onderbouwing van risicotaxaties betreft. Die is in de meeste tbs-klinieken slecht of ontbreekt geheel. Vergelijk het met een arts die een patiënt vertelt dat hij kanker heeft. Dan moet die arts eerst tumorcellen hebben gezien, anders mag hij zo'n oordeel niet vellen. Toch worden in tbs-klinieken aan de lopende band psychische diagnosen gesteld zonder goede onderbouwing. Dit leidt tot zinloze behandelingen en verkeerde beslissingen over proefverloven. De misstanden die Holtes aankaart, zijn nog steeds zéér actueel.'
Tot zover de Volkskrant.

Aan het begin van de vraag of iemand TBS moet krijgen worden kosten noch moeite gespaard om het antwoord zorgvuldig te formuleren. Gedrag uit het verleden is een goede voorspeller van toekomstig gedrag. Is er dan geen controlerende instantie die toeziet dat de procedure zorgvuldig wordt toegepast? Er mag verwacht worden dat dit effectief traumatische misdrijven kan voorkomen.
Hoe gemakkelijk kun je een maatschappij beveiligen en verdriet voorkomen?

De gouden regel leidt zowel tot liefde als tot vrijheid

In Wikipedia staat geschreven over de gouden regel:
Met de Gulden Regel (lat. regula aurea; eng. golden rule) wordt een oude en wijdverbreide stelregel van de praktische ethiek aangeduid:
“Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden.”
In de 17e eeuw introduceerden de Europeanen het denkbeeld van de in de Bijbel overgeleverde voorbeelden van de regel, die het Thoragebod der naastenliefde (Lev 19:18) als een algemeen geldende en begrijpelijke gedragsregel uitleggen. Uit de vertaling van de positieve versie van Tobit 4:15 in de Lutherbijbel van 1545 ontstond het bekende berijmde gezegde:
“Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet.”
Tot zover Wikipedia.

Het Vermoeden is een TV-programma en een magazine van de NCRV dat 19 september 2012 is gelanceerd en combineert het bestaande tijdschrift Vier en de Ikon-krant. In het nieuwe magazine een artikel van Lisette Thooft over de gulden regel onder de titel “Hou van anderen zoals van jezelf”.
Het is duidelijk dat Thooft de Thora als uitgangspunt neemt en zo komt tot liefde. Het latere uitgangspunt over anderen niet aandoen wat je ook niet wilt dat zij jou aandoen, leidt tot vrijheid. Althans wanneer je het er mee eens bent dat de betekenis niet wezenlijk verandert wanneer je het parafraseert tot “mijn grenzen houden op waar die van een ander beginnen”. Deze formulering ligt weer aan de basis van de meest grondrechten en van de ethiek, zoals we die nu kennen.
Thooft haalt in haar artikel de werking van spiegelneuronen aan. Spiegelneuronen spelen een rol bij het inzicht in denkpatronen bij anderen emotioneel inlevingsvermogen (empathie) en de taalverwerving. We krijgen van anderen terug(gespiegeld) wat we zelf projecteren. Dat is geen passieve projectie, maar een handeling die we ook kunnen veranderen. Hoe meer je jezelf accepteert, des te meer kun je van anderen houden en ze accepteren zoals ze zijn. Op deze wijze heb je liefde en vrijheid geïntegreerd toegepast.

Peter Gordijn kreeg een eenheidservaring na het gebruik van ayahuasca en schreef in zijn tweede boek Het Absolute Perspectief:

De Gouden Regel is:
Voel je helemaal vrij om jezelf te zijn;
Laat anderen vrij om zichzelf te zijn;
Laat de wereld zijn zoals ze is.



De steekwoorden die geassocieerd worden door bovengenoemde schrijvers met de gouden regel zijn wederkerigheid, liefde en vrijheid.

De werkelijkheid zien door te mediteren

Matthieu Ricard:
'Er bestaan veel clichés over meditatie. Laat ik meteen duidelijk maken dat het bij mediteren niet gaat om het leegmaken van de geest door je gedachten te blokkeren, voor zover dat al mogelijk is. Het gaat niet om eindeloze interpretaties van je verleden of het voorzien van de toekomst.'
'Het doel van meditatie is om de werkelijkheid te zien zoals die is -zo dicht mogelijk bij onze eigen belevingswereld- om de oorzaken van pijn en verdriet bloot te leggen en de mentale verwarring op te heffen die maakt dat we het geluk zoeken waar het niet te vinden is.'
Mediteren is een vaardigheid die ons bestaan meer waarde en meer glans kan geven. Voor de klassieke meesters is meditatie nauw verweven met een ontwikkelingsweg die hun hele leven beslaat. Maar ook een bescheidener inzet, door dagelijks enkele meditatieoefeningen te doen, blijkt vrij direct te resulteren in een andere visie op onszelf en op de wereld.



Tot diens dood in 1975 was de boeddhist Kangyour Rinpoche de leermeester van Ricard; daarna ontmoette hij Dilgo Khyentse Rinpoche, die zijn tweede leermeester werd.

De paradox van samenwerken als verkiezingsleus

De oproep om samen te werken is in de aanloop van de 2012 verkiezing vooral verwoord door het CDA. Zij verloren zwaar. Toch kun je niet stellen dat de kiezer niet wil samenwerken. Er kwamen twee partijen als winnaar die samen minstens de helft van de zetels kregen. Dat maakt het in theorie gemakkelijker om samen te werken. Er is ook niet in meerderheid gekozen tegen Europa. Samenwerken binnen Europa om de crisis te bestrijden kan effectief zijn, maar is in de praktijk lastig vanwege de vele belangen die moeten worden verenigd. Twee willen terug en drie anderen willen vooruit. En weinigen kunnen uitleggen wat nu het probleem is en welke oplossingen fair en effectief zijn.
De verkiezingsstrijd was niet harder dan in het verleden en werd uitgevochten in TV-debatten. De media lieten de lijsttrekkers met elkaar debatteren, maar hadden ze niet beter de kijker kunnen laten zien wie er het beste kan samenwerken? Nu zijn de partijen beoordeeld op de debatvaardigheid van hun lijsttrekker, maar is die vaardigheid wel belangrijk voor een koers naar welvaart en welzijn? Gaat dat nog wel over de inhoud?
En levert competitie een stemverhouding op die past bij wat kiezers zelf belangrijk vinden?

De negatieve en solistische benadering van Wilders werkte averechts. Veel kijkers zijn niet blij met moddergooien. Ook een te groot ego leidt tot zero zetels, meneer Brinkman.
Interne (macht)strijd, vlak voor verkiezingen, werkt niet goed voor het imago van een partij. Op een vroeger tijdstip kan het een teken van transparantie en kracht zijn.
GroenLinks verliezer Jolande Sap werd door de zwevende kiezer als aardig bevonden, maar op Twitter gehekeld toen zij in haar speech blij was over het verlies van de PVV. Wat is haar ware gezicht?

Is het milieu, duurzaamheid en groene economie wel een linkse aangelegenheid of gaat het iedereen aan? Of speelden emancipatoire vraagstukken meer een rol dan de bedoeling is?

Er zijn (nu weer) twee grote partijen die de klassieke tweedeling lijken te vormen: het liberale en het sociale blok. Maar zijn ze wel zuiver?
Is er wel een partij of premier die deze elementen overstijgend en productief kan combineren?

Er is een kleine partij bijgekomen, 50plus, waarmee nog een belangengroep een vinger in de democratische pap krijgt. Enerzijds heeft een kwart strategisch gestemd en een ander, onbekend deel haar ideologische hart gevolgd. Wat zou de verdeling geweest zijn wanneer iedereen gewoon zijn eigen voorkeur had gevolgd? Wie Rutte niet wilde, stemde Samsom en andersom. Het resultaat is dat beiden wonnen. Waar je aandacht aan geeft, groeit. De noodzaak om samen te werken is daarmee nog groter geworden, want de kiezer was niet transparant.

Rutte en Samsom kun je kenschetsen als twee partijleiders die in het verleden vooral hebben gedaan (premier en actievoerder) en in de verkiezingsstrijd zich bewust waren wat ze moesten (na)laten. Wat is hun ware gezicht of doet dat er niet toe wanneer je weet welke houding je moet aannemen op het juiste moment?

De electorale beweging kun je samenvatten als drie stappen vooruit en twee stappen achteruit. Politici moeten nu eenmaal bewegen. Wie dit als het ware dansend doet en de samenwerking in harmonie doet, heeft aan deze beweging veel plezier. Alles gaat zo vanzelf en het is goed zoals het is.

De kiezer heeft altijd gelijk, maar geen enkele individu krijgt volledig zijn zin. De peilingen hebben hun invloed gehad, maar konden de (mate van) verschuiving niet goed voorspellen.

Speerpunten Mens en Spirit

Voor wie wil weten of een partij voor spiritualiteit ook zinnige suggesties heeft voor overige belangrijke zaken zijn hier de speerpunten van Mens en Spirit. De partij doet mee met de Tweede Kamerverkiezingen op 12 september. Misschien een idee als je niet per se strategisch wilt stemmen.

• Banken in eigen handen en (naast euro) invoeren Nieuwe Gulden.
• Geen marktwerking in onderwijs, zorg, energie en water.
• Zorgkosten verlagen door preventie en samenwerken regulier-alternatief.
• Corporaties kopen onverkoopbare huizen tegen redelijke prijs op.
• Einde topsalarissen en hoge kosten beleid en advies.
• Flexibele AOW leeftijd en betere pensioenregelingen.
• Door herziening belastingsysteem minder bezuinigen en minder werklozen .
• Garantie-inkomen met werken voor de gemeenschap voor iedereen boven 18 jaar.
• Onderwijs veel beter afstemmen op het authentieke kind en de student van NU.
• Geen langstudeerboete, maar betere opleidingen.
• Minder vleesconsumptie en dierenleed, afbouw bio-industrie, meer ecologische landbouw.
• Lage BTW op gezond en milieuvriendelijk. Hoge BTW op ongezond en giftig.
• Gezonde voeding, zonder gen- en nano technologie, bereikbaar voor iedereen.
• Lokale energieopwekking daadkrachtig stimuleren.
• Duurzamer en energieneutrale nieuwbouw en renovatie.
• Geen kern- en kolencentrales bouwen, wel groene energie.
• Voorzichtig omgaan met vaccinaties en straling.
• Een dienende en transparante overheid als partner van de burger.
• Referenda en andere vormen van direct meebeslissen ruim inzetten.
• Privacy voortaan beter bewaakt door overheden.
• Geen JSF en dubieuze vredesmissies.
• Minder macht naar een ondemocratisch Europa, wel samenwerken.
• Wonen en werken samenbrengen tegen files en vervuiling. Geen kilometerheffing.
• Eerlijker en doelmatiger wetgeving en rechtspraak, minder regelgeving.
• Maatwerk en preventie in verlaging criminaliteit, verhoging veiligheid.

Snapte Kees van der Staaij de implicaties van zijn uitspraak over verkrachting?

In een vraaggesprek met Frits Wester noemde Kees van der Staaij het een feit dat de kans op zwangerschap bij verkrachting klein is. Deze uitspraak heeft veel stof doen opwaaien, maar evenzeer opmerkelijk is hoe weinigen de vinger op de zere plek legden.

Wanneer van der Staaij had gezegd dat hij de kans van 7% om zwanger te worden na verkrachting klein vond, dan had dat een ander effect gehad dan wanneer hij stelt dat het een feit is dat de kans klein is. Feiten zijn geen mening. Het is wel chique om je mening te baseren op feiten. Over jouw mening hoef je je niet te verexcuseren; over het verkeerd citeren van feiten of het doen van impliciete uitspraken mogelijk wel. Er was namelijk veel woede over wat in zijn uitspraak werd gelezen.

Wat het tumult verergerde is de achtergrond dat de SGP van mening is dat vrouwen die zwanger worden na verkrachting geen recht hebben op abortus. De SGP vindt dat deze vrouwen veel aandacht en steun zouden moeten krijgen en hun kind ter adoptie kunnen aanbieden wanneer het kind houden te veel belastend zou zijn. Maar een foetus, verwekt door een crimineel, doden is voor hen geen optie, terwijl de SGP niet tegen de doodstraf is bij ernstige misdaden.

Wat van der Staaij niet goed besprak was dat hij de suggestie wekte dat vrouwen die zwanger worden na verkrachting het misschien zelf hadden gewild vanuit de gedachte dat het lichaam anders wel een bevruchting zou hebben voorkomen.
Het is blijkbaar voor sommige mensen moeilijk te geloven dat op lichamelijk niveau er geen morele keuzes worden gemaakt. Met andere woorden: een eicel checkt niet of de situatie waarin een zaadcel zich meldt wel deugt.

Het gaat om de vrijheid van de vrouw om te mogen bepalen wat voor haar de gevolgen van een verkrachting zijn. Het is een recht om gevrijwaard te blijven van de suggestie dat zij een verkrachting gewild heeft en om de gevolgen via een snelle abortus beperkt te houden.

Het hielp ook niet dat de SGP in de afgelopen tijd in het nieuws was met hun verzet tegen het opnemen van vrouwen op de kieslijst.

Wanneer een politieke partij klein is en de verwachting is dat het klein blijft, kan commotie ook klein blijven. Maar de SGP heeft in de afgelopen regeringsperiode soms een doorslaggevende conservatieve stem gehad. En dat jaagt verontwaardiging aan.

Bankiers van nu hebben een waardeloze ethiek

George Möller werkte 40 jaar aan de top van de internationale financiële wereld. In de Volkskrant van 29 augustus wordt hij geïnterviewd. Hij schreef een boek 'Banking on Ethics'. Waardenloos! over het gebrek aan ethiek in het bankwezen.

Peter de Waard (Volkskrant):
De titel van het boek is Waardenloos. Waar komt dat vandaan?
'Economie heeft geen waarden meer. Het is een loodgietersvak geworden. Noem het mechanica. Je gooit allemaal gegevens in een model en daar rolt een resultaat uit. Dat is waardenvrij. En daardoor waardeloos.'

Volgens de boekbeschrijving:
Een crisis in de financiële markten houdt pas op als het 'beest' in de mens is bedwongen. Door een sterkere beschermingslaag van ethiek en zelfbeheersing. Maar nu is de mens niet alleen als individu irrationeel, we zijn het collectief. En dat veroorzaakt systeemrisico's.

Möller gelooft ook niet in de betrouwbaarheid van modellen in de economie. Een model kan gebruikt worden om golfbewegingen in de economie te begrijpen, maar is (tot nu toe nog) nooit een betrouwbare voorspeller geweest. In economisch barre tijden reageert een mens niet rationeel maar paniekerig. En modellen houden geen rekening met ethiek en ook niet met coalities bij het vormen van een regering.

Volkskrant:
In de tweede helft van de 20ste eeuw is economie een natuurwetenschap geworden. Mensen als Milton Friedman en Paul Samuelson bouwden modellen die voor geldelijk gewin moesten zorgen. Transacties worden afgesloten omdat men er zelf geld aan verdient. Dat iemand anders wordt benadeeld - of zelfs wordt geflest - wordt niet als immoreel gezien zolang het niet is verboden.

Spiegel je verliefdheid en leer jezelf kennen

Er is psychologie en Spiegelogie.
De gedachte achter Spiegelogie luidt:
Alles wat we zien en voelen is een weerspiegeling van de staat van ons eigen bewustzijn. Iedere persoon die we in ons leven tegenkomen (aantrekken) laat ons een bepaald aspect zien van wie we eigenlijk zijn. Ieder gevoel dat iemand anders ons laat zien, weerspiegelt een gevoel dat diep in ons huist. Deze weerspiegeling is een echt geschenk, want het stelt ons in staat om bewust te zijn van onze overtuigingen. We hebben dan de keuze om de macht te grijpen die we aan die overtuigingen gegeven hebben.
Tot zover de boodschap van de Spiegelogie die vooral gebracht is door Willem de Ridder, die zichzelf spiegeloog noemt.

Wanneer we verliefd worden op een ander dan worden we volgens de Spiegelogie verliefd op een deel van onszelf dat we weerspiegeld zien in de ander. Dit doet denken aan het verhaal van Narcissus.
Narcissus was een mythologische figuur onder andere beschreven door Ovidius. Wikipedia: “Narcissus was een mooie jongeman die leefde voor de jacht. Hij had al heel wat harten sneller doen kloppen. Zijn moeder had van de ziener Tiresias de voorspelling gekregen dat hij zou blijven leven als hij zichzelf maar niet kende. Narcissus wilde echter niets van liefde weten en wees iedereen af. Enkel de jacht interesseerde hem. Toen hij zich eens voorover boog om te drinken zag hij zijn weerspiegeling in het wateroppervlak van de Styx, maar hij dacht dat het een mooie geest was die in de vijver leefde. Zo bleef hij daar zitten, in bewondering starend naar de heldere ogen, het krullend haar, de ronde kaken, de ivoren hals, licht gescheiden lippen, en de blakende gezondheid en conditie in het algemeen van deze verschijning. Hij werd verliefd op zichzelf.
Hij bracht zijn lippen naar het water in een poging om de verschijning te kussen, hij stak zijn armen uit om het beeld te omhelzen. Zijn geliefde vluchtte weg maar kwam terug toen het water weer kalm was en trok opnieuw zijn aandacht. Hij kon zichzelf er niet meer toe brengen om van het water weg te kijken, hij dacht niet meer aan eten en drinken, of aan rust, enkel aan de verschijning in het water.”
Uiteindelijk kwijnde hij weg.
Tot zover Wikipedia.

De figuur van Narcissus is geen voorbeeld voor anderen. Narcisten, die geen oog hebben voor anderen, worden verguisd, ook hun netwerk kwijnt. Maar eigenlijk wordt Narcissus daarmee tekort gedaan. Narcissus mocht zichzelf niet leren kennen, maar wij mogen dat wel.
Stel dat er veel waarheid zit in de stelling dat we bij verliefdheid eigenlijk ook verliefd worden op een weerspiegeling (echo) van onszelf. Dat kan heel leerzaam zijn. We kunnen namelijk heel vrij ons verliefde gevoel naar anderen uiten en ons zo bewust worden van welk deel van onszelf we eigenlijk meer zouden willen koesteren.
Of een ander ook verliefd op ons wordt, doet er eigenlijk weinig toe. Dat zou hoogstens iets van die ander zeggen. Waarom zouden we bang zijn dat de ander niet van ons houdt? We hoeven de bevestiging dat we er onvoorwaardelijk mogen zijn niet bij de ander te halen.
We overschatten de romantische liefde, omdat we verlangen naar de samensmelting met iemand die lijkt op onszelf. Voor het samenvallen met onszelf hebben we de ander niet nodig en wanneer we ons zelf zijn kunnen we de ander veel beter zien als de ander. Daar is dan ruimte voor. En in onszelf kunnen we de eenheid met de ander ervaren.

Dus waarom verklaren we niet wat vaker elkaar de liefde?

Wanneer twee mensen elkaar gunnen om -weliswaar anders, maar- zichzelf te zijn, dan maakt een verbinding tussen hen een veel grotere kans op een duurzame relatie. In die relatie kunnen we de waarheid van onze overtuigingen onderzoeken en eventueel loslaten. En bevrijd van onnodige overtuigingen hebben we veel meer macht over ons leven en het ontstaan (terugkeer en beklijven) van geluk.

Niet wederkerige weerkaatsing

Verbonden aan de mythologie van Narcissus is het verhaal van de nimf Echo. Wikipedia: “Echo had de gewoonte om onophoudelijk te praten. Zij leidde daarbij de godin Hera zodanig af, dat Hera's echtgenoot, Zeus, niet meer betrapt kon worden bij zijn talloze affaires met andere godinnen of stervelingen. Volgens enkele bronnen vervloekte Hera Echo daarom, zodat ze alleen nog maar in staat was om anderen na te praten. Echo werd verliefd op Narcissus maar deze had enkel interesse in de jacht. Bij hun eerste treffen, verstopte Echo zich en herhaalde de woorden van Narcissus. Toen Narcissus tegen de stem zei dat hij haar wilde vergezellen, sprong Echo met haar hart vol liefde tevoorschijn en herhaalde ook weer Narcissus' woorden. Toen hij Echo echter zag, verafschuwde hij haar meteen. Echo's hart brak meteen en ze verstopte zich in een grot, daar kwijnde ze weg van verdriet totdat alles verdwenen was. Alleen haar stem bleef over en die herhaalde alle laatste woorden. Haar stem is het liefst tussen de bergen, vandaar dat je daar een echo hebt.”
Tot zover Wikipedia.

In de verhalen van Narcissus en Echo zou je de psychologie van de bindingsangst kunnen zien en de oproep kunnen lezen om sneller en vaker verliefde gevoelens met elkaar te delen. Immers verliefdheid is niet eeuwig en het hoeft je niet jouw vrijheid te kosten maar het kan je zelfbewustzijn opleveren en liefde stroomt vrijelijk.

Uit een interview met Vera Helleman:
En verliefdheid, hoe zit het daarmee?
“Verliefdheid is een positieve projectie, maar nog steeds buiten jezelf en daardoor saboteert het je uiteindelijk. Maar het heeft een interessante functie. Je ervaart een eenheidsgevoel, een soort vervulling. Maar de grap is dat dat niet door die ander komt. Je ervaart jezelf, zonder sluiers. Verliefdheid komt voort uit het gevoel van complete acceptatie, bij ‘die ander ‘hoef je nu eindelijk helemaal niets te beschermen. Hij of zij ziet jou voor wie je werkelijk bent, hij vindt je helemaal leuk. Dan voel je je ook helemaal leuk, je hart gaat open, je wordt ontvankelijk en verbind je met jezelf en daardoor tegelijk met de ander. Je durft in de intieme verbinding te gaan. En voelt eenheid. Maar die partner is niet het ingrediënt waardoor je eenheid voelt, die ontstaat in je open hart. Uiteraard kun je heel fijne momenten van verbinding hebben, maar het komt dus niet door die ander. Het zit in jezelf. Door onze emotionele behoeftigheid denken we de ander – iemand om verliefd op te worden – nodig te hebben voor dat gevoel. Maar de ander herinnert ons slechts aan de schoonheid en liefde die we zelf zijn.”

Vera Helleman zegt in onderstaand boek: "Via de ander ontmoet je jeZelf. Je ziet door de bril van het ego je eigen denkbeelden en je emoties weerspiegeld in de ander."

ADHD voorkom je door de diagnose niet te stellen

Het aantal volwassenen met de diagnose ADHD neemt de komende jaren fors toe. Dit verwachten psychologen en farmaceuten, die zich op de groeimarkt storten met bijscholingssessies, gespecialiseerde behandelingen en nieuwe pillen. Tot dusver werd adhd vooral gediagnosticeerd bij kinderen. Het aantal kinderen dat medicijnen zoals Ritalin of Concerta slikt, is sinds 2005 bijna verdrievoudigd. De Tweede Kamer heeft een onderzoek gevraagd naar de hoge aantallen. Volgens critici worden onder invloed van de farmaceutische industrie te gemakkelijk medicijnen voorgeschreven.

Is ADHD een ziekte? Word je met ADHD geboren? Verbetert medicatie in alle gevallen het functioneren van een kind met ADHD? Het antwoord is drie keer nee, aldus Laura Batstra (1973). Laura Batstra werkte als behandelend psycholoog in een psychiatrische instelling. Ouders en leerkrachten worden op basis van discutabele aannames massaal verkeerd voorgelicht over ADHD. Het is gedrag in een context,
géén ziekte in het individu. Een test om ADHD aan te tonen is er niet.
De laatste jaren is het aantal ADHD-diagnoses enorm toegenomen, terwijl het voor veel kinderen mogelijk en beter is om buiten het psychiatrisch circuit te blijven. Wanneer het gedrag van een kind in het 'hokje' ADHD past, is het eerste advies aan ouders meestal: medicatie. Maar medicatie heeft grote nadelen en in veel gevallen kan worden volstaan met ouder- en leerkrachttraining. De complexe werkelijkheid is dat er duizend interacterende oorzaken voor druk gedrag kunnen zijn, van temperament tot te laat naar bed gaan tot over- of ondervraging op school, tot weinig draagkracht van de omgeving.’
Laura Batstra belicht de valkuilen van de psychiatrische diagnostiek. Zij bepleit een kindvriendelijker behandeling van drukke en dromerige kinderen, waardoor overdiagnose wordt voorkomen zonder onderbehandeling te riskeren. Uit onvrede over het feit dat lastig maar normaal kindgedrag het stempel 'psychiatrisch ziek' kreeg, zegde zij in 2010 haar baan op. Sindsdien is ze onderzoeker en docent aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar zij werd verkozen tot docent van het jaar 2011.

Laura Batstra bepleit hulp in stappen voor ouders van kinderen met gedragsproblemen.
Stap 1 is het normaliseren van zowel kindgedrag als opvoedstress. Soms is het voor ouders al voldoende te horen dat de wanhoop nabij zijn bij opvoeden hoort.
Stap 2 is ‘watchful waiting’; wekelijkse telefoongesprekken om in de gaten te houden hoe het gaat.
Als problemen blijven of verslechteren is stap 3 zelfhulp, waarbij ouders via boeken of internet hun krachten en vaardigheden versterken.
Indien nodig kan daarna nog korte (stap 4) of meer intensieve (stap 5) ouder- en/of leerkrachtbegeleiding ingezet worden. Hierin helpen gedragswetenschappers de ouders en leerkrachten om zo consequent, voorspelbaar en positief mogelijk te reageren op het gedrag van het kind. Pas wanneer dit onvoldoende werkt, volgt doorverwijzing naar de ‘tweedelijnszorg’, de psychiatrie, voor diagnostiek en eventueel medicamenteuze behandeling (stap 6).

106 tips voor een gezonde relatie

Zit je relatie in het slop? Maak je elkaar verwijten als 'Jij praat nooit' en 'Jij wil geen seks'? Psychologe Harriet Lerner geeft in Huwelijkse voorwaarden 106 tips voor een gezonde, langdurige relatie.

Bijvoorbeeld tip 53: “Kijk uit voor de vier ruiters!”. Wanneer de ruiters “kritiek”, “minachting”, “defensief reageren” en “een muur om je heen bouwen” samen rijden dan zaaien ze dood en verderf in je relatie.

Lerner biedt nieuwe oplossingen voor eeuwenoude problemen
– 'Ze luistert niet als ik zeg dat ik met rust gelaten wil worden' -,
maar behandelt ook de dilemma's van deze tijd
- 'Hij houdt meer van zijn BlackBerry dan van mij'.

Lerner leert ons dat we kritiek niet stiekem als advies mogen verpakken, ze helpt ons om te gaan met kinderen, stiefkinderen en ingewikkelde familiebanden en ze legt het werkelijke probleem achter de dop op de tandpastatube bloot.

Komen tot een altruïstisch individualisme is de uitdaging nu

Frédéric Lenoir (1962) is filosoof, socioloog, godsdiensthistoricus en hoofdredacteur van Le monde des Religions. In het Nederlands verschenen van hem De filosofie van Christus (2008), Een geschiedenis van onze goden (2010), Socrates, Jezus, Boeddha (2010), Hoe Jezus God werd (2011) en onlangs Handleiding voor een evenwichtige geest en een kalm gemoed.

In een interview met de Volkskrant, 19 mei 2012 stelt hij:
De westerse mens is zijn illusies kwijt. Maar des te beter! Hij maakt nu kennis met het echte leven. Met de echte wereld. En met zichzelf.

Onderaan:
Alle ideologieën zijn ingestort: de dogmatische religie die ons één waarheid zou brengen, het sciëntisme dat geloofde dat de wetenschap de wereld kon redden, het nationalisme waarvoor men zijn leven gaf, het communisme dat iedereen gelijk zou maken. Nu beleven we de grenzen van de laatste ideologie, het economisch liberalisme. We merken nu dat ook het geld de mens niet gelukkig maakt. Daarom komen we terug bij de filosofie, een filosofie die wezenlijke vragen stelt en die zich bezig houdt met het individu. We hebben begrepen dat we de wereld niet kunnen veranderen, tenzij we zelf veranderen.

Het individu moet een nieuwe weg inslaan? En zijn verantwoordelijkheid nemen?
Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid is het individu zo vrij geweest om zijn eigen leven in te richten, zijn beroep te kiezen, zijn seksualiteit te beleven. Vandaag lopen we tegen de grenzen van het individualisme aan. Maar we kunnen en moeten niet terug naar de geformatteerde vorm van het individu in de groep. De enige oplossing is dat het individu het hart van het systeem blijft en dat hij zich verantwoordelijk gaat voelen voor zichzelf en voor de ander. Het individu moet persoonlijke keuzes maken, maar met een verlichte geest, met een goed kompas, met gevoel voor collectieve verantwoordelijkheid. Komen tot een altruïstisch individualisme – dat is de uitdaging voor deze eeuw.



Voor zoekers, twijfelaars en atheïsten heeft Lenoir een zeer leesbaar boek geschreven over de geschiedenis van hoe mensen tegen God aankijken. Zie inhoudsopgave van God?

Denk zelf, durf te wantrouwen

Jean-Pierre Geelen schrijft 20 juni in zijn TV-column in de Volkskrant over fraudeur Diederik Stapel:
Het Profiel over Stapel was het laatste van een tweeluik onder de titel 'De verzoeking'. Vorige week ging het over Keith Bakker, die andere zieleknijper die bezweek onder de druk van de roem. Ook toen ontbrak een factor die ook bij Stapel onbesproken bleef: de media. Want vette nieuwtjes als 'Van vlees eten word je hufterig' of 'Smerige straten leiden tot meer discriminatie' konden ook opbloeien door media die dergelijke nonsens bij bosjes publiceren. Kritiekloos.
Natuurlijk: redacties kunnen onmogelijk elk proefschrift overdoen. Maar de gretigheid waarmee media (tv voorop) mediamieke (pseudo-)wetenschappers opvoeren, heeft de prestatiedruk alleen maar verhoogd. Hoe opzienbarender de quote, hoe welkomer de gast - Stapel weet er alles van.

Rolf Dobelli schreef een boek over 52 denkfouten die je beter aan anderen kunt overlaten:

Doe eens normaal, gedraag je evenwaardig

Zijn mensen met een psychische afwijking gelijk aan “normale” mensen?

Evenwaardig…

Als je mij wil helpen, probeer me dan niet te veranderen
zodat ik in jouw wereld pas.
Schenk me de waardigheid om mij te ontmoeten zoals ik ben.
Erken dat we beiden even vreemd zijn voor elkaar,
dat mijn bestaanswijze niet zomaar een beschadigde versie is van die van jou.
Stel je veronderstellingen in een vraag.
Vertel mij hoe ik kan omgaan met jou.
Werk met mij om meer bruggen te slaan tussen ons.

Jim Sinclair, man met autisme, 1992

Malou van Hintum is zelfstandig journalist en publicist. Ze werkt onder meer voor de Volkskrant en het Maandblad Geestelijke volksgezondheid. Ze schreef het boek Doe eens normaal – over zin en onzin van psychiatrische stoornissen.
Malou van Hintum vindt dat we minder etiketten moeten plakken op mensen met psychische afwijkingen en zij is dan ook tegenstander van DSM-5. DSM is de manual met diagnoses van psychische afwijkingen die met elke uitgave meer gedetailleerd wordt. Op die ontwikkeling is veel kritiek omdat de diagnoses niet onafhankelijk van de belangen van de farmaceutische industrie lijken te worden gemaakt. Hoe meer categorieën hoe meer therapieën en hoe meer pillen er kunnen worden verkocht.
Volgens haar bestaat er geen waterscheiding tussen mensen met en zonder een stoornis. Dat is maar de vraag en is de reden dat het gedicht boven dit artikel staat. Zou het vermogen om evenwaardigheid te (kunnen of te willen) zien deze waterscheiding kunnen zijn? Zich onevenwaardig opstellen kan de psychiatrische patiënt maar ook de psychiater doen. Mensen met een psychische stoornis kunnen het ver schoppen in het management.



Misschien wordt een deel van het antwoord en een voorbeeld van evenwaardigheid gegeven in het boek dat Reimar Schefold schreef naar aanleiding van een tweejarig verblijf bij de Sakuddei, een geïsoleerd levende gemeenschap op een eiland in de buurt van Sumatra. Zij zijn een volk zonder hiërarchie, geldeconomie en arbeidsdeling, waar je wordt geacht naar vermogen bij te dragen aan de groep. Tussen man en vrouw wordt wel een taakverdeling aangehouden.
De Sakuddei geloven dat de ziel nieuwsgierig is en op reis gaat. Je moet je ziel lokken met mooie dingen en bescherming. Je wordt uitgedaagd creatief te zijn en iets van je leven te maken. Slaag je daar niet in dan gaat de ziel terug naar de voorvaderen en ga je dood.

Wat laat Taoïsme ons inzien?

Wie de Tao zoekt om alles uit het leven te halen en meer te verdienen vindt weinig op zijn pad. En toch is daarmee niets te veel gezegd, want het Taoïsme vult de leegte aan in de balans van doen en laten. Die balans raken wij kwijt wanneer wij geluk alleen zoeken in het doen. Onze drukke levensstijl lijkt anders te suggereren, maar er is niets mis met doen, vooropgesteld dat je jouw heil zoekt in het (juiste) doen zelf en niet (doelgericht) als middel om steeds verder te reiken. Er is niets mis mee met jezelf te ontwikkelen of te groeien (beter nog: te rijpen) in bewustzijn als je maar (weer) in evenwicht komt.
Taoïstisch leven is (met enige moeite) juist handelen, en dat doe je door jezelf en andermans grenzen niet te forceren. Het inzicht in de Tao loopt niet via verstand, taal of andere intellectuele mechanismen en is alleen via intuïtie te verwerven.

Weten dat je niets nodig hebt om nu gelukkig te zijn is een bevrijdend en tegelijk frustrerend gegeven. Want waarom ben je dan nu niet gelukkig?

De oosterse filosofen accepteren dat sommige zaken ongrijpbaar zijn en ze hebben geen methode om gelukkig te worden, maar bevelen aan om te mediteren en zelfkennis te verwerven door jezelf te observeren. Dat betekent een zekere afstand nemen van het denken en voelen. Ook dit is een vorm van laten. Anders gezegd: ze bevelen aan om ruimte te maken voor iets wat niet binnen kan komen wanneer we van overtuigingen en emoties vervuld zijn. Die overtuiging kan zijn dat we ons zouden moeten identificeren met de waarheid van onze gedachten en emoties. Zijn gedachten en gevoelens dan niet waar? Misschien wel, maar ze zijn niet de hele waarheid.
We kunnen in balans komen wanneer we inzien dat we genoeg hebben aan onszelf en ons ego kunnen loslaten en oordeelvrij open staan voor (nieuwe inzichten via) anderen.
We doen er goed aan ons niet afhankelijk te maken van de erkenning van de ander, maar ons best te doen voor ons zelf en ook een ander van die kwaliteit te laten genieten. Ook dat kan door de “flow” geluk opleveren.

In onze westerse zegswijzen drukten we deze kennis al uit: het meesterschap toont zich in het weglaten; spreken is zilver, zwijgen is goud; muziek zit tussen de noten; een danser brengt rust in de beweging.

Hiermee drukken we uit dat je tegelijk weet waar je goed in bent en dat je ruimte (stilte) moet laten voor ........

Tao in het dagelijkse leven



Boeken over Taoïsme en belangrijke filosofen:



Zie ook: "Je kunt niets doen om gelukkig te worden".

Porna, een vrouw wil begeerd worden

In de Volkskrant bijlage V een artikel van Asha ten Broeke over Porna, door vrouwen gewaardeerde oftewel vrouwvriendelijke pornografie. Als teken van opwinding bij vrouwen wordt de doorbloeding van de vagina aangehouden. De doorbloeding is een automatische reactie op welke seksuele prikkel dan ook en wordt gezien als een soort bescherming tegen verwonding als gevolg van een ruwe behandeling, liefdevol of kwaadschiks. Of vrouwen opgewonden raken van wat ze zien hangt er vanaf of er storende factoren zijn. In het geval van pornografie: is wat er te zien is echt en realistisch? Vrouwen moeten zich kunnen inleven. Standaardporno wordt door vrouwen als goedkoop en nep ervaren. Opgeroepen negatieve emoties staan vrouwen meer in de weg dan mannen bij het ervaren van hitsigheid.
Evolutionair gezien zou je kunnen stellen dat mannen bij erotische prikkels meer een kans zien om zich voort te planten en vrouwen meer letten op de gevaren.

In het artikel wordt Zikkenheimer geciteerd die de nadruk legt op genot, passie en opvreten. Zikkenheimer heeft een boek uitgebracht in de reeks erotische verhalen die in de SheSpot-serie verschijnt. Shespot.nl is een virtuele ontmoetingsplaats waar gelijkgestemde vrouwen openlijk met elkaar praten over seksualiteit en ideeën uitwisselen over hun diepste sensuele fantasieën.

Gevoelens en gedachten niet uitbannen maar observeren en loslaten

In de Volkskrant van 23 mei schrijft Olaf Tempelman over het oplevende Taoïsme onder de titel Wie zich meester waant, is vaak een slaaf.

Tempelman citeert sinoloog Mark Leenhouts:
Als de Tao leeg is en het taoïsme in het ontkerkelijkte Nederland een 'spirituele leegte' vult - is dat dan geen leegte vullen met leegte? Niet per se, betoogt Leenhouts: 'Wat de taoïsten 'het legen van het hart' noemen, betekent eigenlijk het 'vasten van het hart'. Oftewel: het uitbannen van menselijke gedachten en verlangens. In die geestelijke stilte kun je één worden met de Tao - het alleen met intuïtie benaderbare oerprincipe dat de natuur regeert en de mens daarvan is afgedwaald.'
Tot zover de Volkskrant.
Het vasten van het hart zou betekenen het uitbannen van menselijke gedachten en verlangens. Boeddhist Eckhart Tolle legt dit anders uit: hij houdt mensen voor om te mediteren en zich daarbij niet te identificeren gedachten, gevoelens en verlangens. Dit betekent dat deze niet hoeven te worden onderdrukt, ze mogen er zijn en kunnen het beste weer worden losgelaten. Juist wie zijn gedachten en emoties uitbant zal slaaf zijn en mogelijk nooit meester. Het gevaar van onderdrukking is dat zij juist dan op onverwachte en ongewenste manier toch weer de kop opsteken. Observeer jouw gedachten, gevoelens en verlangens zodat je ervan kunt leren oftewel bewust worden. Het gaat om de balans: alle gevoelens mogen er zijn, maar hoeven niet allemaal ongeremd naar buiten te komen of te worden onderdrukt.

Transities en transformatie in de menselijke ontwikkeling

De mens kan in zijn leven verschillende overgangen meemaken die je kunt benoemen als transitie of zelfs transformatie.
Transities zijn verandering aan de “buitenkant”, zoals geboren worden, naar school gaan, zelfstandig wonen en bijvoorbeeld trouwen, kinderen krijgen. Transities kun je labelen: baby, peuter, kleuter, puber, volwassene; echtgenoot, vader, moeder, ouder, weduwe. In de reeks transities zit de ontwikkeling van de menselijke vrijheid, waarbij steeds grotere verantwoordelijkheid kan worden gedragen en er zit in het verbreken en aangaan van verbinding(en).

Transformaties zijn veranderingen aan de “binnenkant”. De ontwikkeling van je ego is een transformatie in jouw kindertijd waarop je je bewust wordt van de voor- en nadelen van het afgescheiden zijn van anderen. Transformatie kent gevoelens en behoeftes. Transformatie gaat van binnenuit naar buiten. Als mens maken we niet vaak een transformatie mee.
De zekere transformatie is de lichamelijke transformatie, namelijk de overgang van kind naar volwassene.
De geestelijke transformatie die je mogelijk als volwassene kunt doormaken is de ontwikkeling van egogericht naar hartgericht leven. Dit laatste vraagt toelichting want ego en “vanuit het hart leven” staan niet letterlijk voor waarneembare fenomenen. Iemand die egogericht is, gaat zoveel mogelijk voor het eigen belang en probeert zich van anderen te onderscheiden. Nadeel kan zijn dat je vervreemdt of afhankelijk blijft van de erkenning van anderen.
Het ego geeft eigenheid en continuïteit, maar weerhoudt ons van transformatie, omdat het bang is zichzelf te verliezen.

Iemand die vanuit het hart leeft, heeft zijn verstand en gevoel geïntegreerd in een evenwichtig leven, open en zonder oordeel en probeert juist optimaal in verbinding met anderen te leven.
Transformeren doe je eigenlijk maar één of twee keer in je leven. Dat is niet letterlijk een moment maar figuurlijk het moment waarop je je realiseert dat of-of denken je nergens brengt en en-en denken je veel verder. Het is niet letterlijk een moment omdat de transformatie niet altijd soepel en snel gaat, je kunt tijdelijk terugvallen. En-en denken betekent dat er meerdere waarheden naast elkaar bestaan en dat je soms mag kiezen en vaak niet hoeft te kiezen. Dat je om gelukkig te worden niet alsmaar hoeft te denken en dat je je het lekkerst voelt als je jouw verstand en gevoel laat samengaan en tegelijk open staat voor nog meer indrukken.
Geestelijk transformeren is ruimte scheppen voor liefdevolle relaties door de noodzaak tot oordelen te overstijgen en te realiseren dat je niets hoeft te doen om er te mogen zijn en je voor jouw zelfwaardering niet van anderen afhankelijk bent. Het is geen apathie, het is gewoon doorleven en de mogelijkheden benutten om verbinding met anderen te maken en om creatief te zijn.
Iedere geest die aangeraakt wordt door de ervaring van non-duaal bewustzijn beweegt zich (transformeert) naar de ervaring van ultieme heling en werkelijke vrijheid.

Wat is dan het verschil met niet-transformeren? Het verschil zit ‘m in de afhankelijkheid, eerst heb je anderen nodig vanuit een behoefte, daarna verbind je je in vrijheid, omdat je iets voor een ander of de samenleving wilt betekenen. Je ontleert en je ont-labelt.
Het gaat om het loslaten van beperkende overtuigingen. En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen, het liefst op school. Maar door de nieuwe media kun je je tegenwoordig permanent (24x7 uur per week) nieuwe inzichten opdoen, waarmee je je van beperkende overtuigingen kunt bevrijden en nieuwe, bevrijdende verbindingen kunt scheppen.

Wie anderhalf uur de tijd neemt, kan veel hebben aan de presentatie van Jan Bommerez over transformatie.

Facebook een spiegel van seks, geld, status en bedrog?

De titel van dit blog is een variant op de titel van het boek van de Amerikaanse schrijver Ben Mezrich over Mark Zuckerberg en de oprichting van Facebook, getiteld The Accidental Billionaires: The Founding of Facebook, A Tale of Sex, Money, Genius, and Betrayal. Facebook is zo succesvol omdat het mensen over de hele wereld samenbrengt, maar de ironie wil dat juist dit succes twee beste vrienden (oprichters van Facebook) uit elkaar dreef.
Het bedrog weerspiegelt niet alleen in de groeistuipen van het bedrijf, maar ook in de foto’s van haar gebruikers. Bijna alle foto’s gaan over hoe goed het met hun gaat op een letterlijk niet oprechte manier: iedereen gaat voor de fotograaf met de hoofden tegen elkaar aanstaan. Het resultaat is een scheef beeld van hoe we ons met elkaar verhouden. Zodra er geknipt is, gaan we weer op afstand van elkaar staan.

Status, fake it until you make it
In De virtuele spiegel schetst Koen Damhuis (1987) het portret van zijn eigen generatie, de Facebookgeneratie, die digitaal meer en meer met elkaar deelt, maar achter de perfecte zelfbeelden vooral vecht tegen zichzelf. Stap voor stap ontleedt hij de oprukkende kijk-en-vergelijkcultuur, die ook aan de basis van Facebook lag. Zijn analyse roept de vraag op of we niet vaker de ogen moeten sluiten om te zien wat er werkelijk toe doet. In hoeverre houdt Facebook ons een spiegel voor? Wat is de relatie tussen statusangst en statusupdates? En hoe kunnen we ons verhouden tot al die geweldige Facebookvrienden?

Paradoxaal exhibitionisme
We luisteren mensen af, bespieden ze en hongeren naar intieme details. Intussen beschermen we onszelf door muren te bouwen en firewalls aan te leggen. Het is paradoxaal: hoe meer we ons afschermen voor gluurders en afluisteraars, hoe exhibitionistischer we tegelijkertijd worden. Sociale media als Twitter en Facebook lopen over van de zelfontboezemingen: Zie mij! De begrippen privé en publiek, intimiteit en intimidatie zijn dringend aan vernieuwing toe, zo betoogt Jensen in Echte Vrienden. Daarna had ze er genoeg van en schreef Dag Vriend! Intimiteit In Tijden Van Facebook, Geenstijl En Wikileaks.

Waarom Facebook pijn kan doen
Uit onderzoek door de Humboldt universiteit uit Berlijn dat de top drie redenen waarom Facebook pijn doet is:
1. anderen lijken een leuker leven te leiden
2. er wordt niet of nauwelijks gereageerd op berichten
3. het knagende gevoel dat je je tijd beter kunt besteden

Jongeren onder de 35 jaar raken met name ontgoocheld en vertonen burn-outverschijnselen, omdat ze niet kunnen voldoen aan de verwachting. Ze zien op sociale media zoals Facebook en Twitter dat hun vrienden en vriendinnen het allemaal wél goed voor elkaar lijken te hebben, met talloze vrolijke vakantiefoto's, hippe evenementen, en etentjes in restaurants.

Je kunt niets doen om gelukkig te worden

Wie bekend is met het begrip “Tao” weet dat de titel een optimistische paradox is. Het betekent dat je gelukkig kunt worden en er niets voor hoeft te doen. En omgekeerd: dat iedereen die moeite doet om het geluk te pakken vaak juist misgrijpt.
Geluk heb je soms en je kunt langdurig gelukkig zijn.

Gelukkig zijn is onze natuurlijke staat. Zijn we het niet, dan is het effectief om het weer te worden door de oorzaak daarvan weg te nemen.

"Geluk zit in het streven" zeggen wij in het westen, terwijl de filosofen uit het oosten zeggen dat je niet naar geluk moet streven. Hoe zit dat?
Het “niet doen” –wu wei- en “het doen door niet te doen” -wei wu wei- is een in het Westen slecht begrepen onderdeel van het Taoïsme. Dat komt omdat we van jongs af aan geleerd zijn dat “voor wat hoort wat en “je moet het verdienen” en “voor niets gaat de zon op”.
Wu wei is geen onverschilligheid of passiviteit. Het is weten wat te laten en dat in balans te brengen met het handelen (doen).
Het is ons ego dat wil handelen om een uitkomst af te dwingen, zelfs opofferen valt daar onder. Het ego is een op resultaat gericht mechanisme, maar dat is niet de Tao, niet de manier om gelukkig te worden. Waarbij Tao weer zonder methode, zonder manieren is.
Een musicus die virtuoos muziek wil maken zal lang moeten oefenen, maar moet zichzelf niet forceren om de discipline op te brengen om te gaan spelen. Het moet wel leuk blijven. Het beter leren spelen moet de bevrediging zelf zijn.
Eigenlijk moeten zaken vanzelf, van nature gaan. We zouden moeten gaan voor (de kwaliteit van) het proces (“doen oftewel handelen”) zonder ons druk te maken of we het einddoel halen (“niet doen oftewel laten”). Gaan voor het proces is het verschil met streven. Streef niet om het einddoel (geluk) te halen, maar ga op weg naar het doel en wees gelukkig met het op weg zijn.
Op deze weg moeten we weten waar de valkuilen zijn, hoe we kunnen voorkomen daarin te vallen (het zinloze streven). Dat is negatieve kennis: “weten wat je niet moet doen”. Positieve kennis, van Tao, van God, is een onmiddellijke, kortstondige ervaring, die niet in woorden kan worden uitgedrukt.

Wie dit proces toch goed kan beschrijven is Alan Watts. Alan W. Watts (1915 – 1973) was een Engels filosoof, schrijver, spreker, anglicaans priester, hoogleraar en beoefenaar van de vergelijkende godsdienstwetenschappen. Hij verdiepte zich met name in de filosofie van zen, het boeddhisme en het taoïsme, en heeft met zijn werk een belangrijke bijdrage geleverd aan de introductie en popularisering van Aziatische religie en filosofie in het Westen.
Hij publiceerde meer dan 25 boeken en vele artikelen over onderwerpen als identiteit, de uiteindelijke aard van de realiteit, hogere bewustzijnstoestanden, de zin en betekenis van het leven, godsbeelden en menselijk geluk. (Wikipedia, zie ook Youtube).

Wilskracht en onderdrukte emoties

Arnon Grunberg schrijft 16 mei in zijn column op de voorkant van de Volkskrant naar aanleiding van een interview met Roy Baumeister, auteur van het boek Wilskracht:
De cultus van de authenticiteit, waarbij alle emoties in de openbaarheid moeten, is ook een vijand. Emoties zijn net als toiletbezoek een privé-aangelegenheid. Ze moeten onderdrukt worden en dat vereist enige wilskracht.
Tot zover Grunberg.

Grunberg schiet een beetje door. Het gaat er niet om dat je authentiek bent door alle gedachten en emoties zonder beperking te delen met de buitenwereld. Dat zou de wereld door deze ego-gerichtheid onleefbaarder maken. Waar het wel omgaat is dat je eerst observeert en een keuze maakt of je emoties of gedachten wel of niet wilt delen met anderen. Om emoties goed te kunnen observeren moet je deze eerst toelaten en binnen jezelf laten opkomen.
Wanneer je vervolgens besluit dat het belangrijk is dat anderen ervan weten dan doe je dat in een ik-boodschap.
Een ik-boodschap bestaat uit een aantal elementen:
• Als je nog niet in gesprek bent met degene die je iets wilt zeggen, begin dan met het noemen van zijn of haar naam. Zo vraag je iemands aandacht.
• Begin je boodschap met 'ik'....
• Benoem je gevoel of je belemmering. ("Ik word nogal afgeleid...")
• Benoem het gedrag van de ander dat je niet zint. ("...door je telefoongesprekken.")
• Geef de reden waarom dat zo is, ook geformuleerd met 'ik' of 'we'. Eventueel kun je daar ook mee beginnen. ("Ik wil graag dit rapport afmaken voor de vergadering vanmiddag.")
• Geef een suggestie van het gedrag dat je graag van de ander zou zien. Begin ook die suggestie met 'ik' ("ik wil dat jij..." of "ik zou willen dat je..."). Formuleer deze suggestie bij voorkeur niet als vraag, omdat daarop het antwoord weer direct 'nee' zou kunnen zijn. Door de suggestie als gewone zin te formuleren zet je die ander aan tot handelen, en minder tot een verbale tegenwerping.

Voorbeelden
Jij-boodschap: Jij doet ook altijd zo geheimzinnig.
Ik-boodschap: Ik zou graag beter willen weten wat er speelt.

Jij-boodschap: Jij doet nooit wat ik vraag.
Ik-boodschap: Ik zit nog steeds met die onopgeloste kwestie van vorige week.

Jij-boodschap: Jij moet nú je mond houden.
Ik-boodschap: Ik kan zo geen gesprek met je voeren. Ik wil graag dat je kalmeert en ook mij even laat uitpraten.

Meer lezen en leren, klik hier.

Wisdom of the crowd en hufterigheid

Er zijn mensen die bang zijn dat onze samenleving door de vele mogelijkheden om ons in de media te uiten ten onder zal gaan aan hufterigheid. Anderen zien juist de positieve invloed die de menigte heeft op het genereren van goede ideeën.
Niet altijd heeft de massa gelijk, vooral als niet onafhankelijke media haar mening te veel heeft beïnvloed bijvoorbeeld in het geval van beursontwikkelingen.
Maar geef een menigte de opdracht om het aantal bonen in een fles te schatten, dan komt dat gemiddelde opmerkelijk goed in de buurt van het juiste aantal.

Dat laatste voorbeeld is nog geen voorbeeld van wijsheid, maar misschien kun je politieke ontwikkelingen als voorbeeld aanvoeren. Wanneer politici een gevoelig pijnpunt laten liggen, komt er vaak (onverwacht) een politieke partij op die zich er sterk voor maakt om dit onderwerp op de agenda te zetten. Vaak zijn de eerste reacties op zo'n partij extreem.

Meindert Fennema heeft als hoogleraar Politieke Theorie aan de Universiteit van Amsterdam zich vaak uitgelaten over hufterigheid. Maar hij is niet pessimistisch.

Fragment uit zijn afscheidscollege:
Feit is dat de democratisering van de samenleving geen onverdeeld genoegen is geweest. Het oude geld geeft geen leiding meer en het nieuwe geld kan of wil niet leiden. Zo is het ook de politiek: de oude elites verloren een groot deel van hun draagvlak in de opstand die door Pim Fortuyn geleid werd, maar nieuwe elites hebben zich nog niet aangediend. Het ouderwetse moralisme is geen leidend beginsel meer, maar een nieuw moreel beginsel is nog in ontwikkeling.
In plaats van op de elites kunnen we ons maar beter verlaten op de wijsheid van de menigte die een terugkeer van normen en waarden voorziet. De wiskundige Markies van Condorcet was de eerste die aantoonde dat onder bepaalde voorwaarden het gemeenschappelijk oordeel van een menigte de waarheid dichter benadert het oordeel van een kleine groep. Dat jury theorema is later experimenteel getoetst en dat experiment laat zien dat een menigte zelfs een kleine groep van deskundigen kan verslaan bij het schatten van de hoogte van een kerktoren. Zoals we gezien hebben is in de ogen van de meeste Nederlanders het moreel verval in de Nederlandse samenleving al rond de eeuwwisseling tot staan gebracht.
Misschien leiden nieuwe vormen van collectieve besluitvorming ook tot eerherstel van het ouderwetse moralisme dat gebaseerd was op zelfbeperking en zivil courage van de maatschappelijke elite.
Tot zover Fennema.

James Surowiecki schreef in 2004: The Wisdom of Crowds: Why the Many Are Smarter Than the Few and How Collective Wisdom Shapes Business, Economies, Societies and Nations.

Surowiecki is optimistisch vanuit de stelling dat de mens “geprogrammeerd” is voor intelligentie. Hij is enthousiast over Google als tool om kennis vinden, maar hij waarschuwt voor de groepsprocessen bij het zoeken naar consensus.

Wilskracht moet je oefenen en voeden

In de Volkskrant een interview met de schrijver van een boek over wilskracht en wat tips en trucs:

Volkskrant:
U schrijft dat de gemiddelde mens in onze tijd en onze maatschappij over minder wilskracht beschikt dan vroeger.
'Dat komt voor een groot deel doordat scholen en ouders discipline niet meer zo belangrijk vinden. En dat heeft weer te maken met die zelfwaarderingsbeweging uit de jaren zeventig, die benadrukte hoe belangrijk het is je kind te prijzen en aan te moedigen. Zaken als straffen, discipline bijbrengen en kritiek geven, zijn sindsdien in de knel gekomen.

'Dat is geen goede ontwikkeling, overigens ook niet voor het zelfvertrouwen. Geen kind schiet er iets mee op als het altijd maar geweldig wordt gevonden, wat het ook doet. Het heeft dan geen enkel idee op grond waarván het zo geweldig is. Als je je kind echt zelfvertrouwen wilt bijbrengen, moet je duidelijk maken wat de regels zijn. En vervolgens zeggen: als je je aan de regels houdt, ben je goed bezig; als je je er niet aan houdt, ben je níet goed bezig. Op die manier leert het kind onderscheid te maken en ontdekt het dat zijn daden ertoe doen.
Tot zover de Volkskrant.

Wat is er nodig om verleidingen te weerstaan? Hoe kun je productiever worden, succesvoller op school en in het werk – en gemakkelijker en gelukkiger leven? Voor een succesvol leven zijn twee eigenschappen belangrijk: intelligentie en zelfbeheersing. Aan het eerste valt niet veel te doen, aan het laatste des te meer. Om je zelfbeheersing te bewaren is wilskracht nodig. Baumeister en zijn medewerkers toonden in vaak aangehaalde experimenten aan dat die wilskracht als spierkracht is: beide hebben suiker (glucose) in het bloed nodig, beide kunnen door oefening worden versterkt, en beiden nemen af bij te zware belasting.

Wat Tips en Trucs:
Houd een dagboek bij. Als je gewoon maar wat plannen maakt zonder te registreren wat je er mee doet, komt er niets van terecht.
Zorg voor genoeg voedsel en slaap. Voor wilskracht heb je lichamelijke energie nodig.
Timing is belangrijk.
Wanneer je voelt dat je ziek wordt, ga naar bed en geef het lichaam alle rust om de ziekte aan te pakken.
Oefen! Welke gedragsverandering je ook doorvoert, het feit dát je die verandering invoert, heeft effect.
Neem om te beginnen jezelf iets simpels voor
Realiseer je dat ook het nemen van beslissingen en het maken van keuzes wilskracht opsoupeert. Als je weet dat je aan het einde van de dag belangrijke beslissingen moet nemen, spaar je energie dan voor dat moment.

Mylène wil met haar smoelwerk nog een rondje mee

Mylène de la Haye ondergaat eind 2011 voor 15.000 euro een facelift. De la Haye, niet bang uitgevallen om vrouw en paard te noemen, wordt gekweld door twijfel, angst en zelfverachting over het feit dat ze een operatie nodig heeft voor haar levensgeluk.
Collega's en vrienden verklaren haar voor gek, familieleden zijn ongerust of boos, en haar tweelingzonen vrezen een Marijke Helwegen-effect. Haar actie wordt over het algemeen als oppervlakkig, ijdel, decadent of infantiel gezien.

De la Haye schrijft in haar boek Smoelwerk openhartig (andere vrouwen niet sparend), maar gelukkig vol zelfspot over de periode vóór en na de operatie.

In Pauw&Witteman vertelt ze openhartig over haar overwegingen om nog een rondje mee te gaan:



Ze is wat minder ongelukkig geworden, zo blijkt uit de uitzending.

Een klein stukje (eerlijkheid) uit haar boek:

Patricia Paay stond destijds met haar nieuwe boezem in de Playboy een klein vrouwtje met overgewicht op een onhandige plek. Ik vond haar bij haar eerste Playboy-shoot mooier met haar sexy kleine borstjes. Tijdens mijn zwangerschap had ik ook enorme memmen en kreeg ik op straat opmerkingen als ‘vergeet je ze niet water te geven?’
Met grote borsten kun je niet op je buik slapen, of naar de tram rennen zonder een bezienswaardigheid te zijn. De meest ontluisterende anekdote over siliconenborsten vertelde een vriendin. Haar man raakte haar borsten niet meer aan na de vergroting; ze waren niet meer van haar, vond hij. Het waren twee vreemde dingen geworden.

Ik ben goed genoeg om van te houden

Brené Brown is zowel onderzoeker van zichzelf als van menselijke verbindingen, ons vermogen tot inleving, ergens thuis willen horen, liefde geven en ontvangen. Zij durfde zich na lange aarzeling kwetsbaar op te stellen en ook als onderzoekster te kijken waar je nu bang voor bent wanneer je je schaamt. Haar ervaring is dat je bang bent dat anderen zich niet met jou willen verbinden wanneer je je kwetsbaar en niet perfect voelt.
Je bent het altijd waard om lief te hebben, ook al denk je van niet.

In deze lezing op Ted.com vertelt ze over haar strijd met kwetsbaarheid en roept op om kinderen te leren om niet perfect te hoeven zijn:

Brené Brown beschrijft in De moed van imperfectie hoe moed, compassie en verbondenheid een belangrijke plek in je leven kunnen krijgen. Ze moedigt de lezer aan om perfectionisme te laten varen, stress als leefstijl los te laten, te vertrouwen op intuïtie en creativiteit de ruimte te geven. Dit boek gaat over de levenslange reis van ‘Wat zullen anderen wel niet denken?’ naar ‘Ik ben goed genoeg’.

Het is niet aan onze cultuur om te bepalen of wat zinvol is een baan buitenshuis is, kinderen grootbrengen, een baan als advocaat of leerkracht, of kunstwerken maken. Niet alleen onze talenten zijn uniek, maar ook wat ons leven zin geeft.

Op basis van haar jarenlange studie kwam ze tot tien stellingen over een ‘bezield leven’: leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent.
1. Kies voor authenticiteit: laat je angst voor wat anderen vinden los
2. Heb meer compassie met jezelf: laat je perfectionisme los
3. Ontwikkel meer veerkracht: laat zelfverdoving en machteloosheid los
4. Cultiveer dankbaarheid en geluk: laat je gevoel van schaarste en je angst voor het duister los
5. Vertrouw op je intuïtie en durf te geloven: laat je behoefte aan zekerheid los
6. Geef je creativiteit de ruimte: laat de neiging jezelf met anderen te vergelijken los
7. Neem de tijd om te spelen en te rusten: laat uitputting als statussymbool en productiviteit als maatstaf voor eigenwaarde los
8. Breng kalmte en stilte in je leven: laat stress als leefstijl los
9. Streef naar zinvol werk: laat je onzekerheid en je opvattingen over wat je ‘zou moeten’ los
10. Lach, zing en dans: laat het idee dat je altijd beheerst moet zijn en ‘normaal’ moet doen los

Loslaten geeft ruimte. Via acceptatie en toelaten kun je de vrijgekomen ruimte vullen vanuit jouw kracht.

Inzicht in mythen rond verlichting

In het tijdschrift InZicht nr 1 februari 2012 behandelt James Swartz een aantal mythen rond verlichting.

De grootste mythe is dat verlichting een ervaring is. Verlichting verkrijg je door zelfkennis en verwijdering van onwetendheid van het zelf. Dit is opzettelijk dubbel negatief geformuleerd: “verwijdering van onwetendheid”.
Het zoeken naar eenzijdige opheffing van het negatieve volstaat niet, het gaat om het accepteren van het werkzame daarvan.

De eerste mythe die Swartz behandelt is dat verlichting ‘de afwezigheid van denken’ is. Hij stelt dat gedachten van jou afhankelijk zijn en dat jij niet afhankelijk bent van gedachten. De weg naar verlichting verloopt niet via denken, terwijl het denken alleen maar in de weg staat wanneer je het niet los kunt laten.
De tweede mythe gaat over de reeks identiteiten die wij bedenken vanuit onze onwetendheid omtrent onze ware identiteit. De poging van het ego of ‘ik’ om verlichting te bereiken door de eigen identiteit te beperken is vruchteloos. Het gaat er niet om het eigen ego te doden, maar om in te zien dat het zelf zichzelf moeiteloos ervaart.
De derde mythe is dat Nirvana een verlangenloze staat van zijn is. Flauw gezegd, zoals filosoof Coen Simon doet in zijn nieuwste boek: “verlangen geeft het leven zin, maar is zelf niet de zin van het leven”.
Verlichting is weten dat ik gewaarzijn ben en dat ik als zodanig vrij ben van verlangens.

Swartz behandelt vervolgens de mythen van leven in het nu, de ervaring van Eenheid, de transcendente staat, verlichting als eeuwige gelukzaligheid en een speciale status. Hij benadert deze met: verlichting is geen gevoel, maar een weten dat wel gepaard gaat met positieve gevoelens (en dus zichtbaar is op een hersenscan). Je kunt het niet opwekken en met behulp van een leraar gaat het 't snelst.

Swartz schrijft niet gemakkelijk, vandaar hier geen boekverwijzing.

Een andere schrijver over verlichting die het zijn lezers niet gemakkelijk maakt is Hans Laurentius.
In "Rozengeur & Prikkeldraad" schrijft hij:
Zijn IS al. Er kan niks voor of tegen gedaan worden, en het is van niemand, er is niemand, er is Zijn. Dat ben jij. En wat er ook lijkt te gebeuren, inclusief dit satsang gedoe, is wat HET is. Dit is het. Precies Dit. 'Je' bent al gearriveerd. DIT is HET, en DIT (jij) gaat nergens heen en komt nergens vandaan.

Heel praktische aanwijzingen rondom verlichting en mystiek geeft C.B. Zuijderhoudt: