De kunst van helen
Helpen in de psychotherapie is geen kwestie van genezen, maar van bevrijden. Een therapeut kan pas zeggen dat hij een cliënt heeft geholpen wanneer die cliënt ervaart dat er iets wezenlijks is veranderd in hoe hij leeft, voelt of denkt. Niet de techniek, maar het contact bepaalt de uitkomst.
Heling ontstaat wanneer de ander zich gezien weet zonder oordeel. In dat zien wordt de pijn niet weggeduwd, maar erkend. Die erkenning is al een begin van liefde en in die liefde ligt de kiem van verandering. De therapeut biedt een ruimte waarin nabijheid niet wordt afgedwongen, maar mogelijk wordt. Daar leert de cliënt dat contact niet altijd gevaarlijk is, dat vertrouwen kan groeien en dat het hart niet alleen een bron van kwetsbaarheid is, maar ook van kracht.
Voor wie in zijn jeugd geen liefde heeft ontvangen, is die ervaring van onvoorwaardelijke aandacht soms het eerste tastbare bewijs dat liefde bestaat. In zo’n relatie kan men stap voor stap leren herkennen wat liefde eigenlijk is: niet groot en overweldigend, maar stil en aandachtig; niet iets dat men krijgt, maar iets dat men leert toelaten.
Daarmee keert de betekenis van therapie terug tot haar
essentie. Het is geen leer van zekerheden, maar een oefening in menselijkheid.
Helpen betekent: aanwezig zijn bij wat is, met open hart en zonder oordeel.
Wie zo aanwezig kan zijn -als therapeut, vriend of mens- maakt heling mogelijk.
