Liefde verloren, zelf hervonden
Het verlies van een geliefde treft ons zelden alleen op het vlak van gemis. Wat vaak evenveel pijn doet, is het wegvallen van wie we waren in die liefde. De ander was niet alleen iemand die we liefhadden, maar ook iemand in wiens ogen we onszelf herkenden. Als die blik verdwijnt, vallen we stil, niet alleen vanwege de leegte, maar ook omdat een deel van onszelf zich daarin leek op te houden.
De spiegel valt stuk
 |
| Spiegelogie |
In de liefde spiegelen we onszelf voortdurend. We tonen wie we hopen te zijn, wie we durven zijn en soms ook wie we diep vanbinnen nooit dachten te kunnen zijn. Als de relatie eindigt, verdwijnen niet alleen de gedeelde momenten, maar ook die gedeelde betekenis. We blijven achter met vragen:
Wie was ik zonder jou? Wie ben ik nu?
Zo begint een ander soort rouw: een confrontatie met jezelf, met oude pijn, onvoltooide verlangens, schaduwzijden die zich ineens niet meer laten negeren.
Jean Paul Satre stelt: “de mens is niet wat hij is en hij is wat hij niet is”. Deze paradox betekent dat de mens nooit samenvalt met zichzelf. En precies daarin ontstaat confrontatie.
De confrontatie met jezelf
Rouw haalt je uit je evenwicht. Soms met verdriet, soms met woede of schuldgevoel. Je ontdekt misschien kanten van jezelf die je liever niet ziet: hoe afhankelijk je was van bevestiging, hoe sterk je hoopte dat liefde je zou helen. En ook: hoe groot je verlangen was om gezien te worden zoals je werkelijk bent.
Dat is geen zwakte. Het is menselijk. Juist omdat we onszelf niet volledig kunnen kennen, hebben we relaties nodig. Niet om ons te voltooien, maar om onszelf te mogen worden in contact.
Als die bedding verdwijnt, komt het onbekende in ons naar boven. Niet om te oordelen, maar om te verschijnen. Dat is de kern van rouw: het is geen terugkijken alleen, maar ook een uitnodiging om jezelf opnieuw te ontmoeten.
Geen eindpunt, maar aanwezigheid
Het is verleidelijk om in rouw gericht te zijn op het moment dat “het weer beter gaat”. Maar wat als dat streven je juist uit het proces haalt? Wat als de echte heling niet ligt in het bereiken van een eindstadium, maar in het durven zijn bij wat zich aandient?
Elke dag opnieuw. Niet om er snel doorheen te gaan, maar om het gewicht ervan te dragen, stukje bij beetje. Rouw vraagt geen antwoord, alleen aanwezigheid.
Een stille aanbeveling
Misschien is dit wel de uitnodiging: laat jezelf toe om niet te weten. Laat het heden toe, zonder steeds te zoeken naar wie je straks zult zijn. Rouw voltrekt zich niet in de toekomst, maar in het nu.
Wees erbij. Met alles wat zich toont. Niet omdat het fijn is, maar omdat het echt is. En omdat juist in dat echte iets nieuws kan ontstaan: een relatie met jezelf die niet meer leunt op de ander, maar op het diepe besef dat je er mag zijn, ook alleen.
