Roland Duong, bekend van de Keuringsdienst van Waarde, stelt in zijn boek fundamentele vragen waarvoor op de televisie geen plaats is. Wij willen waar voor ons geld, maar wat bedoelen we daarmee? Waar koop je goede waar? En word je daar beter van? Een aantal dilemma's: eet ik gezond of lekker, sta ik op mens-en-dierwelzijn of koop ik mijn karbonade bij de kiloknaller? Consumentengids en actualiteitenrubriek hebben daar geen antwoord op. Wat hebben we werkelijk nodig om ons goed te voelen?
De ecologische crisis is volgens Duong een spirituele crisis. Hij noemt zichzelf een Taoïst.
Hij stelt dat het niet nodig is dat iedereen eerst het milieuprobleem moet onderschrijven alvorens het individu zijn gedrag wijzigt. Hij noemt het handelen zoals jij denkt dat het goed is “mushotoku”, dat wil zeggen, zonder uit te gaan van beloning. Geven zonder er iets terug voor te verwachten.
Om gezonde keuzes te maken is kennis nodig over de voedselketen en ons eigen lichaam, en zonder het onderscheid tussen goed en kwaad valt de beste keuze niet te maken. Duong legt verrassende verbanden tussen consumptie, psychologie, ethiek en welzijn. Zo vormen seks en wijsheid volgens hem het beste dieet tegen zwaarlijvigheid, en is het goed te bidden voor het eten. Ook is een dikke kont gezond en maakt een modaal inkomen gelukkig, is een taaie biefstuk zeker niet slecht, is survival of the fittest een dodelijke leugen en is Prozac voor mietjes.
Het supermarktparadijs is een hartstochtelijk pleidooi om als consument het heft in handen te nemen. Onze worsteling met voedsel, overgewicht en depressie komt voort uit de volledige keuzevrijheid die we eisen zonder dat we daarvoor de verantwoordelijkheid nemen. “Je komt niet verder in de wereld als mensen niet zelf een plicht voelen om bepaalde zaken uit te zoeken, kritisch te zijn, als een journalist”. (bron: Down to Earth, voorheen Milieudefensie Magazine).
Het middelmatige zelf ontstijgen
Middelmaat of middenweg?
Middelmatigheid heeft geen goede pers. Dat is jammer, want het komt het vaakst voor en met reden. Wat kun je doen wanneer je enerzijds jezelf wilt accepteren, maar anderzijds ook wilt overstijgen?
Wanneer iemand zichzelf goed kent en diepgaand inzicht heeft in zijn of haar eigen gedachten, gevoelens, verlangens en motivaties, gaat dat uiteraard samen met een gevoel van innerlijke verbondenheid.
Mensen die zich bewust zijn van de eenheid in alles, stellen hun persoonlijke identiteit en ego minder centraal en staan meer open voor de bredere menselijke ervaring en het grotere geheel van het universum. Dit leidt tot een gevoel van mededogen, empathie en dienstbaarheid aan anderen.
Jezelf ontwikkelen
Filosoof Joep Dohmen gaat in op de vraag wat het betekent jezelf te ontwikkelen. In een tijd waarin tradities en 'grote verhalen' geen vanzelfsprekende gidsende rol meer vervullen zullen we op eigen kracht betekenis aan ons bestaan moeten geven, daarbij weerstand biedend aan de dwingende verleidingen van markt, wetenschap en technologie.
Hoe worden we meer dan alleen calculerende en consumerende burgers?
In zijn boek "Brief aan een middelmatige man" wijst Dohmen op de noodzaak van de ontwikkeling van een nieuwe publieke moraal, een moraal die mensen ertoe beweegt bewust naar hun eigen leven te kijken, en te streven naar sociale zelfverwerkelijking – naar een zinvol bestaan, te midden van en rekening houdend met anderen.
Competitie
Peter Giesen schrijft in zijn Filosofie column in de Volkskrant van
2-11-2010 dat "de middelmatige man die krampachtig wil uitblinken,
zichzelf tot slaaf maakt van andermans bewondering, aldus Dohmen. Hij
moet niet proberen anderen te overtroeven, maar juist ‘excelleren als
mens’, door zich af te vragen wat hij voor anderen kan betekenen"."Het leven is geen Idols-competitie, met relaties en passies kun je ontsnappen aan de terreur van een maatschappelijk opgelegde status".
In plaats een ander te overstijgen, kun je dan het zelf ontstijgen. En dat zou veel psychische problematiek kunnen schelen.
Boeken van Joep Dohmen op bol.com.
Filosoof Henk Oosterling pleit voor het doorbreken van radicale middelmatigheid. Van inter-esse ("esse" betekent in het latijn "zijn") naar in-verbinding-zijn.
"We zijn 'interviduen' geworden. Als consumenten en gebruikers van smartphones zijn we knooppunten in immense netwerken".
Zijn uitgangspunt is dat als je daadwerkelijk iets wil veranderen je dan bij de allerkleinsten moet beginnen, kinderen vanaf een jaar of 4.
Alan Watts benadrukt het belang van zelfacceptatie en het leven in het nu, terwijl we ook streven naar groei en ontwikkeling op een meer ontspannen en niet-zo-gefixeerde manier.
De drang om zichzelf te verbeteren kan zich manifesteren in verschillende aspecten van het leven, zoals persoonlijke ontwikkeling, carrière, relaties, gezondheid, enzovoort. We willen beter worden dan we op dit moment zijn, om ons gelukkiger, succesvoller of meer vervuld te voelen.
De paradox
Echter, het streven naar zelfverbetering impliceert dat we op dit moment niet tevreden zijn met wie we zijn. We projecteren een ideaalbeeld van onszelf in de toekomst en willen dat bereiken, omdat we geloven dat we op dat moment pas echt tevreden zullen zijn. Dit impliceert een soort van afwijzing van het huidige zelf.
En dat doet weer denken aan het moment dat het spirituele inzicht doorbrak bij Eckhart Tolle. Hij zat in een geestelijk diep dal en zei tegen zichzelf "ik kan niet met mezelf leven".
Het bracht hem tot het besef dat hij niet langer kon blijven leven op de manier waarop hij dat deed - gevangen in zijn gedachten, geïdentificeerd met zijn ego, en verstrikt in emotioneel lijden.
Dit moment van radicale zelfconfrontatie leidde tot een intense innerlijke transformatie voor Tolle. Het was het begin van zijn spirituele ontwaking. Hij begon zich te realiseren dat het lijden dat hij ervoer niet inherent was aan zijn situatie, maar eerder het gevolg was van zijn identificatie met zijn denkgeest en zijn verleden, en zijn verzet tegen het huidige moment.
Bespiegelingen van een spiegoloog
"Eenheid en veelheid, dat is altijd spannend"
Willem de Ridder is spiegoloog. Dat houdt in dat hij van mening is dat alles wat we zien vooral weerspiegelt wat we projecteren van onszelf op de wereld. Dat “autistische” gegeven kunnen we positief gebruiken om de eenheid met de ander te zoeken. Want als we allemaal een aspect van dezelfde eenheid zijn, waarom zouden we dan niet van onszelf houden? Onszelf kunnen we het beste overzien en sturen. Alle liefde die we naar onszelf brengen, laten we ook naar de ander stromen. Daarmee bevorderen we dus, gek genoeg, de eenheid door eerst en vooral goed voor onszelf te zorgen. In de opvatting van de Ridder gaat die eenheid zelfs zo ver dat hij vindt dat elke levende cel in het universum communiceert met alle andere levende cellen.
De Ridder is ook een doener en daarom heeft hij overal fanclubs opgericht, niet van zichzelf, maar van jezelf.
De Ridder is vooral verhalenverteller. Op humorvolle, eigenzinnige en onverwachte wijze geeft hij zijn bespiegelingen op man-vrouw verschillen, seksualiteit en over de loop van de geschiedenis in de richting van emancipatie. Als je de tijd en het lef hebt, luister dan eens naar zijn optreden in Paradiso via deze link die niet (direct) is wat het lijkt.
Deze korte tekst is slechts een vage afspiegeling van de veelzijdigheid van Willem de Ridder. Wil je zijn levensfilosofie (verwant aan Byron Katie, het boeddhisme, The Secret, etc.) van allerlei kanten bekijken, kijk dan op zijn site. Willem de Ridder lijkt geen geheimen te hebben. Hij deelt alles (en dat is veel en lang) met je vanuit de wetenschap dat elk oordeel een weerspiegeling is van jouw eigen projectie.
Willem de Ridder is spiegoloog. Dat houdt in dat hij van mening is dat alles wat we zien vooral weerspiegelt wat we projecteren van onszelf op de wereld. Dat “autistische” gegeven kunnen we positief gebruiken om de eenheid met de ander te zoeken. Want als we allemaal een aspect van dezelfde eenheid zijn, waarom zouden we dan niet van onszelf houden? Onszelf kunnen we het beste overzien en sturen. Alle liefde die we naar onszelf brengen, laten we ook naar de ander stromen. Daarmee bevorderen we dus, gek genoeg, de eenheid door eerst en vooral goed voor onszelf te zorgen. In de opvatting van de Ridder gaat die eenheid zelfs zo ver dat hij vindt dat elke levende cel in het universum communiceert met alle andere levende cellen.
De Ridder is ook een doener en daarom heeft hij overal fanclubs opgericht, niet van zichzelf, maar van jezelf.
De Ridder is vooral verhalenverteller. Op humorvolle, eigenzinnige en onverwachte wijze geeft hij zijn bespiegelingen op man-vrouw verschillen, seksualiteit en over de loop van de geschiedenis in de richting van emancipatie. Als je de tijd en het lef hebt, luister dan eens naar zijn optreden in Paradiso via deze link die niet (direct) is wat het lijkt.
Deze korte tekst is slechts een vage afspiegeling van de veelzijdigheid van Willem de Ridder. Wil je zijn levensfilosofie (verwant aan Byron Katie, het boeddhisme, The Secret, etc.) van allerlei kanten bekijken, kijk dan op zijn site. Willem de Ridder lijkt geen geheimen te hebben. Hij deelt alles (en dat is veel en lang) met je vanuit de wetenschap dat elk oordeel een weerspiegeling is van jouw eigen projectie.
Houden we eigenlijk wel van elkaar?
Het huwelijk is pas mogelijk als men niets onmogelijks van haar vraagt
De manier waarop jij en je partner ruzie maken, bepaalt voor een belangrijk deel hoe gelukkig je bent in je relatie. Relatietwisten (machtsstrijd) ontstaan vaak door onuitgesproken gevoelens, gedachten en verwachtingen, en achter kritiek zitten vaak verborgen verlangens.
Het boek van Huub Buijssen ontraadselt het hoe en waarom van de dagelijkse ergernissen en irritaties, laat je anders naar relatieconflicten kijken en stelt je in staat te voorkomen dat ruzies uit de hand lopen.
In de Volkskrant van 30-10-10 schrijft Buijssen in Opinie&Debat dat het aantal echtscheidingen alleen kan worden verminderd door te gaan inzien dat het romantische ideaal voor de meeste stervelingen niet haalbaar is en door minder te verwachten van een duurzame relatie. Hij citeert dichter Rilke die ooit zei "het huwelijk is pas mogelijk als men niets onmogelijks van haar vraagt".
Dat kan waar zijn, maar wanneer je al in een relatie zit of zelfs al getrouwd bent, is het accepteren van de donkere kanten van het huwelijk niet genoeg. Soms is stoppen een stap vooruit, maar dan is het ook zaak om een ander soort verbinding aan te gaan.
Wanneer de wil tot verbinden er hier en nu niet duidelijk is, zal het in de toekomst ook geen stabiele relatie worden. De een wil best even de ander geloven dat het kan, maar het vertrouwen mist dat de ander het echt wil. Liefde is er wel, maar stroomt in onbeheersbare vormen en onregelmatige frequentie.
Niemand, die het geduldig probeert, treft een verwijt, maar wanneer je je met jezelf verbindt, komt er vaak verrassend snel iemand langs die zich ook en wel met jou wil verbinden. En dat kan een troost zijn voor iemand die een relatie zoekt en er net een heeft moeten beëindigen.
De manier waarop jij en je partner ruzie maken, bepaalt voor een belangrijk deel hoe gelukkig je bent in je relatie. Relatietwisten (machtsstrijd) ontstaan vaak door onuitgesproken gevoelens, gedachten en verwachtingen, en achter kritiek zitten vaak verborgen verlangens.
Het boek van Huub Buijssen ontraadselt het hoe en waarom van de dagelijkse ergernissen en irritaties, laat je anders naar relatieconflicten kijken en stelt je in staat te voorkomen dat ruzies uit de hand lopen.
In de Volkskrant van 30-10-10 schrijft Buijssen in Opinie&Debat dat het aantal echtscheidingen alleen kan worden verminderd door te gaan inzien dat het romantische ideaal voor de meeste stervelingen niet haalbaar is en door minder te verwachten van een duurzame relatie. Hij citeert dichter Rilke die ooit zei "het huwelijk is pas mogelijk als men niets onmogelijks van haar vraagt".
Dat kan waar zijn, maar wanneer je al in een relatie zit of zelfs al getrouwd bent, is het accepteren van de donkere kanten van het huwelijk niet genoeg. Soms is stoppen een stap vooruit, maar dan is het ook zaak om een ander soort verbinding aan te gaan.
Wanneer de wil tot verbinden er hier en nu niet duidelijk is, zal het in de toekomst ook geen stabiele relatie worden. De een wil best even de ander geloven dat het kan, maar het vertrouwen mist dat de ander het echt wil. Liefde is er wel, maar stroomt in onbeheersbare vormen en onregelmatige frequentie.
Niemand, die het geduldig probeert, treft een verwijt, maar wanneer je je met jezelf verbindt, komt er vaak verrassend snel iemand langs die zich ook en wel met jou wil verbinden. En dat kan een troost zijn voor iemand die een relatie zoekt en er net een heeft moeten beëindigen.
Antropologe Helen Fisher spreekt nuchter en open over romantische liefde en verklaart haar evolutie, haar biochemische grondslagen en haar sociale belang. Op deze video van haar Ted Talk praat ze over het verliefde brein.
De functie van het vergeten
"Om te overleven hoef je alleen maar vast te houden wat je nodig hebt voor de toekomst".
"Je kunt niet persoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor wat je bent vergeten".
Anders dan in zijn eerdere 'Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt' en 'De heimweefabriek' staat in het nieuwe boek van Douwe Draaisma niet de raadselachtige logica van de herinnering centraal, maar het wonder van het vergeten. Vergeten, stelt Draaisma, dient ergens toe, het is niet een mankement aan ons geheugen, het is er één van de belangrijkste vermogens van. Vergeten is door onze herinneringen gemengd, als gist door deeg. De 'eerste herinnering' markeert niet alleen het begin van ons geheugen, maar onderstreept tegelijk de vergeten jaren die daaraan vooraf zijn gegaan. Het geheugen zou niets onthouden, als het niet ook selectief zou wissen.
In het 'Vergeetboek' bewijst Draaisma opnieuw zijn talent om op even originele als lichtvoetige wijze literaire en wetenschappelijke bronnen te combineren. Romans, films, schilderijen en foto's worden afgewisseld met voorbeelden uit de psychologie, psychiatrie, neurologie en filosofie. Haast terloops ontvouwt hij zo de werking van ons vergeten, en ontmaskert hij hardnekkige clichés. Zoals het idee dat foto's het geheugen kunnen opfrissen. 'Een foto heeft herinneringen nodig om werkelijk een voorstelling te zijn'. Veel vaker schuift juist het beeld van de foto voor het ware portret van oude vrienden of verloren dierbaren. En over dromen merkt hij droogjes op dat het niet hun raadselachtigheid kan zijn waardoor we ze zo gemakkelijk vergeten. 'Als ik in het echte leven had meegemaakt dat ik me plotseling met mijn begeerlijke buurvrouw in de kelder bevond zou ik me dat een week later beslist nog herinneren, temeer daar we helemaal geen kelder hebben'.
Het sterkst is Draaisma als hij komt met vragen die je onmiddellijk als belangrijk voorkomen, terwijl je tegelijkertijd beseft dat je er tot je verbazing nooit bij hebt stilgestaan. Waarom, bijvoorbeeld, bestaat er wel een geheugentechniek, maar geen vergeettechniek? Wat is de verblijfplaats van verdrongen herinneringen? Wat gebeurt er met gedeelde herinneringen als degene waar je die herinneringen mee deelde er niet meer is? Kunnen geheugensporen werkelijk uit onze hersenen verdwijnen of 'vergeten' we doordat die sporen niet meer toegankelijk zijn? Kan hypnose 'vergeten herinneringen' terugbrengen? Waarom hebben portretten, geschilderd of gefotografeerd, de neiging onze herinneringen aan gezichten te wissen? Hoe kan het dat een collega wel uw idee heeft onthouden, maar is vergeten dat het úw idee was?
"Je kunt niet persoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor wat je bent vergeten".
Anders dan in zijn eerdere 'Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt' en 'De heimweefabriek' staat in het nieuwe boek van Douwe Draaisma niet de raadselachtige logica van de herinnering centraal, maar het wonder van het vergeten. Vergeten, stelt Draaisma, dient ergens toe, het is niet een mankement aan ons geheugen, het is er één van de belangrijkste vermogens van. Vergeten is door onze herinneringen gemengd, als gist door deeg. De 'eerste herinnering' markeert niet alleen het begin van ons geheugen, maar onderstreept tegelijk de vergeten jaren die daaraan vooraf zijn gegaan. Het geheugen zou niets onthouden, als het niet ook selectief zou wissen.
In het 'Vergeetboek' bewijst Draaisma opnieuw zijn talent om op even originele als lichtvoetige wijze literaire en wetenschappelijke bronnen te combineren. Romans, films, schilderijen en foto's worden afgewisseld met voorbeelden uit de psychologie, psychiatrie, neurologie en filosofie. Haast terloops ontvouwt hij zo de werking van ons vergeten, en ontmaskert hij hardnekkige clichés. Zoals het idee dat foto's het geheugen kunnen opfrissen. 'Een foto heeft herinneringen nodig om werkelijk een voorstelling te zijn'. Veel vaker schuift juist het beeld van de foto voor het ware portret van oude vrienden of verloren dierbaren. En over dromen merkt hij droogjes op dat het niet hun raadselachtigheid kan zijn waardoor we ze zo gemakkelijk vergeten. 'Als ik in het echte leven had meegemaakt dat ik me plotseling met mijn begeerlijke buurvrouw in de kelder bevond zou ik me dat een week later beslist nog herinneren, temeer daar we helemaal geen kelder hebben'.
Het sterkst is Draaisma als hij komt met vragen die je onmiddellijk als belangrijk voorkomen, terwijl je tegelijkertijd beseft dat je er tot je verbazing nooit bij hebt stilgestaan. Waarom, bijvoorbeeld, bestaat er wel een geheugentechniek, maar geen vergeettechniek? Wat is de verblijfplaats van verdrongen herinneringen? Wat gebeurt er met gedeelde herinneringen als degene waar je die herinneringen mee deelde er niet meer is? Kunnen geheugensporen werkelijk uit onze hersenen verdwijnen of 'vergeten' we doordat die sporen niet meer toegankelijk zijn? Kan hypnose 'vergeten herinneringen' terugbrengen? Waarom hebben portretten, geschilderd of gefotografeerd, de neiging onze herinneringen aan gezichten te wissen? Hoe kan het dat een collega wel uw idee heeft onthouden, maar is vergeten dat het úw idee was?
In het huis van de wijsheid
Christa Spannbauer interviewt in haar boek “In het huis van wijsheid” met als ondertitel “Spirituele leraren geven hun visie op onze tijd” zeven leraren. Eén daarvan is Willigis Jäger.
Als leraar begeleidt hij anderen om hun bewustzijn helder te krijgen, want zolang een mens door zijn problemen van alledag en door zijn persoonlijkheidsstructuur belast wordt, kan hij innerlijk niet tot rust komen en in wezen ook niet werkelijk zen beoefenen. De volgende vraag van Christa aan Willigis luidt:
Is dit inzicht de reden waarom je weg je de laatste jaren in de richting van een integrale spiritualiteit heeft geleid, in een `west-oosterse wijsheid', zoals je die tegenwoordig noemt?
Ik heb heel duidelijk ingezien dat de basisstructuur van alle spirituele wegen hetzelfde is. Het gaat altijd om een afname van het ik, zodat er iets tevoorschijn kan komen wat in ieder mens als het `eigenlijke' kenbaar wordt, maar door de ik-activiteit voortdurend wordt afgedekt. Wie dit begrijpt, probeert zijn ik door middel van de aanwijzingen in zen of contemplatie zover terug te brengen, dat het geen belemmering meer vormt voor het ervaren van een nieuw niveau van bewustzijn. Een spirituele oefening hiervoor is het leeg maken van het bewustzijn: je aanvaardt niets wat het ik naar voren brengt. Alles wat komt mag er zijn, maar krijgt geen aandacht. Je blijft in het zuivere schouwen van de leegte. Zuivere aandacht, schouwen in het naakte zijn. In de christelijke mystiek heet het zijn, in zen is het de oefening van shikantaza. Deze basisstructuur vind je met minimale afwijkingen in alle spirituele wegen en daarom onderwijs ik vooral de praktijk van de weg, want die is voor mij van beslissende betekenis. Het gaat hierbij niet zo zeer om de religieuze achtergrond waaruit deze oefeningen voortkomen, maar om de weg als zodanig. Hoe ieder mens afzonderlijk deze ervaring dan een plaats geeft, welke wereldbeschouwing en welke religieuze overtuiging hij eraan verbindt, is zijn persoonlijke zaak. Dat kan een christelijke of een boeddhistische visie zijn of een visie vrij van elke wereldbeschouwing. Het laatste betekent niet dat de mens dan zonder ruggensteun is; voor hem is het nieuwe ervaringsniveau van de `leegte' de ruggensteun. De volheid van het niets wordt in de leegte zichtbaar en ervaarbaar - zij vormt de rationeel niet te begrijpen achtergrond van ons leven.
Als leraar begeleidt hij anderen om hun bewustzijn helder te krijgen, want zolang een mens door zijn problemen van alledag en door zijn persoonlijkheidsstructuur belast wordt, kan hij innerlijk niet tot rust komen en in wezen ook niet werkelijk zen beoefenen. De volgende vraag van Christa aan Willigis luidt:
Is dit inzicht de reden waarom je weg je de laatste jaren in de richting van een integrale spiritualiteit heeft geleid, in een `west-oosterse wijsheid', zoals je die tegenwoordig noemt?
Ik heb heel duidelijk ingezien dat de basisstructuur van alle spirituele wegen hetzelfde is. Het gaat altijd om een afname van het ik, zodat er iets tevoorschijn kan komen wat in ieder mens als het `eigenlijke' kenbaar wordt, maar door de ik-activiteit voortdurend wordt afgedekt. Wie dit begrijpt, probeert zijn ik door middel van de aanwijzingen in zen of contemplatie zover terug te brengen, dat het geen belemmering meer vormt voor het ervaren van een nieuw niveau van bewustzijn. Een spirituele oefening hiervoor is het leeg maken van het bewustzijn: je aanvaardt niets wat het ik naar voren brengt. Alles wat komt mag er zijn, maar krijgt geen aandacht. Je blijft in het zuivere schouwen van de leegte. Zuivere aandacht, schouwen in het naakte zijn. In de christelijke mystiek heet het zijn, in zen is het de oefening van shikantaza. Deze basisstructuur vind je met minimale afwijkingen in alle spirituele wegen en daarom onderwijs ik vooral de praktijk van de weg, want die is voor mij van beslissende betekenis. Het gaat hierbij niet zo zeer om de religieuze achtergrond waaruit deze oefeningen voortkomen, maar om de weg als zodanig. Hoe ieder mens afzonderlijk deze ervaring dan een plaats geeft, welke wereldbeschouwing en welke religieuze overtuiging hij eraan verbindt, is zijn persoonlijke zaak. Dat kan een christelijke of een boeddhistische visie zijn of een visie vrij van elke wereldbeschouwing. Het laatste betekent niet dat de mens dan zonder ruggensteun is; voor hem is het nieuwe ervaringsniveau van de `leegte' de ruggensteun. De volheid van het niets wordt in de leegte zichtbaar en ervaarbaar - zij vormt de rationeel niet te begrijpen achtergrond van ons leven.
Bestaat de vrije wil?
Er zijn filosofen en wetenschappers die onbewuste hersenactiviteiten voorafgaand aan een handeling als bewijs aandragen dat de vrije wil niet zou bestaan. Wanneer de mens een hand opsteekt, dan is er ongeveer een halve seconde voor het starten van deze handeling hersenactiviteit zichtbaar. Betoogd wordt dat men zich dan pas bewust zou worden van dat besluit. Alsof de mens verbaasd zou kijken naar het heffen van zijn arm en vliegensvlug een reden zou gaan verzinnen voor het gebaar.
Natuurlijk is het zo dat de hersenen duizenden handelingen voorbereiden en uitvoeren zonder dat we ons daarvan bewust zijn. En dat is maar goed ook en een geruststellende gedachte. Het betekent dat we ons bewustzijn meestentijds beschikbaar hebben voor onszelf.
Wetenschapsjournalist Mark Mieras schrijft in zijn boek Liefde, “wat hersenonderzoek onthult over de klik, de kus en al het andere” dat mensen de reden waarom zij voor hun partner kiezen niet goed kunnen begrijpen. Zoals bekend, is liefde deels een mysterie, dus in principe klopt dat, en sommigen zullen achteraf een reden proberen te verzinnen om hun partnerkeuze een logisch fundament te geven (cognitieve dissonantie reductie theorie). Volgens Mieras kiest de mens een partner waarvan de genen duidelijk zullen verschillen met het oog op gezonde kinderen oftewel om inteelt te voorkomen. Maar wanneer vrouwen aan de pil zijn (en dus ook bij zwangerschap) kiezen ze een man die op ze lijkt.
Er zijn nu eenmaal verschillende lagen waarop de gevolgen van een keuze werken. We willen kinderen, maar we willen ook onze vrijheid deels behouden. Een vertrouwde partner waarop je aankunt bij de opvoeding maakt dan het aangaan van een beslissing met jarenlange gevolgen wel gemakkelijker.
Voorgaande is alleen een probleem voor degene die maar één verklaring wil voor het begrijpen van menselijke keuzes. Mensen kiezen op rationele en emotionele gronden en soms ook nog intuïtief.
Het is niet òf-òf, maar ѐn-ѐn. Het is vooral dat we in het maken van onze keuzen niet zeker van alle relevante overwegingen zijn, ook al besteden we er nog zo veel tijd aan om ze te vinden. Of we het willen of niet, die onzekerheid voelt onvrij. Er zijn namelijk consequenties die we niet kunnen over- of voorzien, er zijn op verschillende niveaus gevolgen wat het complex maakt en er zijn verschillende gewichten die we aan alternatieven kunnen hangen zodat het geen simpele afweging is of een gebalanceerde optelsom van overwegingen.
Mensen die wat spiritueler ingesteld zijn zouden het niet anders willen. Ze gaan er vanuit dat de juiste invallen komen in de ruimte die zij scheppen tussen de gedachten en gevoelens. Een nachtje erover slapen, wachten op het juiste moment, komt tijd komt raad, het zijn allemaal adviezen om een beslissing niet te strak te plannen en ruimte te laten voor wat het hogere Zelf wil.
Wikipedia:
Met het Zelf wordt het onderscheid aangeduid dat het ene individu van het andere lijkt los te maken (alhoewel men er tenslotte van uitgaat of toe besluit dat dit Zelf voor iedereen ook hetzelfde ene Zelf is en als zodanig dus iedereen verbonden is). Het wordt dus alleen maar onderscheiden voor het gemak, naar analogie met het onderscheiden zijn van de relatieve personen die elk door het (dus ‘hun’) Zelf worden gedragen. Dit paradoxale onderscheid wordt vaak allegorisch weergegeven in de vorm van de relatie tussen de oceaan (het Zijn) en de individuele golven (de Zijnden).
Tot zover.
Natuurlijk is het zo dat de hersenen duizenden handelingen voorbereiden en uitvoeren zonder dat we ons daarvan bewust zijn. En dat is maar goed ook en een geruststellende gedachte. Het betekent dat we ons bewustzijn meestentijds beschikbaar hebben voor onszelf.
Wetenschapsjournalist Mark Mieras schrijft in zijn boek Liefde, “wat hersenonderzoek onthult over de klik, de kus en al het andere” dat mensen de reden waarom zij voor hun partner kiezen niet goed kunnen begrijpen. Zoals bekend, is liefde deels een mysterie, dus in principe klopt dat, en sommigen zullen achteraf een reden proberen te verzinnen om hun partnerkeuze een logisch fundament te geven (cognitieve dissonantie reductie theorie). Volgens Mieras kiest de mens een partner waarvan de genen duidelijk zullen verschillen met het oog op gezonde kinderen oftewel om inteelt te voorkomen. Maar wanneer vrouwen aan de pil zijn (en dus ook bij zwangerschap) kiezen ze een man die op ze lijkt.
Er zijn nu eenmaal verschillende lagen waarop de gevolgen van een keuze werken. We willen kinderen, maar we willen ook onze vrijheid deels behouden. Een vertrouwde partner waarop je aankunt bij de opvoeding maakt dan het aangaan van een beslissing met jarenlange gevolgen wel gemakkelijker.
Voorgaande is alleen een probleem voor degene die maar één verklaring wil voor het begrijpen van menselijke keuzes. Mensen kiezen op rationele en emotionele gronden en soms ook nog intuïtief.
Het is niet òf-òf, maar ѐn-ѐn. Het is vooral dat we in het maken van onze keuzen niet zeker van alle relevante overwegingen zijn, ook al besteden we er nog zo veel tijd aan om ze te vinden. Of we het willen of niet, die onzekerheid voelt onvrij. Er zijn namelijk consequenties die we niet kunnen over- of voorzien, er zijn op verschillende niveaus gevolgen wat het complex maakt en er zijn verschillende gewichten die we aan alternatieven kunnen hangen zodat het geen simpele afweging is of een gebalanceerde optelsom van overwegingen.
Mensen die wat spiritueler ingesteld zijn zouden het niet anders willen. Ze gaan er vanuit dat de juiste invallen komen in de ruimte die zij scheppen tussen de gedachten en gevoelens. Een nachtje erover slapen, wachten op het juiste moment, komt tijd komt raad, het zijn allemaal adviezen om een beslissing niet te strak te plannen en ruimte te laten voor wat het hogere Zelf wil.
Wikipedia:
Met het Zelf wordt het onderscheid aangeduid dat het ene individu van het andere lijkt los te maken (alhoewel men er tenslotte van uitgaat of toe besluit dat dit Zelf voor iedereen ook hetzelfde ene Zelf is en als zodanig dus iedereen verbonden is). Het wordt dus alleen maar onderscheiden voor het gemak, naar analogie met het onderscheiden zijn van de relatieve personen die elk door het (dus ‘hun’) Zelf worden gedragen. Dit paradoxale onderscheid wordt vaak allegorisch weergegeven in de vorm van de relatie tussen de oceaan (het Zijn) en de individuele golven (de Zijnden).
Tot zover.
We komen er dus niet uit.
De wil kan zowel vrij als niet vrij zijn (ѐn- ѐn).
Het verschil tussen verliefdheid en liefde
Een heerlijke kracht
Verliefdheid wordt vaak beschreven als een intense, emotionele toestand die wordt gekenmerkt door aantrekkingskracht, opwinding en verlangen. Het kan beginnen met een fysieke aantrekkingskracht en zich ontwikkelen tot een dieper gevoel van verbondenheid en intimiteit. Verliefdheid kan echter ook kortstondig zijn en na verloop van tijd vervagen.
Ware liefde daarentegen wordt vaak beschreven als een diepe, duurzame en onvoorwaardelijke liefde die gebaseerd is op respect, vertrouwen, wederzijdse steun en verbondenheid. Het gaat niet alleen om het uiten van gevoelens en emoties, maar ook om het nemen van verantwoordelijkheid en het maken van opofferingen voor de ander. Ware liefde kan groeien en zich verdiepen naarmate twee mensen elkaar beter leren kennen en samen door uitdagingen en moeilijkheden gaan.
Het is belangrijk op te merken dat verliefdheid en ware liefde elkaar niet uitsluiten. Verliefdheid kan het begin zijn van ware liefde, maar het is niet altijd een garantie voor een langdurige en bevredigende relatie.
Ware liefde vereist vaak meer dan alleen emoties en gevoelens, het vereist ook inzet, communicatie en hard werken om de relatie te onderhouden.
Uiteindelijk is liefde een complex en veelzijdig gevoel dat voor elk individu anders kan zijn. Er is geen vaststaande definitie van verliefdheid en ware liefde, omdat het voor iedereen anders kan zijn en zich op verschillende manieren kan manifesteren.
Tijdelijk of blijvend?
Verliefd zijn is: psychologisch, tijdelijk, illusoir, opgewonden, gehecht, gebaseerd op hormonen, denkbeeldige eenheid, kinderlijke regressie.
Terwijl Liefde is: spiritueel, tijdloos, transcendent, vredig, bevrijdend, gebaseerd op de ziel, werkelijke eenheid, geïntensiveerde ontwikkeling.
Bovenstaande valt te lezen op blz. 105 uit: Leven in Liefde door Deepak Chopra.
Chopra: leven in liefde (bol.com).
Je kunt verliefd 'zijn', maar je kunt liefde niet 'doen'.
Verliefdheid vertegenwoordigt de statische kwaliteit van het leven en Liefde de dynamische kwaliteit. Dynamische kwaliteit creëert de wereld waarin wij leven, maar statische kwaliteit is noodzakelijk om haar in stand te houden (Robert Pirsig).
De ene mens heeft volgens Pirsig voor de andere mens kwaliteit als zij hem of haar bijvoorbeeld lichamelijke of intieme “versmeltingen” te bieden heeft.
Verliefdheid helpt twee mensen over een grens of een drempel, die zij anders mogelijk niet zouden durven overgaan. In de ontmoeting met de ander ligt de mogelijkheid tot het ervaren van liefde. Helaas en gelukkig gaat verliefdheid over en hopelijk in liefde.
Binnen de relatie zie je drie soorten problematiek.
- De vrijheid is opgegeven ten behoeve van de verbinding (angstige gehechtheid).
- Naarmate de verbinding sterker wordt zoekt een van de partners de vrijheid en verlaat uiteindelijk de relatie (ambivalente gehechtheid).
- De partner gaat nooit de verbinding aan en verlaat elke relatie na korte tijd (vermijdende gehechtheid).
"Hoewel we al eeuwenlang graag verliefd zijn – denk aan de hiërogliefen met liefdespoëzie uit het oude Egypte en het liefdessymbool Cupido uit de Griekse mythologie – kun je je afvragen of je er wel zo gelukkig van wordt. Feitelijk is verliefdheid een fenomeen dat grenst aan een psychische stoornis, met symptomen als obsessie, dwangmatigheid, concentratieproblemen, slaapproblemen en gebrek aan eetlust. En wat te denken van de gevolgen als de verliefdheid onbeantwoord blijft? Het brein maakt geen onderscheid tussen liefdesverdriet en lichamelijk lijden, blijkt uit hersenscans. Een grillige kwaal die ons leven overhoop gooit en ons gezonde inschattingsvermogen om zeep helpt, is het".
Liefde gaat over verbinden, over afstand verkleinen, spanning verminderen, gevaar neutraliseren. Begeerte gaat over willen, over onzekerheid kunnen verdragen, speels kunnen zijn. Begeerte gaat dood onder routine. Begeerte houdt van een comfortabele, psychologische afstand.
Kunnen loslaten is een voorwaarde voor een stabiele relatie waarin begeerte kan floreren.
Antropologe Helen Fisher spreekt en schrijft nuchter over liefde en verklaart haar evolutie, haar biochemische grondslagen en haar sociale belang.
Waarom word je verliefd op de een en niet op de ander? In Waarom hij? Waarom zij? legt Helen Fisher uit hoe we -bewust én onbewust- onze romantische beslissingen nemen.
Eckhart Tolle: ‘verliefd worden draagt altijd een sterk element van iets nodig hebben in zich. Daarom kan het zo makkelijk omslaan in boosheid of haat als de ander weggaat. Ik voel wel een diepe verbinding met mensen en ook met de natuur. Dat is ook wat liefde is: verbondenheid zonder oordeel’.
Liefde en ijdelheid
Waarom communiceert God niet rechtstreeks?
De vraag waarom God niet rechtstreeks communiceert met de mensheid is een van de grote mysteries van het geloof en de spiritualiteit. Er zijn verschillende mogelijke antwoorden op deze vraag, afhankelijk van de overtuigingen en interpretaties van verschillende religies en spirituele stromingen. Hieronder vind je enkele mogelijke antwoorden.
- God communiceert wel rechtstreeks met de mens. Sommige mensen geloven dat God wel rechtstreeks communiceert met de mensheid, maar dat we dit vaak niet opmerken of begrijpen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren via innerlijke inspiratie, dromen of visioenen, of door middel van een mystieke ervaring.
- Mensen zijn niet in staat om God rechtstreeks te begrijpen. Anderen stellen dat God te groot, te complex of te transcendent is om door de menselijke geest volledig te worden begrepen. In deze visie kan God zich alleen aan ons openbaren in beperkte mate en door middel van symbolen, verhalen en metaforen.
- God wil dat we onze eigen spirituele weg vinden. Een andere verklaring is dat God ons bewust de vrijheid geeft om onze eigen spirituele weg te vinden en te groeien door middel van onze eigen ervaringen en keuzes. In deze visie is het aan ons om ons te openen voor de spirituele dimensie van het leven en te zoeken naar betekenis en wijsheid.
- Het is de taak van spirituele leiders om tussenpersoon te zijn. Ten slotte is er een visie dat God communicatie met de mensheid wel rechtstreeks kan hebben, maar dat dit via speciaal gekozen spirituele leiders gebeurt. Deze leiders fungeren als bemiddelaars tussen God en de mensheid en helpen ons om de boodschappen van God te begrijpen en toe te passen.
Twee bemiddelaars
Marianne Williamson vertelt in haar boek Terugkeer naar liefde wat “Een cursus in wonderen” haar deed; hoe zij ging inzien dat God ervaarbare liefde is en hoe dit haar veranderde. Zij ging zien welke blokkades haar verhinderden deel te hebben aan de krachten van de liefde. Haar angsten verschrompelden en zij leerde anderen niet te beoordelen, maar te begrijpen en te vergeven. Behalve een bemoedigend heeft het boek ook een aansporend karakter. Want door ons open te stellen voor Gods nabije aanwezigheid en door zijn liefdesenergie door ons heen te laten stromen, maken wij liefde tot werkelijkheid in ons en om ons heen. Het dagelijks leven komt aan de orde met thema's als werk, geld, carrière, lichaam, gezondheid, ijdelheid, leeftijd en dood, waarna zij sluit met het leven na de dood.Tot zover de beschrijving van haar boek.
Wie het boek leest wordt inderdaad aansprekend meegenomen in de zoektocht van Williamson naar liefde, maar naarmate het boek vordert, plaatst zij zichzelf steeds meer als de spreekbuis van God op aarde. Daarmee schiet zij haar doel voorbij.
Het wonder van God en liefde kan slechts deels in woorden worden uitgedrukt.
In de epiloog van het Derde gesprek met God door Neale Donald Walsch (die zich ook graag met God "vereenzelvigde") het volgende citaat.
Onthoud altijd dat liefde vrijheid is.
Je hebt geen ander woord nodig om dat te definiëren.
Je hebt geen andere gedachte nodig om dat te bevatten.
je hebt geen andere daden nodig om dat te uiten.
Je zoektocht naar de ware definitie van liefde is voorbij.
Nu is de enige vraag of je deze gift van liefde
aan jezelf en aan een ander kunt geven,
net zoals Ik haar aan jou heb gegeven.
Alle systemen, overeenkomsten, besluiten en keuzes
die vrijheid uitdrukken, drukken God uit.
Want God is vrijheid en vrijheid is tot uitdrukking
gebrachte liefde.
Het ego van de blanco stemmer
Zou het echt zo zijn dat de kiezer die thuis blijft of blanco stemt, te weinig vertrouwen heeft in de politiek?
Zou de kans niet veel groter zijn dat het ego van die kiezer groter is dan het hokje dat hij kan rood maken?
Zou het kunnen zijn dat de zwevende kiezer lijdt aan een opgeblazen ego?
Wie zich realiseert dat democratie inhoudt dat iedere stem even zwaar telt, kan licht in de verleiding komen om dan zijn stem maar niet mee te laten tellen.
Stemmen is vooral een oefening in bescheidenheid. Wie vindt dat hij ook moet rekening houden met welke coalitie mogelijk gevormd gaat worden of wie er premier moet worden, overschat zijn invloed. Bij een stemming hoeft alleen een voorkeur worden gegeven, het vervolg laat je over aan de politiek.
Sommige kiezers willen alleen stemmen op een vertegenwoordiger van een partij die gaat winnen. Omdat het aantal zetels dat is te verdelen constant is, moet wat de een wint, ten koste gaan van een ander. Wanneer je jezelf sociaal noemt en je kunt kiezen tussen PvdA en SP of je bent liberaal en kunt kiezen tussen de VVD en D’66 dan geeft het gevoel dat je op een winnaar stemt nog enige troost voor de gedachte dat je maar een druppel bent op een gloeiende plaat.
Wanneer je geen vertrouwen hebt in vreemdelingen, is de drempel laag om te kiezen voor Wilders' PVV.
Wie kan vertrouwen op dat deel van zijn zelf naast zijn ego, kan vertrouwen op een ander.
Wie vertrouwen heeft in zichzelf, vindt altijd wel een politieke vertegenwoordiger.
Zou de kans niet veel groter zijn dat het ego van die kiezer groter is dan het hokje dat hij kan rood maken?
Zou het kunnen zijn dat de zwevende kiezer lijdt aan een opgeblazen ego?
Wie zich realiseert dat democratie inhoudt dat iedere stem even zwaar telt, kan licht in de verleiding komen om dan zijn stem maar niet mee te laten tellen.
Stemmen is vooral een oefening in bescheidenheid. Wie vindt dat hij ook moet rekening houden met welke coalitie mogelijk gevormd gaat worden of wie er premier moet worden, overschat zijn invloed. Bij een stemming hoeft alleen een voorkeur worden gegeven, het vervolg laat je over aan de politiek.
Sommige kiezers willen alleen stemmen op een vertegenwoordiger van een partij die gaat winnen. Omdat het aantal zetels dat is te verdelen constant is, moet wat de een wint, ten koste gaan van een ander. Wanneer je jezelf sociaal noemt en je kunt kiezen tussen PvdA en SP of je bent liberaal en kunt kiezen tussen de VVD en D’66 dan geeft het gevoel dat je op een winnaar stemt nog enige troost voor de gedachte dat je maar een druppel bent op een gloeiende plaat.
Wanneer je geen vertrouwen hebt in vreemdelingen, is de drempel laag om te kiezen voor Wilders' PVV.
Wie kan vertrouwen op dat deel van zijn zelf naast zijn ego, kan vertrouwen op een ander.
Wie vertrouwen heeft in zichzelf, vindt altijd wel een politieke vertegenwoordiger.
Het beoordelingssysteem als bed van Procrustes
Jaarlijks vindt in bedrijven één keer een beoordelingsgesprek plaats. Dan wordt beoordeeld of werknemers in het afgelopen jaar onvoldoende of juist meer dan voortreffelijk hebben gefunctioneerd. Sommige topmanagers vinden het een goede zaak dat de verdeling van beoordelingen een normaalverdeling vertoont. Dat zou een teken zijn dat er een personeelsbeleid wordt gevoerd dat gericht is op het uitdagen van werknemers om het beste uit zichzelf te halen. Echter, wanneer je vervolgens de managers opdraagt om een vrijwel vastliggend percentage werknemers als onvoldoende te beoordelen of het aantal mensen te beperken dat een excellente beoordeling krijgt dan kan het doel, uitdagen, tegenovergesteld uitpakken. De werknemers kunnen juist gedemotiveerd raken of nog erger: elkaar onderuit gaan halen.
Of iemand een schaal omhoog gaat in salaris hangt samen met diens beoordeling. Wanneer het aantal kansen om in schaal te groeien kunstmatig wordt beperkt, kun je ook valse streken verwachten om de kansen van collega’s in te perken.
Deze ongewenste effecten doen denken aan het klassieke geval van Procrustes.
Procrustes was de bijnaam van een herbergier. Meestal bleek dat zijn gasten niet precies op zijn bed pasten. Was een gast te kort, dan rekte Procrustes zijn ledematen met geweld uit, was hij te lang, dan hakte de gastheer er een stukje van af. Meestal eindigde deze behandeling met de dood, zodat Procrustes de bezittingen van de reiziger kon roven. (bron Wikipedia).
In een rechtvaardig beoordelingssysteem is het oordeel dat de manager over zijn of haar werknemers geeft zo objectief mogelijk is, voor zover mogelijk bij een subjectief oordeel. Eerst bepaal je hoe jouw werknemers functioneren en vervolgens pas je het personeelsbeleid aan. In theorie kan een goed personeelsbeleid samenhangen met een overall goed functionerend personeel, dat recht heeft op het oordeel "goed". Je gaat ook geen slecht personeelsbeleid onbedoeld maskeren door een deel van het personeel als "excellent functionerend" te beoordelen als dat niet op realiteit is gestoeld.
Wil een bedrijf toch een beleid voeren dat gericht is op een bepaalde verdeling in beoordelingen dan mag het meetpunt niet hetzelfde jaar zijn of na het targetgesprek worden geïntroduceerd.
Het is zaak om korte en lange termijn denken niet door elkaar te halen. Doe je het wel dan draagt dergelijk personeelsbeleid bij aan "rattengedrag" en de "ratrace".
Uit de Volkskrant van 23-9-2015:
'Veel bedrijven doen aan wat in ons vakgebied 'forced distribution rating' heet', zegt Renée de Reuver, opleidingsdirecteur van Human Resource Studies aan de universiteit van Tilburg. 'Ze accepteren niet dat de mogelijkheid bestaat dat iedereen het goed doet. Ze gaan uit van een 'normaalverdeling' (20 procent slecht, 60 procent oké, 20 procent excellent), waarbij er dan een gelijk aantal slechte en excellente medewerkers moeten worden aangewezen. Uit onderzoek blijkt juist dat er sprake is van het zogeheten Pareto-principe, waarbij 20 procent excellent presteert en de overigen hun werk veelal goed doen. Het is zaak de excellenten te faciliteren en de eventuele rotte appels tussen de overigen eruit te halen'.
Of iemand een schaal omhoog gaat in salaris hangt samen met diens beoordeling. Wanneer het aantal kansen om in schaal te groeien kunstmatig wordt beperkt, kun je ook valse streken verwachten om de kansen van collega’s in te perken.
Deze ongewenste effecten doen denken aan het klassieke geval van Procrustes.
Procrustes was de bijnaam van een herbergier. Meestal bleek dat zijn gasten niet precies op zijn bed pasten. Was een gast te kort, dan rekte Procrustes zijn ledematen met geweld uit, was hij te lang, dan hakte de gastheer er een stukje van af. Meestal eindigde deze behandeling met de dood, zodat Procrustes de bezittingen van de reiziger kon roven. (bron Wikipedia).
In een rechtvaardig beoordelingssysteem is het oordeel dat de manager over zijn of haar werknemers geeft zo objectief mogelijk is, voor zover mogelijk bij een subjectief oordeel. Eerst bepaal je hoe jouw werknemers functioneren en vervolgens pas je het personeelsbeleid aan. In theorie kan een goed personeelsbeleid samenhangen met een overall goed functionerend personeel, dat recht heeft op het oordeel "goed". Je gaat ook geen slecht personeelsbeleid onbedoeld maskeren door een deel van het personeel als "excellent functionerend" te beoordelen als dat niet op realiteit is gestoeld.
Wil een bedrijf toch een beleid voeren dat gericht is op een bepaalde verdeling in beoordelingen dan mag het meetpunt niet hetzelfde jaar zijn of na het targetgesprek worden geïntroduceerd.
Het is zaak om korte en lange termijn denken niet door elkaar te halen. Doe je het wel dan draagt dergelijk personeelsbeleid bij aan "rattengedrag" en de "ratrace".
Uit de Volkskrant van 23-9-2015:
'Veel bedrijven doen aan wat in ons vakgebied 'forced distribution rating' heet', zegt Renée de Reuver, opleidingsdirecteur van Human Resource Studies aan de universiteit van Tilburg. 'Ze accepteren niet dat de mogelijkheid bestaat dat iedereen het goed doet. Ze gaan uit van een 'normaalverdeling' (20 procent slecht, 60 procent oké, 20 procent excellent), waarbij er dan een gelijk aantal slechte en excellente medewerkers moeten worden aangewezen. Uit onderzoek blijkt juist dat er sprake is van het zogeheten Pareto-principe, waarbij 20 procent excellent presteert en de overigen hun werk veelal goed doen. Het is zaak de excellenten te faciliteren en de eventuele rotte appels tussen de overigen eruit te halen'.
De waarheid buiten woord en beeld
Kunnen we nog zelf nadenken?
“Het is buitengewoon angstaanjagend om in een maatschappij te leven waarin waarheid niet meer bestaat”, aldus filmmaker Erik Gandini op Videocracy van de IDFA.
Videocracy gaat over de Italiaanse maatschappij waarvan de cultuur vorm gegeven is door Berlusconi. Sleutelwoorden zijn egocentrisme en plat hedonisme. Ook de website Youtube waar gebruikers videofilmpjes uploaden en bekijken en bepalen wat populair is, wordt als een voorbeeld van videocracy genoemd.
Voor de komst van de beeldcultuur was er al twee eeuwen sprake van de woordcultuur (logocratie).
We zijn er aan gewend om kritisch te luisteren naar andermans woorden en we weten dat beelden gemanipuleerd kunnen worden. We worden als individuen steeds meer teruggeworpen op ons zelf om zelf te bepalen wat waar is en wat niet. We worden geacht zelf na te denken, maar hebben niet altijd de tijd of het zelfvertrouwen om alles goed uit te zoeken. Het gevolg is volgzaamheid naar charismatische leiders, onverschilligheid, achterdocht, kopieergedrag en minder verantwoordelijkheid nemen voor integer zijn en soms agressie. Hoe je overkomt is belangrijker dan wat je overbrengt. Photoshop-pen maakt fotomodellen nog perfecter dan ze al zijn.
"Leugentjes voor bestwil" zijn eerder regel dan uitzondering. "Beter de halve waarheid verteld dan de genuanceerde hele waarheid", want "wat niet weet wat niet deert" en "als je ze niet kunnen overtuigen, kun je ze beter verwarren".
Vechten om de aandacht en de waarheid
We willen zelf de waarheid van wat tot ons komt bepalen, maar we hebben er geen idee van of de toestroom in de media onafhankelijk is en ongemanipuleerd.
De waarheid ligt in het midden, maar dat betekent eerder dat het een evenwicht is tussen de krachten die aan haar trekken dan dat het de oorspronkelijke vindplaats is.
Hoe meer informatie tot ons komt, des te meer zijn we geneigd om de conclusie te trekken dat de waarheid niet bestaat. Geschiedvervalsing is zo oud als de wereld. Het maken van canons helpt niet echt om de laatste vormen van zuivere kennis te bewaken.
We gaan dus steeds meer dat geloven wat goed voelt, maar aan de stoelpoten van autoriteiten wordt voortdurend gezaagd. Dat laat onverlet dat we bereid zijn om kortstondig achter iemand of een hype aan te lopen, maar dat net zo lang als we er heil en toegevoegde waarde en eigenbelang inzien.
Eerlijkheid duurt het langst en dat begint steeds meer te betekenen dat iemand die eerlijk is later welvaart zal genieten dan iemand die het niet zo nauw met ethiek neemt.
Het leidt tot een versneld losmaken van structuren, maar ook tot zelfontwikkeling. Is deze ontwikkeling negatief? Dat is maar hoe je er tegenaan kijkt. Het lijkt een beetje op een processie van Echternach: “drie stappen vooruit en twee stappen achteruit”. Het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) meent dat de "tijdgeest tegen positief nieuws is". De beleving van ons geluk is relatief: hoe slechter het economisch gaat met anderen, hoe gelukkiger we ons voelen. Het is het geluk van ontbreken van pech.
Het leidt tot een schifting tussen hen die flexibel zijn en discipline bezitten om mee te gaan met de veranderende eisen en hen die niet weten te timen en te kiezen wat ze wel en niet aanhalen.
Bron van inspiratie
Voor wie zoekende is, is er Internet. Het is de plaats waar de twijfel wordt gezaaid en waar snel achtergrondinformatie valt te halen.
Voor wie de antwoorden zoekt in de spiritualiteit bij goeroes, die vrijblijvend hun boodschap delen, is er goed nieuws. Je hoeft slechts open te staan voor wat er in jouw bewustzijn komt tussen jouw gedachten en gevoelens in. Je hoeft slechts observator te zijn bij wat er in jou omgaat en wat er bij jou binnenkomt, zonder je te identificeren met je ego, gedachten en gevoelens.
Je bent niet jouw ego, je hebt een ego.
Dat is een bemoedigende boodschap, want daarvoor hoef je niet geschoold te zijn en je hoeft niet te kiezen. Het kost ook geen geld, het kost weinig tijd en roept op om niet tot het uiterste te gaan.
Het is een boodschap die precies op tijd op komt in een wereld die vooral om geld verdienen lijkt te draaien en eeuwig geldig lijkt te zijn, want het roept op om te ontwaken en te leven in het Nu.
Het is niet alleen Eckhart Tolle die deze boodschap brengt, maar met hem vele denkers die een integratie hebben gevonden van westerse en oosterse filosofie.
We hebben de grenzen bereikt van het verzamelen van materie en geld. Het is nu weer tijd voor het immateriële.
Het vermogen om verhalen te zien in het moment is een krachtige manier om verbondenheid te voelen met de wereld om ons heen en met andere mensen. Het stelt ons in staat om empathie te tonen, verschillende perspectieven te begrijpen en dieper te graven in de complexiteit van het leven. Het kan ook een bron van creativiteit en inspiratie zijn, omdat het ons uitnodigt om de wereld op nieuwe en betekenisvolle manieren te zien.
Het zijn ook filmmakers als Michael Moore met Capitalism: a Love Story en schrijvers als George Kinder met zijn boek Life planning (bol.com) met als ondertitel de ontbrekende schakel tussen geld en gevoel. Het is de bevestiging dat een (on)prettig leven alles te maken heeft met onze kijk op geld. Onze opvattingen en overtuigingen over geld zijn de werkelijke belemmeringen in onze zoektocht naar een ontspannen leven. En in die belemmering ligt ook de angst om te staan voor de waarheid. Niet de objectieve waarheid, maar dat wat jouw geweten zegt.
Liefde en vrijheid als stuwende krachten
Organismen zijn het resultaat van miljoenen jaren ontwikkeling. Op allerlei niveaus leidde dat tot specialisatie en samenwerking. Er wordt gescheiden (ontbinden) en er komt samen (verbinden) in een eindeloze cyclus van leven en dood.
In de natuur zie je veel bijna gelijke helften, bijvoorbeeld de gespiegelde linker- en rechterkant van een lichaam. De natuur zit vol van twee-eenheden, met gescheiden functies, zoals het para(sympatische) zenuwstelsel en de grote en kleine bloedsomloop. Een twee-eenheid vormen ook man-vrouw of de twee hersenhelften. De twee onderdelen van de eenheid vormen krachten, die soms samen- en soms elkaar tegenwerken.
Het lijkt wel of in de natuur vrijwel alles dubbel wordt uitgevoerd en met terugkoppelingen om een balans te zoeken. De functie is bijvoorbeeld het vinden van het evenwicht of het schatten van afstand of richting, deels is het om functies over te nemen als er één uitvalt. De mens bestaat uit lagen als cellen en organen, die ieder hun eigen functie hebben, maar een gemeenschappelijk belang hebben om te overleven, zoals de spijsvertering, de slaap, alertheid en de angst. Een ander doel van de tweedeling is dat het individu op een bepaald niveau een verantwoorde keuze kan maken. Op het niveau van de geslachtsorganen is er geen voorkeur voor wie een nieuw leven creëert. De zaadcel die het eerst komt, mag de eicel bevruchten. Het zijn man en vrouw die als bezitters van het lichaam -op een niveau hoger- de keuze hebben om zich voort te planten. Gelukkig is voor die keuze vaak een positieve reden, met andere woorden een keuze voor een baby uit liefde. Die liefde is nodig om de energie op te brengen om voor het kind te zorgen. Liefde speelt geen rol bij lichaamscellen of –organen. Er is in de natuur veel onverschilligheid en morele overwegingen zijn meestal afwezig. Overleven van de soort is belangrijk en ook de evolutie lijkt haar agenda te hebben, namelijk ontwikkeling van kwaliteit.
Zo zit het ook in de ontwikkeling van de persoon(lijkheid). Een bevruchte eicel loopt in grote lijnen een aantal stadia uit de voorgaande generaties van wormen tot vissen van vele miljoenen jaren terug door. Een pasgeboren baby is eerst nog één met zijn omgeving, ongescheiden. Als een koning(in) wordt hij/zij in de paradijselijke watten gelegd, omdat het zelf nog niets kan. Ouderliefde maakt dat de ouders er zoveel moeite voor hun spruit over hebben en daarnaast heeft de kleine nog iets vertederends over zich om die liefde te belonen.
Van een vanzelfsprekende en natuurlijke gebondenheid groeit de mens eerst naar autonomie en tijdens dat proces oefent hij af en toe het maken van een verbinding bijvoorbeeld door verliefd te worden of een baantje te zoeken. Zijn hele leven zal de mens keuzes moeten maken die op een abstract niveau neerkomen op scheiden of verbinden.
Als peuter ontwikkelt de mens zijn ego. Dat is de drijvende kracht die hem doet afscheiden van zijn omgeving. Die autonomie kan prettig zijn, maar is soms ook onzeker en moet niet te ver worden doorgevoerd. Mensen met een groot ego zijn snel uit balans en lijden veel. “mensen die VOL van zichzelf zijn, zijn snel beLEDIGd”. Voor de wat ouderen is het aantrekkelijk om hun ego weer wat los te laten. Immers zij worden zich meer en meer bewust van hun kwetsbaarheid en sterfelijkheid. In die fase is acceptatie van de eindigheid van het leven de uitdaging.
Je onthechten van je ego doe je door in contact te komen met je Hogere Zelf en te leven vanuit een liefdevolle benadering, door niet te snel te oordelen, geen onnodige strijd aan te gaan of door koste wat het kost te proberen gelijk te halen. Het is vooral open staan en laten in plaats van doen. Er is geen duidelijkere aanbeveling te doen. Spiritualiteit vraagt nu eenmaal te accepteren dat er geen 100% zekerheid meer valt te geven. Geduld hebben, het goede voorbeeld geven en volgen en grenzen stellen aan jezelf en anderen.
Ook op het niveau van de samenleving zie je een sociale en liberale kracht haar werk doen. In de politiek vormt het midden ongeveer een even grote menging van links (sociaal) en rechts (liberaal). Sommige politieke partijen zouden die vermenging zelfs een integratie noemen, een hoger plan.
Freud onderscheidde in zijn psychologische werk Eros en Thanatos. Eros vormde de verbindende kracht. Thanatos stond voor de doodsdrift. Op dat punt lijkt Freud de plank mis te hebben geslagen. Welk normaal functionerend mens wil er nu dood? Freud had er beter aangedaan om de tweede kracht als een vrijheidsdrift of vrijheidsdrang aan te duiden. De mens wordt zowel aangetrokken tot de verbinding via de liefde als tot het niet-verbonden zijn in autonomie.
Wanneer de mens zich in zijn volwassenheid heeft losgemaakt dan is er soms terugval of de kinderlijke behoefte om weer te versmelten, maar dit roept niet voor niets angst op om zichzelf te verliezen of wordt regressie genoemd. Het zijn allemaal negatieve connotaties die er op wijzen dat er geen weg terug is. Er komt alleen een eind aan bij de dood en sommigen verwachten daarvan een hereniging. Mogelijk is dat een lichte aanwijzing voor Thanatos, de doodsdrift.
Het is de kunst om de twee krachten (liefde en vrijheid) in evenwicht te houden en te laten samenwerken tot groei en vooruitgang, pas dan kan de mens transcenderen. Met Transcenderen (Wikipedia) wordt het overschrijden van de grens van de gewone vorm van waarnemen of bewustzijn bedoeld. Transcenderen berust op de veronderstelling dat men behalve de fysieke "buitenkant" van dingen, ook een diepere "binnenkant" op kan merken.
En daarmee zijn we weer aanbeland bij de optimale omstandigheden om opmerkzaam te zijn, namelijk het spanningsveld tussen betrokken zijn (liefde) en de juiste afstand houden (vrijheid), die ook de grondslag vormen van respect en “schouwen”.
Een andere auteur die al jaren over vrijheid en liefde vertelt is Osho. Zie deze video.
In de natuur zie je veel bijna gelijke helften, bijvoorbeeld de gespiegelde linker- en rechterkant van een lichaam. De natuur zit vol van twee-eenheden, met gescheiden functies, zoals het para(sympatische) zenuwstelsel en de grote en kleine bloedsomloop. Een twee-eenheid vormen ook man-vrouw of de twee hersenhelften. De twee onderdelen van de eenheid vormen krachten, die soms samen- en soms elkaar tegenwerken.
Het lijkt wel of in de natuur vrijwel alles dubbel wordt uitgevoerd en met terugkoppelingen om een balans te zoeken. De functie is bijvoorbeeld het vinden van het evenwicht of het schatten van afstand of richting, deels is het om functies over te nemen als er één uitvalt. De mens bestaat uit lagen als cellen en organen, die ieder hun eigen functie hebben, maar een gemeenschappelijk belang hebben om te overleven, zoals de spijsvertering, de slaap, alertheid en de angst. Een ander doel van de tweedeling is dat het individu op een bepaald niveau een verantwoorde keuze kan maken. Op het niveau van de geslachtsorganen is er geen voorkeur voor wie een nieuw leven creëert. De zaadcel die het eerst komt, mag de eicel bevruchten. Het zijn man en vrouw die als bezitters van het lichaam -op een niveau hoger- de keuze hebben om zich voort te planten. Gelukkig is voor die keuze vaak een positieve reden, met andere woorden een keuze voor een baby uit liefde. Die liefde is nodig om de energie op te brengen om voor het kind te zorgen. Liefde speelt geen rol bij lichaamscellen of –organen. Er is in de natuur veel onverschilligheid en morele overwegingen zijn meestal afwezig. Overleven van de soort is belangrijk en ook de evolutie lijkt haar agenda te hebben, namelijk ontwikkeling van kwaliteit.
Zo zit het ook in de ontwikkeling van de persoon(lijkheid). Een bevruchte eicel loopt in grote lijnen een aantal stadia uit de voorgaande generaties van wormen tot vissen van vele miljoenen jaren terug door. Een pasgeboren baby is eerst nog één met zijn omgeving, ongescheiden. Als een koning(in) wordt hij/zij in de paradijselijke watten gelegd, omdat het zelf nog niets kan. Ouderliefde maakt dat de ouders er zoveel moeite voor hun spruit over hebben en daarnaast heeft de kleine nog iets vertederends over zich om die liefde te belonen.
Van een vanzelfsprekende en natuurlijke gebondenheid groeit de mens eerst naar autonomie en tijdens dat proces oefent hij af en toe het maken van een verbinding bijvoorbeeld door verliefd te worden of een baantje te zoeken. Zijn hele leven zal de mens keuzes moeten maken die op een abstract niveau neerkomen op scheiden of verbinden.
Als peuter ontwikkelt de mens zijn ego. Dat is de drijvende kracht die hem doet afscheiden van zijn omgeving. Die autonomie kan prettig zijn, maar is soms ook onzeker en moet niet te ver worden doorgevoerd. Mensen met een groot ego zijn snel uit balans en lijden veel. “mensen die VOL van zichzelf zijn, zijn snel beLEDIGd”. Voor de wat ouderen is het aantrekkelijk om hun ego weer wat los te laten. Immers zij worden zich meer en meer bewust van hun kwetsbaarheid en sterfelijkheid. In die fase is acceptatie van de eindigheid van het leven de uitdaging.
Je onthechten van je ego doe je door in contact te komen met je Hogere Zelf en te leven vanuit een liefdevolle benadering, door niet te snel te oordelen, geen onnodige strijd aan te gaan of door koste wat het kost te proberen gelijk te halen. Het is vooral open staan en laten in plaats van doen. Er is geen duidelijkere aanbeveling te doen. Spiritualiteit vraagt nu eenmaal te accepteren dat er geen 100% zekerheid meer valt te geven. Geduld hebben, het goede voorbeeld geven en volgen en grenzen stellen aan jezelf en anderen.
Ook op het niveau van de samenleving zie je een sociale en liberale kracht haar werk doen. In de politiek vormt het midden ongeveer een even grote menging van links (sociaal) en rechts (liberaal). Sommige politieke partijen zouden die vermenging zelfs een integratie noemen, een hoger plan.
Freud onderscheidde in zijn psychologische werk Eros en Thanatos. Eros vormde de verbindende kracht. Thanatos stond voor de doodsdrift. Op dat punt lijkt Freud de plank mis te hebben geslagen. Welk normaal functionerend mens wil er nu dood? Freud had er beter aangedaan om de tweede kracht als een vrijheidsdrift of vrijheidsdrang aan te duiden. De mens wordt zowel aangetrokken tot de verbinding via de liefde als tot het niet-verbonden zijn in autonomie.
Wanneer de mens zich in zijn volwassenheid heeft losgemaakt dan is er soms terugval of de kinderlijke behoefte om weer te versmelten, maar dit roept niet voor niets angst op om zichzelf te verliezen of wordt regressie genoemd. Het zijn allemaal negatieve connotaties die er op wijzen dat er geen weg terug is. Er komt alleen een eind aan bij de dood en sommigen verwachten daarvan een hereniging. Mogelijk is dat een lichte aanwijzing voor Thanatos, de doodsdrift.
Het is de kunst om de twee krachten (liefde en vrijheid) in evenwicht te houden en te laten samenwerken tot groei en vooruitgang, pas dan kan de mens transcenderen. Met Transcenderen (Wikipedia) wordt het overschrijden van de grens van de gewone vorm van waarnemen of bewustzijn bedoeld. Transcenderen berust op de veronderstelling dat men behalve de fysieke "buitenkant" van dingen, ook een diepere "binnenkant" op kan merken.
En daarmee zijn we weer aanbeland bij de optimale omstandigheden om opmerkzaam te zijn, namelijk het spanningsveld tussen betrokken zijn (liefde) en de juiste afstand houden (vrijheid), die ook de grondslag vormen van respect en “schouwen”.
Een andere auteur die al jaren over vrijheid en liefde vertelt is Osho. Zie deze video.
Internet als biechtstoel
Internet als biechtstoel, collectief geheugen, alibi, dumpplaats, plek om los te gaan
Er zijn in Nederland rond de 1 miljoen potentiële schrijvers. Velen dromen van het schrijven van een boek, maar de meesten gaan voor het succes op de korte termijn. Zij schrijven op Internet of hun eigen columns, weblogs of zij reageren op anderen.
Het gebrek aan talent van de meesten is overduidelijk, maar zij zullen zelf tevreden zijn dat het ei weliswaar niet tot broedsucces zal leiden, maar dat het dan toch maar gelegd en in sommige gevallen (naar een ander) geworpen is. Die laatste "talenten" zie je vooral (af)reageren op nieuwssites.
Je kunt je eigen boek uitgeven via sites die werken met printing on demand. Het boek wordt dan pas gedrukt als iemand het koopt. Het is een veilige manier om te uit te vinden hoeveel mensen bereid zijn hun geld om te ruilen voor jouw talent. Is dat niemand dan heeft het jou geen geld gekost, alleen maar tijd, maar je bent kwijt wat op je hart lag. En korte ontboezemingen, kun je altijd nog aan je vrienden opbiechten.
Werd de prullenbak vroeger het ronde of grijze archief genoemd, tegenwoordig is Internet het digitale archief. Als je anoniem schrijft dan ben je zeker veilig, kun je ook paradoxaal genoeg wat meer van jezelf laten zien, maar beroemd word je dan natuurlijk nooit.
Wil je bewijzen dat je iets eerder plaatste dan een ander, dan helpt Alexa. Tot vele jaren terug is de geschiedenis van veranderingen aan een website terug te halen.
Inbrekers zijn gepakt via Facebooks of hebben mensen juist een alibi opgeleverd omdat ze konden bewijzen dat zij op een bepaalde tijd ergens anders waren dan op de "scene of crime".
Bijna niemand zal jouw ontboezemingen lezen op jouw weblog, tenzij iemand in een zoekmachine precies die zoekwoorden combineert die leiden tot jouw tekst. En dan kan de tekst die jij hebt geschreven weleens precies de tekst zijn waar die de ander naar op zoek is.
One man’s trash is another man’s treasure.
Er zijn in Nederland rond de 1 miljoen potentiële schrijvers. Velen dromen van het schrijven van een boek, maar de meesten gaan voor het succes op de korte termijn. Zij schrijven op Internet of hun eigen columns, weblogs of zij reageren op anderen.
Het gebrek aan talent van de meesten is overduidelijk, maar zij zullen zelf tevreden zijn dat het ei weliswaar niet tot broedsucces zal leiden, maar dat het dan toch maar gelegd en in sommige gevallen (naar een ander) geworpen is. Die laatste "talenten" zie je vooral (af)reageren op nieuwssites.
Je kunt je eigen boek uitgeven via sites die werken met printing on demand. Het boek wordt dan pas gedrukt als iemand het koopt. Het is een veilige manier om te uit te vinden hoeveel mensen bereid zijn hun geld om te ruilen voor jouw talent. Is dat niemand dan heeft het jou geen geld gekost, alleen maar tijd, maar je bent kwijt wat op je hart lag. En korte ontboezemingen, kun je altijd nog aan je vrienden opbiechten.
Werd de prullenbak vroeger het ronde of grijze archief genoemd, tegenwoordig is Internet het digitale archief. Als je anoniem schrijft dan ben je zeker veilig, kun je ook paradoxaal genoeg wat meer van jezelf laten zien, maar beroemd word je dan natuurlijk nooit.
Wil je bewijzen dat je iets eerder plaatste dan een ander, dan helpt Alexa. Tot vele jaren terug is de geschiedenis van veranderingen aan een website terug te halen.
Inbrekers zijn gepakt via Facebooks of hebben mensen juist een alibi opgeleverd omdat ze konden bewijzen dat zij op een bepaalde tijd ergens anders waren dan op de "scene of crime".
Bijna niemand zal jouw ontboezemingen lezen op jouw weblog, tenzij iemand in een zoekmachine precies die zoekwoorden combineert die leiden tot jouw tekst. En dan kan de tekst die jij hebt geschreven weleens precies de tekst zijn waar die de ander naar op zoek is.
One man’s trash is another man’s treasure.
Moeiteloos leven in overvloed
In Leven in overvloed beschrijft Deepak Chopra de stappen naar het besef van rijkdom, gebaseerd op een "werkelijk" begrip van hoe de natuur werkt. De natuur schept dingen of een lichaam op dezelfde wijze waarop ze een gedachte creëert en ook uit hetzelfde materiaal.
Alles is opgebouwd uit subatomaire deeltjes die fluctuaties zijn in energie en informatie. Volgens Chopra zijn gedachten het immateriële basismateriaal van het heelal. We zijn allemaal denkende wezens in een denkend heelal. Levenservaringen zijn het continuüm van lichaam en omgeving. In het boek beantwoordt Chopra de vraag “wat is de ideale bewustzijnstoestand, de toestand van informatie en energie die zorgt voor rijkdom in ons leven?”
Overvloed is meer dan geld alleen, het is de weelde, de stroom, de vrijgevigheid van het universum waardoor elke wens die we hebben zonder moeite in vervulling kan gaan.
Chopra beschrijft de stappen naar het scheppen van overvloed van A tot Z.
De G staat voor generositeit, God en gat. Generositeit en dankbaarheid zijn eigenschappen die als vanzelf horen bij het besef van overvloed. Niemand is overvloediger dan God, want God is het veld van alle mogelijkheden.
Het mechanisme waarmee alle wensen vervuld kunnen worden bestaat uit vier stappen.
Met deze benadering sluit Deepak Chopra naadloos aan bij meditatie, mindfulness en Eckhart Tolle, die oproept je niet te identificeren met jouw gedachten of het gevoel, maar als een observator die tegelijk waarneemt en deelneemt rustig een open verbinding te maken met de eenheid van het universum.
Alles is opgebouwd uit subatomaire deeltjes die fluctuaties zijn in energie en informatie. Volgens Chopra zijn gedachten het immateriële basismateriaal van het heelal. We zijn allemaal denkende wezens in een denkend heelal. Levenservaringen zijn het continuüm van lichaam en omgeving. In het boek beantwoordt Chopra de vraag “wat is de ideale bewustzijnstoestand, de toestand van informatie en energie die zorgt voor rijkdom in ons leven?”
Overvloed is meer dan geld alleen, het is de weelde, de stroom, de vrijgevigheid van het universum waardoor elke wens die we hebben zonder moeite in vervulling kan gaan.
Chopra beschrijft de stappen naar het scheppen van overvloed van A tot Z.
De G staat voor generositeit, God en gat. Generositeit en dankbaarheid zijn eigenschappen die als vanzelf horen bij het besef van overvloed. Niemand is overvloediger dan God, want God is het veld van alle mogelijkheden.
Het mechanisme waarmee alle wensen vervuld kunnen worden bestaat uit vier stappen.
- glip in het gat tussen gedachten. Het gat is het raam, de gang, de transformationele draaikolk waardoor de individuele psyche communiceert met de kosmische psyche.
- maak u een duidelijke voorstelling van een duidelijk doel in het gat.
- laat uw verlangen naar het resultaat varen, want streven naar of gehecht raken aan het resultaat leidt er automatisch toe dat u het gat verlaat.
- laat het universum de rest regelen.
Met deze benadering sluit Deepak Chopra naadloos aan bij meditatie, mindfulness en Eckhart Tolle, die oproept je niet te identificeren met jouw gedachten of het gevoel, maar als een observator die tegelijk waarneemt en deelneemt rustig een open verbinding te maken met de eenheid van het universum.
Succes verzekerd, want klagen over het gebrek aan resultaat is vragen om moeilijkheden.
12 november is de dag van respect
Respect is een woord dat te pas en te onpas wordt gebruikt en geroepen.
Respect is een metawaarde, waarin twee complementaire kernwaarden worden verenigd: autonomie en betrokkenheid, oftewel vrijheid en liefde, oftewel liberaal en sociaal. Respect geldt voor mensen onderling, maar ook in de verhouding tussen mens en dier of de natuur.
Wat respect is kunnen we eigenlijk in een split-second weten. Kijk maar eens naar de afstand die twee mensen naar elkaar toe aanhouden wanneer ze elkaar op straat ontmoeten en een gesprek aangaan. We weten samen onbewust precies die afstand te vinden die uitdrukt dat we betrokken bij elkaar zijn en toch ook elkaars vrijheid niet aantast. Wanneer een van de twee dronken of kwaad is op de ander, dan lukt het niet meer zo gemakkelijk om de juiste afstand vanzelf aan te nemen en respect te betonen.
Respect breng je op uit fatsoen, liefde, discipline. Mensen verliezen respect van anderen wanneer ze te ver en/of te lang over andermans grenzen gaan.
Met een buiging maak je duidelijk dat je je niet boven de ander stelt, maar in bescheidenheid en vertrouwen dichterbij komt.
Hieronder een aantal links naar artikelen, waarop deze gedachte is uitgewerkt.
Tussen mensen onderling (op de site “we hebben allebei gelijk”):
Respect voel je aan en moet je leren
Tussen ouderen en jongeren.
Tussen mens en dier.
Respect is een metawaarde, waarin twee complementaire kernwaarden worden verenigd: autonomie en betrokkenheid, oftewel vrijheid en liefde, oftewel liberaal en sociaal. Respect geldt voor mensen onderling, maar ook in de verhouding tussen mens en dier of de natuur.
Wat respect is kunnen we eigenlijk in een split-second weten. Kijk maar eens naar de afstand die twee mensen naar elkaar toe aanhouden wanneer ze elkaar op straat ontmoeten en een gesprek aangaan. We weten samen onbewust precies die afstand te vinden die uitdrukt dat we betrokken bij elkaar zijn en toch ook elkaars vrijheid niet aantast. Wanneer een van de twee dronken of kwaad is op de ander, dan lukt het niet meer zo gemakkelijk om de juiste afstand vanzelf aan te nemen en respect te betonen.
Respect breng je op uit fatsoen, liefde, discipline. Mensen verliezen respect van anderen wanneer ze te ver en/of te lang over andermans grenzen gaan.
Met een buiging maak je duidelijk dat je je niet boven de ander stelt, maar in bescheidenheid en vertrouwen dichterbij komt.
Hieronder een aantal links naar artikelen, waarop deze gedachte is uitgewerkt.
Tussen mensen onderling (op de site “we hebben allebei gelijk”):
Respect voel je aan en moet je leren
Tussen ouderen en jongeren.
Tussen mens en dier.
Liefde stroomt
“Make love, not war” was de leus in de zestiger jaren (tegen de oorlog in Vietnam). Zou het zo gemakkelijk gaan: “liefde maken”? Ook het werkwoord “de liefde bedrijven” klinkt als twee acteurs die een toneelstuk spelen.
Is liefde niet meer iets wat stroomt, waar nooit een einde aan komt, maar wat soms niet op gang lijkt te komen? Het is er of is er niet. Je kunt liefde niet afdwingen, wel weggeven, maar niet verspillen.
Net als de wet van behoud van energie en de transformatie van energie kan liefde niet uit het niets worden gegenereerd, maar ook niet opraken en vele vormen aannemen. Je kunt de vorm grijpen en beïnvloeden, maar de liefde zelf is niet te grijpen en het wordt meer als je het deelt. Het begint te stromen.
Maar wie wacht tot het begint te stromen en wie zelf weinig geeft, kan lang wachten. Een liefdevol wezen zijn impliceert verandering en wederkerige afhankelijkheid.
Wij worden alleen liefdevol wanneer wij gelukkig zijn. Liefde is een uitdrukking van geluk.
Voor wie het lastig is om een liefdevolle verbinding met een ander te maken is het beter om eerst aan zichzelf te denken. Zie jezelf als een kom die je vult met geluk en waarvan je de overvloed laat stromen voor wie er maar van wil drinken. Zonder voorbehoud, vrij en blij.
Liefde stokt wanneer je het vergeet te mengen met vrijheid. Zelfs in het woord “vrijheid” zit “vrij(en)”. Een geliefde verleiden met de belofte dat een binding met jou een grotere vrijheid oplevert is de meest effectieve manier om de interesse van de ander te wekken. Liefde koppelen aan vrijheid is wat anders dan “vrije liefde”. Dat begrip kan betekenen “ik kan mij niet binden, maar ik wil wel genieten van jouw liefde en morgen van de liefde van een ander”. Het kan ook betekenen “vrij stromende liefde”. Vrij stromende liefde, die geen moeite kost om op te brengen of te ontvangen, is een goed teken, van de paradox van volwassenheid en kinderlijke onbevangenheid. The best of both worlds.
Het gaat om open staan, met je hart, hoe vaag dat ook klinkt. Misschien is liefde in de praktijk ongrijpbaar, maar is het vooral belangrijk dat het verstand zich er zo weinig mogelijk mee bemoeit. Liefde wil stromen, niet alleen nu, maar hopelijk ook later. Het verstand kan dat proces alleen maar blokkeren.
Liefde is niet hetzelfde als een hevige verliefdheid. Mensen die in een diepe verliefdheid verzonken zijn geraakt zouden, na er eerst goed van te genieten, zichzelf toch de vraag moeten stellen: hoopte ik van mijn geliefde iets te krijgen wat ik nooit heb gehad? En heb ik echt wel een ander nodig om dat te krijgen, kan ik het mijzelf niet geven?
En wie de stroom van liefde naar zichzelf weet te richten en wie het niet probeert vast te houden, wordt voor een ander vanzelf aantrekkelijk om mee te verbinden.
Voor boeken over liefde, klik hier.
Is liefde niet meer iets wat stroomt, waar nooit een einde aan komt, maar wat soms niet op gang lijkt te komen? Het is er of is er niet. Je kunt liefde niet afdwingen, wel weggeven, maar niet verspillen.
Net als de wet van behoud van energie en de transformatie van energie kan liefde niet uit het niets worden gegenereerd, maar ook niet opraken en vele vormen aannemen. Je kunt de vorm grijpen en beïnvloeden, maar de liefde zelf is niet te grijpen en het wordt meer als je het deelt. Het begint te stromen.
Maar wie wacht tot het begint te stromen en wie zelf weinig geeft, kan lang wachten. Een liefdevol wezen zijn impliceert verandering en wederkerige afhankelijkheid.
Wij worden alleen liefdevol wanneer wij gelukkig zijn. Liefde is een uitdrukking van geluk.
Voor wie het lastig is om een liefdevolle verbinding met een ander te maken is het beter om eerst aan zichzelf te denken. Zie jezelf als een kom die je vult met geluk en waarvan je de overvloed laat stromen voor wie er maar van wil drinken. Zonder voorbehoud, vrij en blij.
Liefde stokt wanneer je het vergeet te mengen met vrijheid. Zelfs in het woord “vrijheid” zit “vrij(en)”. Een geliefde verleiden met de belofte dat een binding met jou een grotere vrijheid oplevert is de meest effectieve manier om de interesse van de ander te wekken. Liefde koppelen aan vrijheid is wat anders dan “vrije liefde”. Dat begrip kan betekenen “ik kan mij niet binden, maar ik wil wel genieten van jouw liefde en morgen van de liefde van een ander”. Het kan ook betekenen “vrij stromende liefde”. Vrij stromende liefde, die geen moeite kost om op te brengen of te ontvangen, is een goed teken, van de paradox van volwassenheid en kinderlijke onbevangenheid. The best of both worlds.
Het gaat om open staan, met je hart, hoe vaag dat ook klinkt. Misschien is liefde in de praktijk ongrijpbaar, maar is het vooral belangrijk dat het verstand zich er zo weinig mogelijk mee bemoeit. Liefde wil stromen, niet alleen nu, maar hopelijk ook later. Het verstand kan dat proces alleen maar blokkeren.
Liefde is niet hetzelfde als een hevige verliefdheid. Mensen die in een diepe verliefdheid verzonken zijn geraakt zouden, na er eerst goed van te genieten, zichzelf toch de vraag moeten stellen: hoopte ik van mijn geliefde iets te krijgen wat ik nooit heb gehad? En heb ik echt wel een ander nodig om dat te krijgen, kan ik het mijzelf niet geven?
En wie de stroom van liefde naar zichzelf weet te richten en wie het niet probeert vast te houden, wordt voor een ander vanzelf aantrekkelijk om mee te verbinden.
Voor boeken over liefde, klik hier.
Vind een nieuwe liefde via spiritueel daten
In Happinez nummer 4, 2009 aandacht voor spiritueel daten
Aanvaard vergankelijkheid
Om te kunnen liefhebben zul je moeten aanvaarden dat verandering, verlies en verdriet in het leven onvermijdelijk zijn. We lijden minder wanneer we het lijden erkennen als onderdeel van het leven, zegt de Boeddha. Lijden is voor een groot deel het gevolg van de onrust die we creëren wanneer we eisen dat het leven 'eerlijk' is en geen hindernissen, uitdagingen of ziekte omvat.
Ook in de liefde gaan dingen voorbij of veranderen ze. We zeggen hallo en vaarwel. We zijn het ene moment verbonden, het andere niet meer. Een teder moment is nooit hetzelfde. Geluk en verdriet bestaan naast elkaar, horen zelfs bij elkaar. Wanneer we het spirituele pad volgen, schrijft Charlotte Kasl, laten we de dingen zijn zoals ze zijn, we kijken ernaar en zien hoe ze voorbijgaan, zoals een briesje. De spirituele liefdesweg is vloeiend, ongrijpbaar en ondefinieerbaar. We stoppen de stroom als we proberen ons aan iets vast te houden. Onze partner blijft niet eeuwig dezelfde en dat moeten we ook niet willen. We dienen elke dag met een nieuwe blik naar elkaar te kijken, met heldere ogen en een open geest, zodat we de persoon van vandaag kunnen zien en niet een beeld uit het verleden.
Tot zover Happinez.
Hoe vind je een nieuwe liefde in je leven? In haar boek 'Als de Boeddha zou daten' combineert Charlotte Kasl verschillende spirituele tradities om je duidelijk te maken hoe je op een waarachtige manier een partner vindt zonder jezelf in dat proces te verliezen. Het boek leert je dat wanneer je trouw blijft aan je persoonlijke spirituele reis, je inherente nieuwsgierigheid, compassie en intuïtie je zullen leiden bij het vinden van je ideale partner. De hoofdstukken zijn onder meer gebaseerd op de volgende tips (met links naar artikelen buiten het boek van Kasl).
• Formuleer je wens tegenover het universum.
• Laat je leiden door je hogere zelf en niet door het ego.
• Zoek naar je ware gelijke.
• Blijf trouw aan jouw spiritiuele pad.
• Vind de balans tussen geven en ontvangen.
Geschreven in dezelfde praktische, spirituele, wijze toonzetting als die waarmee Charlotte Kasl haar lezers bediende in het eerste deel van deze reeks, Als de Boeddha zou daten, is het boek hieronder gericht op iedereen die zijn of haar relatie wil bevestigen, verdiepen en/of vernieuwen. Kasl laat zien hoe je levendige, bevredigende en duurzame relaties kunt hebben door middel van aandacht, waarheid en compassie, hoe je met een open geest jezelf en je partner elke dag opnieuw kunt waarnemen. Het huwelijk wordt op die manier een reis die boeddhistische principes met elementen van psychologie en andere spirituele tradities met elkaar verbindt.
Diagnose en verdienmodel
Wanneer je een beroep op de gezondheidszorg doet, is de diagnose die je krijgt niet een open vraag. Psychiater Toon Vriens: ‘In de psychiatrie ben je een gediagnosticeerd geval dat past in een categorie waarvoor een behandelaar geld krijgt’.
Artsen krijgen verschillende beloning voor verschillende diagnoses: het ene ziektebeeld levert meer op dan het andere. Bron: Volkskrant 28 maart 2009.
Deze omstandigheden maken dat je als cliënt niet met zekerheid weet dat je de juiste diagnose krijgt en de goedkoopste behandeling. Ook maakt het onderzoeksresultaten minder objectief en kunnen daarop baseerde politiek besluiten minder worden vertrouwd. Zelf denken en kritisch blijven is het adagium.
Meer hierover lezen? Onder redactie van Erik Schut en Frans Rutten beoogt het leerboek Economie van de gezondheidszorg de lezers een goede basiskennis van de zorgeconomie te verschaffen. Onderwerpen onder meer:
- de bijdrage van investeringen in gezondheidszorg aan de volksgezondheid;
- het effect van eigen betalingen op het gedrag van zorgvragers;
- het effect van de wijze van honoreren op het gedrag van zorgaanbieders;
- de invloed van zorgverzekeringen op het zorggebruik;
- de aanwezigheid van schaalvoordelen bij zorginstellingen;
- de economische evaluatie van nieuwe medische technologieën;
- de meting van de relatieve prestaties van de zorgstelsels in verschillende landen.
Sinds 1952 wordt de Diagnostic and Statistical Manual (DSM) opgesteld en elke pakweg vijftien jaar verschijnt er een nieuwe editie. Alle - door de schrijvers van de DSM - erkende psychiatrische stoornissen staan erin, met bijbehorende kenmerken. Er is veel kritiek op de DSM.
Artsen krijgen verschillende beloning voor verschillende diagnoses: het ene ziektebeeld levert meer op dan het andere. Bron: Volkskrant 28 maart 2009.
Deze omstandigheden maken dat je als cliënt niet met zekerheid weet dat je de juiste diagnose krijgt en de goedkoopste behandeling. Ook maakt het onderzoeksresultaten minder objectief en kunnen daarop baseerde politiek besluiten minder worden vertrouwd. Zelf denken en kritisch blijven is het adagium.
Meer hierover lezen? Onder redactie van Erik Schut en Frans Rutten beoogt het leerboek Economie van de gezondheidszorg de lezers een goede basiskennis van de zorgeconomie te verschaffen. Onderwerpen onder meer:
- de bijdrage van investeringen in gezondheidszorg aan de volksgezondheid;
- het effect van eigen betalingen op het gedrag van zorgvragers;
- het effect van de wijze van honoreren op het gedrag van zorgaanbieders;
- de invloed van zorgverzekeringen op het zorggebruik;
- de aanwezigheid van schaalvoordelen bij zorginstellingen;
- de economische evaluatie van nieuwe medische technologieën;
- de meting van de relatieve prestaties van de zorgstelsels in verschillende landen.
Sinds 1952 wordt de Diagnostic and Statistical Manual (DSM) opgesteld en elke pakweg vijftien jaar verschijnt er een nieuwe editie. Alle - door de schrijvers van de DSM - erkende psychiatrische stoornissen staan erin, met bijbehorende kenmerken. Er is veel kritiek op de DSM.
Problemen met stress oplossen of ontlopen
Copingstrategieën worden toegepast bij stress, probleemgedrag en andere tegenslagen. Er zijn vele manieren om met tegenslagen en onbalans in je leven om te gaan, namelijk probleemgerichte, responsgerichte en emotiegerichte coping.
Probleemgerichte coping
Je zoekt een oplossing voor het probleem door verandering aan te brengen in de situatie die stress of tegenslag veroorzaakt.
Responsgerichte coping
Is er op gericht om de gevolgen van een probleem of tegenslag te verminderen, door bijvoorbeeld meditatie.
Emotiegerichte coping
Het probleem wordt opgelost door de onplezierige gevolgen van stress of tegenslagen te ontvluchten.
Hieronder een aantal vermijdingsstrategieën. Door het gebruiken maken hiervan wordt het werkelijke contact met onszelf en de ander vermeden. Deze mechanismen zijn alleen neurotisch als we ze te pas en te onpas of chronisch gebruiken.
Introjectie. Ideeën, normen, boodschappen slikken die niet bij je passen.
Confluentie. Samenvloeien, niet meer weten waar de een ophoudt en waar de ander begint, geen grenzen voelen.
Deflexie. Vermijden van de werkelijke emotie door de aandacht als het ware af te leiden b.v. door omslachtigheid, altijd glimlachten, weglachen, enz.
Op zeker spelen. Zorgen dat men alle gevolgen en informatie kent.
Projectie. Wat je bij de ander neerlegt is een deel van jezelf dat je ontkent. Door de ogen van een ander naar jezelf en anderen kijken.
Retroflectie. Aan jezelf doen wat je aan de anderen wilt doen.
Je kracht omkeren i.p.v. naar buiten te richten. b.v. nagelbijten, je ongenoegens opvreten in plaats van ze uit te spugen daar waar ze horen. Jezelf wiegen, vasthouden, strelen omdat je dat niet aan een ander durft te vragen.
Meelopen. Het kleiner maken van de verschillen, glad strijken, sussen. Dit mechanisme is een verzachtende maatregel om het vooral niet te lastig te maken.
Uit de weg gaan. Dit leidt vaak tot uitstelgedrag en dagdromen waarbij men steeds weer goede en nieuwe voornemens maakt.
Egotisme. Het onder alle omstandigheden alles en iedereen onder controle willen houden. Geen spontane uitingen toestaan. Het bewaken van de identiteit door denken, analyseren en het oncontroleerbare deel van onszelf te controleren om toch vooral niet in verwarring te raken.
Vermijdende gehechtheid. Dit uit zich op twee manieren: de dismissing en de angstige stijl van vermijding. Dismissing is een vermijdingsstrategie waarbij de behoefte aan contact met anderen wordt ontkend. Deze mensen geven aan dat relaties onbelangrijk zijn, zij tonen vijandigheid in relaties met anderen en deze worden als niet-ondersteunend ervaren.
Bij een angstige stijl van vermijding is de wens tot sociaal contact wel aanwezig, maar de emotionele nabijheid van anderen wordt bewust vermeden uit angst voor teleurstelling.
Meer lezen over omgaan met stress? Klik hier.
Probleemgerichte coping
Je zoekt een oplossing voor het probleem door verandering aan te brengen in de situatie die stress of tegenslag veroorzaakt.
Responsgerichte coping
Is er op gericht om de gevolgen van een probleem of tegenslag te verminderen, door bijvoorbeeld meditatie.
Emotiegerichte coping
Het probleem wordt opgelost door de onplezierige gevolgen van stress of tegenslagen te ontvluchten.
Hieronder een aantal vermijdingsstrategieën. Door het gebruiken maken hiervan wordt het werkelijke contact met onszelf en de ander vermeden. Deze mechanismen zijn alleen neurotisch als we ze te pas en te onpas of chronisch gebruiken.
Introjectie. Ideeën, normen, boodschappen slikken die niet bij je passen.
Confluentie. Samenvloeien, niet meer weten waar de een ophoudt en waar de ander begint, geen grenzen voelen.
Deflexie. Vermijden van de werkelijke emotie door de aandacht als het ware af te leiden b.v. door omslachtigheid, altijd glimlachten, weglachen, enz.
Op zeker spelen. Zorgen dat men alle gevolgen en informatie kent.
Projectie. Wat je bij de ander neerlegt is een deel van jezelf dat je ontkent. Door de ogen van een ander naar jezelf en anderen kijken.
Retroflectie. Aan jezelf doen wat je aan de anderen wilt doen.
Je kracht omkeren i.p.v. naar buiten te richten. b.v. nagelbijten, je ongenoegens opvreten in plaats van ze uit te spugen daar waar ze horen. Jezelf wiegen, vasthouden, strelen omdat je dat niet aan een ander durft te vragen.
Meelopen. Het kleiner maken van de verschillen, glad strijken, sussen. Dit mechanisme is een verzachtende maatregel om het vooral niet te lastig te maken.
Uit de weg gaan. Dit leidt vaak tot uitstelgedrag en dagdromen waarbij men steeds weer goede en nieuwe voornemens maakt.
Egotisme. Het onder alle omstandigheden alles en iedereen onder controle willen houden. Geen spontane uitingen toestaan. Het bewaken van de identiteit door denken, analyseren en het oncontroleerbare deel van onszelf te controleren om toch vooral niet in verwarring te raken.
Vermijdende gehechtheid. Dit uit zich op twee manieren: de dismissing en de angstige stijl van vermijding. Dismissing is een vermijdingsstrategie waarbij de behoefte aan contact met anderen wordt ontkend. Deze mensen geven aan dat relaties onbelangrijk zijn, zij tonen vijandigheid in relaties met anderen en deze worden als niet-ondersteunend ervaren.
Bij een angstige stijl van vermijding is de wens tot sociaal contact wel aanwezig, maar de emotionele nabijheid van anderen wordt bewust vermeden uit angst voor teleurstelling.
Meer lezen over omgaan met stress? Klik hier.
Het positieve van de negatie
De mogelijkheden van wat niet is
Er zit meer wijsheid in het ontkennende element dan in het bevestigende. En dat is contra-intuïtief, maar toch een constructieve manier van omdenken.
Wikipedia. Het universum, alles wat er is, dus ook wat er niet is, wordt Tao (weg of pad) genoemd. De Tao is niet te kennen of te begrijpen, maar toont zich in 2 tegengestelde waarden: yin en yang. Het zijn geen absolute polen, zoals goed en kwaad alleen in relatie tot elkaar bestaan.
Wie naar kennis streeft
leert dagelijks bij;
wie naar Tao streeft
leert dagelijks af.
Elk is
Verstand omsluit elk is met is-niet en besluit elk is-niet met is. Met het verstand verdelen wij en onderscheiden wij het één van het ander.Met het kleine verstand wordt het één door het ander bepaald.
Met het grote verstand behoort het één bij het ander. Zonder verstand is het één het ander. (Ray Grigg).
Waarheid, zeg ik u, is een land zonder paden, dat langs geen enkele weg, door geen enkele godsdienst, geen enkele sekte, valt te bereiken (Jiddu Krishnamurti).
Ook Jiddu Krisnamurti. Door te ontkennen kom je tot het positieve, niet andersom. Door datgene te ontkennen wat geen liefde is kom je bij dat wat onmetelijk waar is, en dat is liefde. Dus, liefde is geen haat, dat is duidelijk; liefde is geen ijdelheid of arrogantie; liefde is niet in handen van macht - mensen die macht hebben willen meer macht najagen -, het doet er niet toe over wie, over een klein kind, over een groep mensen, of over een heel volk. Dat is bepaald geen liefde. Liefde is niet hetzelfde als genot, noch als begeerte.
Tot zover.
Denk niet per se positief, want dan kan jouw (in) enthousiasme verblinden, maar denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden. Een mogelijkheid is dat wat er nog niet is. Een effectieve mogelijkheid behoudt het goede en brengt het ontbrekende.
Het hindoeïsme kent de non-dualiteit: het overstijgende één zijn van de dualiteiten uitgedrukt als A-dvaita, niet-twee. Het is geen leer, theorie, methode, filosofie, geloof of levenswijze. Het verklaart niets en legt niets uit. Het gaat over het onverklaarbare, over wat niet te begrijpen is.
Wat we moeten doen in het leven is vaak moeilijk in (weinig) woorden te vangen. Het is veel gemakkelijker om te verwoorden wat we beter kunnen (na)laten.
Haal voordeel uit wat is, maar zie het nut van wat niet is.
Niet zijn vloeit zelfs waar er geen ruimte is.
Het enige wat er te doen is, is zijn (Lau Tse).
Maar is zijn duidelijk genoeg?
Ook andere inzichten zijn erg kort van stof.
Een paar voorbeelden.
(vrij naar Zen, Lau Tse).
Zij die het zeggen, weten het niet.
Zij die het weten, zeggen het niet.
Iets minder vaag en absoluut.
Zij die weten, spreken weinig.
Zij die veel spreken, spreken nog geen wijze woorden.
Alles wat ik zeker weet, is dat ik niets zeker weet (Socrates).
Waarover men niet spreken kan, zou men beter zwijgen (Ludwig Wittgenstein).
Wanneer iemand (wijselijk?) zwijgt kan dat 2 dingen betekenen: of hij weet het niet of het is een betekenisvol zwijgen.
Voorzichtigheid is dus geboden.
Vrijheid en grenzen
De centrale boodschap van de ethiek van de bijbel (de gulden regel) is zelfs een dubbele 'negatie': “wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet”.Ook 9 van de 10 geboden zijn als een negatie geformuleerd: “Gij zult niet …”.
Waarom hier de negatie wordt gebruikt, is om de vrijheid van de ander niet onnodig te beperken. De prioriteit van het ontkennende element ligt boven het bevestigende. Waar andermans vrijheid begint, houdt mijn vrijheid op. Vrijheid wordt het beste omschreven door concreet te zijn over wat het niet is. Ben je concreet over wat vrijheid wel is, dan dreig je het begrip te beperken in een vorm die het juist niet is. Woorden zijn beperkt om het transcendente uit te drukken, daarom wordt gesproken in termen van "noch dit, noch dit" (neti neti) waarbij uiteraard een relevante benadering wordt gekozen.
Meister Eckhart (ongeveer 1260-1327) was een Duitse filosoof en mysticus en een vertegenwoordiger van het gebruik van de negatie, de zogenaamde apofatische theologie. Volgens deze stroming kan men alleen in termen van negatie over God kan spreken: men kan wel zeggen wat God niet is, maar niet wat hij wel is.
Eckhart Tolle is een hedendaagse boeddhist die spreekt over de mogelijkheid om de ongrijpbare essentie kenbaar te maken door duidelijk te maken wat het niet is. Hier is hij te beluisteren op een video.
Het voorkomen van het ongewild overschrijden van andermans grenzen is ook de reden waarom er een etiquette bestaat. Mensen worden graag concreet in spelregels om te voorkomen dat zij andermans vrijheid aantasten. Maar dat levert wel veel regels op. En dan zie je al snel door de vele bomen het bos (het geheel) niet meer. Iedereen wil graag positief leven. Dat is een open deur, maar iemand die probeert positief te zijn zonder het tegendeel te accepteren is onecht en uit balans. Het positieve en het tegendeel horen, net zoals het linker- en rechterbeen, bij elkaar. Zij vormen een spanningsboog, die jij bestuurt. Wanneer je jouw beide benen laat samenwerken -in balans- kun je bewegen en dansen. Als een van beide domineert dan loop je uiteindelijk in cirkels.
Net als bij yang (mannelijk) en yin (vrouwelijk) is niet een van beide het goede of het slechte. Zij horen bij elkaar en gaan in elkaar over. In het samengaan ondersteunen en versterken ze elkaar; ze leveren ook een beetje in, maar weerhouden elkaar van de grotere nadelen van het extreme (zijn). Het negatieve (yin) is de ruimte waarin het positieve kan bestaan. Net zoals een kopje voornamelijk bestaat uit lege ruimte (niet-iets), waarin je thee (iets) kunt doen (ontvangen, yin). Het is niet de bedoeling om het negatieve een vorm te geven, het gaat erom dat je er niet tegen vecht of het ontkent, maar dat je leert zien dat het een plaats (zin) heeft. Ken het mannelijke en leef door het vrouwelijke.
Omgaan met (on)waarheid
'To see what is', dat is Jiddu Krishnamurti ten voeten uit, een man die los van iedere beweging, kerk of religie op zoek is naar waarheid.
"Ik zeg dat het inzicht in het eeuwige in het vergankelijke zetelt. Het ego moet verdwijnen en in het proces van het oplossen ervan vind je de waarheid, de heelheid".
"Ik spreek over waarheid en om die te vinden moet je een normaal mens zijn, vrij van angst, vrij van de behoefte op een ander te leunen of iets of iemand vereren, vrij van hebzucht, van macht, wreedheid, kwaadwilligheid en van alle tegengestelden".
Krishnamurti: jeugd en bewustwording (bol.com).
Negatieve metafysica als inspiratie
Negatieve metafysica kan een inspiratiebron zijn voor wat we niet moeten doen. Het kan ons bewust maken van negatieve gedachten en patronen die ons geluk in de weg staan. Het kan worden gebruikt om ons te helpen onze concepten en overtuigingen te verfijnen door ons te laten zien dat er verschillende manieren zijn om naar deze concepten te kijken, zowel in termen van aanwezigheid als afwezigheid, en door ons bewust te maken van onze eigen beperkingen en onwetendheid.
Vaak denken we bijvoorbeeld bij waarheid aan het hebben van correcte overtuigingen over de werkelijkheid. Dit wordt vaak aangeduid als "positieve waarheid", omdat het gaat om de aanwezigheid van iets dat waar is.
Maar we kunnen ook kijken naar "negatieve waarheid", waarbij we ons concentreren op wat niet waar is. Bijvoorbeeld, door te begrijpen wat het betekent om een valse overtuiging te hebben, kunnen we ook beter begrijpen wat het betekent om een juiste overtuiging te hebben. Door te kijken naar wat niet waar is, kunnen we ons denken verfijnen en de grenzen van ons begrip beter begrijpen.
Een ander voorbeeld is "niet-weten". Door ons te concentreren op wat we niet weten, kunnen we ons bewust worden van onze eigen beperkingen en kunnen we ons openstellen voor nieuwe ideeën en inzichten. Door ons te concentreren op onze onwetendheid, kunnen we ons denken uitdagen en onze geest openen voor nieuwe mogelijkheden.
Hier zijn er nog een paar voorbeelden.
Een voorbeeld van negatieve ethiek is het concept van "negatieve plichten". Dit zijn plichten die vereisen dat we bepaalde acties vermijden, in plaats van bepaalde acties te verrichten. Bijvoorbeeld, het vermijden van het schaden van anderen wordt beschouwd als een negatieve plicht, terwijl het helpen van anderen wordt beschouwd als een positieve plicht.
In feite kunnen de 10 geboden worden beschouwd als een reeks van negatieve plichten, waarbij elk gebod ons vertelt wat we moeten vermijden in plaats van wat we moeten doen.
Etiquette is nuttig om ons gedrag in sociale situaties te reguleren. Het kan helpen om conflicten te voorkomen en respectvol met anderen om te gaan. Door duidelijke afspraken te maken over wat wel en niet acceptabel is, kunnen we ervoor zorgen dat iedereen zich comfortabel voelt en er geen grenzen overschreden worden.
Een ander voorbeeld van negatieve metafysica is het concept van "negatieve ruimte". Dit is de ruimte die wordt gecreëerd door de afwezigheid van objecten of materie. Bijvoorbeeld, als we een vaas op een tafel plaatsen, creëert de vaas negatieve ruimte rondom zichzelf op de tafel.
Een voorbeeld van negatieve psychologie is het concept van "negatieve emoties". Dit zijn emoties die worden veroorzaakt door de afwezigheid van iets dat we verlangen of waarderen. Bijvoorbeeld, verdriet kan worden veroorzaakt door het verlies van een dierbare, terwijl frustratie kan worden veroorzaakt door het niet bereiken van een bepaald doel.
In plaats van te proberen gelukkig te worden door het nastreven van allerlei doelen en ervaringen, richt de negatieve benadering van geluk zich op het vermijden van de dingen die ons ongelukkig maken. Dit kan betekenen dat we proberen om situaties te vermijden waarvan we weten dat ze ons ongelukkig maken, of dat we proberen om onze reacties op die situaties te veranderen.
Gezondheidsgevaren uitmiddelen
Samsung ruilde 140.000 gratis verstrekte mobieltjes om voor nieuwe exemplaren. Samsung besloot tot de omruil, omdat enkele toestellen mogelijk te veel straling geven.
Er zijn mensen die zich bezorgd maken over de gezondheidseffecten van zendmasten. Deze masten zenden straling uit om verkeer van mobiele telefoons of van Internet te regelen. Onderzoek naar de lichamelijke gevolgen daarvan laat percentages van 1 tot 5% zien van mensen die op den duur schade oplopen.
Als overheid kun je daar verschillend mee omgaan. Wanneer je de onderzoeksresultaten middelt over de totale populatie en uitdrukt in een risico, dan is die kans uiterst klein. Dat een kleine groep een groter risico loopt moet je dat erkennen of verzwijgen? Overheden verdienen geld aan het verkopen van frequenties waarop zendgemachtigden mogen uitzenden.
Het kunnen zenden is van algemeen belang voor het telefoonverkeer enz.. Maar mag je daarbij de belangen van mensen die gezondheidsgevaar lopen negeren?
Je kunt mensen helpen met verhuizen om te zorgen dat zij niet te lang in de nabijheid van een zendmast verblijven, maar waar ligt de grens van wie je daarbij nog financieel helpt? Moet je iemand aanraden om te verhuizen als die persoon een 10% verhoogde kans loopt om over 10 jaar een tumor te ontwikkelen?
Is het geven van openbaarheid over de effecten van straling voldoende en welke voorlichter is dan geloofwaardig? Je kunt niet stellen dat niet weet wat niet deert. Mensen die gevoelig zijn en schade ondervinden en niet weten wat de oorzaak is, die weten niet en zijn toch gedeerd. Het scheelt de overheid aansprakelijkheid om die onwetendheid in stand te houden.
Het is zowel de verantwoordelijkheid van de overheid om openheid te betrachten over de individuele verschillen in de vatbaarheid als dat individuen er voor verantwoordelijk zijn dat zij kennis nemen van de gevaren van technologie en van alarmerende signalen uit hun eigen lichaam.
Voorbeelden van deze vraagstukken zijn er op vele terreinen: achtergrondstraling door kernproeven, giftige radioactieve gassen bij brandende neergestorte vliegtuigen, Radonemissie in betonnen of kruipruimtes, roken in cafés enz..
De overheid heeft een taak om onnodige paniek te voorkomen, maar is elk leugentje voor bestwil daarvoor te verdedigen? Vaak zijn de leugentjes van de overheid een bescherming van haar eigen financiële belangen of die van het bedrijfsleven.
Om de integriteit van de overheid te beschermen dient de overheid ervoor te zorgen om te zorgen dat iedereen in principe over de juiste informatie beschikt. Daarvoor zou zij vertrouwenspersonen kunnen aanstellen of aanwijzen die je als een soort klokkenluider kunt inseinen als je weet of vermoedt dat het overheidsapparaat onverantwoord statistiek inzet om gevaren onder het vloerkleed te vegen. Dan hoeft niet alles via de pers uitgevochten te worden. Het nadeel van de media is dat die alleen aandacht heeft voor spectaculaire nieuwtjes. Spectaculaire nieuwtjes berusten vaak op halve waarheden. En vaak is een gemiddelde ook een halve waarheid.
Weglating van concrete resultaten is ook een voorbeeld. Veel tegenstanders schermen met het gegeven dat tientallen onderzoeken zijn gedaan naar schadelijke gevolgen. Wanneer al die onderzoeken hebben opgeleverd dat er geen schadelijke effecten zijn opgetreden, dan heb je als tegenstander weliswaar niet gelogen, maar hoogstens een halve waarheid geroepen.
Er zijn mensen die zich bezorgd maken over de gezondheidseffecten van zendmasten. Deze masten zenden straling uit om verkeer van mobiele telefoons of van Internet te regelen. Onderzoek naar de lichamelijke gevolgen daarvan laat percentages van 1 tot 5% zien van mensen die op den duur schade oplopen.
Als overheid kun je daar verschillend mee omgaan. Wanneer je de onderzoeksresultaten middelt over de totale populatie en uitdrukt in een risico, dan is die kans uiterst klein. Dat een kleine groep een groter risico loopt moet je dat erkennen of verzwijgen? Overheden verdienen geld aan het verkopen van frequenties waarop zendgemachtigden mogen uitzenden.
Het kunnen zenden is van algemeen belang voor het telefoonverkeer enz.. Maar mag je daarbij de belangen van mensen die gezondheidsgevaar lopen negeren?
Je kunt mensen helpen met verhuizen om te zorgen dat zij niet te lang in de nabijheid van een zendmast verblijven, maar waar ligt de grens van wie je daarbij nog financieel helpt? Moet je iemand aanraden om te verhuizen als die persoon een 10% verhoogde kans loopt om over 10 jaar een tumor te ontwikkelen?
Is het geven van openbaarheid over de effecten van straling voldoende en welke voorlichter is dan geloofwaardig? Je kunt niet stellen dat niet weet wat niet deert. Mensen die gevoelig zijn en schade ondervinden en niet weten wat de oorzaak is, die weten niet en zijn toch gedeerd. Het scheelt de overheid aansprakelijkheid om die onwetendheid in stand te houden.
Het is zowel de verantwoordelijkheid van de overheid om openheid te betrachten over de individuele verschillen in de vatbaarheid als dat individuen er voor verantwoordelijk zijn dat zij kennis nemen van de gevaren van technologie en van alarmerende signalen uit hun eigen lichaam.
Voorbeelden van deze vraagstukken zijn er op vele terreinen: achtergrondstraling door kernproeven, giftige radioactieve gassen bij brandende neergestorte vliegtuigen, Radonemissie in betonnen of kruipruimtes, roken in cafés enz..
De overheid heeft een taak om onnodige paniek te voorkomen, maar is elk leugentje voor bestwil daarvoor te verdedigen? Vaak zijn de leugentjes van de overheid een bescherming van haar eigen financiële belangen of die van het bedrijfsleven.
Om de integriteit van de overheid te beschermen dient de overheid ervoor te zorgen om te zorgen dat iedereen in principe over de juiste informatie beschikt. Daarvoor zou zij vertrouwenspersonen kunnen aanstellen of aanwijzen die je als een soort klokkenluider kunt inseinen als je weet of vermoedt dat het overheidsapparaat onverantwoord statistiek inzet om gevaren onder het vloerkleed te vegen. Dan hoeft niet alles via de pers uitgevochten te worden. Het nadeel van de media is dat die alleen aandacht heeft voor spectaculaire nieuwtjes. Spectaculaire nieuwtjes berusten vaak op halve waarheden. En vaak is een gemiddelde ook een halve waarheid.
Weglating van concrete resultaten is ook een voorbeeld. Veel tegenstanders schermen met het gegeven dat tientallen onderzoeken zijn gedaan naar schadelijke gevolgen. Wanneer al die onderzoeken hebben opgeleverd dat er geen schadelijke effecten zijn opgetreden, dan heb je als tegenstander weliswaar niet gelogen, maar hoogstens een halve waarheid geroepen.
Betaal niet te veel voor meditatie en mindfulness
Betalen voor stilzitten?
Wie shopt op Internet naar cursussen meditatie of mindfulness vindt veel kostbare cursussen, bijvoorbeeld 900 euro voor acht dagdelen van 3 uur. Het doet een beetje denken aan betalen voor gebakken lucht. Het wezen van wat deze cursussen leren is een stille plek te vinden in jezelf door tot ontspanning te komen, jouw adem te volgen en wat misvattingen te voorkomen. Dat kan uiteraard ook gratis en of het volgen van een cursus daarbij blijvend helpt is nog maar de vraag.
Je kunt tijdens de oefeningen allerlei blokkades tegenkomen en je zou jezelf of de begeleiders de vraag moeten stellen of je eraan toe bent om deze blokkades eerlijk onder ogen te zien en indien ja, of de begeleiders dan wat voor je kunnen betekenen.
Veel mensen vinden het lastig om de discipline op te brengen om dagelijks 1 of 2 keer een 15-30 minuten stil te houden. In groepsverband en gedwongen om een dure cursus te laten renderen lijkt sommigen effectiever. Dat kan zo zijn, maar overweeg dan ook eens de aanschaf van een boek over meditatie. Een goed voorbeeld is:
Paula van Cuilenburg. De stille plek in jezelf, meditatie in de psychosynthese (bol.com).
Een waarschuwing is op zijn plaats. Van Cuilenburg schrijft het volgende.
Contra-indicaties
Voor mensen die een neiging hebben tot dissociatie - de beleving buiten je eigen gevoelswereld of buiten je lichaam te staan - is meditatie niet geschikt. Zij beleven zichzelf alsof ze in een droom leven. Soms ervaren ze de buitenwereld als onwerkelijk. Relaxatieoefeningen, het systematisch aanleren van lichamelijke en mentale ontspanning, kan leiden tot toename van de klachten. Dit betreft ook meditatie.
Valkuilen
Bij meditatie kun je verbinding maken met het hogere onbewuste (zie het `ei-diagram' op p. 36). 'Hogere' energieën zoals inspiraties en intuïtieve ingevingen kunnen vrijkomen. Soms echter kan een wens of drijfveer uit het middelste of lagere onbewuste opgevat worden als een hoger ideaal dat nagestreefd moet worden. Persoonlijke motieven waarin uitsluitend sprake is van eigen belang, kunnen aangewend worden als hogere spirituele motieven. Goed onderscheid is dan nodig. Belangrijk hierbij is het antwoord op de vraag of 'de ontvangen boodschap, het nieuwe inzicht bijvoorbeeld, dienend is voor het grotere geheel, voor de gehele mensheid'.
Tot zover Cuilenburg.
Een goede plek om te mediteren is een kerk. In veel kerken kun je ook buiten de missen terecht en je kunt er ook afspreken met anderen om gezamenlijk te mediteren en daarna iets gezelligs te gaan doen.
Bezoekers van de katholieke kerk doen al decennia op zondag eigenlijk niets anders. Ze volgen op zondag drie kwartier de mis en nemen daarna een bak koffie of een pintje in het locale café.
Natuurlijk is het zo dat de meeste kerkgangers niet mediteren tijdens de mis, maar de tijd gebruiken om van alles te overdenken of te luisteren naar de voorganger. Dat is wezenlijk anders dan mediteren omdat mediteren mede inhoudt om gepaste afstand te houden van de binnenvallende eigen of andermans gedachten en gevoelens.
Het is eigenlijk doodzonde dat in ons land de kerken leeg staan en de voorgangers zo weinig genegen zijn om de betekenis van de wekelijkse rituelen in begrijpelijke taal en in eerlijke bescheidenheid uit te leggen. Als zij aansluitend op een gewone mis de kerk beschikbaar zouden houden voor mediterenden zou dat meerdere functies in één keer verenigen.
De beste ervaringen in het leven zijn simpel en gratis en stellen in wezen niets voor, maar kunnen een wereld van verschil maken.
In het magazine Vorm & Leegte een interview met Urgyen Sangharakshita, grondlegger van het westers boeddhisme. Hij vindt het jammer dat mensen mindfulnesstraining los volgen van de juiste levensweg, dat Dharma genoemd wordt. In het boeddhisme wordt de nadruk gelegd op het begrijpen van de aard van het lijden (dukkha) en het streven naar verlichting door middel van persoonlijke ervaring en inzicht. Het gaat niet zozeer om het volgen van rigide leefregels, maar om het ontwikkelen van wijsheid, compassie en het overwinnen van de begeerten en onwetendheid die lijden veroorzaken.
- Onthoud je van het doden van levende wezens.
- Onthoud je van het nemen van wat niet gegeven is (d.w.z. stelen).
- Onthoud je van seksueel wangedrag en ongepast gedrag.
- Onthoud je van het vertellen van leugens.
- Onthoud je van het gebruik van verdovende middelen en alcohol.
Dit zijn de acht simultane stappen van het edel achtvoudige pad van de levensweg.
Het ontwikkelen van wijsheid door gelijktijdig het volgende te doen.
- Juist zien (vanuit het realiseren dat het pad bijvoorbeeld tot het einde van de angst voor bv lijden, onderscheid en verandering leidt).
-
Juist denken (bv vanuit de juiste intentie handelen).
Het ontwikkelen van een ethische levensstijl, van deugd door het volgende.
- Juist spreken (bv niet roddelen of oordelen).
- Juist handelen (bv geen onrecht begaan).
-
Juist levensonderhoud (bv niet geld verdienen ten koste van anderen).
Meditatie.
- Juiste inspanning (bv met voldoende inzet en oprechte motivatie).
- Juiste opmerkzaamheid (bv alert zijn in het hier en nu).
- Juiste concentratie (bv de focus hebben op het hier en nu).
Een dialoog is ook belangrijk in het boeddhisme. De Boeddha moedigde zijn volgelingen aan om zijn leringen kritisch te onderzoeken en niet blindelings te accepteren. Het is een proces van het stellen van vragen, reflecteren, mediteren en het ontwikkelen van persoonlijk inzicht. Een leraar-studentrelatie of een spirituele gemeenschap kan een rol spelen in deze dialoog, waarbij ervaringen en inzichten worden gedeeld en besproken.
Deepak Chopra onderscheidt op basis van de Vedanta zeven bewustzijnsniveaus. De eerste drie zijn slapen, dromen en waken. In het vierde bewustzijnsniveau wordt een aanzet gemaakt via meditatie naar synchronisch leven.
"De vierde bewustzijnstoestand doet zich voor wanneer we voor even de ziel aanschouwen, als we transcenderen, als we, ook is het maar een fractie van een seconde, helemaal rustig en stil worden en ons bewust worden van de getuige in ons. Hierin kunnen we terechtkomen tijdens meditatie, op het moment dat we een 'gat' of leegte ervaren, dat moment van stilte tussen gedachten". De laatste drie bewustzijnsniveaus zijn het universele ego, het niveau van de oorzaak en het effect, waarbij alle gebeurtenissen en ervaringen verbonden zijn en het hoogste niveau van bewustzijn, waarbij er geen afgescheidenheid meer is tussen het individu en het universum en waarbij men zich bewust is van het onveranderlijke, tijdloze en oneindige aspect van het Zelf.
Voor het bevorderen van eenheidservaringen hoeven we niet het leed van de hele wereld op onze schouders te nemen, maar we kunnen wel een liefdevolle grondhouding aannemen, een uitgangspunt om de wereld te benaderen.
Siddhartha Gautama Boeddha, de grondlegger van het boeddhisme, riep op om te mediteren op de kracht van liefde en wel op de vier onmetelijke krachten die in alles en iedereen bestaan.
- Maitri, liefdevolle betrokkenheid: het verlangen om geluk te brengen aan alle levende wezens met bewustzijn.
- Karuna, compassie: het streven om alle levende wezens te bevrijden van hun pijn.
- Mudita, meevoelende vreugde: de blijdschap om het geluk van anderen.
- Upeksha, gelijkmoedigheid: een evenwichtigheid die ons in staat stelt evenveel en zonder onderscheid van alle levende wezens te houden.
Boeddhistische principes kunnen als volgt worden toegepast in de praktijk.
- Meditatie. Meditatie is een belangrijke praktijk in het boeddhisme en kan helpen om de geest te kalmeren en te focussen. Dit kan bijvoorbeeld worden toegepast door dagelijks een paar minuten te mediteren om meer bewust te worden van je gedachten en emoties.
- Compassie. Compassie is een kernprincipe in het boeddhisme en houdt in dat je probeert het lijden van anderen te verminderen. Dit kan bijvoorbeeld worden toegepast door vriendelijk te zijn tegen anderen, vrijwilligerswerk te doen of te doneren aan een goed doel.
- Mindfulness. Mindfulness houdt in dat je je bewust bent van het huidige moment en je aandacht richt op wat er nu gebeurt, zonder oordeel. Dit kan bijvoorbeeld worden toegepast door tijdens een wandeling in de natuur je te concentreren op je ademhaling en de sensaties in je lichaam.
- Eerbied voor alle levende wezens. Het boeddhisme leert dat alle levende wezens waardevol zijn en gerespecteerd moeten worden. Dit kan bijvoorbeeld worden toegepast door geen vlees te eten of een vegetarische levensstijl te volgen.
- Geweldloosheid. Het boeddhisme pleit voor geweldloosheid en het oplossen van conflicten door middel van dialoog en begrip. Dit kan bijvoorbeeld worden toegepast door niet te reageren op boze uitbarstingen van anderen en in plaats daarvan te proberen te begrijpen wat er achter hun woede zit.
Abonneren op:
Posts (Atom)