Euthanasie uit lust

In een column in de Volkskrant van 18 januari maakt Marianne Thieme de vergelijking tussen jagen voor het plezier en de onwil van artsen om euthanasie te verlenen. Dit laatste beweert Marianne niet letterlijk, maar hoe zouden we reageren wanneer onwillige artsen zich lieten vervangen door mensen die doden voor het plezier.

Citaat:
Jagers zijn bereid te betalen om een gezond dier te mogen euthanaseren. Tot wel 20.000 euro om een olifant te mogen doden. Ook het tegemoetkomen aan die emotie zou tussen mensen ondenkbaar zijn. Dat een patiënt die om euthanasie vraagt geconfronteerd wordt met iemand anders dan de behandelend arts. 'Deze meneer wil u graag de dodelijke injectie geven waar u om gevraagd heeft. Hij heeft er een fors bedrag voor over en dat kan het ziekenhuis goed gebruiken om de zorg op een hoger niveau te brengen.'
Een bizarre gedachte, die echter in het Afrikaanse jachttoerisme als argument gebruikt wordt om rijke westerlingen tegen vorstelijke bedragen dieren te laten schieten 'om met de opbrengst de natuurbescherming te helpen financieren'.

Tot zover.

Euthanasie of sedatie?

In het Betoog van de Volkskrant van 3 december schrijft Renée Braams dat het begrijpelijk is dat artsen grote weerzin hebben tegen euthanasie. Het slaapmiddel Dormicum toegediend in de laatste week voor het vermoedelijke sterven zou de artsen en de stervende van deze last verlossen.
Deze last wordt mede gevormd de plicht om actieve euthanasie te moeten melden. Palliative sedatie (het toedienen van een slaapmiddel vlak voor het sterven) hoeft niet te worden gemeld en valt dan ook niet onder het strafrecht.
Actieve euthanasie werd tot nu toe uitgevoerd met morfine. Morfine werkt weliswaar pijnstillend, maar leidt alleen bij hoge dosis tot overlijden.
In de praktijk vertrouwen stervenden te veel op actieve hulp van artsen bij hun pijnlijke levenseinde. Artsen lijken hulp toe te zeggen, maar als puntje bij paaltje komt, aarzelen ze. Met Dormicum zou deze aarzeling minder zijn.

Filosoof Ton Vink maakt zich zorgen over deze ontwikkeling. Hij ziet een conflict tussen het recht op zelfbeschikking en autonomie van de patiënt en die van de arts. Wanneer een stervende kunstmatig in slaap wordt gebracht in plaats dat zijn leven actief op basis van het eigen verzoek wordt beëindigd dan kan dit toch tot ernstig lijden leiden. Zou een arts dit niet hoeven te melden, dan is er ook geen toezicht of controle.

Het betoog van Ton Vink is hier te lezen. Verder een overzicht van zijn boeken over dood en (hulp bij) zelfdoding.

Een dag later reageert Hans van Dam.
Met het toepassen van terminale sedatie wordt het laatste lijden verlicht van doodzieke mensen voor wie euthanasie geen optie is, legt Hans van Dam uit.

Boeken over euthanasie vindt u hier.