Waar ga je heen?
We zeggen vaarwel,
laten los,
huilen misschien.
Afscheid lijkt breuk,
scheiding,
verlies.
Maar alleen wat je dacht te hebben
kan verloren gaan.
Wat je werkelijk bent
kent geen afscheid.
En wat je werkelijk liefhebt
is nooit weg.
Of toch wel?
Je stem zwijgt,
je hand verdwijnt,
de deur valt zacht in het slot.
En ik blijf achter
met de gedachte
dat je weg bent.
Maar ben je dat?
Wat verdwijnt
is vorm.
Lichaam.
Geluid.
Beweging.
Wat blijft
is stilte
waarin jij nog altijd verschijnt
zonder naam.
Elke keer als ik je mis,
ben jij weer even hier.
Zonder terug te keren.
Er is geen vertrek
in het hart.
Geen eindpunt in de ziel.
Alleen verandering
van verschijnen.
Afscheid bestaat alleen
wanneer ik geloof
dat iets mij toebehoorde.
Maar jij was nooit van mij.
En ik was nooit van jou.
We bewogen samen
voor even,
in de tijd.
En nu beweegt het anders.
Waar ga je heen
als alles één is?
Waar verdwijn je naartoe
als jij en ik
nooit twee waren?
Je gaat niet.
Je blijft niet.
Je bent.
Net als ik.
Net als alles.
In stilte.
In dit.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.