Het kind dat nooit weg was
Maar wat als dat kind nooit verdwenen is, alleen bedekt door het idee dat je iemand bent die groter moest worden?
Deze tekst is een uitnodiging om te voelen: je bent nog steeds die openheid.
Je hoeft haar alleen niet langer te verstoppen.
Er was eens
een kind.
Niet als verleden,
maar als altijd.
Niet onwetend,
maar open.
Het vroeg niets,
behalve:
wat is dit?
Het keek.
Het voelde.
Het huilde.
Het lachte.
En het dacht er niets van.
Tot het leerde:
je moet sterk zijn.
Je moet verstandig zijn.
Je moet iets worden.
Dus het kind
verborg zich.
In jou.
Diep.
Maar het ging nooit weg.
Want jij bent het nog steeds.
De verwondering.
De zachtheid.
De onbevangen blik.
De traagheid waarin alles nieuw is.
Ze zijn niet verdwenen.
Ze zijn bedekt.
Onder lagen van weten.
Onder rollen en verhalen.
Onder ‘ik moet’ en ‘ik mag niet’.
Maar zodra het stil wordt,
komt het kind weer tevoorschijn.
Niet als iemand.
Maar als ruimte.
De ruimte waarin niets moet,
waarin niets verdedigd hoeft te worden.
Je hoeft het niet op te graven.
Niet te genezen.
Niet terug te halen.
Alleen maar te herkennen:
Het leeft nog steeds in wat jij bent.
En het wacht niet op toestemming.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd, het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch: liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten: helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’ op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al stil in jou aanwezig is.