Overgave is wat overblijft als je niet meer vasthoudt

Maar in waarheid is het geen afzien van iets, maar het herkennen dat er niets vast te houden valt.
Deze tekst nodigt uit om te voelen wat overgave werkelijk is: geen actie, geen inspanning, maar het einde van verzet.
Je probeert.
Je houdt vast.
Aan plannen.
Aan mensen.
Aan jezelf.
En je denkt:
ik moet volhouden.
Ik moet sterk zijn.
Ik moet controle houden.
Tot het niet meer gaat.
Tot het breekt.
Tot jij breekt.
En toch…
juist daar, in dat breekpunt,
ontstaat iets zachts.
Iets wat je niet zelf maakt.
Iets wat je niet kunt forceren.
Overgave.
Niet als daad.
Maar als het stoppen met doen.
Overgave is geen besluit,
maar het verdwijnen van verzet.
Het is niet: ik geef me over.
Het is: er is niemand meer die zich verzet.
Geen verkramping meer.
Geen vechten tegen wat is.
Geen angst om jezelf te verliezen.
Want wat je dacht te zijn,
is nooit stabiel geweest.
Wat je werkelijk bent,
hoeft zich nergens aan vast te houden.
In overgave
wordt helder wat altijd al waar was:
Je bent gedragen.
Altijd al.
Door dat wat je niet kunt benoemen,
maar wel kunt vertrouwen.
Geen houvast.
En toch niet vallen.
Dat is vrijheid.
Naschrift bij de reeks 'niet-twee'
De
teksten in deze reeks zijn benaderingen van iets wat zich niet laat
grijpen, maar zich wel laat vermoeden. Ze beschrijven geen leer, geen
theorie, geen waarheid die overtuigt, maar een waarheid die misschien
zachtjes herkend wordt.
Telkens wordt non-dualiteit aangeraakt via
een ander venster: verlies, verlangen, thuiskomen, liefde, schuld, tijd,
het zelf... Elk woord wijst naar wat voorafgaat aan woorden. Elk thema
onthult iets van de stille eenheid waarin alles verschijnt.
De insteek is bewust "poëtisch" en apofatisch:
liever wijzen dan verklaren, liever ruimte laten dan invullen. Want wat
wij zijn is geen object van begrip, maar een onmiddellijk weten:
helder, eenvoudig, en stil.
De reeks is gebundeld onder het label ‘niet-twee’
op dit blogspot. Niet als verzameling ideeën, maar als uitnodiging om
steeds opnieuw te luisteren. Niet naar mij, maar naar dat wat altijd al
stil in jou aanwezig is.