Sneller, hoger, sterker? Of: echter, eerlijker, evenwichtiger?
Wie capriolen uithaalt, krijgt aandacht. Maar we weten vaak niet of die aandacht voortkomt uit bewondering of simpelweg uit nieuwsgierigheid. Mensen die dat verschil niet goed inschatten, kunnen denken dat zij met die drie eigenschappen “de blits” maken.
Op sociale media delen we de aantrekkelijkste beelden van ons leven. De selfie krijgt een filter, het huis een zonnige hoek en de vakantiefoto’s een vleugje avontuur. Ondertussen worden we overspoeld met halve waarheden, beeldvorming en fake news. De logische conclusie lijkt: iedereen doet wat-ie zelf wil, dus ik doe ook gewoon waar ik zin in heb.
Doe ik het niet dan doe ik mijzelf tekort en haal ik niet uit het leven wat erin zit.
Tot zover is dat alles misschien zoals het is. We leven nu eenmaal in een competitieve buitenwereld. Maar de vraag blijft: moet het ook zo blijven?
Aandacht is geen bewondering
De wereld beloont zichtbaarheid. Maar aandacht is niet hetzelfde als waardering. Je kunt viral gaan met iets doms of extreems, dat zegt niets over je waarde. Bewondering vraagt iets anders: oprechtheid, lef om stil te blijven als het stormt, of trouw aan een richting die je van binnenuit voelt.
We leren kinderen wel dat ze moeten presteren, maar leren we ze ook hoe ze kunnen onderscheiden wat écht bewonderenswaardig is?
Balans is stil maar krachtig
In een samenleving die snelheid en succes prijst, valt balans nauwelijks op. Terwijl juist dat evenwicht -tussen doen en laten, tussen jezelf zijn en de ander zien- het fundament is van innerlijke rust én onderlinge verbondenheid.
De sterkste mensen zijn misschien wel zij die in stilte keuzes maken, zonder bewijsdrang. Niet om te winnen, maar om zichzelf trouw te blijven.
Sociale media: spiegel of masker?
We delen vooral hoogtepunten. Dat is begrijpelijk, maar het creëert een façade. Hoe zou het zijn als we niet méér, maar eerlijker gingen delen?
Als we ruimte zouden laten voor stilte, voor twijfel, voor kleine stappen en elkaar daarin ook zouden waarderen? Misschien leren we dan opnieuw dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een vorm van echtheid.
Van vrijheid naar verantwoordelijkheid
De houding “ik doe gewoon waar ik zin in heb” lijkt op het eerste gezicht een teken van vrijheid. Maar ware vrijheid is geen impuls. Het is het vermogen om te kiezen in samenhang met wie of wat ons omringt.
Doen waar je zin in hebt is kinderspel. Volwassen worden is: voelen wat goed is, niet alleen voor jezelf, maar ook voor de wereld om je heen.
Een zachtere maatstaf
We hoeven niet minder ambitieus te zijn. Maar wat als we een andere maatstaf kiezen? Niet wie het snelst rent of het hardst roept, maar wie het meest in balans is: met zichzelf en met anderen.
Misschien is het tijd om elkaar niet langer te imponeren, maar te inspireren.
Niet sneller, hoger, sterker.
Maar: echter, eerlijker, evenwichtiger: evenwaardig.