In de Volkskrant van 18 februari een ingezonden brief van Corien de Witte. Zij heeft een kind dat niet wilde eten. “Totdat ik op een dag geen bord voor hem op tafel zette. Ik vertelde hem dat hij niet met ons aan tafel hoefde, hij wilde toch niet eten. Hij mocht lekker blijven spelen.
Maar dat kon niet! Hij wilde bij ons aan tafel, hij moest ook een bord! ‘Ja, o.k., maar dan moet je ook eten,”
Probleem opgelost.
Deze paradoxale aanpak doet denken wat in therapie heet “Het symptoom voorschrijven”. In de link een paar pagina’s uit een boek van Vandamme.
Maar wil deze aanpak werken moet je niet bij je kind bekend staan als een ouder die je elk moment van de dag om eten kunt vragen. Als je 24*7 klaar staat om je kind te voeden, heb je een wankele opvoeding.
Berthold Gunster noemt het zoeken naar onverwachte en tegendraadse oplossingen “omdenken’. Hij schrijft:
Kinderen? Stop met ze op te voeden. Het is vastdenken: kijken naar wat er niet is en wel zou-moeten-zijn. Van een probleem een ramp maken.
Denk het om. Maak van een probleem een mogelijkheid. Hoe? Simpel. Door te kijken naar wat er is en wat er zou-kunnen-zijn. Van een gebrek een talent maken.
Gunther wordt geïnterviewd voor het januari-februari nummer van Bewustzijn.
Hem werd de vraag gesteld: Met omdenken leer je dus in elk probleem een uitdaging te zien?
"Ik hou niet van het woord uitdaging, dat heeft een heel dwingende klank. Een uitdaging moet je aangaan en als je hem niet aangaat, ben je een slap figuur. Ik wil niet bezig zijn met te bewijzen of ik wel niet slap ben. Ik accepteer de dingen zoals ze zijn en kijk vandaar uit wat zou kunnen, niet wat moet. Echt een naar woord. Ik hou ook niet van positief denken. Alsof negatieve dingen niet zouden bestaan! Sommige dingen zijn zo erg, die kun je alleen maar accepteren, verder niets".