Zou het echt zo zijn dat de kiezer die thuis blijft of blanco stemt, te weinig vertrouwen heeft in de politiek?
Zou de kans niet veel groter zijn dat het ego van die kiezer groter is dan het hokje dat hij kan rood maken?
Zou het kunnen zijn dat de zwevende kiezer lijdt aan een opgeblazen ego?
Wie zich realiseert dat democratie inhoudt dat iedere stem even zwaar telt, kan licht in de verleiding komen om dan zijn stem maar niet mee te laten tellen.
Stemmen is vooral een oefening in bescheidenheid. Wie vindt dat hij ook moet rekening houden met welke coalitie mogelijk gevormd gaat worden of wie er premier moet worden, overschat zijn invloed. Bij een stemming hoeft alleen een voorkeur worden gegeven, het vervolg laat je over aan de politiek.
Sommige kiezers willen alleen stemmen op een vertegenwoordiger van een partij die gaat winnen. Omdat het aantal zetels dat is te verdelen constant is, moet wat de een wint, ten koste gaan van een ander. Wanneer je jezelf sociaal noemt en je kunt kiezen tussen PvdA en SP of je bent liberaal en kunt kiezen tussen de VVD en D’66 dan geeft het gevoel dat je op een winnaar stemt nog enige troost voor de gedachte dat je maar een druppel bent op een gloeiende plaat.
Wanneer je geen vertrouwen hebt in vreemdelingen, is de drempel laag om te kiezen voor Wilders' PVV.
Wie kan vertrouwen op dat deel van zijn zelf naast zijn ego, kan vertrouwen op een ander.
Wie vertrouwen heeft in zichzelf, vindt altijd wel een politieke vertegenwoordiger.