Over loslaten, autonomie en de grenzen van verbinding
Er komt een moment in elke relatie -of het nu gaat om vriendschap, liefde, familie of gewoon menselijke verbinding- waarbij je beseft dat je alles hebt gedaan wat in je macht ligt. Je hebt je best gedaan, je hebt je kwetsbaar opgesteld, je hebt geprobeerd te begrijpen en begrepen te worden. En dan kom je bij dat punt: het is nu aan de ander om van binnenuit te willen.
Het oude spreekwoord "You can lead a horse to water, but you can't make it drink" krijgt dan ineens een heel persoonlijke betekenis. Je bent het water gaan halen, je hebt het paard naar de bron geleid, je hebt zelfs een mooie drinkbak neergezet. Maar drinken? Dat moet het paard zelf doen.
De boodschap van loslaten
Wanneer je dit punt bereikt, spreek je eigenlijk meerdere boodschappen uit, soms bewust, soms onbewust.
"Ik respecteer je autonomie"
Door te stoppen met duwen en trekken, erken je dat de ander een eigen wil heeft die je niet kunt forceren. Het is een vorm van respect voor hun menszijn, ook al kan het pijnlijk zijn om die grens te accepteren.
"Mijn waarde hangt niet af van jouw keuze"
Je stopt met het maken van jezelf klein of groot op basis van of iemand jou accepteert. Je zelfwaarde wordt niet langer gegijzeld door andermans bereidheid tot verbinding.
"Ik laat los wat ik niet kan controleren"
Het is berusting in de positieve zin van het woord: je stopt met jezelf uit te putten aan dingen die volledig buiten je invloedssfeer liggen.
Voor degenen die anders zijn
Voor mensen die anders functioneren -zoals autisten, hoog sensitieve personen of gewoon iedereen die niet in de mainstream past- krijgt dit loslaten een extra dimensie. Zij hebben vaak al zoveel energie gestoken in het begrijpen en navigeren van een wereld die niet voor hen is ontworpen.
Voor hen kan dit punt betekenen: "Ik heb geprobeerd jullie wereld te begrijpen, jullie codes te kraken, jullie ongeschreven regels te leren. Nu is het aan jullie om mij te willen leren kennen zoals ik werkelijk ben".
Het is een verschuiving van aanpassing naar authentiek zijn. Van "Hoe kan ik mezelf veranderen zodat jij me accepteert?" naar "Dit ben ik, wil je me leren kennen?".
De schaduwkant
Maar er zit ook een schaduwkant aan dit loslaten. Soms is het niet zozeer wijsheid als wel een vorm van opgeven. Een bescherming tegen verdere pijn. "Als jij mij niet wilt zoals ik ben, dan hoef ik ook niet meer te proberen."
Het kan leiden tot isolatie, tot het opgeven van pogingen tot verbinding, tot cynisme over menselijke relaties. De kunst is om onderscheid te maken tussen gezond loslaten en destructief opgeven.
De paradox van echte verbinding
Het is een erkenning dat liefde, vriendschap of acceptatie niet geforceerd kunnen worden. Ze moeten groeien uit wederzijdse openheid, uit de bereidheid van beide kanten om elkaar te zien en te accepteren.
Dat maakt het zowel bevrijdend als eenzaam. Bevrijdend omdat je stopt met jezelf geweld aan te doen in de naam van verbinding. Eenzaam omdat het betekent dat sommige verbindingen misschien nooit zullen ontstaan, ondanks al je inspanningen.
Je stopt met smeken en manipuleren, maar je sluit je hart niet af.
Het punt is open blijven voor verbinding, maar het forceren ervan op te geven. Het verschil is subtiel maar cruciaal.
Echte verbinding begint waar dwang ophoudt.