In de Volkskrant van 4 mei een artikel over werkstress. Een citaat:
We praten niet graag over de stress die ons werk kost. Werknemers schamen zich of zijn bang dat het ze hun baan kost. Die angst is deels terecht. Uit onderzoek van TNO blijkt dat wanneer werkgevers moeten reorganiseren ze eerder geneigd zijn een gezonde werknemer te ontzien dan een werknemer met psychische klachten. Ook werkgevers praten liever niet over werkstress uit angst slapende honden wakker te maken. 'Ze willen het woord vaak niet eens gebruiken', zegt Carolien Hamming, directeur van CSR Centrum voor Stressmanagement, dat bedrijven helpt bij de aanpak van stress. 'Werkgevers zeggen geregeld tegen ons dat ze werkstress een te negatief woord vinden. Ze hebben het liever over bevlogenheid en vitaliteit'. Ook belangrijk, vindt Hamming, maar daarmee wordt het probleem van werkstress niet opgelost.
Tot zover de Volkskrant.
Wat stress kenmerkt is een spanning die zo lang duurt, intens is en zonder perspectief dat ontspanning niet meer helpt. Vaak wordt het voorbeeld genoemd van een elastiek dat zover op gerekt is dat de rek eruit is. De verantwoordelijkheid van het management om stress te voorkomen is duidelijk.
Onder werkbelasting kun je bezwijken, maar ook van herstellen. Het is de verantwoordelijkheid van de werknemer om tijdig te reageren.
Wanneer een deel van de werknemers wel tegen de werkomstandigheden kan en een ander deel klachten ontwikkelt dan ligt het voor de hand dat de tweede groep overweegt om ander werk te gaan doen.
Wel of niet praten over de negatieve kanten van het werk zorgt voor een dilemma: de kans op onherstelbare schade neemt toe door de duur van de werkdruk en het niet op tijd signaleren wekt de suggestie dat het eigenlijk niet zwaar genoeg is om te stoppen. Het gaat om de manier waarop je gesprek aan gaat: niet te snel, maar wel voor het te laat is en met bereidheid mee te denken over alternatieven.
Meer lezen over stress? Klik hier.
In het Volkskrant artikel werden vier obstakels genoemd die de aanpak van werkstress bemoeilijken:
1. praten over werkdruk tot taboe verklaren
2. het ervaren van werkdruk als individueel probleem zien
3. alleen de symptomen van werkdruk bestrijden
4. te weinig tijd en geld in een oplossing steken